INTRO

INTRO

เสียงฝีเท้าย่ำเบาที่เดินเข้ามาใกล้ ในบรรดาคนสิบคนที่ยศชัยรู้จัก ไม่มีใครเดินได้เงียบเชียบเท่าคนจากบ้านเขาอีกแล้ว

เมื่อยศชัยเงยหน้าขึ้นก็เป็นอย่างที่คิดไว้ ร่างบางระหงคุ้นตากำลังมาทางนี้ และเมื่อเห็นเธอแววตาคมเข้มของเขาก็ฉายแววประหลาดใจ

ม่านตะวันในวันนี้สวมเดรสแขนยาวสีดำสั้นเหนือหัวเข่าไปเป็นคืบ หญิงสาวเลือกที่จะเพิ่มความงามของปลีน่องด้วยรองเท้าส้นสูงทั้งที่ยามปกติแล้วส้นสูงไม่ใช่รองเท้าที่เธอจะเลือกมาใส่

ใบหน้าสวยหวานตกแต่งเพียงบางเบา แต่ก็ทำให้สะดุดตามากพอสมควร 

“คุณยศพอจะมีเวลาว่างคุยธุระสำคัญกับม่านสักครู่ไหมคะ” ไม่ต้องรอให้ยศชัยเอ่ยปากถาม เมื่อมาถึงม่านตะวันก็เปิดการสนทนาราวกับเร่งรีบทันที

“ถ้าธุระที่เธอว่าสำคัญมันทำให้ฉันเสียเวลา รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ม่านตะวันมารบกวนเวลาทำงานอันแสนมีค่าของเขา

ไม่ใช่คำขู่ ม่านตะวันรู้ว่าสิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีพูดออกมานั้น เขาทำได้ยิ่งกว่าที่พูดอีก

“มีอะไรก็รีบพูด จะมายืนอ้ำอึ้งเอาอะไร!” ชายหนุ่มเอ่ยถามเธอเสียงไม่พอใจนักและยื่นมือไปดับบุหรี่ที่กำลังจุดสูบ

ม่านตะวันแพ้ควันบุหรี่...เธอเป็นภูมิแพ้ หรือเรียกภาษาชาวบ้านคืออ่อนแอและขี้โรค

“ม่านจะมาเรียนถามว่าคุณยศได้รับเอกสารที่ม่านฝากคุณหนึ่งมาให้แล้วหรือยังคะ”

ระยะห่างที่ผู้หญิงตรงหน้าใช้มันกับเขา มากกว่าคำพูดก็คงเป็นการแสดงออก ยศชัยใช้แววตาดำมืดมองเธอ

“มาเพราะเรื่องนี้?” น้ำเสียงของเขาเย้ยหยันอยู่ในลำคอ

“ค่ะ ม่านต้องการหย่า”

ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอยู่ชั่วขณะ จากนั้นยศชัยก็เป็นฝ่ายทำลายมันด้วยการโยนแฟ้มเอกสารในมือเสียงดัง โครม! 

ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าเย็นชาเดินอ้อมโต๊ะทำงานเพื่อมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ เขาทิ้งตัวนั่งลงบนขอบโต๊ะและคว้าท่อนแขนของเธอเอาไว้

“ที่พูดมาแน่ใจแล้วใช่ไหม?” มือหนาคว้ามือเย็นเฉียบขึ้นมาจับ มุมปากหยักยกยิ้มเยาะ นิ้วโป้งกดลงบนนิ้วนางซ้ายของเธอจนแหวนจมลึกเข้าเนื้อ

แต่ม่านตะวันก็ยังอดทน...อดทนเหมือนทุกครั้ง

“ม่านไม่ควรเอาเปรียบคุณยศอีกต่อไปค่ะ”

“อยากได้อิสระหรือต้องการมีผัวใหม่ก็บอกมาดี ๆ ไม่เห็นจะต้องพูดให้ตัวเองดูดีเลยม่าน”

“ม่าน…ไม่อยากให้คุณยศต้องหนักใจเพราะม่านอีกค่ะ”

หนักใจ? ความเดือดดาลในใจของยศชัยตอนนี้คงไม่อาจจะมีใครคาดได้ถึงแน่ รวมถึงผู้หญิงตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาด้วย!

“ฉันควรจะขอบคุณผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอไหม?!”

“ม่านต่างหากที่ต้องกราบขอบคุณที่คุณยศเมตตาม่านมาตลอดค่ะ”

“อย่ามาประชดประชันฉัน!”

ดวงตาหม่นหมองไร้ชีวิตชีวาจ้องมองเขาก่อนที่เธอจะหลบสายตา ไม่ว่ายศชัยจะกดนิ้วเข้าลงบนนิ้วมือข้างนั้นเท่าไหร่ ม่านตะวันก็ไม่ได้แสดงออกมาว่าตัวเธอนั้นมีความรู้สึก

ยศชัยรู้สึกเหมือนเลือดลมตีขึ้นหน้า เขากัดฟันยิ้มส่งไปด้วยใจร้อนเหมือนกับกำลังโดนใครเอาไฟมาสุม 

“รู้ไหมว่าทรัพย์สินเท่าไหร่ที่ฉันหามาได้หลังจากแต่งงานกับเธอ!”

“ม่านไม่เอาอะไรจากคุณยศทั้งนั้นค่ะ”

“มาแต่ตัวก็เลยจะไปแต่ตัว? ไม่สมกับสายเลือดขี้ขโมยของเธอเลยนะ…”

“ม่านมาแต่ตัวก็จะไปแต่ตัว และทุกอย่างไม่เกี่ยวอะไรกับครอบครัวของม่าน ขอร้องคุณยศอย่าพูดอะไรถึงพวกท่านเลยค่ะ คนที่ไม่ดีคือม่านเอง”

ยศชัยได้ยินก็ยกยิ้มร้าย ม่านตะวันไม่เคยมีปากมีเสียง เธอเป็นคนเงียบและค่อนข้างจะเรียบร้อย ตั้งแต่แต่งงานกันมาก็อยู่แบบเจียมตัวเจียมตน 

รูปร่างหน้าตาชาติตระกูลการศึกษา เป็นผู้หญิงในแบบฉบับที่มารดาเขาต้องการ 

เป็นเมียที่เลิศเลอ เป็นแม่ที่เพียบพร้อม 

ไม่ว่าเขาจะใช้ชีวิตเหลวเป๋วแค่ไหน กลับบ้านยังไง พาใครไปมั่วสุมที่บ้าน ม่านตะวันก็ไม่เคยแสดงท่าทีไม่พอใจอะไรใด ๆ คล้ายว่าเธอคือสิ่งที่ลอยอยู่เหนือทุกเหตุผลเสมอ

แต่เมื่อบิดาเธอสิ้นใจผ่านมาไม่ถึงเดือนดี ม่านตะวันกับการกล้าหน้าด้านเดินมาขอหย่า!

แล้วที่เขากล้ำกลืนฝืนแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักมาห้าปีนี่มันห่าเหวอะไรวะ!

“ทำเหมือนตัวเองเป็นคนดีมาก ผู้หญิงอย่างเธอแก้ผ้าขึ้นเตียงฉันก็ทำมาแล้ว ลงทุนปล่อยตัวเองท้องเพื่อจับฉันให้อยู่หมัดก็ทำมาแล้ว แต่เสียใจด้วยที่มันไม่เคยสำเร็จ!”

“...”

“มันก็คงเป็นบาปกรรมที่เธอกับพ่อทำไว้กับฉันล่ะมั้ง มารหัวขนมันถึงไม่กล้าจะเกิดมา”

น้ำคำที่เขาพูดเสมอและตลอดมามักจะทำให้เธอมีน้ำตา แต่ในครั้งนี้กลับมีเพียงก้อนสะอึกที่ตีตื้นขึ้น ไม่มีน้ำตาของความอ่อนแอไหลอาบแก้มอีกแล้ว

“มันคงไม่กล้าเกิดมาหรอกเพราะมันรู้ดี...ถ้ามันเกิดมาเมื่อไหร่ ทั้งมันและแม่มันจะไม่มีทางตายดี”

“งั้นก็เซ็นเถอะค่ะ เรื่องระหว่างเรามันจะได้จบสักที”

“ม่านตะวัน! มันไม่เคยมีเรื่องของเราเธออย่าลืม!”

เสียงของเขาเย็นชาและมันทิ่มแทงเหมือนมีดคมเฉือนลึกลงในหัวใจเธออย่างไม่ปรานี

ม่านตะวันจ้องมองเขาและซึมซับความเกลียดชังทุกหยาดหยดในน้ำเสียงนั้น 

เพราะแบบนี้...ม่านตะวันจึงต้องรีบจบทุกอย่าง จบเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี