Share

บทที่ 289

ดวงตาทั้งสองที่ยังมีน้ำตาอยู่ข้างในของซูหว่าน ค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มออกมา "คุณหมอโจว ขอรบกวนคุณช่วยฉันบอกเขาว่าฉันให้อภัยเขาแล้ว แต่ฉันไม่สามารถกลับไปเคียงข้างเขาได้อีกแล้วค่ะ..."

คิ้วที่สวยงามของอลันขมวดเข้าด้วยกันเบา ๆ "เป็นเพราะซ่งซือเยว่เหรอคะ?"

ขนตาที่ดกหนาของซูหว่านหลุบลง เหมือนตกอยู่ในความทรงจำที่ผ่านมา

"คุณหมอโจว คุณรู้ไหมคะว่าฉันเติบโตมาได้ยังไง เพราะซ่งซือเยว่ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ซื้อยาให้ฉันไม่ขาดสาย ฉันถึงได้ค่อย ๆ เติบโตขึ้นมาได้ บุญคุณนี้ไม่ใช่หนึ่งปีเท่านั้น แต่เกือบจะยี่สิบปีแล้ว"

"ตั้งแต่เล็กจนโต ทุกครั้งที่ทุกคนต่างก็ทอดทิ้งฉัน มีเพียงเขากับซานซานเท่านั้นที่ไม่เคยทิ้งฉันไป และเพื่อรักษาหัวใจของฉัน เขาต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัด ในเมื่อฉันตกลงว่าจะดูแลเขาไปตลอดชีวิต แล้วจะทำให้เขาผิดหวังได้ยังไงกันคะ... "

เธอพูดสองประโยคนี้จบ ก็หันหลังแล้วเดินออกไปจากร้านกาแฟ

ไม่รู้ว่าฝนตกหนักลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เม็ดฝนที่มีขนาดเท่าเมล็ดถั่วตกลงมา ทำให้ซูหว่านไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

เธอถึงกับลืมเรียกรถ ทำเพียงก้มหน้าเหยียบน้ำฝนและเดินไปข้างหน้าทีละก้าว ๆ ...

อลันยืมร่มแล้ววิ่งตามออกมา
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status