บทที่ 2 ไม่ไหวแล้ว

บทที่ 2 ไม่ไหวแล้ว 🔞🔥

บทรักเร่าร้อนบรรเลงไปอย่างต่อเนื่องจนม่านตะวันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เพราะนอกจากเส้นผมตัวเอง ผ้าปูที่นอน และใบหน้าของเขาแล้ว เธอก็เหมือนว่าจะไม่เห็นสิ่งอื่นใดภายในห้องนอนนี้อีก

“ม่าน…อึอ ทนไม่ไหวแล้ว” 

“ทนไม่ไหวก็แตกสิ…”

ตอนแรกม่านตะวันยังไม่เข้าใจนักว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเธอ เพียงแค่รู้สึกวาบหวิวเมื่อเขาแตะต้องตรงจุดนั้น 

จนเมื่อความรู้สึกอุ่นชื้นเอ่อออกมาทีละน้อย ขณะที่เขาแนบความใหญ่โตเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้นและใช้ตรงส่วนหัวถูไถซอกซอนร่องหลืบเร้นลับของเธอ 

เขาไถมันไปมาอย่างเชื่องช้า ราวกับจะให้เธอจดจำทุกความรู้สึกในตอนนี้…

“ม่าน อึกกก ม่านทรมาน”

“อยากให้ฉันทำอะไรตรงนี้…” 

เขาพึมพำถามเสียงต่ำข้างหูเธอ หัวใจของม่านตะวันกระตุกวูบ เธอหายใจไม่เป็นจังหวะ หัวใจก็เต้นแรงจนแทบหลุดจากอก 

ใบหน้าสวยหวานเธอชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ผสมปนกับไอร้อนที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกาย 

ริมฝีปากเผยอหอบหายใจถี่ ๆ ดวงตากลมโตปรือปรอยสะท้อนแรงปรารถนาที่ไม่สามารถอธิบายถึงความเสียดเสียวทีมากระจุกรวมกันอยู่ตรงท้องน้อยนั้นได้

ยิ่งเมื่อใบหน้าคมคายของเขาโน้มลงมาใกล้ ม่านตะวันถึงกับสะดุ้งเบา ๆ แต่กลับโค้งแผ่นหลังรับสัมผัสโดยอัตโนมัติ 

ร่างกายที่ควรจะหวาดกลัวตอบสนองทุกแรงสัมผัสของเขาอย่างเต็มที่และเต็มไปด้วยแรงปรารถนา

“ตรงนี้ใช่ไหม...” อ้อมแขนแข็งแรงโอบกอดรัดแน่นจากด้านหลังและรั้งเอวบางยกขึ้นเล็กน้อย 

“อื้อ! คุณยศ!” ม่านตะวันกรีดร้องเมื่อความใหญ่โตสอดใส่เข้ามาจนเธอรู้สึกเจ็บตึงตรงจุดนั้น 

แผ่นอกของเขาแนบชิดแผ่นหลังของเธอ ม่านตะวันรับรู้ได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นหนักไม่แพ้ของตัวเอง

ความแนบแน่นนั้นไม่ใช่แค่การสัมผัสทางกาย แต่เป็นการโอบล้อมในท่วงท่าที่หยัดยันกันอย่างลึกซึ้ง 

ความฉ่ำชื้นของน้ำขุ่นคาวที่ไหลเปรอะเปื้อน ไม่ว่าจะเป็นของใครแต่ก็ให้ความรู้สึกสั่นไหวไม่ต่างกัน

“เธอชอบท่านี้…” 

“มะ ม่านเปล่า…”

เสียงหัวเราะในลำคอหนาดังขึ้น และริมฝีปากของเขาขยับลงแนบกับช่วงไหล่บางก่อนจะไล้จูบเบา ๆ และกัดเม้มอย่างห้ามใจไม่อยู่

เสียงครางเบาดังขึ้นเมื่อเขาฝังใบหน้าลงตรงกลางแผ่นหลัง ยศชัยสูดลมหายใจเน้นหนักอย่างลุ่มหลง ก่อนจะทิ้งจูบหนักแน่นลงไป

ทั้งรอยสัมผัส ทั้งแรงกดของร่างหนาสะเทือนลึกลงไปถึงหัวใจของเธอ

“คุณยศม่านเจ็บ…”

“เจ็บก็ต้องทน…” 

แรงสั่นไหวของสัมผัสที่ลึกซึ้งยังคงส่งผ่านระลอกแล้วระลอกเล่า บั้นท้ายกลมกลึงของเธอเคลื่อนไหวตอบรับกับจังหวะของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

เสียงหอบหายใจที่หนักขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับโลกทั้งใบกำลังหายไป เหลือไว้เพียงแค่ลมหายใจสองคนที่หลอมรวมอยู่ในห้วงอารมณ์อันร้อนแรง

ปึก! ปึก! ปึก!

ม่านตะวันซุกใบหน้าลงกับผ้านวมผืนหนา ริมฝีปากที่เจ็บช้ำจากการโดนเขาบดจูบยังคงร้อนผ่าว ความเสียวซ่านกับความสับสนปนเปถาโถมเข้าหาแบบที่เธอแยกไม่ออก

สองมือของเธอจิกกำผ้าปูที่นอนแน่นราวกับต้องการที่ยึดเหนี่ยว หัวใจเต้นแรงอย่างไม่รู้ว่าเพราะความใกล้ชิดที่กระแทกเข้าหาในท่าลึกซึ้งจนเธอจุกท้องน้อยแบบนี้

“กินยาหรือฉีดยา?”

“กะ กินค่ะ”

“อย่าให้มีปัญหา เพราะฉันทำอะไรได้มากกว่าที่เธอคิด”

ม่านตะวันรู้ว่ายศชัยหมายถึงเรื่องอะไร เธอยังไม่ทันตอบแต่ก็ต้องกัดปากกลั้นเสียงเมื่อเขาสอดแทรกความใหญ่โตและแช่ค้างทั้งยังกระแทกเข้าใส่แบบไม่คิดจะยั้งมือ

ความตึงเครียดผสมกับความเสียวซ่านแล่นผ่านทั่วกายของม่านตะวัน 

“อย่าเกร็ง...” น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเต็มไปด้วยความอดกลั้น 

เขาเกือบจะทนไม่ไหวกับแรงตอดกระตุ้นตรงจุดนั้น ม่านตะวันที่ไม่ปล่อยให้เขาได้หายใจเลย

ยศชัยจับร่างบางของม่านตะวันพลิกกลับมานอนหงาย สายตาก็กวาดไปกับเรือนกายบอบบางที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ 

เพียงแค่สีหน้ายั่วยวนและลมหายใจที่ขาดห้วงของเธอ หัวใจของเขาเต้นแรงยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา 

ยศชัยก้มลงไซ้ปลายจมูกเอาลมหายใจอุ่นรินรดไล่ไปตามเนินเนื้ออวบอิ่ม ก่อนจะใช้ปลายลิ้นสัมผัสแผ่วเบากับปลายป้านสีชมพูน่าหลงใหลนั่น

“อึกกก คะ คุณยศ” ความชุ่มชื้นที่เขาละเลงเลียและแรงกดทับสอดใส่จากตรงนั้น

ม่านตะวันเผลอหยัดกายแอ่นรับความเสียวซ่านที่เขาปรนเปรอ ปลายลิ้นที่ตวัดคลอเคลียอยู่ตรงนั้นช้า ๆ มันเร่งเร้าสลับกับอ่อนโยนจนเธอสะท้านสั่นไปทั้งกาย 

“ชอบลึก ๆ ใช่ไหม ตอดฉันไม่หยุดเลย” เสียงกระเส่าแหบพร่าปลุกความวาบหวามให้ตื่นขึ้นจากภายในร่างของม่านตะวัน

ปึก! ปึก! ปึก!

เสียงเนื้อหนั่นแน่นกระทบกันดังสม่ำเสมอ ยศชัยมองร่างบอบบางที่กระเพื่อมตามแรงกระแทกอยู่ใต้ร่าง ยิ่งเธอกรีดร้องและกัดปากคร่ำครวญเรียกชื่อเขา เอวสอบก็สาดเข้าใส่แบบทวีคูณ

ม่านตะวันเผยอริมฝีปากครางเสียงแผ่ว มือเล็กจับยึดบ่ากว้างไว้แน่นราวจากแรงกระแทกที่กำลังถาโถมเข้าใส่

“อ๊ะ ๆ ๆ คุณยศ อือออ”

แรงกระแทกของเขาทั้งหนักแน่นและแม่นยำ ราวกับรู้ทุกจุดที่ทำให้เธอสั่นสะท้าน ช่วงสะโพกของเธอสั่นไหวเพราะรับแรงที่เขาเคลื่อนเข้าใกล้อย่างต่อเนื่อง

ม่านตะวันจิกปลายเท้าทุกจังหวะที่เขาโจนลึกเข้าใกล้ ลมหายใจของคนทั้งสองพันกันยุ่งเหยิง 

บรรยากาศภายในห้องนอนอบอวลด้วยแรงปรารถนา มีเพียงเสียงเนื้อกระทบกันและเสียงครางแผ่วเบาของคนสองคน

“อ๊าาาาาา” ม่านตะวันหลับตาลงกลั้นเสียงสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอ

“ม่าน…อืม” เขากอดเธอและกระซิบเรียก ส่วนแท่งเอ็นใหญ่ร้อนที่สอดใส่เข้าออกด้วยแรงกระแทกที่สาดส่งราวกับไล่ต้อนเธอให้หนีไม่พ้น

ทุกครั้งที่เขากระแทกเข้าหามันลึกแบบที่เธอเจ็บจุกไปหมด เขาจับท่อนขาข้างหนึ่งของเธอฉีกแยกออก ก่อนจะกระแทกกระทั้นใส่เข้ามาซ้ำ ๆ 

“อึกกกก อื้อ!” 

ผิวกายของเขาร้อนผ่าวแบบที่โดนตัวก็เหมือนโดนความร้อนลวก ความสุขสมทับซ้อนแบบติด ๆ กัน ยิ่งปากหยักก้มลงมาป้อนจุมพิตดูดดื่ม ม่านตะวันก็ตอบรับเขาอย่างงายดาย

ยิ่งความใหญ่โตตอกเข้าใส่ในโพรงรักอ่อนนุ่มเชื่องช้าแต่ลึกล้ำมากเท่าไหร่ ผนังหยุ่มนุ่มภายในก็ยิ่งตอดรัดแท่งเอ็นระรัวมากเท่านั้น

“คุณยศ ม่าน อึกกก” ม่านตะวันสับสนเธอสะบัดหน้าทั้งยั้งหยัดสะโพกรับแรงกระแทกอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนที่ร่างกายจะสั่นเทิ้มทั้งที่ไม่ได้รู้สึกหนาว 

ปากหยักกดจูบลงบนผิวนุ่มนวล ไล่ต่ำลงจนถึงเนินอกที่ขยับขึ้นลงตามลมหายใจของเธอ 

ด้วยประสบการณ์ที่ช่ำชองยศชัยไล่ต้อนร่างเล็กจนเธอสุขสมซ้ำ ๆ ร่างกายของม่านตะวันค่อนข้างซื่อตรงกับความรู้สึกตนเอง 

ไม่นานนักยศชัยก็ถึงฝั่งฝันตามเธอไป เขาสาดใส่น้ำรักขุ่นคาวทิ้งไว้ในร่างกายเธอ ยศชัยมองริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอที่เผยอแผ่วเหมือนกำลังเชื้อเชิญและรอให้เขาเป็นฝ่ายต่อเรื่องนี้

“กลับไปได้แล้ว” ยศชัยถอดถอนตัวตนและหันหลังให้เธอทันที 

เขาไม่ได้สนใจเรือนร่างเย้ายวนที่เดินเร็ว ๆ ผ่านหน้าเพื่อไปยังห้องน้ำ ทั้งที่ทุกส่วนในร่างกายของม่านตะวันช่างงดงามเกินจะละสายตา และยิ่งสวยที่สุดก็ตอนที่เธออยู่ใต้ร่างเขา

ม่านตะวันคือผู้หญิงที่ผู้ชายร้อยทั้งร้อยไม่มีวันปฏิเสธได้ลง แต่มันไม่ใช่กับยศชัย!