ตอนที่11 ท้ายไร่

แต่ยังไม่ทันที่ท่อนไม้จะได้สัมผัสศีรษะเขา มือแกร่งก็แย่งไม้หน้าสามจากมือเธอมาได้ แล้วโยนมันทิ้งราวกับไม้จิ้มฟัน จากนั้น เขาก็คว้าเอาข้อเท้าเล็กลากร่างบางเข้ามาอยู่ตรงกึ่งกลางเตียง แล้วขึ้นคร่อมหล่อนไว้ในพริบตา

“ถ้าชอบให้ฉันความรุนแรงก็ไม่บอก รับรองฉันจะสนองให้อย่างสาสมใจ !”

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์คำรามลั่น

“ไม่ ! ออกไป ! ช่วยด้วย !”

เมย์ดีดดิ้นพร้อมกับกรีดร้องขอความช่วยเหลือ

“ชุดมาแล้ว ชุดมาแล้ว”

สไบนางรีบวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในห้อง มือหนึ่งลากป้าละออจนแทบจะล้มคะมำไปข้างหน้า ส่วนอีกมือก็ถือชุดคนงานมาด้วย

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์จึงหยุดมือแล้วลงมาจากเตียง  สายตาเขาบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์เป็นอย่างยิ่งที่ถูกขัดจังหวะความสนุก

สไบนางแกล้งทำเป็นซื่อ รีบหลบหน้าพ่อเลี้ยงไปหาเมย์ที่เตียง

“เอ่อ... นี่ชุดจ๊ะเมย์”

ป้าละออจึงต้องเป็นคนพูดไกล่เกลี่ยขึ้นมาว่า

“นางสไบนาง มันลืมเอาชุดไปให้หนูเมย์เปลี่ยน พ่อพยัคฆ์อย่าถือโทษโกรธหนูเมย์เลย”

“เปลี่ยนชุดแล้วก็รีบไปทำงานซะ สายมากแล้ว”

พูดจบเขาก็เดินออกไป

เมื่อชายหนุ่มออกไปจากห้องแล้ว เมย์จึงกลับมาหายใจเป็นปกติ ป้าละออมองสาวน้อยแล้วได้แต่ส่ายหน้าด้วยความสงสาร เท่าที่เธออยู่กับพ่อเลี้ยงมา พ่อเลี้ยงเมตตากับคนอื่น ๆ แต่กับเด็กเมย์คนนี้ เขาร้ายกับหล่อนสารพัด

บัดนี้เมทินีอยู่ในชุดคนงานในไร่ กางเกงขายาวมากจนต้องพับไว้ที่ข้อเท้า สวมเสื้อแขนยาวตัวโคร่งสีดำ บวกกับหมวกกันแดดที่เธอสวมนั้นทำให้ดูไม่ออกเลยว่าเป็นผู้หญิงหรือเป็นผู้ชาย สิ่งที่แยกออกจากคนงานอื่น ๆ คือ รูปร่างเล็กที่แสนจะบอบบางเท่านั้น

ในสวนผักท้ายไร่ เหล่าคนงานคนอื่น ๆ กำลังช่วยกันพรวนดิน  กำจัดวัชพืชในแปลงผัก บ้างก็ช่วยกันหิ้วน้ำขึ้นมารดผักบางคนกำลังพรวนขุนดินเพื่อทำแปลงปลูกผักใหม่

ในระหว่างที่หญิงสาวหันซ้ายหันขวายืนเก้ ๆ กัง ๆ ไม่รู้จะลงมือทำอะไรก่อนดี สไบนางก็แล้วโยนถังน้ำเหล็กลงบนพื้น

เคร้ง !

เมย์ผงะก้าวเท้าหลบถังน้ำเหล็กด้วยความตกใจ

“งานเบา ๆ ที่เธอต้องทำคือไปตักน้ำมารดผัก”

สไบนางสั่งเมย์ราวกับตนเองเป็นนายหญิงของไร่ปลายดาว

“หยิบถังน้ำขึ้นมา แล้วไปตักน้ำที่ลำธารตรงโน้น แล้วเอารดผักเข้าใจไหม”

สไบนางชี้นิ้วสั่ง

เมย์มองตามแล้วหน้าซีดลงทันที ไม่ใช่ว่าเธอเกี่ยงงานหนัก แต่เธอกลัวการอยู่ใกล้แหล่งน้ำลึก ๆ 

“พี่สไบนาง ที่ไร่ไม่มีเครื่องสูบน้ำ หรือเครื่องปั๊มน้ำ สูบน้ำขึ้นมาจากลำธารมาใช้หรือจ๊ะ เมย์ว่าแบบนั้นจะสะดวกกว่า และน่าจะเสร็จเร็วกว่า”

เมย์ถามเพื่อหาทางรอดให้กับตนเอง หล่อนเป็นเธอกลัวน้ำลึก ๆ อย่างรุนแรงจึงทำให้เธอว่ายน้ำไม่เป็น

“ไม่ต้องมาอ้างนู้น อ้างนี่ ขี้เกียจก็บอก”

สไบนางถลึงตาให้เด็กสาว ขึ้นเสียงกลบเกลื่อนความจริงที่ว่า สวนผักของที่นี่มีเครื่องสูบน้ำสำหรับปล่อยเข้าแปลงผักในสวนทุกเช้า แต่เพราะหล่อนต้องการแกล้งเมย์จึงให้เอาถังน้ำไปตักที่ลำธารมารดผัก

“จะทำ หรือไม่ทำ นี่เป็นคำสั่งของพ่อเลี้ยงนะ”

สไบนางเอาชื่อพ่อเลี้ยงพยัคฆ์มาอ้าง

“งั้นให้เมย์ไปดายหญ้า ถอนหญ้าหรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ตักน้ำที่ลำธารได้ไหม พี่สไบนาง เมย์ไม่อยากไปใกล้น้ำ”

เสียงของเด็กสาววอนขอคล้ายกับจะร้องไห้ เธอเป็นโรคกลัวน้ำเหมือนกับเด็กที่กลัวความมืดแค่เห็นสายน้ำทั้งลึก ทั้งกว้าง เธอก็รู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจตาย

“นังเด็กนี่ ! ก็อีแค่ให้ไปตักน้ำที่ลำธาร แล้วก็หิ้วมารดผัก มันจะอะไรนักหนา ถ้าไม่ทำ ฉันจะไปฟ้องพ่อเลี้ยง !”

สไบนางข่มขู่เด็กเมย์อย่างถือโอกาส เพราะตอนนี้ทั้งป้าละออ และพ่อเลี้ยงไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอจึงขึ้นเสียงใส่เมย์อย่างที่ใจต้องการ และแกล้งเด็กสาวอย่างเต็มที่

“ได้ค่ะ”

เมย์รับคำอย่างจำยอม ก้มลงไปหยิบถังน้ำขึ้นมาแล้วเดินไปยังลำธาร แต่ละก้าวที่เดินไปยังลำธารนั้น เธอรู้สึกว่าเหมือนกำลังเดินสู่ขุมนรก ยิ่งเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่ หัวใจเธอยิ่งเต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น

“นี่ ! เดินให้มันเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม”

สไบนาง มุมปากยิ้มเยาะออกมาอย่างสะใจ ที่เห็นร่างบางเดินฝ่าแดดไปยังลำธาร

เมื่อเด็กสาวเดินมาถึงท่าน้ำที่ทำจากไม้ยื่นลงไปในลำธาร เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก ลมหายใจติดขัด สติของเธอเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงไม่รู้ว่าสไบนางได้แอบเดินตามหลังเธอมาติด ๆ

และเมื่อเมย์ก้มลงเพื่อตักน้ำในลำธาร สไบนางก็แกล้งผลักร่างบางให้ร่วงลงสู่ผืนน้ำเบื้องล่างทันที

ตูมมมมม

"ลงนรกไปสะ นังเด็กเมื่อวานซืน !"

สไบนางยืนยิ้มเยาะอยู่บนท่าน้ำ มองร่างเล็กที่จมหายลงไปใต้ผืนน้ำจนลับตา

ร่างของเด็กสาวจ่มดิ่งลงสู่ใต้ท้องธารา เธอดิ้นรนตะเกียกตะกายขึ้นมาเหนือน้ำ ทั้งมือทั้งเท้าแหวกว่ายสะเปะสะปะเพื่อเอาชีวิตตนเองให้รอด

“ช่วยด้วย ! ช่วยด้วย ! ช่วยด้วย !”

เมย์อาศัยช่วงเวลาโผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมาได้เพียงชั่ววินาทีตะโกนขอความช่วยเหลือ

แล้วร่างน้อยก็จมสู่พื้นน้ำอีกครั้งเพราะกำลังที่มีเริ่มหมดลงไป ส่วนคนที่ผลักเธอลงไปในน้ำนั้น หันซ้ายหันขาวเลิ่กลั่ก เพราะเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือเมื่อครู่ทำให้คนงานในสวนหยุดมือแล้วชะเง้อมองมาที่ท่าน้ำด้วยความสงสัย

“ช่วยด้วยค่ะ หนูเมย์ตกน้ำ ! หนูเมย์จมน้ำแล้วค่ะ ช่วยด้วย ๆ”

สไบนางแสร้งตะโกนขอความช่วยเหลือ เพื่อกลบเกลื่อนความผิด เพราะหากนังเด็กเมย์ตายขึ้นมาจริง ๆ หล่อนเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับเมย์ อย่างไรก็หนีความผิดไม่พ้น