ตอนที่ 14 เธอจำฉันไม่ได้จริงเหรอ!

​บรรยากาศในรถตึงเครียด จนแทบจะหายใจไม่ออก ฤทธิ์แอลกอฮอล์ในตัว ธนา เริ่มทำงานหนัก ขณะที่ ริสา ที่เมาหนักกว่าก็นั่งนิ่งเงียบอยู่ข้าง ๆ เขาตั้งใจจะมุ่งหน้ากลับบ้าน แต่ฉุกคิดได้ว่าเส้นทางนี้ต้องเจอ ด่านตรวจแอลกอฮอล์ แน่นอน ริสา ที่อ่อนแรงจากความเมาและอารมณ์ที่ปะทุในคืนนี้ ค่อย ๆ หลับไปโดยไม่รู้ตัว

​ธนาตัดสินใจหักเลี้ยวรถ มุ่งหน้าไปยังคอนโดของตัวเอง อย่างน้อยที่นั่นก็คงไม่มีด่าน เมื่อถึงหน้าคอนโด เขานั่งนิ่งครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรกับหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ นี้ดี จึงตัดสินใจเอ่ยปากปลุก

​"นี่...เธอ ตื่นได้แล้ว!" ธนาเรียกเสียงห้วนอยู่หลายครั้ง แต่ริสายังคงไร้การตอบสนอง

​เขาปลดเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งที่ริสานั่งอยู่ เขย่าเบา ๆ เพื่อปลุกเธออีกครั้ง ทว่าก็ยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะได้สติ ธนาจำต้องเอื้อมมือเข้าไปเพื่อจะปลดเข็มขัดนิรภัยให้

​ในจังหวะนั้น ใบหน้าของริสาที่หลับใหลอยู่ พลิกกลับมาอย่างเชื่องช้า จน ปลายจมูกของทั้งคู่เกือบจะชนกัน ด้วยระยะที่กระชั้นชิด ความหอมกรุ่นของแอลกอฮอล์จาง ๆ และกลิ่นกายเฉพาะตัวของเธอ ทำให้ธนา กลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ โดยไม่รู้ตัว สายตาเขามองใบหน้า ที่น่าหลงใหล และริมฝีปากบางของเธออย่างไม่อาจห้ามได้ สัมผัสภายในใจที่พลุ่งพล่านทำให้เขาเผลอ เม้มปากแน่น

​'บ้าเอ๊ย! หยุดคิดเลยนะ!' ธนาต่อว่าตัวเองในใจ เขาต้องรีบดึงใบหน้าออกมาเล็กน้อยเพื่อ ตั้งสติ ก่อนจะปลุกเธออีกครั้ง แต่ก็ยังไม่เป็นผล

​ในที่สุด ธนาก็ตัดสินใจช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มเพื่อพาขึ้นห้อง 'ทำไมมันวุ่นวายขนาดนี้นะ!' เขาคิดอย่างหงุดหงิด

​ระหว่างทางเดินเข้าไปในอาคารคอนโดมิเนียม รปภ. สองคนที่เขาจำหน้าได้ดีในคืนนั้นก็เหลือบมาเห็น

​"อ้าว! สรุป... พวกคุณสองคน (รปภ.คนหนึ่งทำนิ้วชี้สองนิ้วชนกัน) ตกลงกันได้แล้วใช่ไหมเนี่ย? ไม่ใช่ว่า..."

​"ฮ่า ๆ! ว่าแล้วไง ในที่สุดก็ลงเอยกันอยู่ดี!" รปภ. อีกคนหัวเราะ แล้วใช้ศอก กระทุ้ง แขนเพื่อนเบา ๆ เป็นเชิงรู้กัน พร้อมพยักหน้าอย่างมีเลศนัย

​ธนานิ่งไปเล็กน้อย มองหน้า รปภ. ทั้งสองที่ทำเหมือนตนเป็นตัวละครในละครหลังข่าว เขาเลือกที่จะไม่ตอบ แม้แต่คำเดียว เพียงแต่ก้าวเท้าอุ้มริสาเดินเข้าลิฟต์ไปอย่างรวดเร็ว ท่าทางที่เร่งรีบและไม่พอใจชัดเจน

​เมื่อลับหลังธนา รปภ. ทั้งสองก็หันกลับมาคุยกันต่อทันที

​"ว่าแล้ว! มันต้องมีอะไรที่เราไม่รู้แน่ ๆ หนุ่มหล่อสาวสวยขนาดนั้น ไม่ใช่คืนนั้นคง..."

จะอะไรซะอีกล่ะ! ภาพมันชัดเจนขนาดนี้แหละ! สงสัยตอนแรกงอนกันมั้ง สาวสวยเด็กคนนั้นถึงได้หนีหายไปให้ตามหา!" รปภ. ทั้งสองหัวเราะคิกคัก ก่อนจะกลับไปนั่งประจำหน้าที่ด้วยความ อยากรู้อยากเห็น และ ซุบซิบ อย่างออกรส

ความปรารถนาที่ไม่อาจยับยั้ง

​เมื่อประตูห้องปิดลง ธนา ค่อย ๆ วางร่าง ริสา ลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นเพื่อดับกระหาย

​มือหนาเปิดตู้เย็น คว้าขวดน้ำขึ้นมา กระดกดื่มรวดเดียว ด้วยความหิวกระหาย ในขณะที่น้ำเย็น ๆ ไหลผ่านลำคอ สายตาเขากลับจับจ้องไปยังประตูห้องนอนที่เปิดอ้าอยู่ ภาพริสาที่นอนหมดสติบนเตียงเด่นชัดในมโนสำนึก... ค่ำคืนอันเร่าร้อนที่ผิดพลาดเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ในครั้งนั้นหวนกลับมา... มันไม่ใช่ความผิดพลาดเสียทีเดียว แต่มันคือ ความหวานล้ำที่น่าจดจำ

​ธนา กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความกระหาย ที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่ขวดน้ำเย็น ๆ นี้อีกต่อไป เขาวางขวดลงบนเคาน์เตอร์ เสียงดัง 'ตึง' เบา ๆ แล้วค่อย ๆ เดินกลับมายืนพิงผนังข้างประตูห้องนอน มองหญิงสาวที่หลับใหลอยู่เบื้องหน้าอย่างพิจารณา แสงสลัวจากนอกหน้าต่างสาดมากระทบผิวขาวเนียนของเธอ

​"เธอทำอะไรกับฉันกันแน่นะริสา... ทั้งที่เพิ่งทะเลาะกันแทบตาย" ธนาพึมพำกับตัวเอง เสียงแหบพร่า ดวงตาฉายแววปรารถนาอย่างชัดเจน ความต้องการที่ถูกสะกดไว้ตลอดคืนนี้ปะทุขึ้นอีกครั้ง

​เขาตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เดินไปปิดไฟในห้องนั่งเล่นอย่างเชื่องช้า ความมืดที่ปกคลุมทำให้บรรยากาศยิ่งคุกคาม ธนา เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเอง ทีละเม็ด... ทีละเม็ด... เผยให้เห็นแผงอกแข็งแรง เมื่อเสื้อหลุดออกจากไหล่ เขาโยนมันทิ้งอย่างไม่ไยดี แล้วก้าวเดินไปหาเตียงที่ริสานอนอยู่

การขัดขืนที่ไร้เรี่ยวแรง

​เขาขึ้นไปบนเตียง คุกเข่าอยู่ข้างกายเธอ ก้มใบหน้าลงไป ซุกไซร้ที่ซอกคอหอมกรุ่น สูดดมกลิ่นกายของเธออย่างลึกซึ้ง ความหอมหวานที่คุ้นเคยปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบอย่างรุนแรง

​"ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าเธอจะจำฉันในค่ำคืนนั้น... ไม่ได้จริง ๆ เหรอ..." ธนาพึมพำเสียงกระซิบพร่าข้างใบหู ก่อนจะประทับ ริมฝีปากลงบนผิวเนียน อย่างหนักหน่วงและเร่าร้อน มือหนา เลื่อนลงไปสัมผัส แผ่นหลังบอบบาง ที่ขาวผ่อง ปลุกเร้าสัมผัสแห่งราคะ ในกายเขาจนเกินต้านทาน

​การเล้าโลมเริ่มต้นอย่างดุดัน ความรุ่มร้อนจากร่างกายเขาที่ทาบทับ ทำให้ ริสา ที่จมอยู่ในห้วงนิทราเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ค่อย ๆ รู้สึกตัว เธอรับรู้ได้ถึง ลมหายใจอุ่นจัด และ น้ำหนักกดทับ ตรงซอกคอ ก่อนจะตามมาด้วย สัมผัสวาบหวาม ที่คุ้นเคยและน่ากลัว

​ดวงตาของริสาเบิกกว้างขึ้นท่ามกลางความมืดมิด เธอไม่ได้สติเต็มที่ แต่สัญชาตญาณบอกให้เธอต้องหนี!

​"อื้อออออ! ปล่อยนะ!" ริสาร้องเสียงหลง ปนเปกับเสียงกรีดร้องที่ถูกกลืนลงคอ พยายาม ดันร่างแกร่งของธนาออก อย่างสุดแรง แต่มันไร้ผล ความเมา ทำให้เธอไร้เรี่ยวแรง ราวกับร่างกายของเธอกลายเป็นก้อนสำลี การขัดขืนที่อ่อนปวกเปียกของเธอกลับยิ่งปลุกอารมณ์ดิบ ของเขาให้พุ่งสูงขึ้น

​ธนาไม่สนใจเสียงร้องที่แหบพร่านั้น เขายึดข้อมือเธอไว้ด้วยมือเดียว แล้วใช้ร่างกายกดทับไม่ให้เธอขยับหนี

​"หยุดดิ้นได้แล้วริสา! ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าฉันต้องการอะไรจากเธอ!" เขาคำรามเสียงต่ำ ดวงตาเป็นประกายดุดัน ความโกรธ ที่ถูกระงับไว้จากการทะเลาะเมื่อครู่ แปรเปลี่ยนเป็น แรงปรารถนา ที่ต้องการครอบครอง เขาจูบซับ ไปที่ขมับและลำคอของเธออย่างบ้าคลั่ง ลิ้นร้อนชื้น ลากไล้ลงไปตามผิว ปลุกเร้าทุกอณูสัมผัส ให้เธอจมดิ่งลงไปกับเขาอีกครั้ง

​ริสาพยายามรวบรวมสติทั้งหมด กัดฟันแน่น เธอสะบัดศีรษะหนีอย่างแรง

"ไม่! ไม่เอา! ปล่อย... ปล่อยฉัน!"

เธอพยายามใช้เท้าถีบเขา แต่เขากลับสอดตัวเข้าใกล้ ตรึง เธอไว้กับที่นอน มือของเธอทุบลงบนแผ่นหลังของเขาอย่างไม่มีน้ำหนัก ราวกับเป็นการกระตุ้นเขามากกว่าขัดขวาง

​"แต่ร่างกายเธอไม่ได้บอกแบบนั้นนี่ริสา..." เขาพูดด้วยเสียงกระเส่าต่ำ จูบร้อน ๆ บดเบียดลงบนริมฝีปากบางของเธออย่างไม่รอคำตอบ ความรู้สึกที่ทั้งต่อต้านและอ่อนระทวย เริ่มตีกันในใจของริสา... เธอปฏิเสธเขาด้วยสมอง แต่ร่างกายกลับ ตอบสนอง ต่อสัมผัสรุ่มร้อนนั้นอย่างน่าอับอาย....