ตอนที่ 2 ว่าที่แม่เลี้ยง

หลังจากเกิดเรื่องไม่คาดฝัน ริสาตัดสินใจมาขออาศัยอยู่กับ จี๊ด เพื่อนสนิท และเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง

ริสา: "แก! ฉันขอไปอยู่กับแกหน่อยสิ ตอนนี้ฉันอยู่หน้าคอนโดแกแล้ว"

จี๊ด (ตกใจ): "เดี๋ยวๆ ทำไมถึงย้ายเร็วนักวะ ไหนว่าจะไปอยู่คอนโดใหม่?"

ริสา: "เรื่องมันยาวอ่ะ ลงมารับฉันก่อน เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง"

​ริสาเล่าเรื่องคืนนั้น

​เมื่อมาถึงห้อง จี๊ดรินน้ำให้ริสาดื่ม แต่พอริสาเริ่มเล่าเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ จี๊ดถึงกับสำลักน้ำ

ริสา: "ก็ฉันดื่มไปเยอะจนจำอะไรไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็ไปนอนกอดผู้ชายคนนึงแล้ว"

จี๊ด (หน้าเหวอ): "อะไรนะ! แกเนี่ยนะ! ไปนอนกับผู้ชายที่ไม่รู้จัก!?"

ริสา (ก้มหน้า): "ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเพราะแกนั่นแหละ! แกชวนฉันดื่มเองนะ"

จี๊ด (พยายามทำความเข้าใจ): "แล้วแกไปอยู่ในห้องเขาได้ยังไงวะ?"

ริสา: "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมาแล้ว"

​สารภาพ

​ริสาเอาแต่มองเพดานอย่างสิ้นหวัง ขณะที่จี๊ดเกิดความสงสัย

จี๊ด: "แต่... ผู้ชายคนนั้นหล่อไหมแก?"

ริสา (ตาเป็นประกาย): "หล่อมาก! ดูอายุเยอะกว่าเราหน่อย คงสัก 4-5 ปี"

จี๊ด (ยิ้ม): "โอ๊ย! แบบนี้ไม่เรียกแก่หรอก เขาเรียกว่าผู้ชายอบอุ่น! ทำไมแกไม่สานต่อวะ เสียดายของ!"

ริสา (ส่ายหน้า): "บ้าหรอ! จะให้ฉันโผล่มาขอเป็นแฟนคนที่เจอกันแค่คืนเดียวเนี่ยนะ! ฉันเลยต้องรีบย้ายออกมาไง กลัวต้องเจอกันอีก"

จี๊ด: "โธ่! เสียดายค่ามัดจำแทนแก"

ริสา: "ไม่ต้องห่วง ห้องนั้นเป็นห้องที่พี่เจ้าของไปต่างประเทศ เขาจ้างฉันรีวิวสินค้า ฉันเลยไม่ต้องจ่ายค่ามัดจำ"

จี๊ด: "แล้วจะกลับบ้านไปหาแม่ไหม? ฉันไม่ได้ไล่นะเว้ย"

ริสา: "ไม่กล้าหรอก แม่ฉันหัวโบราณจะตาย ถ้ารู้เรื่องนี้คงอกแตกตายแน่ ฉันเลยจะมาขออยู่กับแกสักเดือนสองเดือนก่อน ตอนที่ออกมาแม่ยังคิดว่าฉันอยู่คอนโดใกล้ที่ทำงานอยู่เลย"

จี๊ด: "เออๆ แล้วแต่แกเลย ฉันไม่ซีเรียสอยู่แล้ว มีเพื่อนอยู่ด้วยจะได้ไม่เหงา ที่สำคัญจะได้มีคนช่วยทำความสะอาดห้อง!"

​สองเดือนต่อมา ริสาใช้ชีวิตตามปกติ ทั้งเรียน ทำงาน และรีวิวสินค้า จนเข้าสู่เดือนที่สาม เธอก็ย้ายกลับบ้านโดยให้เหตุผลกับแม่ว่าเจ้าของห้องกลับมาจากต่างประเทศ

​ริสา: "แม่คะ หนูจะย้ายกลับมาอยู่กับแม่แล้วนะ"

มณี (แม่): "ดีเลยลูก แม่มีเรื่องจะคุยกับหนูพอดี"

ริสา: "เรื่องอะไรคะ?"

มณี: "คือว่า... ถ้าแม่จะมีคนดูแล... หนูจะโอเคไหม?"

ริสา (ตกใจ): "หมายถึง... แม่มีคนมาจีบหรอคะ? เขาเป็นคนดีไหม? แล้วแม่คบกับเขามานานแค่ไหนแล้ว ทำไมไม่เล่าให้หนูฟังเลย!"

มณี: "ก็สักพักใหญ่ๆ แล้วจ่ะ แม่กลัวหนูไม่สบายใจ"

ริสา (ยิ้ม): "โธ่แม่... ถ้ามันเป็นความสุขของแม่ หนูจะไปขัดขวางทำไม"

มณี: "แต่... เมื่อก่อนหนูเคยบอกแม่เองนะ ว่าไม่ให้แม่มีใคร เพราะสงสารพ่อ"

ริสา: "แม่! นั่นมันตอนที่หนูยังเด็ก! หนูไม่เข้าใจว่าพ่อจากไปแล้วจะไม่มีวันกลับมา ตอนนั้นหนูแค่ 7-8 ขวบเองนะ! แม่ไม่ยอมเปิดใจให้ใครเพราะคำพูดของหนูในตอนนั้นเหรอคะ!"

มณี (ยิ้ม): "ไม่หรอกลูก ไม่ว่าหนูจะอายุเท่าไหร่ แม่ก็เห็นความสำคัญของหนูที่สุด ถ้าหนูไม่โอเค แม่ก็พร้อมที่จะทำตามที่หนูต้องการ"

ริสา (กอดแม่): "ไม่หรอกค่ะแม่ แม่ทำเพื่อตัวเองเถอะค่ะ หนูโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ ถ้าแม่...อยากมีใครซักคนคอยดูแล หนูก็ไม่ขัดขวางค่ะ"

มณีมองหน้าลูกสาวด้วยความซึ้งใจ

​นัดเจอว่าที่พ่อเลี้ยง

​หลายเดือนต่อมา ริสายังคงใช้ชีวิตตามปกติ แต่แล้ววันหนึ่ง มณีก็โทรมานัดให้ริสาไปทานข้าวด้วย

มณี: "ริสาว่างไหมวันนี้? แม่มีนัดทานข้าว อยากชวนหนูไปด้วย"

ริสา: "นัดกับใครคะ?"

มณี (ยิ้ม): "คนที่แม่บอกว่าเขาพร้อมจะดูแลแม่... เขาอยากเจอหนู"

ริสา: "ทำไมเขาต้องอยากเจอหนูด้วยคะ...?"

มณี: "คือว่า... แม่จะแต่งงานกับคุณลุงเขา... แม่เลยอยากให้หนูไปเจอกับครอบครัวเขาด้วย"

ริสา (หน้าเสีย): "ครอบครัว? หมายถึงเขามีภรรยาอยู่แล้วเหรอคะ! แม่จะไปเป็นน้อยเขาเหรอ!"

มณี (รีบปฏิเสธ): "ไม่ใช่แบบนั้นลูก! ครอบครัวของเขาหมายถึงเขามีลูกชายอยู่คนนึง"

ริสา (ถอนหายใจ): "หนูเข้าใจแล้วค่ะ แล้วแม่นัดเขาไว้แล้วใช่ไหม?"

มณี: "ใช่จ้ะ ขอบใจลูกสาวมากนะ"

​ร้านอาหารหรู

​ริสาไปถึงร้านอาหารตามนัดและได้พบกับ คุณลุงศักดิ์ชัย ชายสูงวัยที่ดูภูมิฐานและใจดี มณีแนะนำริสาให้เขารู้จัก

​มณี: "ริสา ลูก นี่คุณลุงศักดิ์ชัย เขาอยากเจอหนู คุณศักดิ์ชัยคะ นี่ริสา ลูกสาวมณีค่ะ"

ริสา (ยิ้ม): "สวัสดีค่ะคุณลุง"

ศักดิ์ชัย: "สวัสดีลูก นั่งก่อนเลยนะ"

มณี: "คุณสั่งอาหารหรือยังคะ?"

ศักดิ์ชัย: "ผมรอคุณอยู่ครับ ไม่รู้ว่าลูกสาวคุณชอบกินอะไรเลยยังไม่ได้สั่งไว้"

ริสาเห็นแววตาแห่งความสุขของแม่ก็รู้สึกดีใจ "แล้วลูกชายคุณลุงไม่ได้มาด้วยหรอคะ?"

ศักดิ์ชัย: "น่าจะกำลังมา เดี๋ยวเราทานอาหารไปพลางๆก่อนก็ได้"

​การเผชิญหน้า

​ในขณะที่ทั้งสามคนกำลังทานอาหารและพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง ศักดิ์ชัยเอ่ยปากชวนริสามาทำงานที่บริษัทของเขา แต่จู่ๆ โทรศัพท์ของริสาก็ดังขึ้น

ริสา: "คุณแม่คะ พอดีมีงานด่วนค่ะ หนูต้องรีบไปก่อนนะคะ สวัสดิ์ดีค่ะคุณลุง"

ริสาพูดจบก็รีบลุกเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว ศักดิ์ชัยหันไปถามมณีอย่างสงสัย

ศักดิ์ชัย: "ลูกสาวคุณทำงานแล้วเหรอครับ? ไหนบอกยังเรียนไม่จบ"

มณี: "อ๋อ...พอดีริสาเขาทำงานเป็นพวกอินฟลูเอนเซอร์น่ะค่ะ มีทั้งงานถ่ายแบบและขายของออนไลน์"

ศักดิ์ชัย: "โอ้โห...ไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ย ตัวเล็กแค่นี้เอง คงเก่งเหมือนคุณ"

​ขณะที่ริสากำลังเดินออกไป เธอก็สวนกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูคุ้นตา เธอจำได้ทันทีว่าเป็นผู้ชายในคืนนั้น! ริสาตกใจจนแทบช็อก รีบใช้กระเป๋าปิดหน้าแล้ววิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

​ชายหนุ่มหยุดชะงักทันทีที่เดินสวนกับริสา เขาหันหลังกลับไปมองเห็นแค่แผ่นหลังของหญิงสาวที่กำลังวิ่งหนีไป แม้จะรู้สึกคุ้นๆ แต่ก็จำไม่ได้ เขาพึมพำกับตัวเอง "สงสัยจะคิดมากไป" ส่วนริสาก็โล่งอก พึมพำกับตัวเอง "เกือบไปแล้ว! ทำไมโลกกลมแบบนี้นะ แต่เขาคงจำเราไม่ได้หรอก"

​ธนามาถึงโต๊าะอาหาร

​ธนา ชายหนุ่มนักธุรกิจผู้สุขุมและนิ่งขรึมเดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทางสง่างามและนั่งลงตรงข้ามมณี

ศักดิ์ชัย: "อ้าว...มาแล้วเหรอลูก?"

ธนา: "ก็เห็นนี่ครับ ไม่น่าถาม"

มณีหน้าซีดกับคำพูดของธนา แต่ศักดิ์ชัยหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า "อย่าไปถือสาเลยนะครับ ลูกชายอยู่กับพ่อก็เป็นแบบนี้แหละ"

ธนาหันมามองมณีด้วยสายตาเรียบเฉย "สวัสดีครับ ผมธนา...ลูกชายคุณพ่อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

มณี: "สวัสดีค่ะ น้า... เอ่อคือ..."

ธนา: "ผมรู้แล้วครับ น้าคือน้ามณี... เมียใหม่ของพ่อผม"

มณีหน้าซีดทันทีที่ได้ยินคำพูดห้วนๆ ของเขา

ศักดิ์ชัย: "แกจะห้วนไปถึงไหนวะไอ้ลูกคนนี้! พูดแบบนี้ น้าเขาก็ทำตัวลำบากสิ!"

ธนา: "จะลำบากอะไรกันครับ โตๆ กันแล้ว"

เขาถามขึ้นมาต่อ "แล้วนี่ จานของใคร มีใครที่ผมต้องแนะนำตัวอีกไหม? ถ้าไม่มีผมจะได้กลับไปทำงานต่อ"

มณี: "น้องเขากลับไปแล้วค่ะ... ลูกสาวน้า"

ธนา: "อ๋อครับ...ไม่เป็นไร ไม่ได้สำคัญอะไรมาก"

ธนาลุกขึ้นและเดินจากไปทันที ทิ้งให้ศักดิ์ชัยต้องหันมาปลอบมณี "อย่าไปใส่ใจเลยนะครับ เด็กผู้ชายที่ไม่มีแม่ก็เป็นแบบนี้แหละ คุณอย่าคิดมากเลยนะ"

มณีมองตามหลังธนาด้วยความเข้าใจ "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเห็นแววตาเขาแล้ว เขาคงไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากแม่ เขาก็เลยดูแข็งๆ หน่อย"

​ธนาขับรถออกมาจากร้านอาหารด้วยใจที่ยังคงหงุดหงิด เขาบึ่งรถไปตามถนนสายเดิมที่ขับมาหลายร้อยรอบ แต่แล้วสายตาก็พลันหยุดนิ่งเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ผมยาวสลวย หน้าตาคุ้นๆ...