ตอนที่ 13 สิทธิ์ของพี่ชาย

​ทั้งคู่เดินกลับไปที่โซน VIP ที่เสียงเพลงกระหึ่มและแสงสีสาดส่อง ธนา นั่งลงกับกลุ่มเพื่อน ส่วน เมย์ มองหาใครบางคน

​"อ้าว... แล้ว พี่วายุ ไปไหนแล้วคะ?" เมย์ถามขึ้น

​วิน หัวเราะอย่างอารมณ์ดี "น่าจะไปดูความเรียบร้อยมั้ง ไม่ต้องห่วงหรอก น้องเมย์ น้องไอ้ เมฆ ก็เหมือนน้องพวกพี่นั่นแหละ เดี๋ยวพวกพี่ดูแลน้อง ๆ เอง"

​เสียงเฮดังลั่นเมื่อทุกคนเริ่มปาร์ตี้ต่ออย่างสนุกสนาน แต่ท่ามกลางความอลหม่านนั้น ริสา กลับนั่งนิ่ง จิบเครื่องดื่มในมือเบา ๆ ราวกับกำลังอยู่ห่างไกลจากความรื่นเริงรอบตัว

​"เฮ้ย! ไอ้ธนา นี่แกห่วงน้องสาวขนาดนี้เลยเหรอวะ!" ปกรณ์ ตะโกนแข่งกับเสียงเพลง "นั่งเงียบไปกี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย ยังไม่ได้ยินเสียงมันพูดอะไรเลยตั้งแต่มา!"

​"เออว่ะ! มันจะเงียบไปถึงไหน!" เพื่อนคนอื่นเสริม

​ธนา ตอบสั้น ๆ ห้วน ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ "ขี้เกียจพูด วันนี้มาดื่ม... ไม่ได้มาพูดโว้ย"

​ทุกคนฮือฮา "เออ! แกพูดเองนะเว้ยว่าแกมาดื่ม! คืนนี้ถ้าแกไม่เมา... อย่าเรียกตัวเองว่าดื่มเลยนะโว้ย! ว่าไงพวกเรา!"

​บรรดาหนุ่ม ๆ เริ่มพยายามชวนชนแก้วกับสาว ๆ บ่อยขึ้น ริสาที่ดื่มไปทีละนิดแต่บ่อยครั้งก็เริ่มรู้สึกถึงอาการ มึนงง ที่คืบคลานเข้ามา

​ทันใดนั้น เสียงเพลง EDM ก็กระหึ่มขึ้นจนพื้นสะเทือน เมย์ คว้าแขนริสาแล้วลากเธอลงไปยังชั้นล่างสุดของคลับ เพื่อลงไป แดนซ์ปลดปล่อย

​ริสาที่โดนดึงออกจากโซน VIP กลับรู้สึก โล่งใจ อย่างประหลาด เธอปล่อยให้ตัวเองถูกกลืนหายไปในจังหวะเพลงที่เร่งเร้า โยกย้ายไปตามแรงดึงดูดของเสียงดนตรี

​ยิ่งดึก ริสา ยิ่งดื่มและเต้นอย่าง เมามันและเร่าร้อน ชุดเดรสสีดำที่รัดรูปยิ่งขับให้สรีระของเธอดึงดูดสายตา หนุ่ม ๆ ที่เต้นเบียดเสียดอยู่ข้าง ๆ เริ่มเข้ามาขอชนแก้วและกระซิบขอเบอร์โทรศัพท์

​จากมุมสูงของโซน VIP ธนา ที่มองลงมา สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง เขาจ้องมองภาพเบื้องล่างด้วยดวงตาที่ เยียบเย็น ก่อนจะยกแก้วเหล้ากระดกแล้วกระดกอีก พร้อมกับ กำหมัดแน่น จนข้อกระดูกขาวโพลนอยู่ที่ราวจับ

​เขากระซิบพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความ ขุ่นเคืองรุนแรง

​"นี่สินะ... คืนนั้นที่เป็นแบบนั้น... ที่เกิดขึ้น... ก็คงเป็นแบบนี้สินะ..."

​พูดจบ เขาก็กระดกเหล้าที่เหลือในแก้วจนหมด แล้วเดินลงไปทันที! มุ่งหน้าตรงเข้าไปหาหญิงสาว... ในหัวของเขา ภาพที่ริสาไปเต้นและถูกชายอื่นเข้าหา ทำให้เขาคิดว่า 'คืนนั้น' ที่เคยเกิดขึ้น อาจจะเป็นเพราะริสาเองก็ ตั้งใจ หรือคุ้นเคยกับบรรยากาศแบบนี้...

แรงฉุดรั้งที่ไร้การยับยั้ง

​ธนา พุ่งทะลุฝูงชน ที่กำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่ใช่คนที่เดิน แต่เป็น พายุ ที่เคลื่อนที่อย่างมีจุดหมาย ไม่สนใจว่าต้องชนใครบ้างเพื่อไปให้ถึงเป้าหมาย สายตาของเขาล็อกเป้าไปที่ ริสา ซึ่งกำลังหัวเราะและโยกย้ายตัวอย่างอิสระกับเมย์ ในชุดเดรสที่เย้ายวน โดยมีชายหนุ่มหลายคนเต้นเบียดอยู่ใกล้ ๆ พยายามฉวยโอกาส เข้าใกล้และฉกฉวย

​วินาทีที่เขาไปถึง ริสา ถูกชายคนหนึ่งที่ยื่นหน้าขอเบอร์โทรศัพท์ คว้ามือไว้เบา ๆ

​ภาพนั้นคือ ฟางเส้นสุดท้ายที่ขาดผึง!

​หมับ!

​ธนาไม่ได้คว้ามือริสา แต่เขาตะครุบข้อมือของชายคนนั้นไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก เลือดในกายของเขา เดือดพล่าน ด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็แยกแยะไม่ได้ว่ามันคือ ความโกรธ หรือ ความหึงหวง กันแน่

​"ปล่อย" ธนาพูดเพียงคำเดียว เสียงทุ้มต่ำและ เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง มันเป็นเสียงที่ไม่ต้องตะคอก แต่เปี่ยมไปด้วย อำนาจ ที่ทำให้จังหวะดนตรีรอบข้างดูเหมือนจะ เบาลงไปในฉับพลัน

​ชายหนุ่มคนนั้นหันมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าเย็นชาและดวงตาที่ กรุ่นโกรธดั่งไฟนรก ของธนา เขาก็ หน้าซีดเผือด รีบปล่อยมือจากริสาทันทีแล้ว ถอยห่างไปอย่างรวดเร็ว

​ริสาที่กำลังมึนงงจากแอลกอฮอล์และจังหวะเพลง ก็ถูกแรงกระชากที่ รุนแรง จากธนา ทำให้เธอเสียหลักเซถลาไปปะทะเข้ากับ แผงอกที่แข็งแกร่ง ของเขา

​"คุณ...?" ริสาพึมพำอย่างงุนงง เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่ พร่ามัว

​ธนาไม่ตอบ เขายังคงมองไปยังชายคนนั้นด้วยสายตาที่ พร้อมจะแหลกสลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า ก่อนจะหันกลับมาที่ริสา เขากระชากเธอออกห่าง จากวงล้อมของฝูงชนอย่าง ไม่ไยดี

​เมย์ ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ตกใจจนพูดไม่ออก รีบวิ่งตามไปติด ๆ

​"เฮ้ย! พี่ธนา! ปล่อยริสาก่อน! จะทำอะไรน่ะ!" เมย์พยายามคว้าแขนริสาไว้

​ธนาหยุดเดิน ก้มลงมองริสาที่กำลังเมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วย ความผิดหวัง และ ความรู้สึกเป็นเจ้าของที่ถูกหักห้ามใจ

​"ทำอะไรน่ะเหรอ?" เขาพูดเสียงหนักแน่น น้ำเสียงคล้าย เหยียดหยาม "ก็ทำหน้าที่ พี่ชาย ที่ต้องดูแลน้องสาวไง!"

​เมย์ทำหน้างงงวย "หน้าที่อะไร...?"

​เขาไม่ได้สนใจคำถาม ธนาออกแรง ลากริสา อย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยัง ทางออกลับ ที่เชื่อมต่อไปยังโซนด้านหลังคลับ ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวที่แทบไม่มีใครเข้ามา

​ริสารู้สึกถึง ความโมโหที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขาอย่างชัดเจน แรงบีบที่ข้อมือของเธอทำให้เธอ เจ็บจนน้ำตาคลอ

​"ปล่อยฉันนะ...! ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณ! คุณไม่มีสิทธิ์... มาตัดสินว่าฉันควรทำอะไร!"

​"ไม่มีสิทธิ์เหรอ?" เขาหัวเราะในลำคออย่าง เย้ยหยัน "เธอคิดว่าเราเป็นแค่คนแปลกหน้าบนโลกใบนี้... เธอเองก็ไม่คิดว่าฉันมีสิทธิ์อะไรเลยอย่างนั้นเหรอ?"

​คำพูดนั้นแทงเข้ากลางใจของริสา! แม้เธอจะเมาแต่ ความเจ็บปวด ก็ทำให้เธอได้สติ เธอเริ่มไม่แน่ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร คืนที่พวกเขาทำลายเส้นแบ่งทุกอย่างทิ้งไป ก่อนที่พวกเขาจะรู้ว่าต้องกลายมาเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน!

​เขาลากริสาอย่าง ไม่ไยดี ผ่านทางออกลับไปยังลานจอดรถส่วนตัวที่มีเพียงแสงไฟสลัว ๆ เมื่อมาถึงรถยุโรปคันหรูของเขา ธนาก็ปลดล็อกประตูฝั่งผู้โดยสารและ ออกแรงผลักริสาเข้าไปด้านในอย่างแรง จนร่างของเธอเซถลาปะทะเข้ากับเบาะหนังอย่างจัง

​"กลับบ้าน" เขาออกคำสั่งเสียงเข้มก่อนจะปิดประตูรถลงอย่างหนักแน่น 'ปัง!' เป็นการตัดขาดริสาออกจากสถานการณ์โกลาหลทั้งหมด

​เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแนบหู "วายุ...อยู่ไหน" ธนาพูดกรอกเสียงหนัก "...ไปส่งเมย์ที่บ้านด้วยนะ ทั้งคู่เมามาก ฉันจะพาริสากลับบ้านเอง"

​พูดจบเขาก็เดินอ้อมไปขึ้นประจำที่คนขับ แล้วเหยียบคันเร่งออกไปจากลานจอดรถอย่างรวดเร็ว

​ภายในรถ ริสาพยายามจะปลดเข็มขัดนิรภัยแต่ทำไม่ได้เพราะ มือสั่นไปหมด

​"จอดนะ! ให้ฉันลงเดี๋ยวนี้!" เธอตะโกน

​ธนาหันมามองเธอเพียงเสี้ยววินาที ดวงตาของเขา วาวโรจน์ด้วยความเดือดดาลที่ถูกกดเอาไว้

​"เธอลงไม่ได้หรอก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ ดุดันและต่ำกว่าปกติ "คืนนี้...ไม่มีใครมีสิทธิ์ตัดสินใจแทนตัวฉันได้...โดยเฉพาะเธอ"

​ไฟหน้าของรถยนต์คันหรูสาดส่องไปตามถนนเปลี่ยวที่ทอดยาวออกจากตัวคลับ แสงไฟนีออนจากเมืองเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือไว้แต่ ความเงียบ และ เสียงหายใจที่หนักหน่วง ของคนสองคน

​ริสาพยายามรวบรวมสติที่เหลืออยู่จากฤทธิ์แอลกอฮอล์เพื่อต่อสู้กับธนา แต่ทุกครั้งที่เธอขยับ ความโกรธที่เย็นชาของเขาก็ยิ่งกดดันเธอไว้

​"คุณต้องการอะไร?" ริสากดเสียงต่ำ สัญชาตญาณ ทำให้เธอรู้ว่าการตะโกนใส่เขาตอนนี้ ไม่เป็นผลดีแน่...