บทที่ 32 : นางเล่าเรื่องให้ข้าฟัง

แสงแดดอ่อนของยามบ่ายคล้อยยังลอดผ่านหน้าต่างบานเดิม เสี่ยวซุ่ยนั่งอยู่ข้างเตียง มือยังประคองผ้าชุบน้ำที่ใช้ซับเหงื่อให้นายหญิงของโรงเตี๊ยม เพียงแต่นับแต่โอสถเซียนเข้าสู่ร่างกาย สีหน้าและลมหายใจของซูหรงก็กลับมาดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ร่างบางของหญิงสาวที่เคยอ่อนแรง ขยับตัวช้า ๆ พิงหมอนขึ้นได้ด้วยตนเอง ดวงตาคมกะพริบช้า ๆ มองไปยังเสี่ยวซุ่ยที่ยังนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง

“ท่านคงอยากรู้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่...” เสียงของนางยังเบาอยู่ แต่ก็มั่นคงมากกว่าก่อนหน้าเล็กน้อย เสี่ยวซุ่ยพยักหน้าช้า ๆ แต่ไม่ได้เอ่ยเร่งรัดคำใด

ซูหรงทอดสายตาไปยังหน้าต่าง เหม่อมองออกไปยังโลกภายนอก คล้ายกำลังรื้อฟื้นเรื่องราวในใจ ก่อนจะเล่าอย่างช้า ๆ

“เมื่อหลายวันก่อน ข้าและอวี้ไป๋เฉินได้เผชิญหน้ากับพวกคนจากพรรคมาร พวกนั้นหมายตาของบางอย่างที่อวี้ไป๋เฉินมี เขาจึงจึงตัดสินใจว่าจะพาข้าทำไปลายของสิ่งนั้น ที่เขาซ่อนไว้ในที่อันห่างไกล”

“ของนั้นคืออะไรหรือเจ้าคะ?” เสี่ยวซุ่ยถามอย่างนอบน้อม ยันต์ผนึกยังคงทำให้นางแสดงอาการอย่างสาวใช้อยู่ไม่หาย

“ข้าก็เพิ่งทราบเมื่อเห็นมัน มันคือตราประทับของหัวหน้าพรรคมาร หนึ่งในของที่จำเป็นในการเปิดป