เผด็จการ

“ผมต้องขอโทษที่เรียกทุกคนมาประชุมกะทันหันแบบนี้นะครับ” คุณคิมหันต์เอ่ยปากพูดต่อหน้าพนักงานทุกคน หึ! คนอย่างเขาพูดคำว่าขอโทษเป็นด้วยเหรอ? ไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด

“เอ่อ…ไม่เป็นไรเลยครับ เราทุกคนยินดีต้อนรับท่านประธานคนใหม่อยู่แล้วล่ะครับ” พนักงานชายวัยกลางคนที่น่าจะเป็นผู้จัดการคนหนึ่ง พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่ดูเจื่อนสุดๆ ดูก็รู้ว่าเขาคงพูดไปตามมารยาทเท่านั้น

“หึ! ก็ต้องยินดีอยู่แล้วสิครับ ปฏิเสธได้ด้วยเหรอ?” คำพูดและสีหน้าที่เรียบนิ่งนั่นทำคนทั้งห้องประชุมเงียบกริบกันไปตามๆกัน เฮอะ! ฉันว่าแล้ว คนอย่างเขาน่ะพูดคำว่าขอโทษไม่เป็นหรอก ไอ้คำขอโทษที่พูดออกมาเมื่อกี้ ไม่ได้พูดเพราะรู้สึกผิดจริงๆหรอก แต่พูดเพื่อแสดงอำนาจของตัวเองต่างหากล่ะ

“แก…คุณคิมหันต์ ใช่ลูกเมียน้อยของท่านประธานใหญ่ป่ะ?” และในระหว่างที่ทุกคนกำลังตกใจกับการเปิดตัวของท่านประธานคนใหม่กันอยู่นั้น ฉันก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของสองสาวพนักงานที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันขึ้นมาชัดแจ๋วเลย

“ใช่แก ท่านประธานใหญ่ให้ลูกเมียน้อยมาเป็นประธานได้ยังไงกันนะ? ไม่ใช่ว่าจะยกตำแหน่งประธานให้คุณเหมันต์ ลูกชายคนโตหรอกเหรอ?” หัวข้อซุบซิบนินทาของสองสาวก็ไม่คงพ้นเรื่องท่านประธานคนใหม่เนี่ยแหละ

“แหม~ ก็ลูกชายคนโตเขาก่อเรื่องใหญ่โตซะขนาดนั้น ถ้าให้มาเป็นประธานโรงแรม โรงแรมคงไปต่อไม่รอดแน่ๆ” ก่อเรื่องเหรอ? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้งั้นเหรอ?

“แต่จะให้ลูกเมียน้อยมาเป็นประธานแบบนี้ก็ได้เหรอแก?”

“ทำไมล่ะ? ฉันว่า…คุณคิมหันต์เขาก็หล่อมากเลยนะ ถ้าได้เจอเขาที่โรงแรมทุกวัน คงเป็นอาหารตาที่ดีให้พวกเราได้แน่ๆ คิกๆๆ” ลูกเมียน้อยเหรอ?! เรื่องที่คุณคิมหันต์เป็นลูกชายของภรรยาคนที่สองของท่านประธาน ใครๆก็รู้กันทั้งนั้น แต่พูดแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ? ลูกเมียน้อยที่พวกเธอสองคนพูดถึงอยู่ เป็นถึงประธานโรงแรมของพวกเธอเลยนะ

“แต่ดูเหมือนเขาจะมีแฟนแล้วนี่ ข่าวที่เขาควงสาวเข้าโรงแรมเมื่อคืนดังว่อนไปทั่วโซเชียลแล้ว” หืม? สาวที่คุณคิมหันต์ควงเข้าโรงแรม…นี่พูดถึงฉันกันอยู่รึเปล่านะ?! แล้วเมื่อกี้พวกเธอว่าไงนะ? ข่าวงั้นเหรอ? พวกเขาพูดถึงข่าวอะไรกันนะ?

“อย่างที่ทุกคนทราบดีนะครับ ว่าต่อไปนี้ผมจะเข้ามาเป็นประธานของที่นี่ เพราะงั้นผมเลยอยากจะปรับปรุงแผนการทำงานของบริษัทใหม่ทั้งหมด…”

ฟึ่บ!! ระหว่างที่คุณคิมหันต์กำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่หน้าห้องประชุม ฉันที่ทนความสงสัยไม่ไหว จนต้องแอบหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเสิร์ชดูเพื่อไขข้อข้องใจ แม้จะไม่รู้ว่าเป็นข่าวอะไร แต่มันน่าจะเกี่ยวข้องกับโรงแรมแน่ๆ เพราะงั้น…ถ้าพิมพ์ไปว่าโรงแรมเอ.เอส.เอ็น มันก็คงจะมีข่าวอะไรอย่างที่เขาว่าออกมานั่นแหละ

พรึ่บ!! และเป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ทันทีที่กดเสิร์ชไป มันก็มีข่าวมากมายเด้งขึ้นมาเต็มฟีด แต่ข่าวที่ก็คงไม่มีข่าวไหนที่สะดุดตาไปกว่าข่าวแรกแล้วล่ะ

ทันทีที่ฉันกดเข้าไปอ่านข่าวแรกที่โผล่ขึ้นมามันทำให้ฉันถึงกับเบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ นี่มัน…อะไรกันเนี่ย!?

‘ทายาทคนกลางของเอ.เอส.เอ็นกรุ๊ป ควงสาวเข้าโรงแรมของตัวเองตามรอยพี่ชายคนโตไปติดๆ’

หัวข้อพาดข่าวที่ปรากฏขึ้นมามันน่าตกใจมากเลยล่ะ แต่ที่น่าตกใจมากกว่าคือ…ภาพประกอบข่าวต่างหาก ภาพที่เอามาประกอบแม้จะเบลอหน้าไว้ แต่ฉันจำได้ว่ามันคือภาพของคุณคิมหันต์ที่กำลังเดินลากผู้หญิงคนหนึ่งเข้าไปในโรงแรม และผู้หญิงคนในภาพก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล…แต่เป็นฉันนี่แหละ! ทั้งเสื้อผ้า ทั้งรูปร่าง นี่มันฉันชัดๆ นี่ฉันไปโผล่อยู่ในหัวข้อข่าวของโรงแรมได้ยังไงเนี่ย?!!

“ดูเหมือนว่า…เราคงต้องคัดพนักงานบางส่วนออกไปนะครับ!” สิ่งที่คุณคิมหันต์พูดออกมาดึงความสนใจของฉันและพนักงานทั้งห้องประชุมได้มากเลยล่ะ เรียกว่าตกใจมากกว่า ทำไมถึงได้มีเรื่องน่าตกใจเกิดขึ้นไม่พักเลยเนี่ย?

“เอ่อ…ท่านประธานครับ…ผมว่าเรื่องคัดพนักงานออกมันกะทันหันเกินไปรึเปล่าครับ?”

“ธนิน!” เขาไม่ฟังคำพูดของคนที่ดูเหมือนผู้จัดการนั่นเลย แต่กลับหันไปเรียกผู้ชายใส่แว่นที่ยืนอยู่ข้างๆซะงั้น เฮอะ! มารับตำแหน่งวันแรกก็แผลงฤทธิ์ใส่พนักงานซะแล้ว เผด็จการจริงๆเลย

พรึี่บ!! ผู้ชายที่ใส่แว่นที่ชื่อธนินคนนั้นเดินไปที่โต๊ะคอมที่วางอยู่ข้างหลังคนตัวสูง เขาวุ่นอยู่กับหน้าจอคอมสักพัก ก่อนที่จะปรากฎสไลด์บางอย่างขึ้นมาบนจอขนาดใหญ่ที่หน้าห้องประชุม สิ่งที่ปรากฏอยู่บนจอมันคือ ‘รายชื่อพนักงานที่ถูกปลดออกจากตำแหน่ง’

แบบนี้มัน…ไม่สมเหตุสมผลเลยนี่ เขาจะไล่พนักงานคนอื่นออกโดยที่ไม่มีเหตุผลแบบนี้ได้ยังไงกัน?

“พนักงานคนไหนที่ไม่มีรายชื่ออยู่บนจอ เชิญออกจากห้องประชุมด้วยครับ ส่วนใครที่มีรายชื่อ…ก็อยู่ต่อก่อนนะครับ” คนที่ชื่อธนินเอ่ยออกมา ในขณะที่อีตาคนเผด็จการนั่นยังคงนั่งหน้านิ่งไม่สะท้านเลยสักนิด นี่เขาไม่คิดว่าตัวเองทำอะไรผิดบ้างเลยเหรอ? นั่งหน้านิ่งอยู่ได้!

“หรือทุกคนอยากจะอยู่ต่อก็ได้นะครับ” แค่คำพูดคำเดียวของอีตาเผด็จการนั่น ทำเอาพนักงานที่เหลืออยู่พากันรีบลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปอย่างไว หึ! ใครจะกล้าอยู่ต่อให้ตัวเองโดนไล่ออกล่ะ?

ฟุ่บ!! ฉันเองก็ไม่อยากอยู่ในนี้ด้วยเหมือนกัน น่าอึดอัดใจชะมัด!!

“จะไปไหนเกวลิน!?” เสียงเรียบนิ่งน่าขนลุกของคนตัวสูงเปล่งออกมาถามฉัน

“ก็…ออกไปจากห้องไงค่ะ!” ก็เมื่อกี้เขาเพิ่งพูดออกไปเอง ว่าให้คนที่ไม่มีรายชื่อบนจอออกไป ชื่อฉันไม่ได้อยู่ในนั้นสักหน่อย แล้วจะให้ฉันอยู่ไปทำไมเล่า?

“ฉันได้สั่งให้เธอออกไปรึยัง?”

“ก็คุณบอกเองว่าให้คนที่ไม่มีชื่อออกไปได้นี่ค่ะ” อะไรของเขา? ย้อนแย้งชะมัด!

“เธอไม่ใช่พนักงานโรงแรมซะหน่อย จะออกไปทำไม?”

“เอ้า! ไหนคุณบอกว่าให้ฉันมาฝึกงาน…”

“เลิกเถียง แล้วกลับไปนั่งที่เดิมซะ!” คนตัวสูงจ้องเขม็งมาทางฉัน เฮอะ! ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งเผด็จการ ทั้งย้อนแย้ง ผิดคำพูดไปหมด น่ารำคาญจริงๆเลย!!

ฟุ่บ!! สุดท้าย…ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินหันหลังกลับไปนั่งลงที่เดิมตามคำสั่งของอีตาประธานจอมเผด็จการนี่