บทที่ 3

นอกห้องผ่าตัด เวลาราวกับผ่านไปอย่างเชื่องช้าเป็นพิเศษ

เซิ่งเวยเวยเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายใจ สายตาคอยชำเลืองมองประตูห้องผ่าตัดที่ปิดสนิทอยู่เป็นระยะ

ในที่สุด ประตูก็เปิดออก

กู้ซิงเนี่ยนถูกพยาบาลเข็นออกมา เธอสลบไปแล้ว แต่บนใบหน้ายังคงมีคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้งเหือด บนริมฝีปากที่ซีดขาวยังมองเห็นรอยฟันจาง ๆ ได้ด้วยซ้ำ

“เนี่ยนเนี่ยน!” เซิ่งเวยเวยรีบปรี่เข้าไปหา

แพทย์ถอดหน้ากากอนามัยออก สีหน้าดูเคร่งเครียดเล็กน้อย “การผ่าตัดเรียบร้อยดี แต่ร่างกายของคนไข้ยังอ่อนแอมาก จำไว้นะคะว่าเคสของเธอต้องพักผ่อนให้มาก ๆ ไม่อย่างนั้นในอนาคต... อาจจะตั้งครรภ์ได้ยาก”

หัวใจของเซิ่งเวยเวยดิ่งวูบ มองไปที่กู้ซิงเนี่ยนที่ยังไม่ได้สติ น้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง

เนี่ยนเนี่ยนที่ดีขนาดนี้ ทำไมถึงต้องมาเจอผู้ชายเฮงซวยอย่างฟู่เป่ยเฉินด้วย!

ตอนกู้ซิงเนี่ยนตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว

แม่ของเซิ่งเวยเวยมาพร้อมกับโจ๊กหมูร้อน ๆ หนึ่งชาม

“เนี่ยนเนี่ยนตื่นแล้วเหรอ? มาเร็ว รีบกินโจ๊กตอนร้อน ๆ บำรุงร่างกายหน่อยนะ” แม่เซิ่งมองใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอด้วยความสงสาร

“ขอบคุณค่ะแม่บุญธรรม!” กู้ซิงเนี่ยนยิ้มอย่างอ่อนแรง พยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง

“อย่าเพิ่งขยับ นอนนิ่ง ๆ นั่นแหละ เดี๋ยวแม่ป้อนให้” คุณแม่เซิ่งรีบประคองเธอไว้ ตักโจ๊กขึ้นมาช้อนหนึ่ง เป่าเบา ๆ ให้เย็น แล้วป้อนถึงปากเธอ

เธอรู้สึกสงสารจับใจ อุตส่าห์มีลูกกับเขาทั้งที อยู่ ๆ ก็มาจากไปเสียแล้ว!

เมื่อก่อนกู้ซิงเนี่ยนไม่มีบ้านอยู่ ตอนที่เซิ่งเวยเวยถูกรังแกหลังเลิกเรียน เธอได้ยื่นมือเข้าช่วย เวยเวยจึงพาเธอกลับบ้าน และตระกูลเซิ่งก็สนับสนุนเธอจนเรียนจบ

แม่เซิ่งรักเธอเหมือนเป็นลูกสาวอีกคน

กู้ซิงเนี่ยนค่อย ๆ กินทีละคำ ในท้องเริ่มอุ่นขึ้นมาบ้าง แต่ขอบตากลับแดงก่ำ

เซิ่งเวยเวยกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้าง ๆ แม้จะกดเสียงให้ต่ำ แต่ในน้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยอารมณ์

“กู้เส้าเหิง! ฉันจะบอกให้นะ ถ้านายยังไปสุงสิงกับคนสารเลวอย่างฟู่เป่ยเฉินอยู่ล่ะก็ เราสองคนเลิกกันทันที! ยกเลิกสัญญาหมั้น ชาตินี้เราสองคนไม่ต้องมาเจอกันอีก!”

พูดจบ เธอก็วางสายทิ้ง หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความโกรธ

กู้ซิงเนี่ยนมองไปที่เธอ “เวยเวย อย่าเป็นเพราะฉัน..”

“ไม่เกี่ยวกับเธอ!” เซิ่งเวยเวยพูดแทรกขึ้นมา “ฉันทนกู้เส้าเหิงที่ไม่รู้จักแยกแยะนั่นไม่ไหวแล้ว! ฟู่เป่ยเฉินทำร้ายเธอจนเป็นแบบนี้ เขายังไปเรียกเป็นพี่เป็นน้องกับคนแบบนั้น มันใช้ได้ที่ไหน? ตกลงเขาอยู่ข้างใครกันแน่?”

ตระกูลเซิ่งและตระกูลกู้แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กัน ทั้งสองคนหมั้นกันตั้งแต่อายุสิบแปด

แต่โรคเจ้าหญิงของเซิ่งเวยเวยก็ไม่เคยหาย ทำให้กู้เส้าเหิงปวดหัวอย่างมาก

ในขณะเดียวกัน ณ ห้องส่วนตัวของ ‘เย่เยี่ยน’ คลับส่วนตัวที่หรูหราที่สุดในเมืองไห่

เสียงดนตรีอันแผ่วเบาดังคลอไปในอากาศที่อบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้าราคาแพงและน้ำหอม

กู้เส้าเหิงถือโทรศัพท์ด้วยสีหน้างุนงง

เขามองฟู่เป่ยเฉินอย่างไม่เข้าใจ “อยู่ดี ๆ ก็เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก? บอกว่าถ้าฉันยังสุงสิงกับนายอยู่ ก็จะเลิกกับฉันซะงั้น?”

ฟู่เป่ยเฉินถือแก้วไวน์ นิ้วเรียวยาวแกว่งของเหลวสีอำพันเบา ๆ เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็แค่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร

ฮั่วเฉินหยวนที่อยู่ข้าง ๆ กลับหัวเราะออกมา “โย่ คุณชายรองกู้ ไฟไหม้สวนหลังบ้านแล้วเหรอ? ดูเหมือนว่าคนของนายนี่ จะแค้นเป่ยเฉินไม่น้อยเลยนะ ตอนนี้ให้โอกาสนายเลือกระหว่างหนึ่งในสอง”

กู้เส้าเหิงขยี้ผมอย่างหงุดหงิด “ใครจะไปรู้ว่าเธอเป็นบ้าอะไร! ช่างเธอเถอะ ดื่มเหล้าดีกว่า”

ในตอนนั้นเอง ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามา

ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดงสุดเซ็กซี่เดินเยื้องย่างเข้ามา เธอก็คือเจียงเข่อซิน

เจียงเข่อซินเป็นคุณหนูตระกูลเจียง และยังเป็นนักแสดงหญิงแถวหน้าสุดฮอต

งานเลี้ยงฉลองวันเกิดที่จัดอย่างยิ่งใหญ่กับฟู่เป่ยเฉินเมื่อวานนี้ ทำให้ยอดผู้ติดตามของเธอพุ่งสูงถึงยี่สิบล้านคน เธอเป็นดั่งดวงดาวบนท้องฟ้าที่ใคร ๆ ก็จับตามอง

หากเธอได้แต่งงานเข้าตระกูลฟู่ เธอก็จะกลายเป็นผู้หญิงที่สูงศักดิ์ที่สุดในเมืองไห่

คุณนายของมหาเศรษฐีผู้สูงศักดิ์! แค่คิดก็มีความสุขแล้ว!

เธอเดินตรงไปยังฟู่เป่ยเฉินโดยไม่ลังเล ไม่สนสายตารอบข้างที่เต็มไปด้วยความตะลึงหรืออิจฉา แล้วนั่งลงข้างเขาอย่างสง่างาม แขนเรียวโอบแขนของเขาไว้ตามธรรมชาติ ก่อนจะเอนศีรษะพิงลงบนไหล่ของเขา

“พี่เป่ยเฉินคะ งานครบรอบของฟู่ซื่อกรุ๊ปสุดสัปดาห์นี้ ให้ฉันเป็นคู่ควงของพี่ได้ไหมคะ?”

เธอไม่อยากหลบอยู่ข้างหลังเขาอีกต่อไปแล้ว

รอมาสามปี มันนานเกินพอแล้ว!

แววตาของฟู่เป่ยเฉินอ่อนโยนลง “พรุ่งนี้ ฉันจะให้คนสั่งตัดชุดราตรีให้เธอ”

เจียงเข่อซินยิ้มอย่างตื่นเต้น “ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่ใจดีที่สุด”

ฮั่วเฉินหยวนยกแก้วขึ้น “ยินดีด้วยนะพี่สะใภ้เข่อซิน ใกล้จะได้เป็นตัวจริงแล้ว”

กู้เส้าเหิงก็ผสมโรงด้วย “ดูเหมือนว่าสัญญาสามปีใกล้จะครบแล้ว พี่สะใภ้เข่อซิน ความทุกข์ของเธอกำลังจะหมดไปแล้วสินะ”

มองไม่ยากเลยว่าเพื่อนสนิททั้งสองของฟู่เป่ยเฉินต่างก็เข้าข้างเจียงเข่อซิน เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นฟู่เป่ยเฉินพาผู้หญิงที่ชื่อกู้ซิงเนี่ยนออกมาด้วยเลยสักครั้ง

ยิ่งไปกว่านั้น การแต่งงานของพวกเขาเป็นการแต่งงานแบบลับ ๆ คนภายนอกแทบไม่มีใครรู้เรื่อง

มีก็เหมือนไม่มี!

เจียงเข่อซินยกแก้วขึ้นมาอย่างสง่างาม ชนแก้วกับพวกเขาทั้งสองคน “ขอบคุณค่ะคุณชายกู้และคุณชายฮั่ว”

สี่ตระกูลใหญ่แห่งเมืองไห่ คุณชายจากสามในสี่ตระกูลต่างก็มายืนอยู่ข้างเธอแล้ว รอเพียงแค่การแต่งงานของฟู่เป่ยเฉินกับกู้ซิงเนี่ยนสิ้นสุดลง เธอก็จะสามารถแต่งเข้าตระกูลฟู่ได้อย่างสง่างามและถูกต้อง

“ติ๊ง” ฮั่วเฉินหยวนเห็นข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ เขาตื่นเต้นจนแทบจะกระโดดลุกจากโซฟา!

“เฮ้ย! เทพเอ็นจะกลับมาแล้ว!”

เขาชูโทรศัพท์ขึ้น หน้าจอมีพาดหัวข่าวตัวหนาที่สะดุดตาเป็นพิเศษ [เทพเอ็น ผู้ก่อตั้งชิงเหนี่ยวเทคโนโลยี ยืนยันเข้าร่วมการประชุมสุดยอดทางการแพทย์ระดับโลกในเดือนหน้า!]

น้ำเสียงของคุณชายฮั่วเต็มไปด้วยความยินดีอย่างไม่อยากจะเชื่อ ขอบตาแดงก่ำเล็กน้อย “ชีวิตของคุณย่าฉันรอดแล้ว! เยี่ยมไปเลย!”

คุณนายใหญ่ตระกูลฮั่วป่วยเป็นมะเร็งปอด เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว

ข่าวนี้เปรียบเสมือนการส่งถ่านไฟในวันหิมะตก

คุณชายหลายคนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์กันเสียงดังขึ้น

“เทพเอ็น? คนเดียวกับที่คิดค้นสมการรักษามะเร็งเมื่อสามปีก่อน จนได้รับการยกย่องเป็นเทพ แล้วก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยคนนั้นน่ะเหรอ?”

“พระเจ้า! ในที่สุดเธอก็ยอมปรากฏตัวแล้วเหรอ? ฉันนึกว่าเธอขึ้นสวรรค์ไปแล้วซะอีก!”

“ชิงเหนี่ยวเทคโนโลยีไง! นั่นมันระดับเทพตลอดกาลของวงการแพทย์เลยนะ! สมการเมื่อสามปีก่อนนั่น ดึงผู้ป่วยระยะสุดท้ายกลับมาจากความตายได้ไม่รู้เท่าไหร่!”

“ใช่เลย! คือเธอคนนั้นแหละ! สามปีก่อนเธอปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทิ้งสมการนั่นไว้แล้วก็หายไปเลย ไม่มีใครหาเจอ ครั้งนี้เธอกลับมาสู่วงการอีกครั้ง ต้องเป็นระดับสุดยอดแน่นอน! การประชุมสุดยอดทางการแพทย์ระดับโลกเดือนหน้าต้องดังเป็นพลุแตกแน่”

ฟู่เป่ยเฉินที่นั่งอยู่ไม่ไกล ในแววตาลุ่มลึกของเขาก็เปล่งประกายร้อนแรงขึ้นมาในทันที

แม้ว่าธุรกิจการแพทย์ของฟู่ซื่อกรุ๊ปจะเป็นอันดับหนึ่งของประเทศแล้วก็ตาม

เขาสร้างระบบการแพทย์อัจฉริยะชั้นนำของประเทศ และใช้เวลาเพียงสี่ปีก็ขึ้นสู่ตำแหน่งมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองไห่

ภายใต้การนำของเขา ธุรกิจของฟู่ซื่อกรุ๊ปขยายไปกว่าแปดสิบประเทศทั่วโลก เขาคือบุตรแห่งสวรรค์อย่างแท้จริง

แต่... เทพเอ็น!

ชื่อนี้ไม่ได้เป็นเพียงตัวแทนของตำนานในวงการแพทย์ แต่ยังเป็นพลังแห่งผู้นำอีกด้วย

สำหรับเขาแล้ว เทพเอ็น เปรียบเสมือนเกาะลึกลับที่แผ่พลังอำนาจอันน่าค้นหา ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะอยากเข้าไปใกล้...

หากเทพเอ็น สามารถร่วมมือกับฟู่ซื่อกรุ๊ปได้ ตำแหน่งของฟู่ซื่อกรุ๊ปในวงการแพทย์ระดับโลกก็จะขึ้นสู่จุดสูงสุด!

นิ้วที่ถือแก้วไวน์ของฟู่เป่ยเฉินเกร็งขึ้นเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอย่างมุ่งมั่น

กู้เส้าเหิงก็เสริมขึ้นมาประโยคหนึ่ง “ได้ยินมาว่า ‘ยีนบำบัด’ ของเทพเอ็น! ใช้เทคโนโลยีชีวภาพร่วมกับการตัดต่อยีน โจมตีเซลล์มะเร็งได้อย่างแม่นยำ! โคตรเท่!”

ทุกคนต่างพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น จินตนาการถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่การกลับมาของเทพเอ็น จะนำมาด้วย บรรยากาศคึกคักถึงขีดสุด

เทพเอ็น คือนักชีววิทยาที่เก่งที่สุดในโลก คุณค่าของเธอประเมินไม่ได้

ในตอนนั้นเอง ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาเบา ๆ

พนักงานเสิร์ฟสาวคนหนึ่งถือถาดเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง เตรียมที่จะเติมเหล้าให้แขก

เมื่อเธอเห็นคุณชายจากสามตระกูลใหญ่ในห้อง ด้วยความประหม่าเกินไป จู่ ๆ ก็เสียหลัก ร่างกายเซไปข้างหน้าอย่างแรง!

แก้วไวน์บนถาดร่วงลงพื้นด้วยเสียงดังเพล้ง!

“เพล้ง...เคร้ง...”

เสียงแก้วแตกที่ดังแหลมบาดหูทำลายบรรยากาศที่อึกทึกครึกโครม

เจียงเข่อซินที่อยู่ใกล้ที่สุดไม่ทันได้ตั้งตัว

“อ๊า!”

เจียงเข่อซินกรีดร้องออกมาสั้น ๆ ฟู่เป่ยเฉินมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วมาก แทบจะในเวลาเดียวกับที่แก้วแตก เขาก็ดึงเจียงเข่อซินที่ตกใจเข้ามาไว้ในอ้อมแขนทันที

เขาป้องกันเศษแก้วที่กระเด็นมาทางใบหน้าของเธอได้ แต่เศษแก้วก็ยังคงบาดหลังมือขาวเนียนของเจียงเข่อซินเป็นรอยแผลสองรอย

เขาขมวดคิ้วแน่น เมื่อเห็นบาดแผลที่ชัดเจนบนหลังมือของเธอและเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด สีหน้าของเขาก็มืดครึ้มลงทันที

“บ้าจริง!”

สายตาอันคมกริบของฟู่เป่ยเฉินกวาดมองพนักงานเสิร์ฟที่ตกใจจนหน้าซีดเผือด ยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ น้ำเสียงเย็นเยียบจนถึงกระดูก

“มัวยืนบื้ออะไรอยู่? ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”

พนักงานเสิร์ฟถูกเขาขู่จนตัวสั่น รีบลนลานวิ่งหนีออกไป

“พี่เป่ยเฉินคะ... มือของฉันเจ็บจังเลย...”

เจียงเข่อซินซบอยู่ในอ้อมแขนของฟู่เป่ยเฉิน เสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า

“ไม่ต้องกลัว ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลทำแผล”

น้ำเสียงของฟู่เป่ยเฉินอ่อนลงเล็กน้อย เขาค่อย ๆ หลีกเลี่ยงมือที่บาดเจ็บของเจียงเข่อซิน อุ้มเธอขึ้นมาแล้วก้าวออกจากห้องอย่างมั่นคงและรวดเร็ว

โรงพยาบาล

กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อฟุ้งกระจายไปในอากาศ ทางเดินเงียบสงบจนได้ยินเพียงเสียงฝีเท้า

ฟู่เป่ยเฉินจัดการเรื่องของเจียงเข่อซินเรียบร้อย ให้แพทย์ทำแผลอย่างละเอียดและพันผ้าพันแผลอย่างดี

เมื่อมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดเซียวและท่าทางที่น่าสงสารน่าเอ็นดูของเจียงเข่อซิน ฟู่เป่ยเฉินก็อดทนปลอบโยนเธอสองสามประโยค ให้เธอพักผ่อนดี ๆ ในห้องพักผู้ป่วย

เขาเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย พอเดินมาถึงหัวมุมทางเดิน หางตาก็เหลือบไปเห็นห้องพักผู้ป่วยอีกห้องที่ประตูเปิดแง้มไว้อยู่ข้าง ๆ

ร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในสายตา

ฝีเท้าของฟู่เป่ยเฉินหยุดชะงักกะทันหัน

สายตาของเขาจับจ้องไปที่เตียงผู้ป่วยเตียงนั้น ผ้าปูที่นอนสีขาวซีด ใบหน้าที่ซีดเซียว

ผู้หญิงคนหนึ่งนอนนิ่งอยู่ตรงนั้น หลับตาพริ้ม ขนตาที่งอนยาวทอดเงาจาง ๆ ลงบนเปลือกตา บนแขนที่เรียวบางยังมีสายน้ำเกลือเสียบอยู่ ของเหลวใส ๆ กำลังค่อย ๆ หยดลงสู่ร่างกายของเธอทีละหยด

กู้ซิงเนี่ยน!

เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? แถมยังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยอีก?!

ความรู้สึกซับซ้อนที่ยากจะอธิบายได้เข้าเกาะกุมหัวใจของฟู่เป่ยเฉินในทันที ราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบอย่างแรง

ฟู่เป่ยเฉินผลักประตูแล้วเดินตรงเข้าไป!