ตอนที่7 หนังสือไม่เรียน ริอาจจะมีผัว !

“ขอบคุณมากครับ พ่อเลี้ยง”

เขารับเอาปืนมาอย่างระมัดระวัง นอกจากชุบเลี้ยงเขาแล้ว พ่อเลี้ยงยังปฏิบัติกับเขาราวกลับว่าเป็นคนในครอบครัว จึงทำให้เขารู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างยิ่ง

“พี่พยัคฆ์ พี่พยัคฆ์  มาเล่นด้วยกันค่ะ เล่นด้วยกัน”

เด็กน้อยผิวสีชมพูร้องเรียกเด็กหนุ่ม ในขณะที่ขาสั้น ๆ วิ่งเข้ามาหาเขา แล้วดึงมือเขาโยกไปมา เร่งให้ลุกขึ้นไปเล่นด้วยกัน

“ได้ครับ”

เขาต้องวางปืนเอาไว้บนกล่อง แล้ววิ่งตามเด็กน้อยไปพร้อมกับตะโกนไปว่า

“ระวังน้า เสือร้ายจะออกจับเด็กดื้อแล้ว แฮ่ !”

เด็กน้อยสองคนวิ่งหนีเสือร้าย พลางหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ

ภาพในอดีตนั้น ทำให้เขายิ่งรู้สึกผิดที่ไม่อาจตามหาเด็กหญิงตัวน้อย สายเลือดเพียงคนเดียวของพ่อเลี้ยงสิงหาได้ 12 ปีแล้วไม่รู้ว่าเธอจะไปตกระกำลำบากที่ไหน ส่วนลูกคนทรยศกลับอยู่อย่างสุขสบายบนกองเงินทอง !

ตุบ !

เขาปัดถุงของขวัญที่แย่งมาจากหล่อนเมื่อครู่ตกลงพื้นเพื่อระบายความโกรธ

สิ่งของภายในถุงแตกออกกระจัดกระจาย กระดาษสีชมพูหวานหล่นออกมา มีตัวหนังสือหวัด ๆ พ่อเลี้ยงจึงหยิบมันขึ้นมาดู ในนั้นเขียนเอาไว้ว่า

- สุขสันต์วันเกิดนะครับเมย์ 

ขอให้เมย์มีความสุขมาก ๆ –

เมย์…

เรามีเรื่องจะสารภาพ เรารักเมย์นะ

รักมานานมาก เมย์เป็นแฟนกับเราได้ไหม ?

                                รัก จาก ภานุ

เมื่ออ่านจบ พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก็กำกระดาษสารภาพรักแน่น ใบหน้าเย็นชากระตุกขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบต่ำอย่างน่ากลัวว่า

“หนังสือไม่เรียน ริอาจจะมีผัว ! ระยำเหมือนพ่อ !”

ใบหน้าของพ่อเลี้ยงพยัคฆ์แข็งกร้าวขึ้นอย่างน่ากลัว เขาเดินออกไปจากเรือนใหญ่ มุ่งหน้าตรงไปยังเรือนที่อยู่ของเชลยสาวทันที !

เมย์ยังคงในชุดนักเรียนม.ปลาย เธอกำลังนั่งทานรับประทานอาหารเย็นร่วมกันกับป้าละออ และสไบนาง เหตุการณ์เมื่อตอนเย็นทำให้เธอไม่รู้สึกอยากอาหารจึงได้แต่เขี่ยกับข้าวในจานไปมา

ป้าละออจึงถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงว่า

“หนูเมย์ กับข้าวไม่ถูกปากหรือ”

“โอ๊ย ! กับข้าวธรรมดาแบบนี้ คุณหนูเมย์เขากระเดือกไม่ลงหรอกป้า”

สไบนาง ซึ่งอายุมากกว่าเมย์ 3 ปี พูดสอดขึ้นมาอย่างหมั่นไส้หญิงสาว เพราะเธอรู้สึกอิจฉาที่คนตรงหน้ามีโอกาสได้เรียนหนังสือ ในขณะที่เธอจบแค่ชั้นมัธยมศึกษาชั้นปีที่ 3 ก็ต้องออกมาทำงานหาเงินเป็นคนใช้ที่ไร่ปลายดาวแล้ว  สไบนางรู้สึกไม่ชอบหน้าเมย์ตั้งแต่แรกพบ เพราะเมย์สวยกว่าเธอ  และยังได้ยินมาว่าเมย์เป็นลูกของคนที่ฆ่าล้างตระกูลของพ่อเลี้ยงสิงหา

“เอ๊ะ แกชื่อเมย์รึไง”

ป้าละออหันไปเอ็ดสาวใช้วัยแรกรุ่น  ฝ่ายนั้นจึงสงบปากลงแล้วจ้วงช้อนตักอาหารเข้าปากอย่างประชด

“หนูมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยค่ะป้า ก็เลยไม่รู้สึกอยากอาหาร”

เมย์รีบตอบป้า เธอไม่อยากเป็นตัวปัญหาให้ใครต้องมาทะเลาะกันเพราะเธอ

“เรื่องอะไรละ เล่าให้ป้าฟังก็ได้นะ เผื่อว่าป้าจะช่วยให้สบายใจขึ้นได้”

ป้าละออถามด้วยความเป็นห่วง คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานอย่างเธอ มองหญิงสาวตรงหน้าเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ต้องมารับผลของกรรมแทนพ่อ ดังนั้น เธอจึงรู้สึกสงสาร และอยากปกป้องดูแล เพราะภายในใจลึก ๆ นั้นคล้ายกับเธอเคยได้ดูแล และอุ้มชูกันมาก่อน

“หนูเห็นพ่อเลี้ยงเขาจับเด็กสาวมาแก้ผ้าค่ะ หนูคิดว่า ทำแบบนี้มันไม่ถูก”

เมย์วางช้อนลงแล้วบอกสิ่งที่ค้างคาใจออกไป

“โธ่เอ้ย... เรื่องนั้นหนูเมย์ไม่ต้องกังวลจ้ะ ที่พ่อเลี้ยงต้องทำอย่างนั้นเพราะเขาต้องการตามหาลูกสาวของพ่อเลี้ยงสิงหา”

ป้าละอออธิบายให้เธอเข้าใจพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ในทางที่ดี

“ตามหาคน ก็ตามหาดี ๆ สิคะ ว่าทำไมต้องจับพวกเธอมาแก้ผ้าด้วยละคะ”

เมย์แย้งอย่างไม่เห็นด้วย

ป้าละออยิ้มให้เด็กสาวอย่างอ่อนโยน หวนนึกถึงเหตุผลที่ต้องจับเด็กสาว ๆมาแก้ผ้าเพื่อตรวจดูที่ด้านหลังไหล่ข้างซ้ายว่ามีปานรูปดาวหรือไม่  เพราะคนเก่าคนแก่ในไร่ต่างรู้กันถ้วนหน้าว่า คุณหนูเกิดมามีปานรูปดาว พ่อเลี้ยงสิงหาจึงตั้งชื่อเธอว่าปลายดาว พร้อมกับเปลี่ยนชื่อไร่ตามชื่อลูกสาว

“ก็เพราะว่า…..”

ป้าละออเอ่ยได้เพียงเท่านั้น ก็ต้องสะดุ้งตกใจ

ปัง !

ประตูห้องครัวถูกเปิดออกอย่างแรงจนมันกระแทกกับผนัง เกิดเสียงดังลั่น ร่างสูงใหญ่กำยำ ใบหน้าถมึงทึงอย่างน่ากลัวยืนอยู่ตรงกลางระหว่างช่องว่างของประตู

ทุกคนต่างหันไปมองเขาด้วยความตกใจ ร่างสูงใหญ่นั้นก้าวพรวดเดียวก็ถึงตัวของหญิงสาวในชุดนักเรียน

“ไม่ต้องกินมันแล้วข้าวน่ะ !”

เขาใช้มือปัดจานของเมย์ทิ้ง

เคร้ง !

จานข้าวของเมย์หล่นลงกระแทกพื้น หกกระจัดกระจายไปหมด

ร่างบางของเมย์ถูกกระชากติดมือของพ่อเลี้ยงขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ตะคอกใส่หน้าเธอว่า

“เด็กร่านอย่างเธอ คงอยากกินอย่างอื่นมากกว่าข้าวสินะ !”

“คุณพูดอะไรน่ะ ปล่อยนะฉันเจ็บ !”

เมย์พยายามขืนข้อมือของตัวเองออก เจ็บแค่ไหนก็ต้องฝืนเอาไว้

“มานี่ ! ให้ไปเรียนหนังสือไม่เรียน อยากมีผัวนักใช่ไหม เดี๋ยวฉันจะสนองให้ !”

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์กระชากข้อมือเล็กให้เดินตามเขาไป

“ว้าย ! ป้า พ่อเลี้ยงเอาตัวนางเด็กนั่นไปแล้ว”

สไบนางหวีดว้ายขึ้นมาอย่างร้อนรน

“ตายแล้ว ตายแน่ ๆ ทำไงดี”

ป้าละออทำท่าจะเป็นลม

“ป้า ! อย่าเพิ่งเป็นลม รีบตามไปสิ ไม่งั้นยายหนูเมย์ของป้า ถูกพ่อเลี้ยงสับเละเป็นโจ๊กแน่ ๆ”

สไบนางทั้งเร่ง ทั้งดึงให้ป้าละออลุกขึ้น เพราะเธอหวงพ่อเลี้ยง เธอรู้ดีแก่ใจว่าพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ยังเป็นหนุ่มโสด และไม่เคยเหลียวมองผู้หญิงเลย เธอจึงวาดหวังเอาไว้ว่าจะต้องเป็นนายหญิงของไร่แห่งนี้ให้ได้

“เออ ๆ ไป ๆ ไปห้าม”

ป้าละออเคลื่อนย้ายร่างท้วมของตนอย่างยากลำบาก เพราะสังขารคนแก่ จะให้วิ่งตามคนหนุ่มสาว ก็คงจะไม่ไหว