ตอนที่10 อย่าแตะต้องตัวฉันนะ

“พ่อเลี้ยงครับ พวกรีสอร์ตมันปล่อยน้ำเสียลงลำธาร ชาวบ้านเดือดร้อนกันถ้วนหน้า เพราะน้ำนั้นทำให้แหล่งน้ำในลำธารเน่าเสียไปด้วย สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในน้ำตายเกลื่อน ที่สำคัญตักไปกินดื่มหรือใช้ก็ไม่ได้”

ชายหนุ่มรูปร่างบึกบึน ยืนกุมมือไว้ด้านหน้าขณะที่รายงานความคืบหน้าแก่พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ ซึ่งเขาได้รับคำสั่งจากพ่อเลี้ยงให้คอยสอดส่องดูแลเกษตรกรชาวไร่ที่อยู่บริเวณโดยรอบของไร่ปลายดาว

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ที่กำลังยืนคุมคนงานขนเข่งส้มเขียวหวานขึ้นรถกระบะเพื่อส่งไปขายต่อในตัวจังหวัดหันมามองเขาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม แล้วเสียงทุ้มต่ำก็เอ่ยขึ้นว่า

“ไอ้เสือเมฆ มันพูดจาภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเราเข้าไปบีบมันอีกรอบ ให้มันเร่งจัดการปัญหาน้ำเสียงและสารเคมีที่รีสอร์ตของมัน แต่ถ้ามันยังขืนดื้อด้าน ไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา ลูกสาวมันก็อยู่ไม่เป็นสุขเช่นกัน !”

เสือเมฆซ่อนตัวอยู่ที่รีสอร์ตซึ่งติดกับไร่ปลายดาวจะไม่ถูกเขาเจอตัวเลย ถ้าเสือเมฆไม่ปล่อยน้ำเสียลงสู่ลำธาร จนชาวบ้านเดือดร้อนและมาร้องเรียนให้เขาช่วยไปเจรจากับทางรีสอร์ตให้ และวันนั้นเมื่อเขาไปถึงรีสอร์ตจึงพบความจริงว่าเจ้าของรีสอร์ตคือศัตรูคู่แค้นอย่างเสือเมฆ !

“ไปทำงานต่อเถอะ แล้วคอยดูสังเกตดูรอบ ๆ ให้ดี ๆ หากมีอะไรเปลี่ยนแปลงก็ค่อยรายงานอีกที”

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์สั่ง แต่ลูกน้องตรงหน้ากลับไม่มองที่เขา  สายตาของคนตรงหน้าเหม่อมองไปยังด้านหลังราวกับคนเสียสติ ส่วนคนงานหนุ่มที่กำลังขนเข่งส้มขึ้นรถต่างพากันหยุดชะงักมองดูอะไรบางอย่างด้วยอาการตกตะลึงพรึงเพริด

เขาจึงหันมองตามสายตาของเหล่าคนงาน จึงเห็นว่าสไบนางเดินนำหญิงสาววัยสะพรั่งคนหนึ่งในชุดที่ชวนให้เสียววูบวาบที่ท้องน้อย เพราะกางเกงที่หล่อนสวมใส่สั้นจนเกือบเสมอหู  ส่วนเสื้อที่เธอสวมนั้นก็เป็นเสื้อสายแขนกุดคอลึกจนเห็นเนินอกขาวผ่องเป็นยองใย ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นถูกห้อมล้อมด้วยผมยาวสลวย

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์เห็นดังนั้นถึงกับกัดฟันกรอดเอ็ดตะโรคนงานลั่นว่า

“มองอะไรกัน ! ทำงานเดี๋ยวนี้ !”

เสียงโหด ๆ ของพ่อเลี้ยงนั้นทำเอาคนงานชายทั้งหลายสะดุ้งสุดตัว รีบเร่งมือทำงานกันอย่างเลิกลั่ก แม้แต่สองสาวที่เดินมาก็ยังหยุดชะงัก

สไบนางจงใจบอกให้เมย์แต่งตัวแบบนี้เพื่อให้เด็กสาวอ่อยคนงานหนุ่ม ๆ แล้วหล่อนตั้งใจเอาไว้ว่าจะแกล้งปล่อยเด็กสาวไว้กลางสวนคนเดียว เผื่อว่ามีไอ้คนงานหน้ามืดคนไหนอยากจะฉุดนังคนสวยไปเป็นเมีย

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก้าวอาจ ๆ ตรงมาที่สองสาว เมย์อยากจะวิ่งหนี แต่ถูกสไบนางดึงมือเอาไว้

“นี่เธอ ! จะไปทำงานในไร่ หรือจะไปเป็นกะหรี่ !”

เขาตะคอกใส่หน้าอย่างดูถูกเหยียดหยาม

หญิงสาวอายจนหน้าชาไปหมด แต่เธอจะไม่แสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นจึงจ้องตาเขากลับพร้อมกับโต้กลับว่า

“ก็คุณใช้ให้ฉันไปทำงานในไร่ ไม่ใช่หรือไง”

“แต่งตัวแบบนี้เหรอจะไปทำงานในไร่ ! ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้ !”

เขากัดฟันสั่ง รู้สึกร้อนไปทั้งตัว เขาไม่แน่ใจว่าอาการร้อนรุ่มนั้นเพราะความโกรธ หรือเพราะเรือนร่างหอมกรุ่นของหญิงสาวบานสะพรั่งตรงหน้า

“ไม่เปลี่ยน !”

เมย์ตอบแล้วสะบัดหน้าหนี พร้อมกับเดินผ่านหน้าเขาไปอย่างไม่สนใจ  พ่อเลี้ยงพยัคฆ์มองเธอราวกับจะฉีกเนื้อเธอออกเป็นชิ้น ๆ มือแกร่งคว้าเอาข้อมือเล็กกระชากเข้าหาตัว เมื่อร่างบางเซถลาเข้ามาในอ้อมกอด เขาก็จับร่างเธออุ้มขึ้นพาดบ่าแข็งแรงอย่างรวดเร็ว

“ว๊าย !”

หญิงสาวร้องออกมาสุดเสียง ด้วยความตกใจ

“ในเมื่อบอกให้เปลี่ยนดี ๆ ไม่ชอบ งั้นฉันก็จะเป็นคนเปลี่ยนให้เอง !”

“คนบ้า คนป่าเถื่อน ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ !”

กำปั้นน้อย ๆ ของเมย์ รัวทุบลงบนแผ่นหลังกว้างของเขา พร้อมกับเตะขาสะเปะสะปะอย่างรุนแรงเพื่อให้เขาปล่อยเธอลง

แต่ร่างสูงใหญ่กำยำนั้นราวกับยักษ์ปักหลั่น เพียงแค่มือเดียวก็สามารถตรึงเธอไว้บนบ่าแกร่งได้

“ปล่อยแน่ ! แต่จะปล่อยบนเตียง !”

เขาคำรามขู่ ขณะสาวเท้ามุ่งหน้าตรงไปยังห้องพักของหญิงสาว

“ไม่นะ ! ปล่อยฉัน !”

เมย์กรีดร้องไปตาม คนงานในไร่ต่างมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกแตกต่างกันออกไป แต่ที่ทุกคนรู้ดีแก่ใจตรงกันคือ ห้ามแตะต้องเชลยของพ่อเลี้ยงเป็นอันขาด !

สไบนางยืนกระทืบเท้าเร้า ๆ อย่างขัดใจ เมื่อเห็นพ่อเลี้ยงแบกนังเด็กเมย์กลับไปยังห้อง หากขืนปล่อยให้พ่อเลี้ยงพยัคฆ์เปลี่ยนชุดให้นั่งนั่นด้วยตนเองมีหวังเธอต้องชวดการเป็นนายหญิงของไร่นี้นะแน่ ๆ เธอจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเด็ดขาดจึงรีบวิ่งไปหาป้าละออ

“ป้าละออ  แย่แล้ว ป้า แย่แล้ว”

ปัง !

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ใช้เท้าเตะถีบประตูห้องนอนของหญิงสาวออกเต็มแรง จากนั้นก็ก้าวเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว แล้วเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงนอนอย่างไม่ออมแรง

ตุบ !

“โอ๊ย !”

“อย่าแตะต้องตัวฉันนะ !”

แม้คนถูกทุ่มลงบนเตียงจะรู้สึกจุก แต่ก็ต้องรีบพลิกตัวลุกขึ้น เพราะเหตุการณ์เมื่อคราวก่อนเธอยังจำฝังใจ  ไม่ปล่อยโอกาสให้ชายหนุ่มได้ขึ้นคร่อมเธอได้อีกเป็นครั้งที่สอง ร่างบางถอยกรูเข้าไปชิดที่มุมเตียงด้านหนึ่งจ้องมองชายหนุ่มราวกับแมวที่กำลังทำขนพองขู่ศัตรู

“เปลี่ยนเสื้อ !”

เขาย้ำ น้ำเสียงเด็ดขาด ใบหน้าดุดันจริงจัง

“ไม่มีชุดเปลี่ยน”

เธอบอกเขาไปตามจริง ชุดที่มีในตู้เสื้อผ้าของเธอนั้นล้วนไม่ได้ต่างกับชุดนี้เท่าไหร่นัก

“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน”

ชายหนุ่มดุเสียงเข้ม ขณะที่ย่างกรายเข้าไปใกล้หญิงสาว

“หรืออยากจะให้ฉันถอดให้ก็บอกมาซะดี ๆ”

เสียงเขาเยียบเย็น รอยยิ้มที่มุมปากนั้นทำให้เมย์หวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อน

“ไม่ ! ออกไปนะ !”

เมย์ร้องลั่น ขณะที่อีกมือหนึ่งก็ควานหาไม้หน้าสามที่เธอแอบเอามาซุกไว้เมื่อคืนก่อน เมื่อคว้าไม้ได้เธอก็ยกมันขึ้นมาขู่เขา

“หากคุณ ก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันจะฟาดคุณจริง ๆ ด้วย !”

เธอขู่เขาเสียงสั่น โดยที่ไม่มีความมั่นใจแม้แต่น้อยว่า ร่างเล็ก ๆ ของเธอจะเอาแรงที่ไหนไปสู้กับผู้ชายหุ่นใหญ่ยักษ์ได้

“คิดว่าไม้แค่นี้ จะทำอะไรฉันได้รึ”

เขาแค่นเสียงอย่างเย้ยหยัน

“อย่างน้อยก็ฟาดหัวคุณแตกแล้วกัน”

“หึ หึ”

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคออย่างนึกสนุก แววตาเป็นประกายระยับ นานแล้วที่ไม่มีใครทำให้เขารู้สึกเช่นนี้ได้

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก้าวขึ้นไปบนเตียงช้า ๆ เมย์จึงฟาดไม้ไปที่เขาเต็มแรง

หวืดดดดดดด

หมับ !