ไม่ว่ายังไงก็จะรอ

หลังจากได้ฟังคำตอบจากปากของเกวลินแล้ว สิ่งที่ค้างคาใจผมในตอนแรกก็คลายลง ผมตัดสินใจเดินออกมาจากร้านนั้น แล้วก็มาเดินเล่นที่ริมหาดกับไอ้กวินท์แทน

ระหว่างที่เดินเล่นอยู่ผมก็ทบทวนคำพูดของเกวลินอยู่ตลอดเวลา

ที่ผ่านมาสิ่งที่เกวลินต้องการมาตลอดก็คืออิสระ เพราะเธอโตมากับตระกูลของผม เลยทำให้เธอคิดว่าตัวเองติดหนี้บุญคุณตระกูลของผม ไอ้สิ่งที่ผูกมัดเกวลินมาตลอดคือ…ตระกูลอัศวนันทร์ และตัวผมนี่แหละ

ผมไม่อยากสูญเสียเกวลินไป ผมอยากให้เกวลินอยู่กับผมไปตลอดเลยด้วยซ้ำ เพราะผมรักเธอ

แต่มันคงไม่ง่ายสำหรับเกวลิน

แม้เธอจะรักผม แต่เธอก็มีความต้องการเหมือนกัน และสิ่งที่เธอต้องการก็คือ…อิสระ เธอต้องการอิสระมาโดยตลอด

เพราะงั้น…ผมตัดสินใจแล้วว่าผม…จะยอมให้อิสระกับเกวลิน อย่างที่เธอต้องการ

“ดูเหมือนแกกับเด็กคนนั้นจะรักกันมากเลยนะ” ไอ้กวินท์พูดเหมือนเด็กฝึกงานที่มากับเกวลินไม่มีผิด

“ไม่ใช่เรื่องของแก”

“ครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นแกร้อนรนแบบนี้อ่ะ”

“อย่ามาทำเป็นรู้ดีหน่อยเหอะ”

“นี่! ฉันกำลังเตือนสติแกอยู่นะเว้ย! ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไรน้องเขาถึงหนีมาอยู่ที่นี่ได้อ่ะ แต่จากที่ฟังเมื่อกี้…น้องเขาคงจะรักแกมากๆเลย เพราะงั้น…” มันพูดพลางหันมามองหน้าผม

“อะไร?”

“รักษาน้องเขาไว้ดีๆล่ะ คนที่รักเรามากขนาดนั้น หาไม่ใช่ง่ายๆนะเว้ย!”

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ”

“อะไร?”

“ระวังประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยนะ ฉันเตือนด้วยความหวังดี” คำพูดที่ผมเอ่ยออกมาทำให้ไอ้กวินท์ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ

“โทษนะคะ!!”

กึก!! ฝีเท้าที่กำลังเดินเล่นอยู่บนชายหาดของผมกับไอ้กวินท์ถึงกับชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงเรียนของใครบางคนดังมาจากข้างหลังของเราสองคน

“ฉันไปรอที่รถน่ะเว้ย!!”

ฟิ้ววว!! ไอ้กวินท์หันมาพูดเบาๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าออกตัววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

เหอะ! คงไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้ว่าเสียงของผู้หญิงที่ดังอยู่ข้างหลังเป็นเสียงของใคร

ขวับ!! ผมหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งก็คือเพื่อนร่วมงานของเกวลิน หรือเด็ก(ฝึกงาน)ของไอ้กวินท์นั่นแหละ

“ครับ?”

“คือฉันเห็นว่าคุณกับผู้ชายที่วิ่งหนีไปเมื่อกี้ตามฉันกับเพื่อนมาตั้งแต่ที่โรงแรมแล้ว ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับเราสองคนรึเปล่าคะ?” คนตรงหน้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

หูตาไวใช้ได้เลยนะเด็กคนนี้ เหมือนกับไอ้กวินท์ไม่มีผิด

แต่ออกมาแล้วก็ดีเหมือนกัน ผมมีของจะฝากให้เกวลินอยู่พอดีเลย

“ผมแค่มาตามหาคนน่ะครับ!”

“ใครคะ?”

“เกวลินครับ”

“คุณ…รู้จักเกวเหรอคะ?”

“ครับ! รู้จักดีเลยล่ะ”

“แล้ว…ทำไมคุณถึงไม่เข้าไปทักทายเกวตรงๆล่ะคะ?”

“ถ้าได้เจอกัน…ผมกลัวว่าผมจะใจไม่เข็งพอน่ะครับ” ใช่แล้วล่ะ! ถ้าได้เจอเกวลินตอนนี้ล่ะก็ ผมคงจะไม่ยอมปบ่อยเกวลินไปอีกแน่ๆ

“คะ?”

“ผมมาที่นี่เพื่อจะเอาของมาคืนเกวลินน่ะครับ”

ฟึ่บ!! ผมหยิบกล่องสร้อยคอที่มีจี้กุหลาบ วึ่งเป็นสร้อยที่เคยให้กับเกวลินออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะยื่นให้คนตรงหน้าไป

“ผมฝากคุณเอาของสิ่งนี้ไปคืนให้เกวลินด้วยนะครับ”

“เอ่อ…ได้ค่ะ” คนตรงหน้าหยิบสร้อยด้วยสีหน้างุนงง

“แล้วก็…ผมฝากบอกอะไรเธออีกอย่างด้วยนะครับ”

“อะไรคะ?”

“ช่วยบอกกับเกวลินให้ที…ว่าผมจะรอครับ ไม่ว่ายังไงผมก็จะรอเธอเสมอ”

ผมตัดสินใจจะให้อิสระกับเกวลิน นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมเสียเธอไปหรอกนะ ไม่ว่ายังไงผมก็จะทำทุกทางให้เธอกลับมาอยู่กับผมให้ได้ แต่ไม่ใช่ด้วยการบังคับเหมือนอย่างที่ผ่านมาหรอกนะ

ผมจะทำให้เธอเป็นฝ่ายเดินกลัยมาหาผมเองต่างหาก

ผมจะให้เกวลินได้เติมเต็มอิสระของตัวเองอย่างเต็มที่ แล้วค่อยกลับมาตอนที่เธอพร้อม

ผมจะรอวันที่เธอพร้อมกลับมาหาผม

ไม่ว่ายังไง…ฉันก็จะรอเธอเสมอเกวลิน…

[เกวลิน]

ฉันนั่งรอรินณ์อยู่ที่โต๊ะได้สักพักหนึ่งแล้วล่ะ หลังจากที่ก่อนหน้านี้รินณ์ขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำ แต่นี่ก็ผ่านไปตั้งนานแล้วรินณ์ก็ยังไม่กลับมาสักที

“เกว!” รินณ์ก็วิ่งหอบเหนื่อยมากลับมาเลยทันทีที่นึกถึง

“รินณ์! ไปไหนมาเนี่ยทำไมนานจัง?”

“เอ่อ…คือ…” รินณ์ทำหน้าเลิ่กลั่กอยู่สักพักหนึ่ง

“มีอะไรหรือเปล่ารินณ์?” ดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลยนะเนี่ย รินณ์กลับมานั่งที่เก้าอี้ก่อนพูดอะไรบอกอย่างออกมา

“คืองี้นะเกว…ก่อนหน้านี้เราสังเกตเห็นว่ามีคนตามเราสองคนมาตั้งแต่ที่โรงแรมแล้วอ่ะ”

“อะไรนะ?”

“พวกเขาตามมาถึงที่ร้านอาหารเลยด้วย เมื่อกี้เขาเดินออกไปพอดี เราก็เลยเดินไปคุยกับเขาน่ะ” มีคนตามเราสองคนมาอย่างงั้นเหรอ? ใครกันนะ?

“แล้วทำไมรินณ์ไม่บอกเราล่ะ? ไปคนเดียวแบบนั้นมันอันตรายมากนะ”

“เรากลัวเกวจะตกใจอ่ะ ก็เลยไม่ได้บอก แต่ไม่ต้องห่วงนะ เขาไม่ได้ทำอะไรเรา แล้วก็…ดูเหมือนว่าเขา…จะมาตามหาเกวนะ” ฉันขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยความแปลกใจเมื่อได้ยินว่ามีใครบางคนกำลังตามหาฉันอยู่

ฟึ่บ!! รินณ์พูดก่อนจะหยิบกล่องบางอย่างในกระเป๋าออกมา แล้วยื่นมันมาให้ฉัน

“เขาฝากอันนี้มาให้เกวด้วย” ฉันหยิบกล่องตรงหน้าขึ้นมาด้วยความสงสัย ก่อนจะค่อยๆเปิดดูของข้างในอย่างช้าๆ

ตึกตักๆๆ!! ทันทีที่เห็นสิ่งของที่อยู่ข้างใน หน้าอกข้างซ้ายของฉันมันก็เต้นรัวขึ้นมา หน้าตาที่คุ้นเคยของสิ่งของตรงหน้าทำใจฉันเต้นรัวแทบระเบิด

เพราะมันคือสร้อยคอที่มีจี้กุหลาบห้อยอยู่ตรงกลาง มันคือสร้อยที่คุณคิมหันต์ให้ฉันไงล่ะ

ความรู้สึกหลายๆอย่างก่อเกิดขึ้นมาในใจมากมาย ทั้งสงสัย ทั้งโหยหา และทั้งคิดถึงอย่างสุดใจ

ไม่ต้องบอกฉันก็มั่นใจว่าคนที่ให้สร้อยเส้นนี้กับรินณ์มาคือ…คุณคิมหันต์แน่ๆ

“แล้วเขาก็ฝากมาบอกเกวอีกด้วยนะ”

“เขา…เขาฝากบอกอะไรเหรอรินณ์?”

“เขาฝากมาบอกว่า…เขาจะรอ ไม่ว่ายังไงเขาก็จะรอ”

รองั้นเหรอ? เขา…พูดอย่างนั้นจริงๆเหรอ?

“ตอนนี้เขาอยู่ไหนเหรอรินณ์? คนที่ให้สร้อยเส้นนี้เขาอยู่ไหนเหรอ?”

“เอ่อ…เมื่อกี้เขาอยู่ที่ชายหาดอ่ะ”

พรวดดด!! ทันทีที่ได้ยินคำบอกเล่าจะรินณ์ ฉันก็ไม่รอช้าที่จะรีบวิ่งตรงออกไปที่ชายหาดอย่างรวดเร็ว

ฉันวิ่งไปออกไปด้วยความคาดหวังที่จะได้เห็นคุณคิมหันต์ ฉันหวังว่าเขา…จะยังอยู่ที่นั่นนะ

“คุณคิมหันต์!!” ทันทีที่มาถึงชายหาด ฉันก็ตะโกนร้องเรียกชื่อของคนตัวสูงด้วยความคาดหวัง แต่เรียกเท่าไรก็ไม่เจอคนที่ตามหาสักที

ตืดๆๆ!! เสียงมือถือที่อยู่ในกระเป๋าฉันสั่น ฉันรีบหยิบมันขึ้นมาดู

“คุณคิมหันต์”

ติ๊ด!! ฉันรีบกดรับสาย ทันทีทรูู้ว่าสายที่โทรมาเป็นสายจากคุณคิมหันต์

[ร้องไห้ทำไมเกวลิน?] เสียทีคุ้นหูที่ดังออกมาจากมือถือทำให้น้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้พรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“คุณคิมหันต์! คุณอยู่ไหนคะ? คุณมาหาฉันใช่มั้ย?”

[ใช้ชีวิตให้เต็มที่เลยนะเกว]

“…”

[เติมเต็มอิสระของเธอให้เต็มที่ แล้วค่อยกลับมานะ] ฉันร้องไห้ฟูมฟายออกมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

ทั้งตื้นตัน ทั้งคิดถึง โหยหาคนในมือถือเป็นที่สุด

แต่เหนือสิ่อื่นใดคำพูดของเขามันทำโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ

เขากำลังบอกว่าเขาเข้าใจฉัน เขาเข้าใจการตัดสินใจของฉัน และยอมรับมันอย่างไม่กังขา

“ฮึกๆ คุณคิมหันต์”

[ไม่ว่ายังไงฉันก็จะรอเธอนะเกว]

“ฮึก ขอบคุณนะคะ ฮึกๆ ขอบคุณที่เข้าใจเกว”

[พร้อมเมื่อไรแล้วค่อยกลับมานะเกว ฉัน…จะรอเธอ จะรอเธอคนเดียว]