ตอนที่ 7 มันยังไม่ใช่

 

“สบายตัวไหมล่ะมึง” สารินทร์แซวเพื่อนเมื่อเห็นเขาเดินมาจากชั้นสอง

“อืม”

“ไม่ค้างที่นี่เหรอวะ นี่มันดึกแล้วนะ” เขาถามเพราะตอนนี้ผับปิดแล้ว ขณะตนเองกำลังนั่งดื่มอยู่ตามลำพัง ส่วนหญิงสาวที่นอนอยู่ในห้องนั้นเดี๋ยวก็จะมีคนของเขาพาออกไปทางด้านหลังของผับ

“ไม่ล่ะพรุ่งนี้ว่าจะเข้าไปดูคนงานในสวนสักหน่อย ไปถึงก็น่าจะเช้าพอดี”

“มีงานหรือมีใคร มึงนี่แปลกนะปกติเข้ามาในเมืองมึงต้องปล่อยจนน้ำแทบหมดตัวแต่นี่กูว่ามึงยังไปต่อได้อีก หรือกะจะเก็บไว้ให้แม่สาวน้อยชมจันทร์วะ”

“มึงก็พูดเกินไป กูแค่เบื่อๆ รู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้”

“แปลกๆ ยังไงวะ อย่าบอกนะว่ามึงกามตายด้านไปแล้ว”

“ไม่ใช่แบบนั้นกูมีความรู้สึกว่ามันยังไม่ใช่”

“นี่กูเอาน้องตัวเด็ดให้มึงเลยนะ”

“กูรู้ว่าน้องเขาเด็ดแต่มันก็ยังไม่ถึงใจกูอยู่ดี” เขามีความสุขมากก็จริงแต่พอเสร็จกิจความรู้สึกว่างเปล่าก็เข้ามาแทน

“มึงนี่เอาใจยากชะมัดเลยวะ ถ้าเบื่อสาวไทยก็ลองไปหาสาวต่างชาติดูสิ”

“กูชอบคนไทย”

“แล้วเมื่อไหร่มึงจะเจอคนที่รับมึงได้ล่ะ”

“มึงก็ย้ำจริงนะว่าจะไม่มีใครรับกูได้ กูว่าต้องมีสักคนแหละที่เซ็กซ์จัดและซาดิสต์แบบกู”

“ไอ้มี มันก็มีแต่ป่านนี้เขาคงมีเจ้าของไปแล้ว มึงอยู่แต่ป่าแต่เขามึงจะไปเจอเขาได้ยังไง”

“มึงก็พูดเกินไป กูก็เข้าเมืองบ้าง นี่อีกสองอาทิตย์กูก็ว่าจะขึ้นไปกรุงเทพ”

“ไปทำไมมีงานเหรอ”

“มีงานเกษตรนิดหน่อยกูว่าจะไปดูเผื่อจะมีอะไรมาพัฒนาสวนยางของกูบ้าง”

“ให้กูไปด้วยมั้ย”

“ไม่ล่ะ กูว่าครั้งนี้จะไปคนเดียวอาจจะไปนานหน่อยไม่อยากให้มึงต้องเสียเวลา”

“กูขออวยพรให้มึงไปเจอคนที่ใช่ที่กรุงเทพแล้วกันนะ”

“กูก็หวังอย่างนั้นแหละ”

ชาวีไม่ได้หวังจะไปเจอใครที่กรุงเทพแต่ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่ใบหน้าของชมจันทร์ลอยมาไม่ว่าจะทำอะไรก็เอาแต่คิดถึงใบหน้าสวยใสราวกับเด็กมัธยมของเธอ จะว่าไปแล้วชมจันทร์ก็อายุแค่ 18 เขาเริ่มคิดหนักกลัวว่าเธอจะอยู่กับเขาไม่ถึงสามเดือน

นายหัวชาวีเขาขับรถกลับมาถึงบ้านในเวลาเกือบเช้าซึ่งตอนนี้ป้าสมรก็ตื่นนอนพอดี

“กลับเช้าเลยนะคะนายหัว ป้านึกว่าคุณจะค้างในเมือง”

“ไม่ล่ะอยากกลับมานอนบ้านมากกว่า ป้าสมรตื่นแต่เช้าเลยนะครับ”

“วันนี้วันพระป้าเลยตื่นเช้ากว่าทุกวัน นายหัวจะกินข้าวเช้าเลยไหมคะ”

“เดี๋ยวฉันจะเข้าไปล้างหน้าสักหน่อยแล้วจะเข้าไปดูคนงานว่ากรีดยางไปถึงไหน นานแล้วที่ไม่ค่อยได้ตื่นเช้าไปดูพวกเขา”

“แล้วจะกลับมากินข้าวที่บ้านหรือจะไปกินข้าวกับคนงานเลยคะ”

“วันนี้ว่าจะเข้าไปกินกับคนงานในสวนสักหน่อยป้าสมรจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำกับข้าว แล้วก็จะได้มีเวลาจัดห้อง”

“ป้าอยากถามอะไรนายหัวสักหน่อยแต่ก็กลัวนายหัวโกรธ”

“ป้าสมรก็เหมือนญาติผู้ใหญ่ของฉันคนหนึ่งอยากรู้อะไรก็ถามมาเลยครับ”

“ห้องนั้นเตรียมไว้ให้ผู้หญิงใช่ไหมคะ”

“อือ”

“ป้าถามได้ไหมคะว่าเขาเป็นใครและจะมาอยู่นานไหม”

“ห้องนั้นฉันจะให้ชมจันทร์เข้ามาอยู่ ระยะเวลาก็คงสักสามเดือนตอนปิดเทอมน่ะ”

“แค่ช่วยงานอย่างเดียวหรืออย่างอื่นด้วยคะ ขอโทษที่ป้าต้องป้าจะได้เตรียมตัวให้พร้อม”

“ก็อย่างที่ป้าเข้าใจนั่นแหละ น้าพิกุลเขาเสนอหลานสาวแลกกับเงินก้อนหนึ่ง”

“นายหัวก็รับเหรอคะ มันเข้าข่ายค้ามนุษย์ชัดๆ เลยนะ ป้าไม่คิดเลยว่านายหัวจะเป็นคนแบบนี้” ป้าสมรที่เลี้ยงชายหนุ่มมาตั้งแต่เด็กไม่พอใจที่เห็นเขาทำแบบนี้

“ป้าครับนี่มันสมัยไหนกันแล้ว ถ้าผมไม่ซื้อน้าพิกุลเขาก็จะเอาไปขายให้เสี่ยสมชายในตลาดหรือป้าจะให้ชมจันทร์ไปเป็นเมียน้อยของเสี่ยล่ะ”

“แต่มาอยู่กับนายหัวก็เป็นได้แค่นางบำเรอของนายหัวอยู่ดี นายหัวของป้าเคยคิดจริงจังกับใครที่ไหนล่ะ”

“มันก็จริงแต่ก็ยังดีกว่าเสี่ยสมชายนะครับป้าจันทร์”

“หนีเสือปะจระเข้ชัดๆ เลย น่าสงสารหนูจันทร์จริงๆ ถ้านายหัวไม่มีสาวที่ไหนก็เมตตาหนูจันทร์หน่อยก็ดีนะ”

“ป้าสมรจะให้ฉันทำยังไงกันแน่เมื่อกี้ก็บอกว่าฉันค้ามนุษย์พอมาทีนี้บอกให้ฉันเมตตา”

“จะทำยังไงก็แล้วแต่นายหัวเถอะค่ะ ป้าไม่อยากยุ่งแล้ว”

“ไม่ต้องห่วงหรอกป้า ถึงฉันจะซื้อเธอมาจากน้าพิกุลแต่ฉันก็ไม่ใจร้ายหรอกน่า ระหว่างทำงานฉันก็จะให้เงินพอเปิดเทอมจะได้มีเงินไปเรียน”

“ป้าไม่รู้ว่านายหัวจะเป็นคนดีหรือคนไม่ดีเลย” ป้าสมรมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ

“ฉันก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันป้า แต่เรื่องนี้ป้าอย่าบอกคนอื่นนะบอกแค่ว่าชมจันทร์มาช่วยงานฉันก็พอ”

“แล้วยายรุ้งล่ะ ขานั้นยิ่งปากสว่างอยู่ด้วย”

“ป้าก็กำชับเขาหน่อยก็แล้วกันว่าห้ามบอกคนอื่น ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงคนนอกแล้วฉันรู้ว่ามาจากใครฉันจะไล่ออกให้หมด” นายหัวชาวีขู่เสียงเข้มเพราะเขาไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องชมจันทร์เพราะเธอจะอยู่รับใช้เขาเพียงแค่สามเดือนเท่านั้น

“อ้อแล้วเรื่องที่น้าพิกุลขายชมจันทร์ให้กับฉันป้าก็อย่าบอกให้ชมจันทร์รู้นะ”

“อ้าวเจ้าตัวไม่รู้หรอกเหรอว่าเขาขายให้แล้ว”

“น่าจะพอรู้บ้าง แต่ทางที่ดีเราอย่าพูดดีกว่า”

“ค่ะ ป้าจะไม่พูดไม่ถามอะไรเลย” ป้าสมรเข้าใจดีว่าเรื่องแบบนี้คงไม่มีใครอยากให้คนอื่นรู้

“ขอบคุณนะป้า”

“ว่าแต่ป้าจะต้องเตรียมของใช้ให้เหมือนเดิมใช่ไหม”

“อือ ป้าช่วยเตรียมให้หน่อยก็แล้วกันนะ”

“ถ้างั้นเช้านี้ป้าขอเข้าไปในเมืองได้ไหม จะได้ไปซื้อของ”

“ได้สิ ป้าให้คนขับรถไปส่งก็แล้วกันนะ เอากระบะคันใหม่ไปนะ คันเก่ามันไม่ค่อยดีแล้วเดี๋ยวไปเสียกลางทางจะพากันเสียเวลาไปใหญ่”

“ค่ะนายหัว ป้าขอตัวก่อนนะคะ ว่าจะไปวัดสักหน่อย สายๆ ค่อยไปในเมือง”

เมื่อคุยกับป้าสมรเสร็จนายหัวชาวีเข้าไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะขับรถกระบะคันอีกคันเข้าไปในสวนซึ่งตอนนี้คนงานกำลังกรีดย่างกันใกล้จะเสร็จ

การกรีดยางของที่นี่จะเริ่มคิดตั้งแต่เที่ยงคืนและมาเสร็จช่วงเช้า จากนั้นคนงานก็จะทานข้าวและพักผ่อนจนถึงเที่ยงก็มาทานอาหารกลางวันก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนอีกครั้ง แต่ก็จะมีคนงานบางส่วนที่สลับไปทำสวนปาล์ม ซึ่งจะหมุนเวียนกันไปจนครบทุกคน

เขามีอาหารให้กับคนงานทานครบสามมื้อดังนั้นจึงต้องจ้างแม่ครัวมาทำอาหารซึ่งน้าพิกุลก็คือหนึ่งในแม่ครัวที่เขาจ้างมาตั้งนานแล้ว