บทที่5.เกมสนุกๆ ของเศรษฐีขี้เบื่อ 2

“ตามใจเธอนะ...ฉันก็แค่เป็นห่วง”

ยิ่งเขาพูดให้ได้ยินได้ฟังมากเท่าไร? เมวิกาก็ยิ่งรู้สึกหวั่นไหว เธอพยักหน้ารับ รีบซ่อนรอยน้ำตาไว้ ไม่อยากให้อีกฝ่ายมองเห็น

เมวิกาเลี่ยงเข้าห้องพัก เมื่อทั้งสองคนเดินมาถึง มีสายตาของแวซ็องมองตาม จนประตูห้องของเธอปิดงับลง เธอเอนตัวพิงบานประตูรู้สึกเรี่ยวแรงที่เคยมีหดหาย หัวใจมันอ่อนล้า...ยากที่จะเอ่ยปากบอกใคร ได้แต่ฟังเสียงชายหนุ่มเดินลากรองเท้ากลับที่พักไปอย่างอาลัยอาวรณ์

“อย่าได้คิด...เชียวนะเมเอ๋ย...ทั้งหมดมันคือภาพลวงตา เขาจะมาสนใจอะไรกับเด็กกำพร้าอย่างแก!!”

เสียงพูดแผ่วๆ เตือนตัวเอง ให้รู้ว่าควรอยู่ตรงจุดไหน หากไม่อยากเสียใจก็ควรอยู่ห่างๆ เขาไว้

เธออาบน้ำล้างตัว สวมชุดนอนลายการ์ตูนมานั่งจุ่มปุกอยู่หน้าพัดลม ปล่อยให้สายลมเย็นๆ พัดเป่าให้ผมเปียกชื้นแห้งโดยไม่คิดจะหาอะไรใส่ท้อง เหนื่อยจนอยากนอนพักมากว่าการออกไปเดินท่อมๆ ด้านนอก ในขณะที่สายฝนกำลังโปรยปรายไม่หยุด

“ไม่ได้กินมื้อเดียวไม่ตายหรอกน่า”

มันชินเสียแล้วกับการอดอาหาร...ขอแค่ยังมีแรง ยังมีลมหายใจแค่นี้เป็นพอสำหรับเ