Share

เผด็จการ

Author: Darann
last update Last Updated: 2025-05-16 15:20:11

“ผมต้องขอโทษที่เรียกทุกคนมาประชุมกะทันหันแบบนี้นะครับ” คุณคิมหันต์เอ่ยปากพูดต่อหน้าพนักงานทุกคน หึ! คนอย่างเขาพูดคำว่าขอโทษเป็นด้วยเหรอ? ไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด

“เอ่อ…ไม่เป็นไรเลยครับ เราทุกคนยินดีต้อนรับท่านประธานคนใหม่อยู่แล้วล่ะครับ” พนักงานชายวัยกลางคนที่น่าจะเป็นผู้จัดการคนหนึ่ง พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่ดูเจื่อนสุดๆ ดูก็รู้ว่าเขาคงพูดไปตามมารยาทเท่านั้น

“หึ! ก็ต้องยินดีอยู่แล้วสิครับ ปฏิเสธได้ด้วยเหรอ?” คำพูดและสีหน้าที่เรียบนิ่งนั่นทำคนทั้งห้องประชุมเงียบกริบกันไปตามๆกัน เฮอะ! ฉันว่าแล้ว คนอย่างเขาน่ะพูดคำว่าขอโทษไม่เป็นหรอก ไอ้คำขอโทษที่พูดออกมาเมื่อกี้ ไม่ได้พูดเพราะรู้สึกผิดจริงๆหรอก แต่พูดเพื่อแสดงอำนาจของตัวเองต่างหากล่ะ

“แก…คุณคิมหันต์ ใช่ลูกเมียน้อยของท่านประธานใหญ่ป่ะ?” และในระหว่างที่ทุกคนกำลังตกใจกับการเปิดตัวของท่านประธานคนใหม่กันอยู่นั้น ฉันก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของสองสาวพนักงานที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันขึ้นมาชัดแจ๋วเลย

“ใช่แก ท่านประธานใหญ่ให้ลูกเมียน้อยมาเป็นประธานได้ยังไงกันนะ? ไม่ใช่ว่าจะยกตำแหน่งประธานให้คุณเหมันต์ ลูกชายคนโตหรอกเหรอ?” หัวข้อซุบซิบนินทาของสองสาวก็ไม่คงพ้นเรื่องท่านประธานคนใหม่เนี่ยแหละ

“แหม~ ก็ลูกชายคนโตเขาก่อเรื่องใหญ่โตซะขนาดนั้น ถ้าให้มาเป็นประธานโรงแรม โรงแรมคงไปต่อไม่รอดแน่ๆ” ก่อเรื่องเหรอ? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้งั้นเหรอ?

“แต่จะให้ลูกเมียน้อยมาเป็นประธานแบบนี้ก็ได้เหรอแก?”

“ทำไมล่ะ? ฉันว่า…คุณคิมหันต์เขาก็หล่อมากเลยนะ ถ้าได้เจอเขาที่โรงแรมทุกวัน คงเป็นอาหารตาที่ดีให้พวกเราได้แน่ๆ คิกๆๆ” ลูกเมียน้อยเหรอ?! เรื่องที่คุณคิมหันต์เป็นลูกชายของภรรยาคนที่สองของท่านประธาน ใครๆก็รู้กันทั้งนั้น แต่พูดแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ? ลูกเมียน้อยที่พวกเธอสองคนพูดถึงอยู่ เป็นถึงประธานโรงแรมของพวกเธอเลยนะ

“แต่ดูเหมือนเขาจะมีแฟนแล้วนี่ ข่าวที่เขาควงสาวเข้าโรงแรมเมื่อคืนดังว่อนไปทั่วโซเชียลแล้ว” หืม? สาวที่คุณคิมหันต์ควงเข้าโรงแรม…นี่พูดถึงฉันกันอยู่รึเปล่านะ?! แล้วเมื่อกี้พวกเธอว่าไงนะ? ข่าวงั้นเหรอ? พวกเขาพูดถึงข่าวอะไรกันนะ?

“อย่างที่ทุกคนทราบดีนะครับ ว่าต่อไปนี้ผมจะเข้ามาเป็นประธานของที่นี่ เพราะงั้นผมเลยอยากจะปรับปรุงแผนการทำงานของบริษัทใหม่ทั้งหมด…”

ฟึ่บ!! ระหว่างที่คุณคิมหันต์กำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่หน้าห้องประชุม ฉันที่ทนความสงสัยไม่ไหว จนต้องแอบหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเสิร์ชดูเพื่อไขข้อข้องใจ แม้จะไม่รู้ว่าเป็นข่าวอะไร แต่มันน่าจะเกี่ยวข้องกับโรงแรมแน่ๆ เพราะงั้น…ถ้าพิมพ์ไปว่าโรงแรมเอ.เอส.เอ็น มันก็คงจะมีข่าวอะไรอย่างที่เขาว่าออกมานั่นแหละ

พรึ่บ!! และเป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ทันทีที่กดเสิร์ชไป มันก็มีข่าวมากมายเด้งขึ้นมาเต็มฟีด แต่ข่าวที่ก็คงไม่มีข่าวไหนที่สะดุดตาไปกว่าข่าวแรกแล้วล่ะ

ทันทีที่ฉันกดเข้าไปอ่านข่าวแรกที่โผล่ขึ้นมามันทำให้ฉันถึงกับเบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ นี่มัน…อะไรกันเนี่ย!?

‘ทายาทคนกลางของเอ.เอส.เอ็นกรุ๊ป ควงสาวเข้าโรงแรมของตัวเองตามรอยพี่ชายคนโตไปติดๆ’

หัวข้อพาดข่าวที่ปรากฏขึ้นมามันน่าตกใจมากเลยล่ะ แต่ที่น่าตกใจมากกว่าคือ…ภาพประกอบข่าวต่างหาก ภาพที่เอามาประกอบแม้จะเบลอหน้าไว้ แต่ฉันจำได้ว่ามันคือภาพของคุณคิมหันต์ที่กำลังเดินลากผู้หญิงคนหนึ่งเข้าไปในโรงแรม และผู้หญิงคนในภาพก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล…แต่เป็นฉันนี่แหละ! ทั้งเสื้อผ้า ทั้งรูปร่าง นี่มันฉันชัดๆ นี่ฉันไปโผล่อยู่ในหัวข้อข่าวของโรงแรมได้ยังไงเนี่ย?!!

“ดูเหมือนว่า…เราคงต้องคัดพนักงานบางส่วนออกไปนะครับ!” สิ่งที่คุณคิมหันต์พูดออกมาดึงความสนใจของฉันและพนักงานทั้งห้องประชุมได้มากเลยล่ะ เรียกว่าตกใจมากกว่า ทำไมถึงได้มีเรื่องน่าตกใจเกิดขึ้นไม่พักเลยเนี่ย?

“เอ่อ…ท่านประธานครับ…ผมว่าเรื่องคัดพนักงานออกมันกะทันหันเกินไปรึเปล่าครับ?”

“ธนิน!” เขาไม่ฟังคำพูดของคนที่ดูเหมือนผู้จัดการนั่นเลย แต่กลับหันไปเรียกผู้ชายใส่แว่นที่ยืนอยู่ข้างๆซะงั้น เฮอะ! มารับตำแหน่งวันแรกก็แผลงฤทธิ์ใส่พนักงานซะแล้ว เผด็จการจริงๆเลย

พรึี่บ!! ผู้ชายที่ใส่แว่นที่ชื่อธนินคนนั้นเดินไปที่โต๊ะคอมที่วางอยู่ข้างหลังคนตัวสูง เขาวุ่นอยู่กับหน้าจอคอมสักพัก ก่อนที่จะปรากฎสไลด์บางอย่างขึ้นมาบนจอขนาดใหญ่ที่หน้าห้องประชุม สิ่งที่ปรากฏอยู่บนจอมันคือ ‘รายชื่อพนักงานที่ถูกปลดออกจากตำแหน่ง’

แบบนี้มัน…ไม่สมเหตุสมผลเลยนี่ เขาจะไล่พนักงานคนอื่นออกโดยที่ไม่มีเหตุผลแบบนี้ได้ยังไงกัน?

“พนักงานคนไหนที่ไม่มีรายชื่ออยู่บนจอ เชิญออกจากห้องประชุมด้วยครับ ส่วนใครที่มีรายชื่อ…ก็อยู่ต่อก่อนนะครับ” คนที่ชื่อธนินเอ่ยออกมา ในขณะที่อีตาคนเผด็จการนั่นยังคงนั่งหน้านิ่งไม่สะท้านเลยสักนิด นี่เขาไม่คิดว่าตัวเองทำอะไรผิดบ้างเลยเหรอ? นั่งหน้านิ่งอยู่ได้!

“หรือทุกคนอยากจะอยู่ต่อก็ได้นะครับ” แค่คำพูดคำเดียวของอีตาเผด็จการนั่น ทำเอาพนักงานที่เหลืออยู่พากันรีบลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปอย่างไว หึ! ใครจะกล้าอยู่ต่อให้ตัวเองโดนไล่ออกล่ะ?

ฟุ่บ!! ฉันเองก็ไม่อยากอยู่ในนี้ด้วยเหมือนกัน น่าอึดอัดใจชะมัด!!

“จะไปไหนเกวลิน!?” เสียงเรียบนิ่งน่าขนลุกของคนตัวสูงเปล่งออกมาถามฉัน

“ก็…ออกไปจากห้องไงค่ะ!” ก็เมื่อกี้เขาเพิ่งพูดออกไปเอง ว่าให้คนที่ไม่มีรายชื่อบนจอออกไป ชื่อฉันไม่ได้อยู่ในนั้นสักหน่อย แล้วจะให้ฉันอยู่ไปทำไมเล่า?

“ฉันได้สั่งให้เธอออกไปรึยัง?”

“ก็คุณบอกเองว่าให้คนที่ไม่มีชื่อออกไปได้นี่ค่ะ” อะไรของเขา? ย้อนแย้งชะมัด!

“เธอไม่ใช่พนักงานโรงแรมซะหน่อย จะออกไปทำไม?”

“เอ้า! ไหนคุณบอกว่าให้ฉันมาฝึกงาน…”

“เลิกเถียง แล้วกลับไปนั่งที่เดิมซะ!” คนตัวสูงจ้องเขม็งมาทางฉัน เฮอะ! ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งเผด็จการ ทั้งย้อนแย้ง ผิดคำพูดไปหมด น่ารำคาญจริงๆเลย!!

ฟุ่บ!! สุดท้าย…ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินหันหลังกลับไปนั่งลงที่เดิมตามคำสั่งของอีตาประธานจอมเผด็จการนี่

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ปราถนารัก   ตอนจบ

    [คิมหันต์]“คุณคิมหันต์!! มาดูนี่เร็ววว~” เสียงของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ริมทะเลหันมาร้องเรียกผมพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส“หึๆ” ผมที่ที่กำลังเดินอยู่ก็รีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาเกวลินโดยทันที พร้อมกับหิ้วไก่ทอดที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ติดมือมาด้วย ตามคำสั่งของคนตัวเล็ก“คุณคิมหันต์ พระอาทิตย์ตกสวยมากเลยว่ามั้ยคะ?” พอเดินเข้ามาถึงตัวเกวลินแล้ว เธอก็ยังคงยกยิ้มสดใสออกมาด้วยความสดใส แถมยังกระโดดไปมาดุกดิกด้วยความตื่นเต้นกับวิวพระอาทิตย์ตกริมทะเลตรงหน้าอีกด้วยผมที่ได้เห็นท่าทีของเธอที่น่ารักของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู“ไหนว่าจะกลับห้องไง ทำไมถึงพามาที่นี่ล่ะ?” หลังจากออกมาจากห้างก่อนหน้านี้ ผมตั้งใจว่าจะพาเกวลินกลับไปพักที่ห้องของเธอทันที แต่เธอก็ดื้อดึงอ้อนให้ผมพามาดูพระอาทิตย์ตกที่นี่จนได้ แล้วท่าทีตอนที่เกวลินอ้อนผมมันก็ดันน่ารักซะจนผมปฏิเสธเธอไม่ลงเลยจริงๆ“จะกลับเลยได้ยังไงล่ะคะ วันนี้อุตส่าห์ได้พักทั้งที ต้องออกมาเที่ยวซะหน่อยสิ”หมับ!! เกวลินพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ผม ขณะเดียวกันเธอก็ยื่นมือตัวเองมาจับมือที่ว่างอยู่ของผมเอาไว้ ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมใจสั

  • ปราถนารัก   แผนเซอร์ไพรส์กลับ

    [เกวลิน]“แน่ใจนะว่าไม่ต้องไปโรงพยาบาล” คุณคิมหันต์ที่ขับรถอยูข้างๆเอ่ยถามคำถามนีเป็นรอบที่สิบได้แล้วมั้ง? หลังจากที่ฉันดีขึ้นแล้ว คุณริมหันต์ก็จัดการเรื่องลางานกับผู้จัดการให้ฉัน แถมยังอาสาพาฉันกลับห้องอีกด้วย และตั้งแต่ที่ออกมามาจากโรงแรม เขาก็เอาแต่ถามย้ำกับฉันอยู่ได้ว่าไม่เป็นไรแน่นะ? ไม่ต้องโรงพยาบาลแน่นะ? ให้ฉันพาไปโรงพยาบาลมั้ย? ถามย้ำรอบที่สิบได้แล้วมั้งน่ะ“เกวไม่เป็นไรแล้วจริงๆค่า แข็งแรงดี สบายใจหายห่วงได้ค่ะ”“ถ้างั้นกลับห้องไปก็พักผ่อนให้เต็มที่่นะ”“เอ่อ คือว่า…ก่อนกลับห้อง เกวมีที่ที่ต้องไปก่อนน่ะค่ะ” จริงๆวันนี้ฉันต้องไปทำธุระสำคัญอย่างหนึ่ง ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะไปคนเดียวด้วยซ้ำ แต่คุณคิมหันต์ก็ดื้อดึงจะไปส่งฉันให้ได้ ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้เลยจริงๆ เลยต้องยอมให้เขามาส่งให้จนได้“ไว้รอหายดีก่อนแล้วค่อยไปวันหลัง วันนี้เธอต้องกลับไปพักก่อน”“ไม่ได้ค่ะ เกวต้องไปทำธุระสำคัญมากๆ ต้องไปวันนี้เท่านั้นค่ะ”“ฉันไม่ให้ไป” คนตัวสูงข้างๆเอ่ยออกมาอย่างเด็ดขาด“คุณคิมหันต์! นี่คุณจะเห็นแก่ตัวเกินไปแล้วนะ ฉันไปแค่แปบเดียว คุณแค่ไปส่งฉันแล้วนั่งรออยู่บนรถก็ได้”“ธุระอะไรจะสำคัญไป

  • ปราถนารัก   เป็นห่วง

    [คิมหันต์]พรึ่บ!! ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนที่จะต้องหรี่ตาลงเมื่อแสงที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านสอดส่องเข้ามากระทบกับดวงตา และเมื่อปรับสายตาให้คงที่ได้แล้ว ผมถึงได้รู้ว่าตัวเองยังคงนอนอยู่ใขอบนเตียงในห้องพักของเกวลินเหมือนเดิมเพียงแต่ตอนนี้ที่ข้างๆที่เคยมีเกวลินนอนอยู่ด้วย กลับเหลือไว้เพียงแค่รอยยับที่ว่างเปล่าเท่านั้นเกวลิน…ยัยนั่นทิ้งผมไปอีกแล้วเหรอเนี่ย?ฟุ่บ!! ผมลุกขึ้นมาจากเตียงนอน ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา แต่เมื่อก้าวเข้าไปในห้องน้ำแล้ว บางสิ่งบางอย่างอยู่ในนั้นกลับทำให้ผมแปลกใจขึ้นมาบนกระจกในห้องน้ำมีกระดาษอยู่สามแผ่นแปะเรียงกันไว้อย่างเป็นแถวเลยล่ะฟึ่บ! ผมเอื้อมมือไปหยิบกระดาษโน้ตแผ่นที่แปะอยู่บนกระจกห้องน้ำมาอ่าน‘เกวต้องออกไปทำงานแต่เช้าเมื่อคืนคุณดูเหนื่อยมากเกวเลยไม่อยากปลุก ขอโทษที่ปล่อยให้อยู่คนเดียวนะคะ’“หึ! ใครกันแน่ที่เหนื่อย” ผมยกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจทันทีที่ได้อ่านข้อความที่เกวลินทิ้งไว้ให้ฟึ่บ!! จากนี้ก็หยิบกระดาษโน้ตใบที่สองขึ้นมาอ่านต่อ‘คุณอาบน้้ำแปรงฟันก่อนได้นะคะ เกวแขวนเสื้อผ้าที่คุณพอจะใส่ได้ไว้ให้ที่ตู้แล้ว’ผมอดไม่ไ

  • ปราถนารัก   เป็นลม

    วันต่อมาณ โรงแรมพาวิลงเลียน“อ้าวเกว” เสียงของรินณ์เอ่ยทักขึ้นทันทีที่รินณ์เดินเข้ามาในห้องพักพนักงาน ซึ่งมีฉันที่นั่งอยู่ก่อนหน้าแล้ววันนี้ฉันตั้งใจออกจากห้องมาแต่เช้า เช้าถึงขนาดที่คุณคิมหันต์ยังไม่ตื่นเลยด้วยซ้ำ “ไงรินณ์”“ทำไมมาเช้าจังอ่ะ วันนี้เกวเข้างานกะบ่ายไม่ใช่เหรอ?”“อ่อ เราแลกเวรกับพี่แอนอ่ะ พอดี…ตอนเย็นเรามีธุระต้องไปทำธน่ะ” ใช่แล้วล่ะ! จริงๆ วันนี้ฉันเข้างานกะบ่าย แต่ช่วงเย็นวันนี้ฉันมีที่ที่ต้องไปน่ะ เลยแลกเวรกับพี่แอนไว้“ไปไหนอ่ะ? หรือว่า…ไปเดทเหรอ?” รินณ์ยิ้มกรุ้มกริ่มพลางเดินเข้ามากระซิบใกล้ฉัน อะไรกัน? ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไงเนี่ย?“ดะ เดทอะไรกันเล่า? ไม่ใช่ซะหน่อย” “เอ้า! ไม่ใช่หรอกเหรอ แต่เมื่อคืนเราเห็นน้า ผู้หญิงชุดฟ้าที่เดินควงแขนกับคุณคิมหันต์” รินณ์เข้ามานั่งใกล้ๆ ก่อนจะเขยิบมากระซิบข้างๆหู“นี่รินณ์เห็นด้วยเหรอ?0_0!” ฉันถึงกับเบิกตาโพลงออกมาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเมื่อคืนจะมีคนเห็นฉันกันคุณคิมหันต์ด้วย นี่ขนาดแอบย่องออกไปตอนไม่มีคนแล้วน่ะเนี่ย ยังมีคนเห็นอีกเหรอเนี่ย? “อื้ม เมื่อคืนเราอยู่ทำโอทีน่ะ”“นอกจากรินณ์แล้ว…”“ไม่ต้องห่วงหรอก เมื

  • ปราถนารัก   ทำให้หายโกรธ nc 20++

    “อื้มมม~” เสียงครวญครางของเราสองคนดังลั่นไปทั่วทั้งห้องพักของฉัน เพราะรสจูบที่ร้อนแรงเกินกว่าจะต้านทานของกันและกัน เรียวลิ้นที่สอดประสานกันไปมาของเราสองคน มันเต็มไปด้วยความรุ่มร้อน แต่ก็แฝงไปด้วยความปรารถนาที่เหลือล้น ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไร ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าริมฝีปากของคนตัวสูงยิ่งหอมหวานน่าช่วงชิมมากกว่าเดิมขึ้นไปเรื่อยๆหมับ!! ฉันเอื้อมมือออกไปค้วาท้ายทอยของคนตัวสูงเหนือร่างลงมากอดไว้แน่น เพื่อให้เราสองคนแลกเปลี่ยนรสจูบจากกันและกันได้แนบแน่นกันมากยิ่งขึ้น“อื้อออ~” ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวที่ต้องการสัมผัสจากคุณคิมหันต์ เขาเองก็คงจะรู้สึกเช่นเดียวกันกับฉัน ฉันส่งเสียงครวญครางผ่านลำคอออกมาด้วยความเสียวซ่าน เมื่อคนตัวสูงเลื่อนไล้มือหนาของตัวเอง ลงไปสัมผัสกับกลีบกุหลาบที่ซ่อนตัวอยู่ใต้กางเกงนอนของฉัน ในขณะที่ปากของเขาก็ยังคงดูดเม้ม ช่วงชิมรสหวานจากปากของฉันอย่างไม่ลดละ“อื้อ!!~” ฉันเริ่มจะทนกับความเสียวซ่านที่ถูกกระตุ้นทั้งช่วงบน และช่วงล่างไม่ไหวแล้ว จนต้องส่งเสียงร้องประท้วงผ่านลำคอออกมาเพื่อให้เขาปล่อยส่วนใดส่วนหนึ่งซะที ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวจนขาดใจตายไปซะก่อน“อึก!

  • ปราถนารัก   ทำให้หายโกรธ

    หลังจากที่คุณคิมหันต์บุกเข้ามาหาถึงห้อง แล้วขอนอนค้างด้วย ตอนนี้เขา…กำลังนอนอยู่บนเตียงข้างๆฉันถึงแม้ว่าคุณคิมหันต์จะนอนก่ายหน้าผากอยูข้างฉัน แต่เขากลับไม่เอ่ยปากคุยอะไรกับฉันต่อเลยแม้แต่คำเดียวนี่เขา…กำลังไม่พอใจฉันอยูแน่ๆเลย“คุณคิมหันต์ หลับรึยังคะ?” ฉันรู้ว่าเขายังไม่หลับแน่ๆ“หลับแล้ว” หลับแล้วเขาจะตอบฉันได้ยังไงล่ะ?“คุณ…โกรธเกวเหรอคะ?”“…” สิ้นสุดคำถามของฉัน ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนข้างๆอีกเลย“เกวขอโทษนะคะ ที่ทิ้งคุณไว้ที่ร้านอาหารคนเดียว”“…” คราวนี้ก็ยังเงียบเหมือนเดิม“เกวแค่กลัวที่จะเผชิญหน้ากับความจริงน่ะค่ะ”“เกวลิน…”“คะ?”“รู้ใช่มั้ย…ว่าฉันรักเธอ?” คุณคิมหันต์ที่เอาแต่หลับตาในตอนแรก ตอนนี้เขากลับลืมตาหันมามองฉันที่อยู่ใกล้ๆ ด้วยแววตาที่อ่อนโยน“…รู้ค่ะ” ฉันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา พลางเอ่ยคำตอบที่รู้ดีอยู่แก่ใจออกไปอย่างลึกซึ้ง“แล้วเธอล่ะ?” คำถามที่คาดไม่ถึงจากคนตัวสูงตรงหน้า ทำฉันอึ้งจนอ้าปากค้าง ทำไมเขาถึงถามแบบนี้ออกมาได้“รักสิคะ เกวรักคุณมากๆค่ะ”“ถ้างั้น…อย่าทิ้งฉันไปอีกได้มั้ยเกว?” คำถามที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือของคนตรงหน้า บวกกับ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status