ตอนที่9 ท่าทีแปลก ๆ

เช้าวันต่อมาเมทินีไปโรงเรียนตามด้วยใบหน้าเคร่งเครียดมากกว่าทุกวัน

“เมย์ !”

ภานุวิ่งเข้ามาหาเพื่อนสาวทันทีที่หล่อนลงจากรถของไร่ปลายดาว เขามาดักรอเธออยู่ที่หน้าโรงเรียนนานแล้ว

เมย์เร่งฝีเท้ามากขึ้นคล้ายกับว่าไม่ได้ยินเสียงเรียกของเด็กหนุ่ม หล่อนก้มหน้าเดินมุ่งเข้าสู่โรงเรียนเพื่อให้พ้นสายตาคนของไร่ปลายดาว เพราะเธอไม่อยากให้เรื่องไม่เป็นเรื่องลอยไปเข้าหูพ่อเลี้ยงจนเธอต้องถูกทำโทษเหมือนเช่นเมื่อวานอีก

“เดี๋ยวสิเมย์ !”

เด็กหนุ่มยังคงตามอย่างไม่ลดละ ยิ่งเห็นท่าทีแปลก ๆ ของเพื่อนร่วมชั้น เขาก็ยิ่งสงสัย ในที่สุดเมื่อตามทัน เขาก็คว้าเอาข้อมือเล็กกำแน่น เพื่อหยุดเธอไว้

“อะไรภานุ ! ปล่อย ! เมย์จะรีบไปเรียน”

เมย์หันมาเผชิญหน้ากับเขา แววตาของหล่อนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเห็นว่ารถของไร่ปลายดาววิ่งไปแล้ว อาการนั้นจึงค่อย ๆ สงบลง

“เมย์เป็นอะไร”

ภานุยอมปล่อยมือจากผู้หญิงที่เขาแอบรัก และตอนนี้ท่าทีของหล่อนทำให้เขารู้สึกกังวลใจเป็นอย่างยิ่ง

“ไม่ได้เป็นอะไร”

เมย์ตอบไม่ยอมสบตาเขา

“เมย์ ไม่สบายใจอะไรก็บอกเราได้นะ เราพร้อมจะรับฟัง และช่วยเหลือเมย์ทุก ๆ อย่าง”

ภานุบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม้เขาจะเป็นลูกเจ้าของร้านขายของชำเล็ก ๆ ในอำเภอ แต่เขาก็จะพยายามช่วยเหลือผู้หญิงที่ตนรักอย่างเต็มที่

เมทินีชะงัก

“ช่วยเหรอ ?”

คำพูดแผ่วเบาหลุดออกมาจากปากเล็ก ๆ ที่กำลังสั่นระริกอย่างรันทดใจ  เด็กหนุ่มม.ปลาย จะเอาอะไรไปต่อกรกับพ่อเลี้ยงทรงอิทธิพล !  แม้แต่พ่อกับแม่ของยังช่วยเธอไม่ได้  วิบากกรรมนี้หล่อนต้องยอมก้มหน้ารับชะตาด้วยตนเอง !

“เมย์ พูดอะไรเหรอ”

เสียงชายหนุ่มเบามาก เขาสัมผัสได้ถึงความเศร้าใจบางอย่างของหญิงสาว

“ถ้าอยากช่วยเมย์จริง ๆ ภานุก็อยู่ห่าง ๆ จากเมย์มากหน่อยจะดีที่สุด”

พูดจบ เมย์ก็เดินจากไป

ภานุยังคงยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม คำพูดนั้นราวกับฟ้าผ่าลงมากลางใจเขา คนที่เป็นรักแรกของเขากำลังบอกให้เขาอยู่ให้ห่างจากเธอ !

- ทำไม เกิดอะไรขึ้น หรือเป็นเพราะว่าจดหมายสารภาพรักของเขาเมื่อวานที่ใส่ไปกับของขวัญวันเกิด ? –

- เขาผิดตรงไหนที่รักเธอ ? –

- หรือพ่อกับแม่ของเธอไม่ยอมรับผู้ชายจน ๆ อย่างเขา –

คำถามมากมายสารพัดผุดขึ้นมาในหัวของเขา เป็นคำถามที่เขาไม่อยากจะคาดเดาคำตอบไปเอง  ตราบใดที่เขากับเมย์ยังเรียนห้องเดียวกัน เขาจะทำให้เธอรักเขาให้ได้ !

อากาศยามเช้าอากาศแจ่มใส่ แต่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารกลับมีใบหน้าเคร่งขรึม ตลอดระยะเวลา 12 ปีมานี้ ไม่เคยมีใครเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อเลี้ยงพยัคฆ์สักครั้ง

กับข้าวพื้นบ้านชาวเหนือถูกลำเลียงวางตรงหน้าเขา 2 - 3 อย่าง ป้าละออคอยจัดแจงดูแลเรื่องงานบ้านงานครัวของไร่ปลายดาวแห่งนี้

ในขณะที่สไบนางกำลังคดข้าวสวยลงจานให้นายหนุ่มของตน น้ำเสียงเคร่งขรึมอย่างทรงอำนาจก็เอ่ยขึ้นว่า

“วันนี้วันหยุด เด็กเมย์นั่นไม่ได้ไปเรียนใช่ไหม”

“ใช่ค่ะพ่อเลี้ยง”

สไบนางที่ยืนปรนนิบัติรับใช้ใกล้ ๆ เขา ตอบพร้อมรอยยิ้มอย่างประจบประแจง

“อืม.. ถ้าเช่นนั้น ป้าละออช่วยพาเด็กนั่นไปทำงานในไร่หน่อยแล้วกัน เธอจะได้รู้ว่าเงินทุกบาททุกสตางค์มันต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงงานมากแค่ไหนไม่ใช่สักแต่ว่านั่งกินนอนกินอย่างสุขสบายบนกองเงินกองทองของคนอื่น !”

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ลงเสียงหนัก ตะกอนความแค้นค่อย ๆ ผุดให้มาในใจอีกครั้ง เมื่อคิดว่าทรัพย์สมบัติของพ่อเลี้ยงสิงหาถูกลูกน้องชั่ว ๆ เอาไปใช้จ่ายปรนเปรอความสุขของตน

“จะดีรึ พ่อพยัคฆ์ หนูเมย์เขาไม่เคยทำงานหนักมาก่อน”  ป้าละออยังรู้สึกเห็นใจหนูเมย์ จึงเสนอทางออกว่า   “ให้เธอมาช่วยงานที่ครัวกับป้าดีกว่า จะได้ไม่หนักมาก”

“เอาตามที่ฉันสั่ง”

เขาย้ำเสียงเข้มเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าห้ามต่อรองอะไรอีก

สไบนางที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ กลอกตาไปมาคล้ายกำลังนึกอะไรบางอย่าง จากนั้นดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมา เธอจึงเสนอกับพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ไปว่า

“เอาอย่างนี้สิคะ ในเมื่อนังเด็กเมย์นั่น ทำงานในไร่หนักไม่ได้ ก็ให้ไปช่วยงานในสวนท้ายไร่ คงไม่หนักมากเท่าไหร่หรอก เดี๋ยวสไบนางจะเป็นคนสอนงานให้เองค่ะ”

สไบนางยิ้ม เสนอตัวเองอย่างประจบประแจง อะไรที่ทำให้พ่อเลี้ยงพอใจได้เธอจะพยายามทำอย่างเต็มที่

“อืม”

เขาตอบตกลงในลำคอ

ส่วนป้าละออนั้นยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี ไม่ว่าจะทำงานในไร่หรือในสวนก็ล้วนแต่เป็นงานที่ต้องใช้กำลังทั้งสิ้น หนูเมย์บอบบางออกปานนั้นจะทนได้สักกี่น้ำ