บทที่ 4

ใช่แล้ว ในตอนนี้กู้ซิงเนี่ยนกำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียง

แสงไฟสีขาวซีดสาดส่องลงบนใบหน้าที่ซูบซีดของเธอ ใบหน้าที่เคยสดใสร่าเริงตอนนี้กลับไร้สีเลือด ที่ข้อมือเรียวบางมีเข็มปักอยู่ ของเหลวใส ๆ กำลังค่อย ๆ หยดเข้าสู่ร่างกายของเธอทีละน้อย

ตรงตำแหน่งหัวใจของเขา กลับรู้สึกอึดอัดขึ้นมานิดหน่อย

โรคกระเพาะสินะ!

เขาจำได้ว่าเธอเป็นโรคนี้มาตลอด เมื่อก่อนก็เคยเข้าโรงพยาบาลเพราะเรื่องนี้

ตอนนั้น...

เขาสลัดความทรงจำที่ยุ่งเหยิงในหัวทิ้งไป สายตาจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากซีดขาวของเธอ

กู้ซิงเนี่ยนบนเตียงผู้ป่วยดูเหมือนจะหลับไม่สนิทนัก คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ร่างกายขยับโดยไม่รู้ตัว

ผ้าห่มเลื่อนหลุดลงมาเล็กน้อย

ฟู่เป่ยเฉินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแทบจะโดยสัญชาตญาณ ยื่นมือออกไป ค่อย ๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมไหล่ที่เผยออกมาของเธอ

ปลายนิ้วสัมผัสกับผิวของเธอโดยไม่ตั้งใจ มันเย็นเล็กน้อย

ท่าทางของเขาแข็งทื่อไปชั่วขณะ รีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว ราวกับว่านั่นเป็นเผือกร้อน

หลังจากทำท่าทางนั้นลงไปแล้ว เขาถึงเพิ่งจะมารู้สึกตัวทีหลังว่าเมื่อครู่ตัวเองทำอะไรลงไป

ความรู้สึกหงุดหงิดระลอกหนึ่งก็ถาโถมเข้ามา

เขามองไปรอบ ๆ ห้องผู้ป่วยธรรมดาที่คับแคบ ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ อยู่ชั้นที่ไม่สูงนัก มีเสียงจอแจดังมาจากนอกหน้าต่าง

คิ้วของเขาขมวดเป็นปมในทันที

เธอจะพักฟื้นให้หายดีในสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้ยังไง?

เขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาผู้ช่วย ด้วยน้ำเสียงสั่งการที่ไม่อนุญาตให้โต้แย้ง

“โรงพยาบาลกลาง ห้อง 302 กู้ซิงเนี่ยน”

“ย้ายเธอไปห้องชุดวีไอพีชั้นบนสุด เดี๋ยวนี้”

ผู้ช่วยที่ปลายสายดูอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก รีบรับคำ “ครับ ท่านประธานฟู่”

ฟู่เป่ยเฉินหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดเสริม “ไปที่ ร้าน ‘สือเว่ยเซวียน’ สั่งเสี่ยวหลงเปาไส้ไข่ปู กับโจ๊กแปะก๊วย จำไว้ว่าต้องเอาแบบที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ”

นั่นเป็นของที่เมื่อก่อนเธอชอบกินที่สุด

เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงจำได้ชัดเจนขนาดนี้ และทำไมถึงได้ออกคำสั่งนี้ไปอย่างกะทันหัน

บางที อาจจะแค่ไม่อยากเห็นท่าทางน่าสงสารน่าสมเพชของเธอล่ะมั้ง

ใช่แล้ว ต้องเป็นแบบนี้แน่ ๆ

“ส่งไปที่ห้องวีไอพี”

“ได้ครับท่านประธานฟู่ จะรีบจัดการให้เดี๋ยวนี้ครับ”

หลังจากวางสาย ฟู่เป่ยเฉินมองกู้ซิงเนี่ยนบนเตียงเป็นครั้งสุดท้าย ดูเหมือนว่าคิ้วของเธอจะคลายออกเล็กน้อย

เขาเม้มริมฝีปาก หันหลัง แล้วเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง จังหวะก้าวของเขายังคงเย็นชาและห่างเหินตามแบบที่เคยเป็น

เจียงเข่อซินทำแผลที่มือเสร็จเรียบร้อยแล้ว มีผ้าพันแผลที่ดูเกะกะพันอยู่รอบหนึ่ง ในใจก็อัดอั้นไปด้วยความโกรธ

พอเดินออกจากห้องทำแผล ก็เห็นฟู่เป่ยเฉินเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยห้องหนึ่งที่ปลายสุดของทางเดิน

ทิศทางนั้น... ดูเหมือนจะเป็นโซนห้องผู้ป่วยธรรมดา?

หัวใจของเธอสะดุดวูบไปหนึ่งจังหวะ แต่ใบหน้ากลับแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างพอดี เธอก้าวเท้าเร็วขึ้นเล็กน้อย เดินเข้าไปหาเขาแล้วคล้องแขนเขาอย่างสนิทสนม

“พี่เป่ยเฉินคะ เมื่อกี้พี่ไปไหนมาเหรอคะ? พอฉันออกมาก็ไม่เห็นพี่แล้ว ตกใจหมดเลย”

เธอทำทีเป็นเหลือบมองหมายเลขห้องผู้ป่วยด้านหลังฟู่เป่ยเฉินอย่างไม่ตั้งใจ...302

ฟู่เป่ยเฉินหันไปมองเธอแวบหนึ่ง สายตาจับจ้องไปที่มือซึ่งพันด้วยผ้าพันแผลของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ไม่มีอะไร เดินผิดชั้นน่ะ”

“เดินผิดเหรอคะ?” เจียงเข่อซินกะพริบตา เสียงหวานหยดย้อย “พี่นี่ช่างเลอะเลือนจริง ๆ นะคะ แค่นี้ก็ยังเดินผิดได้?”

แต่ในใจเธอกลับหัวเราะเยาะ คนอย่างฟู่เป่ยเฉินจะเดินผิดทางได้ยังไง?

ห้องผู้ป่วย 302 นี้ ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆ!

ฟู่เป่ยเฉินไม่ได้ตอบคำถามเธอ เพียงพูดว่า “มือยังเจ็บอยู่ไหม? ทำแผลเสร็จแล้วจะไปส่งเธอที่บ้าน”

“อื้ม ๆ ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะพี่เป่ยเฉิน” เจียงเข่อซินพยักหน้าอย่างว่าง่าย แต่ในใจกลับจดจำหมายเลข ‘302’ นั้นไว้แม่นแล้ว

เธอก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าข้างในซ่อนนางจิ้งจอกตัวไหนไว้ ถึงขนาดทำให้ฟู่เป่ยเฉินยอมลดตัวลงมายังสถานที่แบบนี้ได้!

เมื่อกลับถึงวิลล่าตระกูลเจียง แสงไฟก็สว่างไสว

ทันทีที่หวังฮุ่ยหลันผู้เป็นแม่เห็นทั้งสองคนเดินเข้ามา ก็รีบออกมาต้อนรับอย่างออกนอกหน้าทันที

“โอ๊ยตายแล้ว! แก้วตาดวงใจของแม่! มือนี้เป็นอะไรไป? ให้แม่ดูหน่อยสิ!”

หวังฮุ่ยหลันจับมือของเจียงเข่อซินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสาร แต่หางตากลับชำเลืองมองฟู่เป่ยเฉินไม่หยุด พร้อมกับประดับรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ

“คุณชายฟู่ ขอบคุณคุณมากจริง ๆ นะคะ เข่อซินของพวกเราสร้างความลำบากให้คุณแล้ว!”

พ่อเจียงก็พูดสมทบ “ใช่ ๆ ๆ คุณชายฟู่ลำบากคุณแย่เลย โชคดีที่มีคุณอยู่ ไม่อย่างนั้นเจ้าเด็กคนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะไปก่อเรื่องอะไรขึ้นมา”

“ไม่เป็นไรครับ” น้ำเสียงของฟู่เป่ยเฉินเรียบเฉย ไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ เขากำชับเจียงเข่อซินว่า “ทายาให้ตรงเวลา สองสามวันนี้อย่าให้โดนน้ำ”

“ค่ะ ฉันทราบแล้ว ขอบคุณนะคะพี่เป่ยเฉิน” เจียงเข่อซินตอบรับอย่างอ่อนโยน

ฟู่เป่ยเฉินพยักหน้า ไม่มีความตั้งใจที่จะอยู่ต่อ “ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อนนะครับ”

ที่โรงพยาบาล ตอนที่กู้ซิงเนี่ยนตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

เธอถูกปลุกให้ตื่นด้วยกลิ่นหอมของอาหาร

เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ยังคงมึนหัวเล็กน้อย ในท้องว่างเปล่า แต่ความรู้สึกเจ็บแปลบ ๆ นั้นหายไปมากแล้ว

เมื่อสายตาปรับโฟกัสได้ เธอก็เห็นกล่องอาหารเก็บความร้อนสวยหรูหลายใบวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง

ใบหนึ่งมีโลโก้ของร้าน ‘สือเว่ยเซวียน’

เสี่ยวหลงเปาไส้ไข่ปู? โจ๊กแปะก๊วย?

นี่มัน...

เธอรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ใครเป็นคนส่งมา?

เธอคิดถึงเซิ่งเวยเวยขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ แต่ก็รีบปฏิเสธความคิดนั้น เพราะเธอรู้ดีว่าเธอยังไม่สามารถกินของพวกนี้ได้

หรือว่าจะเป็น...

ชื่อนั้นแวบเข้ามาในหัวใจของเธอ เธอจำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่เธอกินมื้อกลางวันที่ ร้าน ‘สือเว่ยเซวียน’ แล้วถูกเขาเห็นเข้าพอดี ตอนนั้นก็สั่งสองอย่างนี้

ทันใดนั้น เธอก็โยนของทั้งหมดลงถังขยะ ไม่มีความอยากอาหารเหลืออยู่เลย

บุญคุณของผู้ชายคนนั้น เธอไม่ต้องการ!

ในตอนนั้นเอง ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกผลักเข้ามา พยาบาลในชุดสีชมพูคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มตามมาตรฐานวิชาชีพ

“คุณกู้ ตื่นแล้วเหรอคะ? รู้สึกยังไงบ้าง?”

กู้ซิงเนี่ยนพยักหน้าอย่างอ่อนแรง “ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณค่ะ”

“อ้าว อาหารดี ๆ แบบนี้ ทิ้งไปทำไมคะ ทางโน้นมีไมโครเวฟนะคะ อุ่นได้”

พยาบาลเห็นกล่องอาหารหรูหราในถังขยะ นี่น่าจะเพิ่งส่งมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

“ไม่กินแล้วค่ะ มันเสียแล้ว!” กู้ซิงเนี่ยนพูดคำเดียวแต่มีสองความหมาย

พยาบาลตรวจขวดน้ำเกลืออย่างคล่องแคล่ว แล้วพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มว่า “งั้นก็ดีเลยค่ะ ตอนนี้เราจะย้ายห้องให้คุณนะคะ”

“ย้ายห้องเหรอคะ?” กู้ซิงเนี่ยนมองเธออย่างงุนงง “ทำไมต้องย้ายคะ?”

พยาบาลยิ้มหวานขึ้น “คืออย่างนี้นะคะ ข้างบนเขาจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว ให้ย้ายคุณไปที่ห้องชุดวีไอพีชั้นบนค่ะ ที่นั่นสภาพแวดล้อมดีกว่า เงียบกว่า สะดวกต่อการพักฟื้นของคุณ”

“ห้องชุดวีไอพี?” กู้ซิงเนี่ยนอึ้งไปเล็กน้อย น้ำเสียงมีความไม่แน่ใจ “ใคร... ใครเป็นคนจัดการคะ?”

นอนโรงพยาบาลแล้วยังมีการสุ่มอัปเกรดห้องได้ด้วยเหรอ? ล้อเล่นอะไรกันเนี่ย!

รอยยิ้มของพยาบาลยังคงเดิม แต่น้ำเสียงกลับฟังดูเป็นเรื่องปกติ “อันนี้พวกเราก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เป็นคำสั่งโดยตรงจากข้างบน คุณวางใจได้เลยค่ะ เอกสารจัดการเรียบร้อยแล้ว แค่ตามฉันมาก็พอ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ต้องการย้าย ที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว!”

เริ่มจากเสี่ยวหลงเปาไส้ไข่ปูกับโจ๊กแปะก๊วยที่ปรากฏขึ้นข้างเตียงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

ตอนนี้ก็มาเป็นห้องชุดวีไอพีที่โผล่มาอย่างกะทันหันอีก

นอกจากฟู่เป่ยเฉินแล้ว จะเป็นใครไปได้อีก? แต่ว่า บาดแผลได้เกิดขึ้นแล้ว เธอไม่ต้องการความสงสารจากเขา

ในตอนนั้นเอง เซิ่งเวยเวยก็เดินเข้ามา ในมือถือซุปและช่อดอกไม้

“เสี่ยวเนี่ยนเนี่ยน ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นรึยัง หิวไหม ซุปไก่แห่งความรักจากแม่มาแล้ว”

ชั่วพริบตาก็เห็นกล่องอาหารเดลิเวอรี่ในถังขยะ “ร้านสือเว่ยเซวียน ส่งเดลิเวอรี่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

กู้ซิงเนี่ยนตอบกลับอย่างเย็นชา “ไม่รู้สิ แต่ยังไงก็กินไม่ได้แล้ว”

เซิ่งเวยเวยขยิบตาให้เธอทีหนึ่ง “ดูท่าทางแล้ว น่าจะเป็นผู้ชายที่แอบชอบเธอส่งมาให้ ฉันบอกแล้วว่าคนดี ๆ ยังมีอีกเยอะแยะ จะไปรักเดียวใจเดียวกับไอ้คนเฮงซวยนั่นทำไม”

ที่แห่งหนึ่ง ฟู่เป่ยเฉินก็จามออกมา

ทันใดนั้นเซิ่งเวยเวยก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ เธอนั่งลงข้างเตียง “นี่ยังไม่ทันได้ออกจากโรงพยาบาลเลยนะ ทำไมถึงประกาศการกลับมาแล้วล่ะ?”

กู้ซิงเนี่ยนทำหน้างุนงงอีกครั้ง “การกลับมา?”

เซิ่งเวยเวยหยิบมือถือให้เธอดู หัวข้อฮอตติดอันดับห้าอันดับแรก ล้วนเป็นเรื่องของเทพเอ็นทั้งหมด

เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง ข่าวการเข้าร่วมประชุมสุดยอดของเทพเอ็นก็โด่งดังไปทั่วโลกแล้ว

หัวใจของกู้ซิงเนี่ยนกระตุกวูบ คนที่กล้าประกาศข่าวนี้อย่างยิ่งใหญ่ไปทั่วโลกมีอยู่แค่สองคนเท่านั้น

คือเขา!

สัญญาสามปีระหว่างเธอกับฟู่เป่ยเฉินเพิ่งจะครบกำหนด

ไอ้บ้าคนนี้ วันเดียวก็รอไม่ไหวจริง ๆ!