ของขวัญ

เมื่อกลับไปถึงโรงแรมที่พักผู้เป็นลูกก็เรียกแม่เพื่อที่จะคุยเรื่องแต่งงานนี้

"แม่ก็ดูท่าทีเด็กนั้นก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับผมเสียหน่อยแม่ลองเอาแบบนี้ดีไหมล่ะ ให้เขาติดหนี้เราไปก่อนถ้าเขายังไม่มีเงินจ่ายแล้วค่อยทยอยจ่ายภายหลังไม่ใช่ไปบังคับให้เขาแต่งงานแบบนั้นผมรู้สึกสงสารเขานะแม่"

ตะวันพูดขึ้นเพราะตัวเองก็ไม่ต้องการที่จะถูกบังคับแต่งงานแต่อย่างใด แต่เรื่องเงินนั้นสำคัญเพราะว่าแม่บอกว่าถ้าเขาไม่ยอมแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้  แม่ก็จะไม่ให้เงินเขาใช้  ส่วนไร่ที่ตนเป็นคนทำนั้นเขาเองก็ไม่ได้รับเงินอยู่แล้ว แม่คอยจ่ายค่าคนงานในไร่ให้และจัดแจงค่าใช้จ่ายทุกอย่างรวมไปถึงรายเดือนที่ตะวันเองใช้จ่ายด้วย ซึ่งถ้าตนไม่มีเงินส่วนที่แม่ก็จะไม่มีเงินลงทุนผับที่ตัวเองแอบเปิด แต่ถ้าได้แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้แม่บอกว่าจะยอมให้เขาลองบริหารเงินของตัวเอง ตนจึงต้องตอบตกลงและตามแม่มาที่นี่

"แกสงสารเขาหรือ ยิ่งแก่สงสารเขาแกก็ต้องรีบแต่งงานกับเขาเพื่อที่จะได้ยกฐานะของครอบครัวเขาให้สูงขึ้น เพราะถ้าเขาแต่งงานกับแกแล้วแม่ก็มีเงินให้กับครอบครัวเขาโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก ถ้าให้ไปฟรีๆเขาก็จะคิดมาก ครอบครัวเราก็มีพร้อมแล้วแกเองก็จะได้เป็นฝั่งเป็นฝา"

ผู้เป็นแม่กล่าวขึ้น

"แม่ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าผมมีแฟนแล้วชื่อของขวัญ ถ้าแม่อยากให้ผมเป็นฝั่งเป็นฝาก็ยอมให้เราแต่งงานกันสิครับ ผมจะได้โทรไปบอกเขาให้กลับมาจากต่างประเทศเพื่อที่จะได้แต่งงานกับผมแม่เองก็จะได้วางใจ เด็กนั้นก็จะไม่ได้ฝืนใจที่จะแต่งงานกับผมด้วย"

ผู้เป็นลูกชายพูดขึ้น ถึงแม้ของขวัญเองพูดว่าเขาเองไม่ต้องการที่จะแต่งงาน แต่ถ้าให้เหตุผลก็คงจะแต่ง

"ไม่หรอกยายของขวัญอะไรนั้นของแก  ไม่เหมาะสมกับแกเลยสักนิด  ดูสิบ้านเขาก็รวยขนาดนั้น แล้วแกเองล่ะมีเงินหรือที่จะไปขอเขา พ่อแม่เขาจะยอมหรือไม่ถ้าแกไปขอลูกเขาแต่งงานโดยที่ไม่มีเงินสักบาท เพราะแม่ไม่มีทางที่จะให้เงินแกไปแต่งหรอก"

ผู้เป็นแม่เลี้ยงกล่าวขึ้น

"แล้วเด็กนี่ที่แม่จะไปขอให้ไม่ต้องใช้เงินหรือ ก็ในเมื่อแม่ใช้เงินไปกับการรักษาย่าให้เขาแล้ว  ก็ถือว่าให้เงินเขาไปแล้วมันก็มีค่าเท่ากัน หรือแม่จะให้ผมไปทวงกับเขาเพื่อจะเอาเงินส่วนนั้นไปขอของขวัญหรือ"

ลูกชายพูดขึ้นบ้าง

"ใครบอกเราว่าเงินส่วนนั้นจะเป็นสินสอดสำหรับหนูปลายฝัน แม่จะต้องเตรียมเงินสินสอดไว้สำหรับน้องเขาอยู่แล้ว ให้เงินส่วนนั้นมันก็คือเงินที่เขาเป็นหนี้เรา แม่ไม่ได้เอามาข้องเกี่ยวกันอยู่แล้ว แล้วถ้าเขาแต่งงานแล้วมีลูกให้แกก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วแล้วแม่จะไปคิดเล็กคิดน้อยกับเงินส่วนนั้นซึ่งไม่กี่ล้านเอง"

ผู้เป็นแม่กล่าวขึ้น ทำให้ลูกชายโมโหสุดๆ

"แล้วถ้าผมไม่ยอมแต่งล่ะคุณแม่มาบังคับผมไม่ได้หรอกดูเถอะถ้าถึงวันแต่งงานผมจะไม่มา และเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็จะไม่ไปงานของญาติเด็กคนนั้นด้วย"

ลูกชายตระโกนด้วยความโมโห และลุกขึ้นไปเข้าห้องของตัวเอง ซึ่งอยู่ข้างๆห้องของแม่ และที่เขานั่งคุยกันคือห้องโถงหลัก เขาสองคนแม่ลูกพักที่โรงแรมห้องชุดในเครือของเขาเอง

"ก็ตามใจแก ก็แม่พูดไปทุกอย่างแล้วถ้าแกไม่อยากอยู่ที่ไร่ก็หาทางออกไปเถอะ  แต่ถ้าแกยังอยากอยู่ที่ไร่เรียกแม่ว่าแม่แกก็ต้องทำตามที่แม่พูด"

ผู้เป็นแม่ตระโกนไล่หลัง ความจริงแล้วเธอเองก็สงสารลูกชายไม่ใช่น้อย แต่เรื่องแต่งงานของทั้งสองเธอเองได้วางแผนกับผู้เป็นย่าของปลายฝันตั้งแต่แรกแล้ว ยาของปลายฝันคือคนที่ช่วยเหลือพ่อของแม่เลี้ยงไว้ เมื่อตอนเป็นหนุ่ม  พ่อของเธอเป็นพ่อเลี้ยงที่มีอิทธิพลอยู่มากจึงทำให้มีผู้ไม่หวังดีมีมากเช่นเดียวกัน พอจึงถูกตามฆ่าจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด  และได้ย่าของปลายฝันช่วยไว้ จนรักษาตัวพ่อให้หายดีและพามาส่งที่ไร่ คุณพ่อจึงขอร้องให้ย่าของปลายฝันอยู่ที่ไร่ต่อสักระยะเพราะย่าของปลายฝันไม่มีบ้านอยู่ แล้วถ้าพ่อเคลียร์งานอะไรเสร็จก็อยากที่จะตอบแทนโดยการไปส่งยาของปลายฝัน  จึงทำให้คุณแม่เข้าใจผิดในวันที่คุณพ่อไม่อยู่คุณแม่ก็ได้นำตัวของยาของปลายฝันไปส่งที่สถานีรถไฟและให้เงินของย่าไป 1 ก้อนซึ่งแค่นั้นย่าของปลายฝันก็คิดว่ามันมากเกินไปเสียแล้ว  สำหรับคุณพ่อเองคุณพ่อคิดว่ายังไม่ได้ตอบแทนสิ่งใดเพราะความจริงแล้วคุณพ่ออยากจะหาที่ให้ย่าของปลายฝันอยู่สักที่หนึ่ง แล้วก็มอบเงินหนึ่งก้อน  แต่เมื่อคุณแม่ตัดสินใจทำแบบนั้นไปแล้วคุณพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็จะพยายามหาตัวของคุณย่าเองแต่ไปพบ จึงให้เธอตามหาและตอบแทนบุญคุณ พอเธอเองพบตัวว่าอยู่ที่ไหนและเข้ามาทำความรู้จักกับย่าแล้วก็รู้ว่าย่าเป็นคนดีไม่น้อย เธองเองจะตอบแทนคุณย่าด้วยที่ดิน ย่าก็บอกว่ามีแล้ว และช่วงที่เธอเข้ามาก็พบว่าย่าเองไม่สบายและต้องใช้เงินมากมายในการรักษา เธอจึงยื่นมือเข้าช่วยแต่ย่าเองก็บอกกับเธอว่าเงินทุกบาทที่รักษาจะต้องคืนให้ และให้พ่อของปลายฝันเองรับรู้ด้วย เธอก็เคยเห็นปลายฝันเมื่อสองปีที่แล้วก็เกิดชอบอยู่มาก แต่เรื่องแต่งนั้นเธอพึ่งคิดเมื่อปลายปีที่แล้ว  ที่เห็นแฟนของลูกชายของตัวเองกินข้าวกับลูกเจ้าของอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ในกรุงเทพ ตอนที่ตัวเองเข้ามาคุยงานในกรุงเทพวันนั้นเธอจำได้ดี เธอกำลังนั่งสนทนากับเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ผู้นั้นก็หันไปเห็นผู้หญิงกับผู้ชายที่หน้าตาคุ้นๆนั่งกินข้าวกันอยู่ เธอจึงตั้งใจมองผ่านกระจกใสเข้าไปจนทำให้คู่สนทนาเกิดความสนใจจึงมองตาม 

"อ้อ นึกว่าแม่เลี้ยงมองอะไรที่แท้ก็ลูกชายผมเองครับธาวินกำลังนั่งกินข้าวกับแฟนเขาชื่อของขวัญ เด็กคนนี้น่ารักนะครับ แม่เลี้ยงมองอย่างสนใจเดียวผมโทรเรียกลูกชายกับแฟนมานั่งกินข้าวด้วยดีกว่า"

เจ้าของอสังหาริมทรัพย์กล่าวขึ้นและกำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ถึงว่าหน้าตาคุ้นๆธาวินนี้เอง โตแล้วหล่อนะค่ะ ทีแรกก็ไม่แน่ใจว่าเคยเห็นหรือป่าวเลยจ้องมองจนเสียมารยาทเลย ขอโทษนะคะ"

แม่เลี้ยงกล่าวขึ้น

"โอ้ไม่เลยครับแม่เลี้ยง ก็แม่เลี้ยงไม่ได้เจอหลานนานมากแล้วจึงจำไม่ได้ แต่ดีนะครับว่ายังคับคล้ายคับคา ถ้าเป็นผมนี้จำไม่ได้เลย ตอนนี้ลูกทั้งสองของแม่เลี้ยงผมก็ลืมหน้าหมดแล้วนะครับ"

เจ้าของอสังหาริมทรัพย์กล่าวขึ้น หลังจากวันนั้นแล้วเธอก็ไปพูดกับลูกชายแต่ลูกชายก็เหมือนว่าจะรักผู้หญิงคนนั้นมาก  ตนก็ไม่รู้จะทำเช่นไรก็ไม่อยากให้ลูกชายเสียใจจึงหยุดที่จะพูดถึง และทั้งสองคนก็แต่งงานกันที่ต่างประเทศและปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความรับไม่ให้ลูกชายของตัวเองรู้ และยังหลอกลูกชายของตัวเองว่าไปอยู่กับครอบครัว และนานๆก็กลับมาหาที ตนจึงหาทางออกโดยการเสนอการแต่งงานให้ลูกชายกับหลานย่าของปลายฝัน เพื่อตอบแทนบุญคุณย่าด้วย และย่าเองก็ถือว่าเป็นการใช้หนี้ที่แม่เลี้ยงนำเงินมารักษาตน จึงเขียนจดหมายขึ้นมาเพื่อให้รับรู้ทั้งสองฝ่าย