ตอนที่ 3 หรือแค่ตาฝาด

ใช่หรือเปล่า...?

​เท้าของธนารีบเหยียบเบรกทันทีจนรถเอี๊ยดเสียงดัง เขามองผ่านกระจกข้างด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

​'ใช่ไหมนะ... เธอหรือเปล่า'

​รถเมล์สาย 12X เลี้ยวเข้ามาจอดเทียบป้ายพอดี หญิงสาวคนนั้นก้าวขึ้นรถไปอย่างไม่รีรอ ธนามองตามจนรถเมล์เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ขับรถตามไปติดๆ

​เขาลดกระจกลง พยายามชะเง้อมองหญิงสาวบนรถเมล์คันนั้น เธอหันหลังให้ นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่กับโทรศัพท์มือถือ ดูเหมือนจะไม่มีทางรู้เลยว่ามีคนแอบมองอยู่ ธนาขับตามไปเรื่อยๆ โดยไม่ทันรู้ตัวว่าเวลาได้ล่วงเลยไปนานแค่ไหนแล้ว จนกระทั่งรถเมล์จอดสนิทที่ป้ายสุดท้าย และริสาก้าวลงจากรถไป

​ธนาสะดุ้งสุดตัวเหมือนเพิ่งตื่นจากภวังค์

​"บ้าเอ๊ย! เราทำอะไรอยู่วะ" เขาพึมพำกับตัวเองด้วยความสับสน ตั้งสติได้จึงรีบกลับรถมุ่งหน้าสู่คอนโดของตัวเอง

​เมื่อทิ้งตัวลงบนเตียง เขาก็ยังคงคิดวนเวียนถึงใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น 'หรือว่าเราตาฝาด? จะใช่เธอจริงๆ เหรอ' เขานึกสงสัย ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไลฟ์สดขายเสื้อผ้าที่เคยดูประจำ และวินาทีที่เห็นชุดเดรสสีชมพูตัวนั้น เขาก็จำได้ในทันทีว่าเคยเห็นเธอใส่ในไลฟ์สดมาก่อน

​หญิงสาวในไลฟ์ดูแตกต่างจากที่เจอที่ป้ายรถเมล์ เธอแต่งหน้าจัดเต็มจนสวยสะดุดตา แต่ที่ป้ายรถเมล์... เธอมาในหน้าสด ผิวพรรณดูเปล่งปลั่ง สดใส น่ารัก และเป็นธรรมชาติกว่ามาก

​ธนานั่งดูไลฟ์ไปยิ้มไป... ทำไมวันนี้ถึงไปเจอเธอแถวนั้นได้นะ? เธอไปทำอะไรกันแน่?

​โทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ ชื่อที่หน้าจอคือ "คุณพ่อ"

​"ฮัลโหลครับคุณพ่อ มีอะไรหรือเปล่า" ธนากดรับสายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

​"ธนา วันนี้แกไม่ให้เกียรติพ่อเลยนะ ช่วยมีมารยาทกว่านี้ไม่ได้เหรอ พ่ออุตส่าห์พาครอบครัวท่านมารู้จัก" เสียงของพ่อดุดันจนปลายสายแทบจะสำลัก

​"ผมทำอะไรผิดครับ? เมียใหม่พ่อไม่พอใจเหรอ" ธนาตอบกลับอย่างไม่ลดราวาศอก

​"ไม่เกี่ยวหรอก ฉันนี่แหละโทรมาหาแกเอง อีกหน่อยก็จะกลายเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว หัดมีสัมมาคารวะด้วย แล้วก็หัดเป็นพี่ชายที่ดีหน่อย  เดี๋ยวแกก็มีน้องเพิ่มมา ไม่ใช่อยากพูดอะไรก็พูด อยากทำอะไรก็ทำ"

​"น้อง? น้องอะไรครับแม่ผมมีผมคนเดียวนี่" ธนาโต้กลับอย่างไม่เข้าใจ

​"แกอย่ามาทำยอกย้อน! น้ามณีเขามีลูกสาวคนหนึ่ง ถ้าเขาแต่งเข้ามา แกสองคนก็เหมือนเป็นพี่น้องกันนั่นแหละ หัดทำตัวให้ชินกับการเป็นพี่ชายได้แล้ว!"

​"ทำไมผมต้องชินด้วยครับ? ผมโตขนาดนี้แล้วต้องให้ผมไปเลี้ยงน้อง พาเด็กน้อยไปซื้อไอศกรีมแบบนี้เหรอ" ธนาแค่นหัวเราะ

​"น้องเขาไม่ได้เด็กขนาดนั้น โตจนจะจบมหาวิทยาลัยแล้ว! ไม่ต้องไปดูแลอะไรหรอก แค่อย่าทำตัวมีปัญหาให้เขาลำบากใจก็พอ แล้วช่วงที่เขาเข้ามาอยู่บ้าน แกช่วยกลับบ้านบ่อยๆ หน่อยนะ เดี๋ยวเขาจะคิดว่าแกไม่อยู่เพราะพวกเขาย้ายเข้ามา"

​"เกี่ยวอะไรกับผม! ผมก็อยู่ข้างนอกแบบนี้มาตั้งนานแล้ว! พ่อจะพาเมียใหม่กับลูกสาวเข้ามาอยู่บ้านผมก็ไม่ได้ว่าอะไรแล้วจะมาบังคับให้ผมกลับบ้านทำไม!"

​"ฉันไม่ได้บังคับแก ธนา! ฉันแค่ขอให้แกเป็นลูกที่ดีให้พ่อสักครั้งไม่ได้เหรอ" เสียงของพ่อเริ่มอ่อนลง

​"แล้วทุกวันนี้ผมเป็นลูกที่ไม่ดีเหรอครับ งานผมก็ทำ บริษัทผมก็ช่วยดูแล ผมยังดีไม่พออีกเหรอ"

​"ฉันหมายถึงเรื่องในบ้าน ไม่ใช่เรื่องงาน! ฉันรู้ว่าเรื่องงานแกรับผิดชอบได้ดี แต่เรื่องที่บ้านเนี่ยแกทำให้พ่อแค่นี้ไม่ได้เหรอ!"

​"พ่อมีอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีผมจะไปอาบน้ำ" ธนาตัดบทก่อนจะวางสายไปเลยทันที

​ศักดิ์ชัยมองโทรศัพท์ในมืออย่างเคืองๆ "ไอ้ลูกคนนี้..." เขาพึมพำกับตัวเอง "ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ หาแม่ใหม่ให้แกนานแล้ว" แล้วเขาก็หัวเราะกับตัวเอง "แต่ไม่ได้สิ... ถ้ารีบหาแม่ใหม่ ก็จะไม่ได้เจอมณี"

​ความสุขของแม่

​"แม่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมหน้าตาดูไม่สบายใจ" ริสาถามทันทีที่กลับถึงบ้านและเห็นหน้าแม่

​"เปล่าลูก แม่ไม่ได้เป็นอะไร" มณีตอบเสียงเบา

​"เปล่าได้ยังไงคะ หน้าแม่ฟ้องชัดๆ เลย... คุณลูกชายเขามาแล้วไม่โอเคเหรอ"

​"ก็ไม่เชิงนะลูก เขาดูห่างเหินมาก แม้กระทั่งกับพ่อของเขาเอง"

​"เขาได้พูดอะไรให้แม่ไม่สบายใจหรือเปล่าคะ"

​"ไม่หรอก เขาพูดตรงๆ มีอะไรก็พูดเลย แต่แม่ก็แอบกลัวจะทำตัวไม่ถูก เขาเป็นผู้ชายที่ต้องเลี้ยงตัวเองมาคนเดียวตั้งแต่เด็ก มันก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ น่าเห็นใจเขานะ"

​"น่าเห็นใจทำไมคะแม่ คุณลุงดูเป็นคนอบอุ่นน่ารัก แต่ถ้าลูกเขาจะทำตัวไม่น่ารักก็คงเป็นนิสัยของเขาเอง แม่ไม่ต้องไปใส่ใจหรอก" ริสาบอกอย่างไม่พอใจ

​"แม่ไม่เป็นไรหรอกลูก แต่ที่แม่หนักใจคือ... ต่อไปนี้แม่ต้องอยู่บ้านเดียวกันกับเขา"

​"หือ... อะไรนะคะ แม่จะอยู่บ้านเดียวกันกับเขา หมายความว่ายังไง" ริสาถึงกับอึ้งไป

​"ก็หมายความว่า... ถ้าจะใช้ชีวิตคู่ก็ต้องย้ายไปอยู่บ้านเดียวกันหรือเปล่าล่ะ หนูจะให้แม่แยกกันอยู่กับคุณลุงเขาเหรอ"

​"หนู... ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย" ริสาหน้าเจื่อนลง "แต่แม่ไม่ต้องซีเรียสนะคะ แม่ย้ายเข้าไปตอนไหน ตามใจแม่เลยค่ะ! อยู่ที่ี่่่นี่ริสาก็อยู่คนเดียวได้สบา แม่ไม่ต้องห่วง"

​"ได้ยังไงกันลูก! หนูจะให้แม่ทิ้งหนูไว้คนเดียวที่นี่เพื่อไปมีความสุขคนเดียวเหรอ แม่ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก"

​"โถ่แม่... อยู่ที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะ ทุกวันนี้ริสาก็กลับบ้านบ้างไม่กลับบ้าง บางทีก็ไปนอนคอนโดเพื่อน..."

​"มันไม่เหมือนกันไงลูก! เวลาหนูไปนอนบ้านเพื่อนหรือไปทำงานต่างจังหวัดนั่นคือหนูก็จะกลับมาบ้านที่มีแม่รออยู่ แต่ถ้าแม่แต่งงานกับคุณลุง นั่นคือแม่กำลังจะไปสร้างครอบครัวใหม่ ถ้าหนูไม่ไปกับแม่ นั่นก็เท่ากับแม่กำลังทิ้งหนูไว้คนเดียว" มณีอธิบายด้วยความรักและเป็นห่วง

​"โถ่แม่... อย่าคิดมากสิคะ" ริสาเข้ามากอดแม่แน่น "ไปก็ไปค่ะ แต่มีเรื่องที่ต้องคิดอยู่นะ"

​"คิดอะไรเหรอลูก... ว่าจะอยู่ก่อนแต่งหรือแต่งก่อนอยู่" ริสาหัวเราะพลางหันไปถามแม่

​"นี่สรุปใครเป็นผู้ปกครองกันเนี่ย! แม่รู้สึกเหมือนอยู่ในความปกครองของหนูเลยลูก" มณีหัวเราะตามไปด้วย "อายุขนาดนี้แล้วแม่ไม่อยากจัดอะไรใหญ่โตหรอก เขาอยากจัดงานเลี้ยงเล็กๆ"

​"โอเค หนูเข้าใจแม่ค่ะ อะไรที่ทำให้แม่มีความสุข แม่ตัดสินใจได้เลย" ริสาบอกด้วยความรัก