บริษัทคู่แข่ง

บรรยากาศในห้องตอนนี้อึมครึมน่าอึดอัดสุดๆ ตอนนี้มีคนนั่งอยู่ในห้องประชุมนี้แค่ไม่กี่คนเท่านั้น มีฉัน อีตาประธานจอมเผด็จการนั่น คนที่ชื่อธนิน แล้วก็พนักงานที่มีรายชื่ออีกสามคน ดูท่าคนที่น่าจะอึดอัดและประหม่าที่สุดก็คงไม่พ้นพนักงานสามคนที่นั่งกันอยู่ตรงหน้า น่าสงสารพวกเขาชะมัด ที่ต้องมาเจอประธานคนใหม่ที่เหี้ยมแล้วก็เผด็จการแบบนี้

“มีอะไรอยากจะพูดกับผมก่อนโดนไล่ออกมั้ย?” น้ำเสียงเรียบนิ่งถูกเปล่งออกมาจากคนตัวสูง สายตาที่เขาจ้องมองไปยังพนักงานเหล่านั้น มันเยือกเย็นจนทำให้พวกเขาพากันตัวสั่นไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำ ท่าทางของพนักงานเหล่านี้มันคุ้นๆชะมัด เหมือนได้เห็นท่าทีของตัวเองตอนกลัวคนตัวสูงผ่านพวกเขาเลย

“ยะ…อย่าไล่พวกเราออกเลยนะครับ ถ้าไล่พวกเราออก พวกเราต้องแย่แน่ๆ ผมขอร้องล่ะนะครับท่านประธาน” หนึ่งในพนักงานคนนั้นเอ่ยปากขอร้องอ้อนวอนคนเป็นประธาน แต่คำพูดพวกนั้นดูเหมือนจะไม่เข้าหูประธานจอมเผด็จการของพวกเขาเลยสักนิด

“หึๆ! ไม่น่าแย่หรอกมั้ง? ถึงจะโดนไล่ออกจากที่นี่แล้ว…ก็ยังมีบริษัทวีเครอรับพวกนายอยู่ไม่ใช่เหรอ?” หืม? ทำไมจู่ๆเขาถึงพูดถึงบริษัทวีเคขึ้นมาได้ล่ะ?

“เอ่อ…คือ…” สีหน้าของพนักงานที่นั่งอยู่ดูเลิ่กลั่กขึ้นมาทันที หลังจากที่คุณคิมหันต์พูดถึงบริษัทวีเค

“ธนิน!” เขาหันไปเรียกคนที่ชื่อธนิน ก่อนที่เขาคนนั้นจะก้มลงไปทำอะไรสักอย่างกับคอมตรงหน้าตัวเอง

พรึ่บ!! หลังจากนั้นไม่นานภาพบนหน้าจอก็เริ่มเปลี่ยนไปจากเดิม จากภาพนิ่งในตอนแรกกลายเป็นวิดีโอภาพเคลื่อนไหวแทน แต่เดี๋ยวนะ!! นั่นมัน…ฉันนี่! ฉันไปโผล่อยู่ในคลิปนั่นได้ยังไงกัน!? วิดีโอที่เห็นตรงหน้าคือภาพบันทึกของฉันเมื่อคืนตอนที่ฉันแอบย่องออกมาจากห้องพัก ตามมาด้วยวิดีโอตอนที่ฉันกำลังยัดอาหารเข้าปากไปอย่างมูมมาม

‘หนีไปตอนนี้เลยดีมั้ยนะ’

ชัดเลย! เสียงที่ดังออกมาจากคลิปมันคือเสียงฉันชัดๆ

“นี่มันอะไรกันเนี่ย? คุณคิมหันต์!!”

ฟุ่บ!! ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ก่อนจะเดินกระทืบเท้าไปหาคนตัวสูงอย่างไม่พอใจ

“เธอคิดจะหนีเหรอเกวลิน?!” แทนที่จะตอบคำถามฉัน เขากลับถามคำถามบ้าๆออกมาทั้งยังจ้องเขม็งมาที่ฉันราวกับกำลังคาดโทษจากฉันอยู่งั้นแหละ

“นี่มันใช่เวลามาถามคำถามนั้นเหรอคะ? คุณควรอธิบายเรื่องวิดีโอในจอนั้นมากกว่านะ คุณคิมหันต์!!”

“รู้ใช่มั้ยว่าฉันได้วิดีโอนี้มาจากไหน?” เฮอะ! นี่เขา…มองข้ามหัวฉันไปได้ยังไง?

“เอ่อ…ไม่ใช่ผมนะครับ ผมไม่ได้เป็นคนซ่อนกล้องนะครับท่านประธาน! มันนี่แหละครับซ่อน” ซ่อนกล้อง? พนักงานชายคนนั้น…แอบซ่อนกล้องไว้ในห้องพักงั้นเหรอ?

“ไม่จริงเลยนะครับ มันนี่แหละที่สั่งให้ผมแอบซ่อนกล้องในห้องพักลูกค้าเพื่อแอบเก็บข้อมูลอ่ะ” ท่าทีร้อนรนของพนักงานชายทั้งสองคนยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าสิ่งที่ฉันคาดเดาเอาไว้คือเรื่องจริงแน่ๆ

“จะให้ฉันจัดการยังไงดี? จับส่งตำรวจเลยดีมั้ย?”

“อย่านะครับท่านประธาน! อย่าส่งเราไปให้ตำรวจเลยนะครับ พวกเราทำไปตามคำสั่งอ่ะ เราไม่มีทางเลือกจริงๆครับ” ทั้งสองคนพากันคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนคนตัวสูง ที่ตอนนี้กำลังขมวดคิ้วจ้องเขม็งไปยังพนักงานสองคนนั้น สายตาแบบนี้ของเขา มันกำลังบอกว่า…เขากำลังโกรธอยู่แน่ๆ

“วีเคกรุ๊ป! นายขายข้อมูลของลูกค้าโรงแรมฉันให้คนฝั่งนั้นใช่มั้ย?” วีเคกรุ๊ปเหรอ? คนพวกนี้แอบขายข้อมูลให้วีเคกรุ๊ปงั้นเหรอ? วีเคกรุ๊ปเป็นบริษัทคู่แข่งของเอ.เอส.เอ็น เพราะงั้นฝั่งนั้นถึงแอบมาซื้อข้อมูลจากคนของที่นี่สินะ แต่สิ่งที่ได้ยินมามันจะไม่ทำให้ฉันตกใจมากขนาดนี้เลย ถ้าฉันไม่รู้จักกับคนของวีเคกรุ๊ป แต่…ทิวเขา! บริษัทวีเคกรุ๊ป เป็นบริษัทของพ่อทิวเขานี่

ฉันไม่รู้หรอกว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติในการทำธุรกิจมั้ย แต่ฉันแอบกังวลว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนี้…มันจะเกี่ยวข้องกับทิวเขา

“ชะ…ใช่ครับ!”

ฟึ่บ!! คุณคิมหันต์นั่งลงไปบนเก้าอี้ก่อนจะโยนมือถือไปให้พนักงานทั้งสองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น

“โทรไปหาคนนั้นสิ”

“อะไรนะครับ?”

“คนที่มาซื้อข้อมูลกับนาย โทรไปหาเขา เดี๋ยวนี้!!” ทั้งน้ำเสียง ทั้งท่าทีทุกอย่างของคนตัวสูง มันเยือกเย็นจนฉันเองก็แอบขนลุกไปด้วย แม้ฉันจะไม่ใช่คนผิดก็ตาม เพราะงั้นคงไม่ต้องให้ฉันพูดหรอกว่าพนักงานสองคนนั้นจะกลัวจนตัวสั่นขนาดไหน

“เอ่อ…คือ…”

“เลือกเอาว่าจะโทรหาคนๆนั้น หรือจะให้ฉันส่งตัวพวกนายไปให้ตำรวจจัดการ”

“ไม่ครับๆ ผะ…ผมจะโทรไปเดี๋ยวนี้เลยครับ!!” พนักงานคนหนึ่งหยิบมือถือตรงหน้าขึ้นมา ก่อนจะก้มลงไปกดเบอร์โทรในมือถือ

ตืดๆๆ!! เสียงรอสายดังขึ้นมา ไม่รู้ทำไมแต่ใจฉันมันเต้นตุ้มๆต่อมๆ กังวลทุกครั้งที่เสียงรอสายดังขึ้น พนักงานคนนั้นกดโทรออกหาใครกันนะ คงไม่ใช่นายหรอกใช่มั้ย? ทิว…

[“มีอะไร? ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าถ้าได้เงินไปแล้วก็อย่าโทรมาอีก”] ฉันแอบหวังว่ามันจะไม่ใช่ทิวเขา แต่…

“ทำไมถึงเป็นนายได้ล่ะ? ทิว!” ฉันจำเสียงทิวเขาได้ตั้งแต่คำแรกที่เขาพูดออกมาเลยล่ะ

[“ใครน่ะ? เกวเหรอ? เกวใช่มั้ย? เกว…นี่เกวไปอยู่กับมันได้ยังไง?”]

“ทิว…”

ติ๊ด!! ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ถามอะไรออกไปต่อ คนตัวสูงก็หยิบมือถือจากพนักงานคนนั้นมากดวางสายทันที

“เธอรู้จักกับมันด้วยเหรอ?” คุณคิมหันต์หันกลับมาเขม่นตาถามฉัน

ฉันควรตอบกลับไปยังไงดี? ฉันมั่นใจว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อกี้คือเสียงของทิวเขาแน่ๆ แต่ถ้า…ฉันตอบไปว่าใช่ มันจะทำให้ทิวเขาเดือดร้อนรึเปล่านะ?

“ฉะ…ฉันไม่รู้!” ฉันหลบตาของคนตัวสูงที่จ้องมาทางฉัน ก่อนจะตอบสิ่งที่มันตรงข้ามกับความเป็นจริงออกไป

“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร! เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องนี้ถูกบันทึกภาพเก็บไว้หมดแล้ว ธนิน…ฝากจัดการต่อด้วยนะ!”

“ได้ครับ”

“ส่วนเธอ…”

หมับ!! คนตัวสูงเข้ามาคว้าข้อมือของฉันไว้ แล้วลากออกไปจากห้องทันที

“…มากับฉัน!”

“โอ้ย! คุณคิมหันต์ คุณจะพาฉันไปไหนเนี่ย?”