เจอกันครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือน 18+

ห้องพักวีไอพี

กริ๊งงง!! ฉันตัดสินใจกดออดหน้าประตูห้องพักวีไอพีห้องหนึ่ง หลังจากที่ยืนทำให้อยู่หน้าห้องมาได้สักพักหนึ่งแล้ว

แอ๊ดดด!! ผ่านไปไม่กี่วินาที ประตูห้องก็ถูกเปิดออกมาช้าๆ ก่อนจะปรากฏร่างของคนตัวสูงที่ยืนยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์อยู่หลังประตู

“ฉันเอากระเป๋ามาให้…”

หมับ!! ยังไม่ทันที่จะพูดจบ คนตัวสูงก็คว้าร่างฉันเข้าไปในห้องอย่างไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ที่ลากเข้ามาในห้องด้วยกันอีกที

ปัง!! ฉันสะดุ้งตกใจเสียงปิดประตูที่ดังขึ้นมาซะลั่นห้อง

“คุณคิมหันต์! คุณจะทำอะไรเนี่ย?”

ตุบ!! คนตัวสูงเตะกระเป๋าใชเดินทางใบใหญ่ของตัวเอทีกันเองมาด้วยออกไป ก่อนจะดันตัวฉันให้ติดกับประตห้องไม่ให้ไปไหน

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเกวลิน”

“นั่นน่ะสิค่ะ เกวก็ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่ในฐานะแขกวีไอพีด้วยเหมือนกันค่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาที่ออกจะดุนิดหน่อย “คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?”

“ฉันคิดถึงเธอเกว~”

ตึกตักๆๆ!! คนตัวสูงเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องเลี่ยงตอบคำถามของฉัน เป็นการกระซิบเบาที่ข้างหูฉันแทน ซึ่งวิธีนี้ก็ถือว่าเป็นวิธีทำให้ฉันใจสั่นขึ้นมาได้ดีเลยล่ะ

“เราไม่ได้เจอกันตั้งเดือนนึงเลยนะเกว”

ฟืบ!! คนตัวสูงยกมือของตัวเองขึ้นมาไล้วนไปทั่วใบหน้าของฉัน พลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองมาไม่ละไปไหน

“เธอ…ไม่คิดถึงฉันบ้างรึไง? หืม~”

เฮ้อออ! ไม่ไหวแล้วล่ะ สุดท้ายแล้วฉันก็แพ้ท่าทีออดอ้อนของคนตรงหน้าจนได้

“จุ๊บ!” ฉันเขย่งเท้าขึ้นไปประทับรอยจูบบนริมฝรปากขอบคนตัวสูงอย่างอดใจไม่ไหว

“คิดถึงสิคะ เกว…คิดถึงคุณที่สุดละ…อุบ!” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจนจบประโยค คนตัวสูงก็คว้าท้ายทอยฉันเข้าประกบจูบกับเขาในทันทีอย่างไม่ทันตั้งตัว โดยที่ฉันเอง…ก็ตอบรับรสจูบของเขาอย่างว่าง่าย

“อืมมม~”

คนตัวสูงไล้วนดูดเม้มริมฝีปากบนล่างของฉันไปมา ก่อนจะส่งเรียวลิ้นร้อนของตัวเองเข้ามาเกี่ยวตระหวัดช่วงชิมรสหวานจากปากของฉันอย่างหื่นกระหาย ฉันเองก็ตอบรับรสจูบของเขาด้วยการส่งเรียวลิ้นของตัวเอง เข้าไปเกี่ยวตระหวัดหยอกล้อกับคนตัวสูงอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

รสจูบของเราสองคนร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลยสักนิด

และในรสจูบที่ร้อนแรงแฝงไปด้วยแรงปรารถนาของเราทั้งสองคนที่อดกลั้นกันมานานแสนนาน ความคิดถึง และความโหยหากันแลพกันมาตลอด ในที่สุดวันนี้มันก็ถูกปลดปล่อยออกมาซักที

พรึ่บ!! ฉันรู้สึกได้ถึงความเย็นจากฝ่ามือหนาของคนตัวสูง กำลังเลิ่กกระโปรงสั้นของฉันขึ้นซะแล้ว ในขณะที่ปากก็ยังคงกดจูบกับฉันไม่ห่างเลยด้วยซ้ำ

แต่เหนือสิ่งอื่นใด ฉันเพิ่งจะมารู้ตัวว่าเสื้อสูทตัวนอกของตัวเองถูกถอดออกไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แถมตอนนี้มือที่เหลืออยู่อีกข้างหนึ่งของคนตัวสูง ก็กำลังไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของฉันทีละเม็ดอีกด้วย

“อื้อๆ!” ฉันพยายามร้องห้านคนตัวสูงผ่านเสียงในลำคอ เพราะตอนนี้ปากของฉันยังคงถูกครอบครองจากคนตรงหน้าไม่ห่างเลยล่ะ

“อุณอิม(คุณคิม) อื้อ!” แต่ฉันก็ยังไม่ละความพยายามที่จะห้ามคนตัวสูงต่อไป

แม้ตอนนี้ฉันเองก็โหยหาเขามากขนาดไหน แต่ถ้าปล่อยให้เลยเถิดไปมากกว่านี้คงจะไม่ดีแน่ๆ เพราะตอนนี้ฉันยังอยู่ในเวลางาน และนโรงแรมมนี้ก็เป็นสถานที่ทำงานของฉันด้วย ถ้าเกิดมีใครมาเห็นเข้า ฉันต้องซวยแน่ๆล่ะ

“แฮ่กๆๆ!!” และในที่สุดความพยายามของฉันก็สำเร็จจนได้ คุณคิมหันต์ยอมปล่อยริมฝีปากของฉันให้เป็นอิสระสักที

แต่ตรงข้ามกันกับมือปลาหมึกของเขา ที่ยังคงไล้สัมผัสไปตามขาอ่อนของฉันอย่างไม่วางมือ แถมยังส่งสายตาและสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างหนักมาให้ฉันอีกด้วย

“ทำไม?”

“ไม่ได้ค่ะ ตอนนี้เกวยังอยู่ในเวลางาน เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัยเอาได้” ฉันพูดพลางพยายามแกะมือปลาหมึกของเขาออกห่างจากตัว

“สงสัยว่าอะไร?”

“ก็สงสัยว่า…พนักงานต้อนรับอย่างเกวมาทำอะไรในห้องลูกค้าวีไอพีอย่างคุณไงคะ?”

“ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับแขกวีไอพีอย่างฉันได้หรอก”

ฟิ้ว!! ฉันสลัดมือของคนตัวสูงออกจากตัวได้สำเร็จ จากนั้นฉันก็รีบปลีกตัวออกมาให้ห่างจากคนตัวสูงอย่างไว

“เรื่องนี้ก็อีกเรื่องหนึ่งค่ะ คุณไม่เห็นเคยบอกเกวเลยนะคะว่าคุณเป็นเพื่อนสนิทกับประธานโรงแรมของที่นี่” ฉันจ้องเขม็งคนตัวสูงตรงหน้าอย่างเค้นเคือง พลางพยายามจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่เหมือนเดิม

“ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกเลยนี่”

“แล้วคุณมาที่นี่ทำไมคะ?”

“เหอะ! ทำไม ไม่พอใจที่ฉันมาหาเธอที่นี่เหรอ? ดูเหมือนเธอ…จะพอใจกับการไม่มีฉันอยู่ในชีวิตมากเลยนะเกวลิน” คนตัวสูงพูดพลางหรี่ตามามองฉันด้วยสีหน้าที่ดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

เขามาที่นี่เพราะฉันจริงๆสินะ

“เกวไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อยค่ะ”

“ตลอดระยะเวลากว่าหนึ่งเดือนที่เธอทำงานอยู่ที่นี่ เธอไม่เคยติดต่อกลับไปหาฉันเลยสักครั้ง เกวลิน” คุณริคิมหันต์จ้องเขม็งมาทางฉัน พลางค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ฉันทีละก้าว ด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างหนักเลยล่ะ

“ฉันโทรมากี่ครั้งเธอก็ไม่เคยรับสาย ข้อความก็ไม่เคยตอบกลับ ในขณะที่ฉันกระวนกระวายใจคิดถึงเธอจะเป็นจะตายทุกวันๆ เธอกลับมายืนยิ้มทำงานอย่างสบายใจแบบนี้น่ะเหรอเกวลิน” นี่เขา…เพิ่งพูดว่าคิดถึงฉันออกมาด้วยตัวเองเหรอเนี่ย?

“ใครบอกว่าเกวไม่คิดถึงคุณคะ!” ฉันยืดอกเถียงคนตัวสูงออกไปอย่างเต็มข้อ

หมับ!! ฉันเอื้อมมือทั้งสองข้างของตัวเองออกไป โอบกอดร่างใหญ่ของคนตรงหน้าเอาไว้ พลางซบหน้าลงบนอกแกร่งของคุณคิมหันต์ เพื่อหวังให้คนตัวสูงใจเย็นลง

“ที่ไม่รับสายและไม่ตอบข้อความเพราะเกวกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนต่างหากล่ะ เกวเองก็คิดถึงคุณทุกวันเหมือนกันนั่นแหละ แต่เกวกลัวว่า…ถ้าเกวรับสายคุณแล้วเกวจะใจอ่อน จนยอมทิ้งทุกอย่างแล้วกลับไปหาคุณต่างหากล่ะคะ” ที่ผ่านมาฉันเองก็คิดถึงคุณคิมหันต์จวนจะบ้าตายอยู่แล้ว

แต่ฉันก็พยายามเลี่ยงที่จะติดต่อกับเขาให้ได้มากที่สุด เพราะฉันกลัวใจตัวเอง กลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนขึ้นมาซะได้น่ะสิ

“งั้นก็ทิ้งมันซะสิ” ฉันคลายอ้อมกอดออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนต้วสูงด้วยสีหน้าตำหนิ

“จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะคะ? อีกไม่กี่อาทิตย์เกวก็จะฝึกงานจบแล้ว แล้วอีกแค่เดือนเดียวเกวก็จะเรียนจบแล้วด้วย”

“หลังจากเรียนจบแล้วไงต่อ?” จู่ๆคนตรงหน้าก็โพล่งคำถามออกมา

“หลังจากเรียนจบเกวก็จะหางานทำค่ะ”

“แล้วไงต่อ?”

“ก็ถ้ามีงานทำแล้ว เกวก็…จะเก็บเงินให้ได้เยอะๆค่ะ”

“แล้วเมื่อไรล่ะเกว?”

“คะ?”

“เธอ…คิดจะกลับไปหาฉันเมื่อไรกันแน่?” คนตัวสูงโพล่งคำถามที่คาดไม่ถึงออกมาด้วยแววตาที่สั่นไหว “ในแผนชีวิตของเธอ…เคยมีฉันอยู่ในนั้นบ้างมั้ยเกวลิน?” คำถามต่อมาของเขาทำฉันนิ่งงันไปชั่วขณะ

แววตาที่กำลังสั่นไหวของคนตัวสูง ฉายแววความสิ้นหวังออกมาอย่างเห็นได้ชัด และนั่นก็ทำให้ใจน้อยๆของตัวเองเกิดอาการหวิวขึ้นมาแปลกๆ

เขากำลัง…น้อยใจฉันอยู่สินะ เขากำลังกลัวว่าฉัน…จะไม่กลับไปหาเขาอีกสินะ

ฟึ่บ!! ฉันเดินเข้าไปใกล้คนตัวสูง ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของเขาอย่าอ่อนโยน

“มีสิคะ คุณน่ะ…อยู่ในแผนของเกวมาตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ เกวตั้งใจว่าถ้าฝึกงานจบแล้วเกวจะกลับไปหาคุณ หลังจากเรียนจบเกวก็อยากจะหางานดีๆทำ เพื่อให้ตัวเอง…คู่ควรที่จะยืนอยู่ข้างๆคุณ” คำพูดของฉันดูเหมือนจะทำให้คนตัวสูงมีสีหน้าที่ดีขึ้นมาได้บ้าง

“เธอไม่ต้องทำอะไร ฉันก็ดูแลเธอไปตลอดชีวิตได้อยู่แล้ว…เกวลิน”

“เกวรู้ค่ะคุณคิมหันต์ว่าคุณเลี้ยงเกวได้ แต่การจะยืนอยู่ข้างๆคุณมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะคะ อย่างน้อย…เกวก็ต้องยืนให้ได้ด้วยตัวเองก่อน ถึงตอนนั้นเกวถึงจะกล้าเข้าไปยืนอยู่ข้างๆคุณได้ไงคะ”

“สัญญากับฉันสิเกว”

“อะไรคะ?”

“สัญญาว่าเธอ…จะอยู่กับฉันตลอดชีวิต” ประโยคนี้ฟังดูชวนใจเต้นยังไงแปลกๆแฮะ

“โอ๊ะ! ลืมไปเลยค่ะว่าเกวต้องอยู่ทำโอทีต่อเกวขอตัวก่อนนะคะคุณคิมหันต์!!”

ฟึ่บ!! ฉันรีบก้มลงไปหยิบเสื้อสูทของตัวเอง ก่อนจะเลี่ยงคนตัวสูงหนีออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว

คำถามของเขาไม่ใช่ว่าฉันจะปฏิเสธมันสักหน่อยนะ แต่เพราะมันฟังดูเหมือนประโยคของแต่งงาน ฉันเลยไม่กล้าตอบต่างหากล่ะ