“ขอบคุณมากครับ พ่อเลี้ยง”
เขารับเอาปืนมาอย่างระมัดระวัง นอกจากชุบเลี้ยงเขาแล้ว พ่อเลี้ยงยังปฏิบัติกับเขาราวกลับว่าเป็นคนในครอบครัว จึงทำให้เขารู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างยิ่ง
“พี่พยัคฆ์ พี่พยัคฆ์ มาเล่นด้วยกันค่ะ เล่นด้วยกัน”
เด็กน้อยผิวสีชมพูร้องเรียกเด็กหนุ่ม ในขณะที่ขาสั้น ๆ วิ่งเข้ามาหาเขา แล้วดึงมือเขาโยกไปมา เร่งให้ลุกขึ้นไปเล่นด้วยกัน
“ได้ครับ”
เขาต้องวางปืนเอาไว้บนกล่อง แล้ววิ่งตามเด็กน้อยไปพร้อมกับตะโกนไปว่า
“ระวังน้า เสือร้ายจะออกจับเด็กดื้อแล้ว แฮ่ !”
เด็กน้อยสองคนวิ่งหนีเสือร้าย พลางหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ
ภาพในอดีตนั้น ทำให้เขายิ่งรู้สึกผิดที่ไม่อาจตามหาเด็กหญิงตัวน้อย สายเลือดเพียงคนเดียวของพ่อเลี้ยงสิงหาได้ 12 ปีแล้วไม่รู้ว่าเธอจะไปตกระกำลำบากที่ไหน ส่วนลูกคนทรยศกลับอยู่อย่างสุขสบายบนกองเงินทอง !
ตุบ !
เขาปัดถุงของขวัญที่แย่งมาจากหล่อนเมื่อครู่ตกลงพื้นเพื่อระบายความโกรธ
สิ่งของภายในถุงแตกออกกระจัดกระจาย กระดาษสีชมพูหวานหล่นออกมา มีตัวหนังสือหวัด ๆ พ่อเลี้ยงจึงหยิบมันขึ้นมาดู ในนั้นเขียนเอาไว้ว่า
- สุขสันต์วันเกิดนะครับเมย์
ขอให้เมย์มีความสุขมาก ๆ –
เมย์…เรามีเรื่องจะสารภาพ เรารักเมย์นะ
รักมานานมาก เมย์เป็นแฟนกับเราได้ไหม ?
รัก จาก ภานุ
เมื่ออ่านจบ พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก็กำกระดาษสารภาพรักแน่น ใบหน้าเย็นชากระตุกขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบต่ำอย่างน่ากลัวว่า
“หนังสือไม่เรียน ริอาจจะมีผัว ! ระยำเหมือนพ่อ !”
ใบหน้าของพ่อเลี้ยงพยัคฆ์แข็งกร้าวขึ้นอย่างน่ากลัว เขาเดินออกไปจากเรือนใหญ่ มุ่งหน้าตรงไปยังเรือนที่อยู่ของเชลยสาวทันที !
เมย์ยังคงในชุดนักเรียนม.ปลาย เธอกำลังนั่งทานรับประทานอาหารเย็นร่วมกันกับป้าละออ และสไบนาง เหตุการณ์เมื่อตอนเย็นทำให้เธอไม่รู้สึกอยากอาหารจึงได้แต่เขี่ยกับข้าวในจานไปมา
ป้าละออจึงถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงว่า
“หนูเมย์ กับข้าวไม่ถูกปากหรือ”
“โอ๊ย ! กับข้าวธรรมดาแบบนี้ คุณหนูเมย์เขากระเดือกไม่ลงหรอกป้า”
สไบนาง ซึ่งอายุมากกว่าเมย์ 3 ปี พูดสอดขึ้นมาอย่างหมั่นไส้หญิงสาว เพราะเธอรู้สึกอิจฉาที่คนตรงหน้ามีโอกาสได้เรียนหนังสือ ในขณะที่เธอจบแค่ชั้นมัธยมศึกษาชั้นปีที่ 3 ก็ต้องออกมาทำงานหาเงินเป็นคนใช้ที่ไร่ปลายดาวแล้ว สไบนางรู้สึกไม่ชอบหน้าเมย์ตั้งแต่แรกพบ เพราะเมย์สวยกว่าเธอ และยังได้ยินมาว่าเมย์เป็นลูกของคนที่ฆ่าล้างตระกูลของพ่อเลี้ยงสิงหา
“เอ๊ะ แกชื่อเมย์รึไง”
ป้าละออหันไปเอ็ดสาวใช้วัยแรกรุ่น ฝ่ายนั้นจึงสงบปากลงแล้วจ้วงช้อนตักอาหารเข้าปากอย่างประชด
“หนูมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยค่ะป้า ก็เลยไม่รู้สึกอยากอาหาร”
เมย์รีบตอบป้า เธอไม่อยากเป็นตัวปัญหาให้ใครต้องมาทะเลาะกันเพราะเธอ
“เรื่องอะไรละ เล่าให้ป้าฟังก็ได้นะ เผื่อว่าป้าจะช่วยให้สบายใจขึ้นได้”
ป้าละออถามด้วยความเป็นห่วง คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานอย่างเธอ มองหญิงสาวตรงหน้าเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ต้องมารับผลของกรรมแทนพ่อ ดังนั้น เธอจึงรู้สึกสงสาร และอยากปกป้องดูแล เพราะภายในใจลึก ๆ นั้นคล้ายกับเธอเคยได้ดูแล และอุ้มชูกันมาก่อน
“หนูเห็นพ่อเลี้ยงเขาจับเด็กสาวมาแก้ผ้าค่ะ หนูคิดว่า ทำแบบนี้มันไม่ถูก”
เมย์วางช้อนลงแล้วบอกสิ่งที่ค้างคาใจออกไป
“โธ่เอ้ย... เรื่องนั้นหนูเมย์ไม่ต้องกังวลจ้ะ ที่พ่อเลี้ยงต้องทำอย่างนั้นเพราะเขาต้องการตามหาลูกสาวของพ่อเลี้ยงสิงหา”
ป้าละอออธิบายให้เธอเข้าใจพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ในทางที่ดี
“ตามหาคน ก็ตามหาดี ๆ สิคะ ว่าทำไมต้องจับพวกเธอมาแก้ผ้าด้วยละคะ”
เมย์แย้งอย่างไม่เห็นด้วย
ป้าละออยิ้มให้เด็กสาวอย่างอ่อนโยน หวนนึกถึงเหตุผลที่ต้องจับเด็กสาว ๆมาแก้ผ้าเพื่อตรวจดูที่ด้านหลังไหล่ข้างซ้ายว่ามีปานรูปดาวหรือไม่ เพราะคนเก่าคนแก่ในไร่ต่างรู้กันถ้วนหน้าว่า คุณหนูเกิดมามีปานรูปดาว พ่อเลี้ยงสิงหาจึงตั้งชื่อเธอว่าปลายดาว พร้อมกับเปลี่ยนชื่อไร่ตามชื่อลูกสาว
“ก็เพราะว่า…..”
ป้าละออเอ่ยได้เพียงเท่านั้น ก็ต้องสะดุ้งตกใจ
ปัง !
ประตูห้องครัวถูกเปิดออกอย่างแรงจนมันกระแทกกับผนัง เกิดเสียงดังลั่น ร่างสูงใหญ่กำยำ ใบหน้าถมึงทึงอย่างน่ากลัวยืนอยู่ตรงกลางระหว่างช่องว่างของประตู
ทุกคนต่างหันไปมองเขาด้วยความตกใจ ร่างสูงใหญ่นั้นก้าวพรวดเดียวก็ถึงตัวของหญิงสาวในชุดนักเรียน
“ไม่ต้องกินมันแล้วข้าวน่ะ !”
เขาใช้มือปัดจานของเมย์ทิ้ง
เคร้ง !
จานข้าวของเมย์หล่นลงกระแทกพื้น หกกระจัดกระจายไปหมด
ร่างบางของเมย์ถูกกระชากติดมือของพ่อเลี้ยงขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ตะคอกใส่หน้าเธอว่า
“เด็กร่านอย่างเธอ คงอยากกินอย่างอื่นมากกว่าข้าวสินะ !”
“คุณพูดอะไรน่ะ ปล่อยนะฉันเจ็บ !”
เมย์พยายามขืนข้อมือของตัวเองออก เจ็บแค่ไหนก็ต้องฝืนเอาไว้
“มานี่ ! ให้ไปเรียนหนังสือไม่เรียน อยากมีผัวนักใช่ไหม เดี๋ยวฉันจะสนองให้ !”
พ่อเลี้ยงพยัคฆ์กระชากข้อมือเล็กให้เดินตามเขาไป
“ว้าย ! ป้า พ่อเลี้ยงเอาตัวนางเด็กนั่นไปแล้ว”
สไบนางหวีดว้ายขึ้นมาอย่างร้อนรน
“ตายแล้ว ตายแน่ ๆ ทำไงดี”
ป้าละออทำท่าจะเป็นลม
“ป้า ! อย่าเพิ่งเป็นลม รีบตามไปสิ ไม่งั้นยายหนูเมย์ของป้า ถูกพ่อเลี้ยงสับเละเป็นโจ๊กแน่ ๆ”
สไบนางทั้งเร่ง ทั้งดึงให้ป้าละออลุกขึ้น เพราะเธอหวงพ่อเลี้ยง เธอรู้ดีแก่ใจว่าพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ยังเป็นหนุ่มโสด และไม่เคยเหลียวมองผู้หญิงเลย เธอจึงวาดหวังเอาไว้ว่าจะต้องเป็นนายหญิงของไร่แห่งนี้ให้ได้
“เออ ๆ ไป ๆ ไปห้าม”
ป้าละออเคลื่อนย้ายร่างท้วมของตนอย่างยากลำบาก เพราะสังขารคนแก่ จะให้วิ่งตามคนหนุ่มสาว ก็คงจะไม่ไหว
“ไม่กินข้าว พี่จะกินเธอแทนข้าว !”จบคำพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก็คว้าร่างบางเข้าแนบชิดพร้อมกับประทับปากทาบทับลงที่กลีบปากบาง“อือ”ปลายดาวครางแผ่ว ๆ ความหวานล้ำของหญิงสาวดุจน้ำผึ้งเดือนห้าทําให้พ่อเลี้ยงพยัคฆ์จูบหนักหน่วงดูดดื่มขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ตัว เขาพรมจูบไปทั่วใบหน้าสวย จากนั้นค่อย ๆ แทะเล็มที่ริมฝีปากบาง ที่ยังเลอะครีมรสช็อกโกแล็ก เพิ่มความหวานให้กับริมฝีปากบางจากนั้นก็ใช้มือช้อนเข้าใต้ต้นคอหล่อนเอาไว้ ขณะที่เขาค่อย ๆ แทรกลิ้นร้อนผ่านเรียวปากหล่อนที่เผยอรอรับอย่างเต็มอกเต็มใจ ลิ้นร้อนของเขากำลังครวญหาความหอมหวานภายในโพรงปากของเธอ ลิ้นร้อนของพ่อเลี้ยงเกี่ยวกวัดดูดดื่มอย่างจัดเจน จนปลายดาวอ่อนไหวและเคลิ้มไปกับรสจูบของเขา“อื้อ”หญิงสาวสั่นสะท้านไปทั้งร่าง วงแขนแข็งแรงของพ่อเลี้ยงโอบรัดร่างอรชรเข้ามาแนบชิดมากขึ้น ขณะที่ดูดดื่มความซาบซ่านในโพรงปากเธออย่างไม่รู้จักอิ่ม“พ่อเลี้ยงจะกินดาวตรงโต๊ะกินข้าวจริง ๆ หรือคะ”ปลายดาวถามด้วยความเขินอายเมื่อเขาละปากออกเพื่อหายใจ ใบหน้าสวยแดงจัด ลมหายใจกระชั้นถี่ขึ้น“หรือ ดาวอยากลองที่โชว์ฟาครับ”เขาจูบหนัก ๆ ที่หน้าผากสาวในอ้อมกอด เขาแกล้งหยอก แต่หากห
ณ ประเทศอังกฤษ หลังจบชั่วโมงเรียน ปลายดาวรีบเก็บหนังสือ และอุปกรณ์การเรียนลงกระเป๋า เธอต้องมาเรียนมหาวิทยาลัยในต่างประเทศ ตามที่พ่อเลี้ยงได้จัดเตรียมเอาไว้ให้ตั้งแต่ต้น พ่อเลี้ยงพยัคฆ์กลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเธอ เขายอมข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อมาคอยดูแลเธอขณะที่เรียนที่นี่เมื่อตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีลืมอะไรไว้บนโต๊ะแล้ว หญิงสาวก็รีบสาวเท้าออกจากห้อง เพราะพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ส่งข้อความถึงเธอว่า มาถึงที่หน้าตึกเรียนแล้ว“Hey You !”หนุ่มผมทอง นัยน์ตาสีฟ้าเร่งฝีเท้าขึ้นเดินเคียงข้างปลายดาว จากนั้น เขาก็รีบเอ่ยปากชวนเธอว่า “ตอนเย็นไปปาร์ตี้กับพวกเราไหม”อเล็กซ์พูดภาษาไทยสำเนียงแปร่ง ๆ เพราะเขาชื่นชอบประเทศไทยมาก อยากกินอาหารไทย อยากเที่ยวเมืองไทย และอยากได้แฟนเป็นสาวไทย เขาจึงเลือกเรียนภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง ดังนั้น เมื่อเขาบังเอิญได้รู้จักปลายดาวในคราสเรียน เขาจึงพยายามตามจีบเธอทันที“ไม่ล่ะ เราต้องรีบกลับบ้าน”ปลายดาวบอกชายหนุ่ม ขณะที่เดินออกมาจากตึกเรียน“ทำไมต้องรีบด้วย”“มีคนมารอรับน่ะ”ปลายดาวบุ้ยบ้ายให้เพื่อนร่วมชั้นมองไปที่ใต้ต้นไม้หน้าตึกพ่อเลี้ยงพยัคฆ์สวมเสื้อโค้ตตัวยาวสีน้ำต
หลายวันต่อมาหลังจากที่บาดแผลของพ่อเลี้ยงดีขึ้นแล้ว ทั้งคู่จึงไปทำบุญที่วัด เพื่ออุทิศส่วนกุศลให้กับพ่อเลี้ยงสิงหา และนายผู้หญิงยะถา วาริวะหาปูรา ปะริปูเรนติ สาคะรังเอวะเมวะ อิโต ทินนัง เปตานัง อุปะกัปปะติอิจฉิตัง ปัตถิตัง ตุมหัง ขิปปะเมวะ สะมิชฌะตุ.....เมื่อเสียงพระสวดบทอนุโมทนารัมคาถาดังขึ้น พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก็ประคองมือของคุณหนูปลายดาวหยาดน้ำลงในถ้วยรองคนโทปลายดาวตั้งจิตอธิษฐานขออุทิศบุญกุศลทั้งหมดให้พ่อและแม่ที่อยู่บนสวรรค์ วิญญาณของแม่ที่เธอเห็นใต้น้ำนั้น เป็นความห่วงกังวลของมารดา- แม่คะ ขอให้แม่ไปสู่สุคติไปสู่ภพภูมิที่ดี ไม่ต้องเป็นห่วงหนูอีกแล้วนะคะ”หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็ไปที่เรือนพักของแม่ชีบัวตอง“แม่คะ คิดดีแล้วหรือคะ ที่จะบวชเป็นแม่ชีอยู่ที่วัด แม่ไปอยู่กับหนูที่ไร่ปลายดาวก็ได้นะคะ”น้ำเสียงของปลายดาว เต็มไปด้วยกังวล เธอไม่อยากให้แม่บุญธรรมต้องอยู่คนเดียว เพราะอย่างน้อย แม่บัวตองก็เลี้ยงเธอเป็นอย่างดีมานานกว่าสิบปี“นั่นสิครับ ตอนนี้รีสอร์ตไม่มีใครดูแล หากคุณน้าไม่สะดวกไปอยู่ที่ไร่ก็อยู่ที่รีสอร์ตเหมือนเดิมก็ได้”พ่อเลี้ยงพยัคฆ์เสนอ อะไรที่ทำปลายดาวสบายใจ เขาก็พร้อมจะทำใ
ปลายดาวกรีดร้องออกมาสุดเสียง เหตุการณ์ในอดีตปรากฏขึ้นมาในหัวอย่างแจ่มชัด ภาพของแม่เธอที่ถูกลูกกระสุนเจาะเข้ากลางหน้าผาก ขณะที่อุ้มเธออยู่ในอก เลือดสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนตัวเธอไปหมดก่อนที่จะตกลงไปในลำธาร แม่ร้องบอกเธอเฮือกสุดท้ายว่า - ปลายดาวหนีไป หนีไป -“อ๊ายยยยยยยย”ภาพในอดีตซ้อนทับกับภาพวันนี้ คนที่เธอรักถูกยิงต่อหน้าต่อตา เลือดสีแดงสดสาดซัดออกมาจนเป็นสีแดงฉาน คนที่กระโดดเข้ามารับกระสุนแทนเธอ คือ พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ !ตุบ !ร่างบางทรุดลงกับพื้น สั่นเทิ่มไปทั่วทั้งตัว สองมือน้อยกุมขมับเอาไว้ รู้สึกปวดร้าวไปทั้งหัว เพราะความทรงจำของเธอที่ถูกเก็บซ่อนไว้จนสุดลึก ระเบิดพุ่งออกมาราวกับภูเขาไฟ เธอจำเรื่องราวในอดีตได้ทั้งหมดแล้ว !ชายหนุ่มเรือนร่างกำยำเป็นเกราะกำบังกระสุนให้หญิงสาว ยืนไม่ไหวติงแม้แต่น้อย แม้ว่าเขาจะถูกลูกปืนได้เสือเมฆยิงเข้าที่ไหล่ซ้าย แต่มือเขายังกำกระบอกปืนแน่น ดวงตาคมกริบดุดันไร้ซึ่งความปรานีเล็งปืนไปที่เสือเมฆ“ไอ้พยัคฆ์ !”เสือเมฆขนลุกเกรียวขึ้นทั่วทั้งตัว กระสุนของไอ้พยัคฆ์เจาะเข้าหน้าอกด้านซ้ายของเขา เฉียดหัวใจไปแค่นิดเดียว เลือดไหลทะลักออกมา เจ็บจนเขาสั่นไปทั้งร่าง แต่ช
“ไม่ เมย์ไม่เชื่อ”ปลายดาวพึมพำออกมาราวกับคนเสียสติ อยู่ ๆ เธอต้องมารับรู้ว่าคนที่เลี้ยงดูเธอมาจนเติบใหญ่ คือ คนที่ฆ่าล้างตระกูลเธอทั้งครอบครัว และคนที่คอยปกป้องดูแลเธอมาตลอด เธอกลับฆ่าเขาด้วยมือของเธอเอง “แย่แล้ว บัวตองรีบพาคุณหนูหนีไป”ป้าละออกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องนอนปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงปืนดังขึ้นรอบบ้าน คล้ายกับคนกำลังยิงต่อสู้กัน“อ๊ายยยยยยยย”ปลายดาวเอามือปิดหู กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง เธอรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอรู้สึกเหมือนเคยได้ยินเสียงปืนดังสนั่นทั่วทั้งบ้านแบบนี้มาก่อน“เกิดอะไรขึ้น”บัวตองถลาเข้าไปกอดปลายดาวเอาไว้ ขณะที่ร้องถามป้าละออ“เสือเมฆ นำลูกน้องบุกเข้ามาที่ไร่ปลายดาว”ป้าละออละล่ำละลักบอก“ว่าไงนะ”บัวตองเบิกตากว้างด้วยความตกใจ สามีของเธอคิดจะทำอะไรกันแน่ !“อยู่ที่นี่เองรึ”เสือเมฆเข้ามาในห้องพร้อมกับปืนในมือ“พี่จะทำอะไร”บัวตองกอดปลายดาวเอาไว้แน่น“ฆ่านังปลายดาว”เสือเมฆบอกเสียงเหี้ยม พร้อมกับเล็งปลายกระบอกปืนไปที่หญิงสาวบนเตียง“อย่านะ พี่เมฆสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าหนูปลายดาววางยาฆ่าพ่อเลี้ยงได้สำเร็จ พี่ก็จะปล่อยเธอไป พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก็ตา
นายศักดิ์หลับตาลง คล้ายกับไม่อยากเห็นภาพสุดท้ายอันน่าเวทนาของพ่อเลี้ยง เขาไม่คิดมาก่อนว่า ผู้ชายที่ยืนอยู่เหนือคนนับร้อยนับพัน กลับยอมสละทุกอย่างเพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียวตลอดเวลา 12 ปี ! แต่ผลสุดท้ายสิ่งที่เขาได้รับตอบแทนของความจงรักภักดีนั้น กลับเป็นความตาย !“ทุกคนจงฟัง คุณเมย์คือคุณหนูปลายดาว ลูกสาวของพ่อเลี้ยงสิงหาที่หายสาบสูญไปเมื่อ 12 ปีก่อน”ศักดิ์ประกาศด้วยเสียงอันดังเพื่อให้ได้ยินกันทั่วทุกคน“ไม่จริง !”สไบนางคัดค้านเสียงหลง จะให้เธอเชื่อได้ยังไงว่าผู้หญิงที่เธอคอยกลั่นแกล้งอยู่ตลอดเวลาจะกลายมาเป็นนายหญิงคนใหม่ของเธอ“จริง ! พ่อเลี้ยงเอาเส้นผมไปตรวจดีเอ็นเอแล้วพบว่า ตรงกับ DNA ของพ่อเลี้ยงสิงหา ที่สำคัญคุณเมย์มีปานรูปดาวที่ไหล่ซ้าย ซึ่งทุกคนก็ทราบดีว่าเป็นสัญลักษณ์บนตัวของคุณหนู”สิ่งที่ได้ยินนั้นทำให้สไบนางถึงกับพูดไม่ออก วิมานในฝันที่เธอเคยวาดไว้ว่าจะเป็นนายหญิงของไร่นี้พังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี“พวกคุณพูดอะไรกัน ไม่จริงใช่ไหม”เมย์ปฏิเสธเสียงพร่าสั่น ความเสียใจ และความสับสนถาโถมเข้ามาในคราเดียวจนเธอแทบรับไม่ไหวที่ต้องมารับรู้ว่าความจริงแล้วคนที่เลี้ยงเธอมา คือฆาตกรที่ฆ