เช้าวันต่อมาเมทินีไปโรงเรียนตามด้วยใบหน้าเคร่งเครียดมากกว่าทุกวัน
“เมย์ !”
ภานุวิ่งเข้ามาหาเพื่อนสาวทันทีที่หล่อนลงจากรถของไร่ปลายดาว เขามาดักรอเธออยู่ที่หน้าโรงเรียนนานแล้ว
เมย์เร่งฝีเท้ามากขึ้นคล้ายกับว่าไม่ได้ยินเสียงเรียกของเด็กหนุ่ม หล่อนก้มหน้าเดินมุ่งเข้าสู่โรงเรียนเพื่อให้พ้นสายตาคนของไร่ปลายดาว เพราะเธอไม่อยากให้เรื่องไม่เป็นเรื่องลอยไปเข้าหูพ่อเลี้ยงจนเธอต้องถูกทำโทษเหมือนเช่นเมื่อวานอีก
“เดี๋ยวสิเมย์ !”
เด็กหนุ่มยังคงตามอย่างไม่ลดละ ยิ่งเห็นท่าทีแปลก ๆ ของเพื่อนร่วมชั้น เขาก็ยิ่งสงสัย ในที่สุดเมื่อตามทัน เขาก็คว้าเอาข้อมือเล็กกำแน่น เพื่อหยุดเธอไว้
“อะไรภานุ ! ปล่อย ! เมย์จะรีบไปเรียน”
เมย์หันมาเผชิญหน้ากับเขา แววตาของหล่อนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเห็นว่ารถของไร่ปลายดาววิ่งไปแล้ว อาการนั้นจึงค่อย ๆ สงบลง
“เมย์เป็นอะไร”
ภานุยอมปล่อยมือจากผู้หญิงที่เขาแอบรัก และตอนนี้ท่าทีของหล่อนทำให้เขารู้สึกกังวลใจเป็นอย่างยิ่ง
“ไม่ได้เป็นอะไร”
เมย์ตอบไม่ยอมสบตาเขา
“เมย์ ไม่สบายใจอะไรก็บอกเราได้นะ เราพร้อมจะรับฟัง และช่วยเหลือเมย์ทุก ๆ อย่าง”
ภานุบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม้เขาจะเป็นลูกเจ้าของร้านขายของชำเล็ก ๆ ในอำเภอ แต่เขาก็จะพยายามช่วยเหลือผู้หญิงที่ตนรักอย่างเต็มที่
เมทินีชะงัก
“ช่วยเหรอ ?”
คำพูดแผ่วเบาหลุดออกมาจากปากเล็ก ๆ ที่กำลังสั่นระริกอย่างรันทดใจ เด็กหนุ่มม.ปลาย จะเอาอะไรไปต่อกรกับพ่อเลี้ยงทรงอิทธิพล ! แม้แต่พ่อกับแม่ของยังช่วยเธอไม่ได้ วิบากกรรมนี้หล่อนต้องยอมก้มหน้ารับชะตาด้วยตนเอง !
“เมย์ พูดอะไรเหรอ”
เสียงชายหนุ่มเบามาก เขาสัมผัสได้ถึงความเศร้าใจบางอย่างของหญิงสาว
“ถ้าอยากช่วยเมย์จริง ๆ ภานุก็อยู่ห่าง ๆ จากเมย์มากหน่อยจะดีที่สุด”
พูดจบ เมย์ก็เดินจากไป
ภานุยังคงยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม คำพูดนั้นราวกับฟ้าผ่าลงมากลางใจเขา คนที่เป็นรักแรกของเขากำลังบอกให้เขาอยู่ให้ห่างจากเธอ !
- ทำไม เกิดอะไรขึ้น หรือเป็นเพราะว่าจดหมายสารภาพรักของเขาเมื่อวานที่ใส่ไปกับของขวัญวันเกิด ? –
- เขาผิดตรงไหนที่รักเธอ ? –
- หรือพ่อกับแม่ของเธอไม่ยอมรับผู้ชายจน ๆ อย่างเขา –
คำถามมากมายสารพัดผุดขึ้นมาในหัวของเขา เป็นคำถามที่เขาไม่อยากจะคาดเดาคำตอบไปเอง ตราบใดที่เขากับเมย์ยังเรียนห้องเดียวกัน เขาจะทำให้เธอรักเขาให้ได้ !
อากาศยามเช้าอากาศแจ่มใส่ แต่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารกลับมีใบหน้าเคร่งขรึม ตลอดระยะเวลา 12 ปีมานี้ ไม่เคยมีใครเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อเลี้ยงพยัคฆ์สักครั้ง
กับข้าวพื้นบ้านชาวเหนือถูกลำเลียงวางตรงหน้าเขา 2 - 3 อย่าง ป้าละออคอยจัดแจงดูแลเรื่องงานบ้านงานครัวของไร่ปลายดาวแห่งนี้
ในขณะที่สไบนางกำลังคดข้าวสวยลงจานให้นายหนุ่มของตน น้ำเสียงเคร่งขรึมอย่างทรงอำนาจก็เอ่ยขึ้นว่า
“วันนี้วันหยุด เด็กเมย์นั่นไม่ได้ไปเรียนใช่ไหม”
“ใช่ค่ะพ่อเลี้ยง”
สไบนางที่ยืนปรนนิบัติรับใช้ใกล้ ๆ เขา ตอบพร้อมรอยยิ้มอย่างประจบประแจง
“อืม.. ถ้าเช่นนั้น ป้าละออช่วยพาเด็กนั่นไปทำงานในไร่หน่อยแล้วกัน เธอจะได้รู้ว่าเงินทุกบาททุกสตางค์มันต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงงานมากแค่ไหนไม่ใช่สักแต่ว่านั่งกินนอนกินอย่างสุขสบายบนกองเงินกองทองของคนอื่น !”
พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ลงเสียงหนัก ตะกอนความแค้นค่อย ๆ ผุดให้มาในใจอีกครั้ง เมื่อคิดว่าทรัพย์สมบัติของพ่อเลี้ยงสิงหาถูกลูกน้องชั่ว ๆ เอาไปใช้จ่ายปรนเปรอความสุขของตน
“จะดีรึ พ่อพยัคฆ์ หนูเมย์เขาไม่เคยทำงานหนักมาก่อน” ป้าละออยังรู้สึกเห็นใจหนูเมย์ จึงเสนอทางออกว่า “ให้เธอมาช่วยงานที่ครัวกับป้าดีกว่า จะได้ไม่หนักมาก”
“เอาตามที่ฉันสั่ง”
เขาย้ำเสียงเข้มเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าห้ามต่อรองอะไรอีก
สไบนางที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ กลอกตาไปมาคล้ายกำลังนึกอะไรบางอย่าง จากนั้นดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมา เธอจึงเสนอกับพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ไปว่า
“เอาอย่างนี้สิคะ ในเมื่อนังเด็กเมย์นั่น ทำงานในไร่หนักไม่ได้ ก็ให้ไปช่วยงานในสวนท้ายไร่ คงไม่หนักมากเท่าไหร่หรอก เดี๋ยวสไบนางจะเป็นคนสอนงานให้เองค่ะ”
สไบนางยิ้ม เสนอตัวเองอย่างประจบประแจง อะไรที่ทำให้พ่อเลี้ยงพอใจได้เธอจะพยายามทำอย่างเต็มที่
“อืม”
เขาตอบตกลงในลำคอ
ส่วนป้าละออนั้นยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี ไม่ว่าจะทำงานในไร่หรือในสวนก็ล้วนแต่เป็นงานที่ต้องใช้กำลังทั้งสิ้น หนูเมย์บอบบางออกปานนั้นจะทนได้สักกี่น้ำ
“ไม่กินข้าว พี่จะกินเธอแทนข้าว !”จบคำพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก็คว้าร่างบางเข้าแนบชิดพร้อมกับประทับปากทาบทับลงที่กลีบปากบาง“อือ”ปลายดาวครางแผ่ว ๆ ความหวานล้ำของหญิงสาวดุจน้ำผึ้งเดือนห้าทําให้พ่อเลี้ยงพยัคฆ์จูบหนักหน่วงดูดดื่มขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ตัว เขาพรมจูบไปทั่วใบหน้าสวย จากนั้นค่อย ๆ แทะเล็มที่ริมฝีปากบาง ที่ยังเลอะครีมรสช็อกโกแล็ก เพิ่มความหวานให้กับริมฝีปากบางจากนั้นก็ใช้มือช้อนเข้าใต้ต้นคอหล่อนเอาไว้ ขณะที่เขาค่อย ๆ แทรกลิ้นร้อนผ่านเรียวปากหล่อนที่เผยอรอรับอย่างเต็มอกเต็มใจ ลิ้นร้อนของเขากำลังครวญหาความหอมหวานภายในโพรงปากของเธอ ลิ้นร้อนของพ่อเลี้ยงเกี่ยวกวัดดูดดื่มอย่างจัดเจน จนปลายดาวอ่อนไหวและเคลิ้มไปกับรสจูบของเขา“อื้อ”หญิงสาวสั่นสะท้านไปทั้งร่าง วงแขนแข็งแรงของพ่อเลี้ยงโอบรัดร่างอรชรเข้ามาแนบชิดมากขึ้น ขณะที่ดูดดื่มความซาบซ่านในโพรงปากเธออย่างไม่รู้จักอิ่ม“พ่อเลี้ยงจะกินดาวตรงโต๊ะกินข้าวจริง ๆ หรือคะ”ปลายดาวถามด้วยความเขินอายเมื่อเขาละปากออกเพื่อหายใจ ใบหน้าสวยแดงจัด ลมหายใจกระชั้นถี่ขึ้น“หรือ ดาวอยากลองที่โชว์ฟาครับ”เขาจูบหนัก ๆ ที่หน้าผากสาวในอ้อมกอด เขาแกล้งหยอก แต่หากห
ณ ประเทศอังกฤษ หลังจบชั่วโมงเรียน ปลายดาวรีบเก็บหนังสือ และอุปกรณ์การเรียนลงกระเป๋า เธอต้องมาเรียนมหาวิทยาลัยในต่างประเทศ ตามที่พ่อเลี้ยงได้จัดเตรียมเอาไว้ให้ตั้งแต่ต้น พ่อเลี้ยงพยัคฆ์กลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเธอ เขายอมข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อมาคอยดูแลเธอขณะที่เรียนที่นี่เมื่อตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีลืมอะไรไว้บนโต๊ะแล้ว หญิงสาวก็รีบสาวเท้าออกจากห้อง เพราะพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ส่งข้อความถึงเธอว่า มาถึงที่หน้าตึกเรียนแล้ว“Hey You !”หนุ่มผมทอง นัยน์ตาสีฟ้าเร่งฝีเท้าขึ้นเดินเคียงข้างปลายดาว จากนั้น เขาก็รีบเอ่ยปากชวนเธอว่า “ตอนเย็นไปปาร์ตี้กับพวกเราไหม”อเล็กซ์พูดภาษาไทยสำเนียงแปร่ง ๆ เพราะเขาชื่นชอบประเทศไทยมาก อยากกินอาหารไทย อยากเที่ยวเมืองไทย และอยากได้แฟนเป็นสาวไทย เขาจึงเลือกเรียนภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง ดังนั้น เมื่อเขาบังเอิญได้รู้จักปลายดาวในคราสเรียน เขาจึงพยายามตามจีบเธอทันที“ไม่ล่ะ เราต้องรีบกลับบ้าน”ปลายดาวบอกชายหนุ่ม ขณะที่เดินออกมาจากตึกเรียน“ทำไมต้องรีบด้วย”“มีคนมารอรับน่ะ”ปลายดาวบุ้ยบ้ายให้เพื่อนร่วมชั้นมองไปที่ใต้ต้นไม้หน้าตึกพ่อเลี้ยงพยัคฆ์สวมเสื้อโค้ตตัวยาวสีน้ำต
หลายวันต่อมาหลังจากที่บาดแผลของพ่อเลี้ยงดีขึ้นแล้ว ทั้งคู่จึงไปทำบุญที่วัด เพื่ออุทิศส่วนกุศลให้กับพ่อเลี้ยงสิงหา และนายผู้หญิงยะถา วาริวะหาปูรา ปะริปูเรนติ สาคะรังเอวะเมวะ อิโต ทินนัง เปตานัง อุปะกัปปะติอิจฉิตัง ปัตถิตัง ตุมหัง ขิปปะเมวะ สะมิชฌะตุ.....เมื่อเสียงพระสวดบทอนุโมทนารัมคาถาดังขึ้น พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก็ประคองมือของคุณหนูปลายดาวหยาดน้ำลงในถ้วยรองคนโทปลายดาวตั้งจิตอธิษฐานขออุทิศบุญกุศลทั้งหมดให้พ่อและแม่ที่อยู่บนสวรรค์ วิญญาณของแม่ที่เธอเห็นใต้น้ำนั้น เป็นความห่วงกังวลของมารดา- แม่คะ ขอให้แม่ไปสู่สุคติไปสู่ภพภูมิที่ดี ไม่ต้องเป็นห่วงหนูอีกแล้วนะคะ”หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็ไปที่เรือนพักของแม่ชีบัวตอง“แม่คะ คิดดีแล้วหรือคะ ที่จะบวชเป็นแม่ชีอยู่ที่วัด แม่ไปอยู่กับหนูที่ไร่ปลายดาวก็ได้นะคะ”น้ำเสียงของปลายดาว เต็มไปด้วยกังวล เธอไม่อยากให้แม่บุญธรรมต้องอยู่คนเดียว เพราะอย่างน้อย แม่บัวตองก็เลี้ยงเธอเป็นอย่างดีมานานกว่าสิบปี“นั่นสิครับ ตอนนี้รีสอร์ตไม่มีใครดูแล หากคุณน้าไม่สะดวกไปอยู่ที่ไร่ก็อยู่ที่รีสอร์ตเหมือนเดิมก็ได้”พ่อเลี้ยงพยัคฆ์เสนอ อะไรที่ทำปลายดาวสบายใจ เขาก็พร้อมจะทำใ
ปลายดาวกรีดร้องออกมาสุดเสียง เหตุการณ์ในอดีตปรากฏขึ้นมาในหัวอย่างแจ่มชัด ภาพของแม่เธอที่ถูกลูกกระสุนเจาะเข้ากลางหน้าผาก ขณะที่อุ้มเธออยู่ในอก เลือดสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนตัวเธอไปหมดก่อนที่จะตกลงไปในลำธาร แม่ร้องบอกเธอเฮือกสุดท้ายว่า - ปลายดาวหนีไป หนีไป -“อ๊ายยยยยยยย”ภาพในอดีตซ้อนทับกับภาพวันนี้ คนที่เธอรักถูกยิงต่อหน้าต่อตา เลือดสีแดงสดสาดซัดออกมาจนเป็นสีแดงฉาน คนที่กระโดดเข้ามารับกระสุนแทนเธอ คือ พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ !ตุบ !ร่างบางทรุดลงกับพื้น สั่นเทิ่มไปทั่วทั้งตัว สองมือน้อยกุมขมับเอาไว้ รู้สึกปวดร้าวไปทั้งหัว เพราะความทรงจำของเธอที่ถูกเก็บซ่อนไว้จนสุดลึก ระเบิดพุ่งออกมาราวกับภูเขาไฟ เธอจำเรื่องราวในอดีตได้ทั้งหมดแล้ว !ชายหนุ่มเรือนร่างกำยำเป็นเกราะกำบังกระสุนให้หญิงสาว ยืนไม่ไหวติงแม้แต่น้อย แม้ว่าเขาจะถูกลูกปืนได้เสือเมฆยิงเข้าที่ไหล่ซ้าย แต่มือเขายังกำกระบอกปืนแน่น ดวงตาคมกริบดุดันไร้ซึ่งความปรานีเล็งปืนไปที่เสือเมฆ“ไอ้พยัคฆ์ !”เสือเมฆขนลุกเกรียวขึ้นทั่วทั้งตัว กระสุนของไอ้พยัคฆ์เจาะเข้าหน้าอกด้านซ้ายของเขา เฉียดหัวใจไปแค่นิดเดียว เลือดไหลทะลักออกมา เจ็บจนเขาสั่นไปทั้งร่าง แต่ช
“ไม่ เมย์ไม่เชื่อ”ปลายดาวพึมพำออกมาราวกับคนเสียสติ อยู่ ๆ เธอต้องมารับรู้ว่าคนที่เลี้ยงดูเธอมาจนเติบใหญ่ คือ คนที่ฆ่าล้างตระกูลเธอทั้งครอบครัว และคนที่คอยปกป้องดูแลเธอมาตลอด เธอกลับฆ่าเขาด้วยมือของเธอเอง “แย่แล้ว บัวตองรีบพาคุณหนูหนีไป”ป้าละออกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องนอนปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงปืนดังขึ้นรอบบ้าน คล้ายกับคนกำลังยิงต่อสู้กัน“อ๊ายยยยยยยย”ปลายดาวเอามือปิดหู กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง เธอรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอรู้สึกเหมือนเคยได้ยินเสียงปืนดังสนั่นทั่วทั้งบ้านแบบนี้มาก่อน“เกิดอะไรขึ้น”บัวตองถลาเข้าไปกอดปลายดาวเอาไว้ ขณะที่ร้องถามป้าละออ“เสือเมฆ นำลูกน้องบุกเข้ามาที่ไร่ปลายดาว”ป้าละออละล่ำละลักบอก“ว่าไงนะ”บัวตองเบิกตากว้างด้วยความตกใจ สามีของเธอคิดจะทำอะไรกันแน่ !“อยู่ที่นี่เองรึ”เสือเมฆเข้ามาในห้องพร้อมกับปืนในมือ“พี่จะทำอะไร”บัวตองกอดปลายดาวเอาไว้แน่น“ฆ่านังปลายดาว”เสือเมฆบอกเสียงเหี้ยม พร้อมกับเล็งปลายกระบอกปืนไปที่หญิงสาวบนเตียง“อย่านะ พี่เมฆสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าหนูปลายดาววางยาฆ่าพ่อเลี้ยงได้สำเร็จ พี่ก็จะปล่อยเธอไป พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก็ตา
นายศักดิ์หลับตาลง คล้ายกับไม่อยากเห็นภาพสุดท้ายอันน่าเวทนาของพ่อเลี้ยง เขาไม่คิดมาก่อนว่า ผู้ชายที่ยืนอยู่เหนือคนนับร้อยนับพัน กลับยอมสละทุกอย่างเพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียวตลอดเวลา 12 ปี ! แต่ผลสุดท้ายสิ่งที่เขาได้รับตอบแทนของความจงรักภักดีนั้น กลับเป็นความตาย !“ทุกคนจงฟัง คุณเมย์คือคุณหนูปลายดาว ลูกสาวของพ่อเลี้ยงสิงหาที่หายสาบสูญไปเมื่อ 12 ปีก่อน”ศักดิ์ประกาศด้วยเสียงอันดังเพื่อให้ได้ยินกันทั่วทุกคน“ไม่จริง !”สไบนางคัดค้านเสียงหลง จะให้เธอเชื่อได้ยังไงว่าผู้หญิงที่เธอคอยกลั่นแกล้งอยู่ตลอดเวลาจะกลายมาเป็นนายหญิงคนใหม่ของเธอ“จริง ! พ่อเลี้ยงเอาเส้นผมไปตรวจดีเอ็นเอแล้วพบว่า ตรงกับ DNA ของพ่อเลี้ยงสิงหา ที่สำคัญคุณเมย์มีปานรูปดาวที่ไหล่ซ้าย ซึ่งทุกคนก็ทราบดีว่าเป็นสัญลักษณ์บนตัวของคุณหนู”สิ่งที่ได้ยินนั้นทำให้สไบนางถึงกับพูดไม่ออก วิมานในฝันที่เธอเคยวาดไว้ว่าจะเป็นนายหญิงของไร่นี้พังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี“พวกคุณพูดอะไรกัน ไม่จริงใช่ไหม”เมย์ปฏิเสธเสียงพร่าสั่น ความเสียใจ และความสับสนถาโถมเข้ามาในคราเดียวจนเธอแทบรับไม่ไหวที่ต้องมารับรู้ว่าความจริงแล้วคนที่เลี้ยงเธอมา คือฆาตกรที่ฆ