แขกวีไอพี

หนึ่งเดือนผ่านไป

วันเวลาผ่านไปเร็วราวกับพลิกหน้ากระดาษ ตอนนี้ก็ผ่านมาเดือนกว่าแล้วที่ฉันมาฝึกงานที่นี่ ทุกๆวันที่อยู่ที่นี่ไม่เคยมีวันไหนที่ฉันจะไม่คิดถึงคนที่ตัวเองรักอย่างคุณคิมหันต์ แต่ถึงอย่างนั้น…ฉันก็ยังสนุกกับการฝึกงานที่นี่อยู่นั่นแหละ

และดูเหมือนว่าใกล้ถึงเวลาที่ฉันจะกลับไปหาคนที่ตัวเองรักสักที

“เอ้า! ทุกคน ใกล้ถึงเวลาที่แขกวีไอพีขอบโรงแรมจะมาแล้ว รีบออกมาต้อนรับกันเร็ว” เสียงของผู้จัดการตะโกนร้องเรียกพนักงานทุกคนที่อยู่ในล็อบบี้โรงแรม

เมื่อสองวันก่อนผู้จัดการแจ้งมาว่าในวันนี้จะมีแขกวีไอพีมาพักที่โรงแรม ซึ่งแขกคนนี้เป็นแขกคนสำคัญมากๆเลยล่ะ ลือกันว่าเขาเป็นเพื่อนของท่านประธานคนใหม่ของที่นี่ ดังนั้นเราจึงต้องให้การต้อนรับแขกวีไอพีคนนี้ให้ดีที่สุด

และห้ามทำอะไรผิดพลาดโดยเด็ดขาด

“ไปกันเถอะเกว” เสียงของรินณ์ที่ยืนอยู่หน้าล็อบบี้เรียกให้ออกไปยืนรอด้วยกัน

“อื้อ!” ฉันกันรินณ์ออกไปรอต้อนรับแขกวีไอพีคนดังกล่าวที่หน้าประตูโรงแรม พร้อมกับผู้จัดการและพี่แอน

เอี๊ยดดด!! ยืนรอกันได้อยู่พักหนึ่ง ไม่นานก็มีรถหรูคันหนึ่งเข้ามาจอดเทียบที่หน้าประตูโรงแรม

พนักงานชายเดินไปเปิดประตูรถ ก่อนที่แขกคนดังกล่าวจะเดินลงมา

ตอนที่เขาเดินลงมาฉันเห็นแค่ส่วนขาของแขกเท่านั้น เพราะเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นอย่างเดียว ไม่กล้าพอทีจะเงยหน้าขึ้นไปมองแขกด้วยซ้ำ

“ยินดีต้องรับสู่โรงแรมพาวิลเลียนนะคะ” เสียงของผู้จัดการพูต้องนรับแขกคนดังกล่าว “โรงแรมพาวิลเลียนของยินดีให้บริการลูกค้าอย่างเต็มที่เลยนะคะ”

ตึกๆๆ!! ตัวฉันยังคงหลบตามองลงบนพื้นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่สิ่งที่เปลี่ยนคือเท้าของแขกคนดังกล่าวต่างหากล่ะ เหมือนว่าเขา…จะเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ และมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันในที่สุด

“ไม่ได้เจอตั้งนาน…” เอ๊ะ! เสียงที่ดังอยู่ตรงหน้าคือเสียงของแขกวีไอพีคนดังกล่าวจริงๆใช่มั้ย? แต่ทำไมมันถึงได้ฟังดูคุ้นหูมากถึงขนาดนี้เชียวล่ะ?

เสียงคุ้นหูเหมือน…

“…สวยเหมือนเดิมเลยนะ”

ขวับ!! ฉันตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมามองแขกตรงหน้าด้วยความสงสัยอย่างห้ามไม่อยู่

ตึกตักๆๆ!! ใจฉันเต้นรัวขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าของแขกตรงหน้าชัดๆ

เสียงที่คุ้นหูของคนตรงหน้า กับคนที่คาดเดาไว้ในหัว คือ…คุณคิมหันต์! จริงๆด้วย

“หึ!” ริมฝีปากที่ยกยิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้า รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเลศนัยแบบนี้ ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าฉันไม่ได้ตาฝาดไปแน่นอน

“เอ่อ…คุณคิมหันต์ว่ายังไงนะคะ?” นั่นไง! ชื่อคิมหันต์จริงๆด้วย

“อ่อ ผมหมายถึงว่า…ไม่ได้มาตั้งนานโรงแรมยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ” เขาละสายตาจากฉันก่อนจะหันไปพูดกับผู้จัดการ ส่วนฉันตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ถูกนอกจากยืนอึ้งอ้าปากค้างอยู่ข้างๆแค่นั้นแหละ

นี่เขา…มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย? แขกวีไอพีที่ผู้จัดการว่าคือคุณคิมหันต์เองเหรอเนี่ย? แถมเขา…ยังเป็นเพื่อนสนิทกับท่านประธานคนใหม่ด้วยเนี่ยนะ

บอกฉันทีว่านี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นอ่ะ แบบนี้มัน…บังเอิญเกินไปแล้ว

“ไม่ได้สวยแค่ข้างนอกนะคะ ข้างในห้องพักของเราก็สวยและสะดวกสบายมากเลยล่ะค่ะ ทางเราได้เตรียมห้องพักห้องวีไอพีที่ใหญ่ที่สุดให้คุณคิมหันต์เอาไว้แล้วด้วยค่ะ”

“อ่า ผมชักอยากจะเห็นห้องพักของผมแล้วสิครับ”

“ถ้างั้น…เราไปดูห้องพักของคุณกันเบยมั้ยคะ?”

“เอาสิครับ” ฉันกำลังยืนอึ้งให้กับรอยยิ้มที่ไม่น่าเชื่อถือของคนตัวสูงไม่หายเลยล่ะ นี่เขากำลังนี้สนุกอะไรของเขาอยู่กันแน่เนี่ย?

“เชิญทางนี้ค่ะ”

“อ้อ เดี๋ยวครับ!”

ขวับ!! คนตัวสูงหยุดชะงักลงก่อนจะค่อยๆหันมามองฉัน ส่วนฉันก็พยายามหลบตาเขาอย่างถึงที่สุดเหมือนกัน

เพราะกลัวว่าพนักงานคนอื่นเขาจะสงสัยเอาน่ะสิ ว่าฉันกับคุณคิมหันต์ซึ่งเป็นแขกวีไอพีของโรงแรมรู้จักกันน่ะ

“คุณคนเตี้ยๆคนนั้นน่ะครับ”

“-[]-!!” แค่เขาเอ่ยคำว่าเตี้ยออกมาฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเขาหมายถึงฉันแน่ๆ แต่เพราะในบรรดาพนักงานทุกคนที่อยู่ตรงนี้ ฉันเป็นคนที่เตี้ยที่สุดแล้วน่ะสิ

และทันทีที่คุณคิมหันต์เอ่ยเรียกฉัน สายตาของพนักงานทุกคนก็พากันจับจ้องมาที่ฉันด้วยความสงสัย

“เดี๋ยวช่วยยกกระเป๋าไปให้ผมที่ห้องด้วยนะครับ”

“คะ? เอ่อ…คือ…”

“รับปากไปสิเกวลิน~” ตอนแรกแนก็ว่าจะเอ่ยปฏิเสธ แต่ทันทีที่ดันเหลือบไปเห็นสีหน้าของผู้จัดการที่แอบส่งซิกมาด้วยความไม่พอใจ ฉันก็ทำได้แค่ตอบตกลงคนตัวสูงไปเท่านั้น

“ได้ค่ะ!”

“ขอบคุณครับ” เขาหันมายกยิ้มมุมปากให้ฉันด้วยความเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันหลังเดินเข้าโรงแรมไปอย่างสบายใจ

“เกว” หลังจากที่ทุกคนเดินออกไปกันหมดแล้วรินณ์ก็เข้ามาสะกิดเรียกฉันเบาๆ

“หืม?”

“แขกคนนั้นน่ะ แฟนเกวไม่ใช่เหรอ?”

“ชู่วว~ เบาๆสิรินณ์” ฉันรีบร้องห้ามไม่ให้รินณ์พูดเสียงดัง รินณ์เคยเจอกับคุณคิมหันต์มาแล้วครั้งหนึ่ง แถมฉันยังเล่าเรื่องคุณคิมหันต์ให้รินณ์ฟังอยู่ตลอดด้วย เพราะงั้นรินณ์ถึงได้จำคุณคิมหันต์ได้ไงล่ะ

“ใช่จริงๆด้วย! นี่เกวไม่เคยบอกเลยนะว่าแฟนเกวเป็นเพื่อนกับท่านประธานคนใหม่อ่ะ”

“จะบอกได้ไงล่ะ!? เราก็เพิ่งรู้เหมือนกันนั่นแหละ”

แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเขามาที่นี่ทำไมกันแน่? เฮ้อออ~ ฉันชักจะสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเท่าไรเลยแฮะ