บทนำ

“มาทำหน้าที่ของคุณสิวารี” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่นั่งไขว้ห้างปลายเตียงเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับเปลี่ยนท่านั่งเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย ใช้มือทั้งสองข้างค้ำยันที่นอนไว้ จับจ้องคนรักเก่าด้วยแววตาว่างเปล่าเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร ทั้งที่ในใจเขานั้นรู้สึกเจ็บปวด ผิดหวัง และเสียใจมากเพียงคิดว่าผู้หญิงที่เคยรักสุดหัวใจทำงานแบบนี้ เคยผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วน ไม่สิเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เคยรักแต่เธอยังเป็นคนที่เขารักสุดหัวใจเหมือนเดิมต่างหากถึงแม้เธอจะทำให้เขาเจ็บปวดเจียนตายก็ตาม 

ความจริงเขาสมควรเกลียดเธอมากกว่าแต่ไม่รู้ทำไมถึงเกลียดไม่ลง มันมีแต่ความโกรธและความเสียใจเท่านั้น ระยะเวลาสี่ปีกว่าไม่ได้ทำให้ความรักของเขาที่มีต่อเธอลดน้อยลงเลยยังคงฝังรากลึกในใจพยายามลบเท่าไรก็ไม่ออก

ส่วนวารีไม่ได้คิดเช่นนั้นกลับคิดว่าชายหนุ่มคงเกลียดเธอเข้ากระดูกคงสมเพชที่เธออุตส่าห์ทิ้งเขามา แต่กลับมีชีวิตตกต่ำจนถึงขั้นขายศักดิ์ศรีกิน พยายามข่มความรู้สึกกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดก่อนเปล่งเสียงปฏิเสธไปทั้งที่ยังเบนหน้าหนีไปทางอื่น “ฉะ..ฉันไม่ทำแล้วค่ะ” 

“แต่ผมจ่ายเงินไปแล้ว” คำปฏิเสธจากคนรักเก่าพานทำให้ประภาวินท์อารมณ์เสียขึ้นมาดื้อ ๆ เพราะคิดว่าเธอรังเกียจเขา หากเป็นแขกคนอื่นเธอคงอ้าแขนรับด้วยความเต็มใจ

“ฉันจะโอนเงินคืนให้คุณค่ะ” วารีเองก็ยังยืนยันคำเดิมไม่ใช่ว่าเธอรังเกียจเขา แต่กลัวหัวใจตัวเองต่างหากกลัวว่าจะกลับไปอยู่จุดเดิม กว่าจะทำใจให้ชินกับการไม่มีเขาได้มันโคตรทรมานและยากเย็นแสนเข็ญทั้งที่ในใจเธอโคตรจะโหยหาเขา 

ตลอดระยะเวลาสี่ปีกว่าไม่มีวันไหนเลยที่เธอไม่คิดถึงเขา หากแม้ทำได้ตอนนี้อยากจะกระโจนเข้าไปกอดให้หายคิดถึง แต่ก็ทำได้แค่คิดในใจตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์นั้นอีกแล้ว นัยน์เศร้าหมองปรายมองใบหน้าผู้ชายที่รักสุดหัวใจอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพื่อจดจำใบหน้าเขาไว้ ก่อนพยายามฝืนขาอันแข็งทื่อหมุนตัวเดินออกไป

“อ๊ะ!” ทว่าก้าวเท้าเดินได้เพียงสองสามก้าวเท่านั้นเสียงหวานก็ต้องหลุดอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อถูกอีกคนตามมาคว้าหมับที่ต้นแขน แล้วดึงให้หันไปเผชิญหน้าพร้อมสาดคำพูดทิ่มแทงใจ “ทำไม หรือเพราะผมเป็นผัวเก่าคุณเลยไม่รับงาน”

“…” ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้ากันแน่น แววตาสั่นระริกคล้ายกับกำลังจะหลั่งน้ำตาออกมาช้อนขึ้นมองหน้าผู้ชายอันเป็นที่รักด้วยความเจ็บปวด เสียใจ ไม่คิดจะตอบโต้กลับเพราะที่เขาพูดมาเป็นความจริงทั้งหมด 

โดยไม่รู้เลยว่าท่าทางนิ่งเงียบเหมือนไม่สนไม่แคร์อะไรของเธอยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของอีกคนให้ลุกโชนด้วยไฟแห่งความโกรธ นัยน์ตาที่ว่างเปล่าแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวจนดูน่ากลัวทำเอาวารีรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อยเพราะไม่เคยเห็นเขาในมุมแบบนี้มาก่อนสักครั้ง

“ปะ..ปล่อยฉันนะคะ” มือเรียวพยายามแกะมือหนาออกจากต้นแขนพัลวันร้องบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่ยิ่งเธอพยายามเท่าไรมือหนาก็ยิ่งบีบต้นแขนแรงขึ้นเท่านั้นราวกับจะให้มันแหลกคามืออย่างไงอย่างนั้น ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกลุ้มหัวใจดวงน้อยอย่างห้ามไม่ได้ ผู้ชายตรงหน้าในตอนนี้เหมือนไม่ใช่คนที่เธอเคยรู้จักเลยสักนิดเขาดูน่ากลัวมาก ๆ 

ฟันคมขบเข้าหากันแน่นข่มความเจ็บปวดที่แล่นพล่านไปทั่วแขน ก่อนออกแรงดึงแขนจากการจับกุมพลางใช้มืออีกข้างแกะมือหนาไปด้วย นัยน์ตาสั่นระริกส่งเว้าวอนร่างสูงสุดฤทธิ์หวังว่าเขาจะใจอ่อน “ปะ..ปล่อยฉันค่ะคุณปราณ ฉันไม่รับงานนี้แล้ว ฉันจะคืนเงินให้คุณ”

คำพูดและสายตาเว้าวอนของร่างบางใช้ไม่ได้ผลกับประภาวินท์สักนิด ตอนนี้จิตใจและสมองของเขาถูกความโกรธเข้าครอบงำหมดแล้ว ยิ่งเธอพยายามหลีกหนีเขาก็ยิ่งอยากกักขังเธอไว้จะไม่ยอมให้เธอหายไปเหมือนในอดีตอีกเด็ดขาด นัยน์ตาแข็งกร้าวจับจ้องใบหน้าเรียวด้วยความรู้สึกโกรธเคือง กดเสียงพูดอย่างเย้ยหยัน “เรามารำลึกความหลังกันหน่อยไหมวารี แต่ผมมีค่าตอบแทนให้คุณด้วยนะ น้ำละ 300,000 พอไหม” 

"ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ หรืออะไรจากคุณทั้งนั้นค่ะ"