ตอนที่ 8 ระยะห่างที่มองไม่เห็น

หลังจากวันนั้นที่รั้วบ้าน ขุน และ เดือน ก็เริ่มมีโอกาสพูดคุยกันมากขึ้น ขุนมักจะเดินผ่านมาทางบ้านของเดือนในช่วงเช้าหรือบ่าย และบางครั้งเดือนก็จะเห็นขุนนั่งอยู่ใต้ต้นลำไยใหญ่ที่ใกล้กับแนวรั้ว ทั้งคู่จะเริ่มบทสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับสภาพอากาศ การทำไร่ หรือเรื่องราวทั่ว ๆ ไปในหมู่บ้าน

บทสนทนาของพวกเขาไม่ได้ลึกซึ้งเหมือนเมื่อก่อน แต่เต็มไปด้วยความพยายามที่จะเชื่อมโยงกันอีกครั้ง เดือนจะเล่าเรื่องชีวิตในไร่ของเธอให้ขุนฟัง ส่วนขุนก็จะตอบด้วยประโยคสั้น ๆ เกี่ยวกับงานที่เขาช่วยพี่เข้มทำในไร่

“พี่ขุนไม่ชอบในเมืองเหรอคะ” เดือนเคยถามในวันหนึ่ง ขณะที่ทั้งคู่นั่งอยู่บนม้านั่งไม้เก่า ๆ ใกล้รั้ว

ขุนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “ก็…ไม่เชิงไม่ชอบ มันแค่…ไม่เหมือนที่นี่”

เดือนพยักหน้า เธอเข้าใจความรู้สึกนั้นดี “ที่นี่เงียบกว่าใช่ไหมคะ”

“อืม…เงียบกว่าเยอะ” ขุนตอบ แต่แววตาของเขากลับดูหม่นลงเล็กน้อยเมื่อพูดถึงความเงียบนั้น

พวกเขาต่างเติบโตขึ้นมาก เดือนไม่ใช่เด็กหญิงที่ไร้เดียงสาคนเดิมอีกแล้ว เธอเป็นหญิงสาวที่รู้จักเก็บซ่อนความรู้สึก และมีความเข้าใจในโลกมากขึ้น ส่วนขุนเองก็ไม่ใช่เด็กหนุ่มที่เคยสดใสและร่าเริง เขาผ่านประสบการณ์ที่ยากลำบากมามากมาย ทำให้เขากลายเป็นคนสุขุม เก็บตัว และไม่ค่อยแสดงออกถึงความรู้สึกภายใน

คำพูดที่อยู่ในใจ ของแต่ละคนจึงยังคงถูกเก็บงำไว้ ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีตอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีการถามถึงเหตุผลที่แท้จริงของการจากไปของขุน และไม่มีการทวงถามถึงคำสัญญาในวัยเด็กของเดือน

ความสัมพันธ์ของพวกเขากลับมาเริ่มต้นใหม่บนพื้นฐานของความเงียบ และความเกรงใจที่เกิดขึ้นพร้อมกับระยะเวลาที่ห่างหายไปนาน มันเป็น ระยะห่างที่มองไม่เห็น ด้วยตาเปล่า แต่รับรู้ได้ด้วยหัวใจ

เดือนสังเกตเห็นว่าขุนเปลี่ยนไปมาก เขามักจะใช้เวลาอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ไม่ได้ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่ยังคงมีอยู่ในตัวเขา ยิ่งขุนเงียบมากเท่าไหร่ เดือนก็ยิ่งอยากรู้เรื่องราวของเขามากขึ้นเท่านั้น

ในขณะที่ขุนเองก็สังเกตเห็นว่าเดือนเติบโตขึ้นเป็นหญิงสาวที่สวยงามและมีความมั่นคงในตัวเอง เขาชื่นชมในความสดใสที่ไม่เคยจางหายไปจากเธอ แต่ในใจลึก ๆ ก็ยังคงมีกำแพงบางอย่างที่กั้นขวางเขาจากการเปิดเผยความรู้สึกทั้งหมด

พวกเขาต่างวนเวียนอยู่ใกล้กัน คุยกันในเรื่องที่ไม่สำคัญ และมองหากันในยามที่อีกฝ่ายเผลอไผล ราวกับจะพยายามหาสะพานเชื่อมโยงความรู้สึกที่ซับซ้อนภายในใจของแต่ละคน

คืนนั้น ท้องฟ้าเหนือไร่ลำไยดูจะมืดเป็นพิเศษ เมฆหนาทึบบดบังแสงจันทร์ ทำให้คืนนี้เงียบสงัดกว่าที่เคย แต่สำหรับ ขุน และ เดือน แล้ว มันเป็นค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความคิดถึงและความรู้สึกที่ซับซ้อนจนยากจะหลับตาลง

ขุน นอนอยู่บนเตียงในห้องของเขา พลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย แม้ร่างกายจะเหนื่อยล้าจากการช่วยพี่เข้มทำงานมาทั้งวัน แต่จิตใจกลับไม่สงบ เขานึกถึงบทสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ กับเดือนเมื่อช่วงบ่าย และภาพของเธอที่โตเป็นสาวงดงาม

แล้วภาพในวัยเด็กก็ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด เดือนตัวเล็ก ๆ ในชุดเปื้อนดิน ดวงตากลมโตเป็นประกาย เมื่อเธอยื่นดอกเข็มให้เขา แล้วพูดเสียงใสซื่อว่า "โตขึ้นหนูจะแต่งงานกับพี่ขุน!"

คำสัญญานั้นที่เขาคิดว่าคงเป็นเพียงความไร้เดียงสาของเด็กตัวเล็ก ๆ กลับยังคงก้องอยู่ในหูของเขา แม้เวลาจะผ่านไปนานถึงเจ็ดปี เขายังจำรอยยิ้มสดใส และความมุ่งมั่นในแววตาของเดือนในวันนั้นได้ดี

ขุนถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาไม่รู้ว่าเดือนยังจำคำสัญญานั้นได้หรือไม่ หรือถ้าจำได้ เธอจะยังรู้สึกเหมือนเดิมหรือเปล่า หลังจากที่เขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งเธอไว้ข้างหลังพร้อมกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียแม่ ความรู้สึกผิดเข้าจู่โจมหัวใจของขุน เขาไม่รู้ว่าเขาจะคู่ควรกับความรู้สึกบริสุทธิ์ของเดือนอีกต่อไปหรือไม่

ที่บ้านอีกหลังหนึ่ง เดือน เองก็กำลังนอนมองเพดานห้องของเธออย่างเหม่อลอย แสงไฟสลัว ๆ จากโคมไฟข้างเตียงส่องให้เห็นเงาความคิดที่พาดผ่านใบหน้าของเธอ

เธอคิดถึงรอยยิ้มบาง ๆ ของขุนในตอนกลางวัน คิดถึงเสียงทุ้มต่ำของเขาที่เรียกชื่อเธอ และแววตาที่เต็มไปด้วยความสุขุมอันยากจะหยั่งถึง

แล้วความทรงจำในวัยเด็กก็ย้อนกลับมาเช่นกัน เดือนยังจำได้ดีถึงคำสัญญาที่เธอเคยให้ไว้กับเขาใต้ต้นลำไยใหญ่ เธอจำความรู้สึกมั่นใจในตอนนั้นได้ดีว่าเธออยากอยู่กับพี่ขุนตลอดไป

เธอรู้ดีว่าขุนเปลี่ยนไปมาก ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา แต่เป็นแววตาที่ดูเหนื่อยล้า และความเงียบที่ปกคลุมรอบตัวเขา เดือนสัมผัสได้ถึงบาดแผลบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายในใจของเขา และมันทำให้เธออยากจะเข้าไปปลอบโยน อยากจะรับรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เขาเผชิญมา

คำสัญญาในวัยเด็กนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเดือนเสมอ มันเป็นเหมือนหลักยึดที่ทำให้เธอรอคอยเขามาตลอดเจ็ดปี เธอสงสัยว่าขุนยังจำมันได้ไหม หรือเขาจะลืมไปแล้ว

คืนนั้น เดือนหลับตาลง ปล่อยให้ความคิดถึงและความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้ไหลวนอยู่ในใจ เธอภาวนาให้พรุ่งนี้เช้า ความกล้าหาญจะเข้ามาหาเธอ เพื่อที่เธอจะได้บอกกับเขาว่าเธอไม่เคยลืมคำสัญญานั้นเลย