ความจริงและการสูญเสีย

เวลา 18.00 น.

ฉันนั่งจ้องหน้าจอคอมตัวเองพร้อมกับเอกสารกองโตที่ยังเคลียร์ไม่เสร็จ เหตุการณ์เมื่อเช้าทำฉันเข้างานสายจนได้ โดนพี่ขิมบ่นชุดใหญ่ไฟกระพริบ แถมยังมอบเอกสารกองโตเป็นของขวัญที่เข้างานสายอีกด้วย

วันนีทฉันไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลยเอาแต่เหม่อลอยทั้งวัน งานกองโตที่ควรจะเสร็จก่อนสี่โมง เลยโดนลากยาวมาจนถึงตอนนี้ไงล่ะ

หนึ่งชม.ผ่านไป

“หาวววว!” ฉันยืดตัวบิดขี้เกียจพร้อมกับหาวออกมาด้วยความง่วง หลังจากที่นั่งหลังขดหลังแข็งจัดการกับการกับกองเอกสารอยู่ตั้งนาน ในที่สุดก็เคลียร์งานเสร็จสักที

โครกกก~ ทันทีที่เคลียร์งานเสร็จท้องเจ้ากรรมของตัวเองก็ร้องดังขึ้นมาอย่างรู้งาน จะว่าไปวันนี้ทั้งวันฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยแฮะ กินไม่ลงน่ะ

แต่พอเจอเอกสารกองโตขนาดนี้เข้าไป ชักจะหิวจนตาลายขึ้นมาแล้วแฮะ ก่อนกลับแวะไปหาไรกินที่ตลาดใกล้บ้านก่อนดีกว่า

ฟุ่บ!! นึกได้ดังนั้นฉันก็ไม่รอช้ารีบปิดคอม เก็บของ แล้วหยิบกระเป๋าเดินออกมาจากออฟฟิศอย่างรวดเร็ว

พอดเดินออกมาจากออฟฟิศแล้ว ฉันก็ตรงมาที่ลิฟต์ทันที …เห็นลิฟต์แล้วหน้าของคุณคิมหันต์ก็ลอยเข้ามาในหัวทันทีเลย ขนาดตัวไม่อยู่แต่เขาก็ยังตามมาทำให้ฉันหงุดหงิดใจได้อยู่ตลอดเลย ชิ! ไอ้คนเห็นแก่ตัวเอ้ย!!

“คุณเกวลินครับ!” ฉันสะดุ้งโหยงขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่อมีเสียงเรียกดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของฉัน

“คุณธนิน!!” แต่แล้วก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเมื่อเจ้าของเสียงเรียกเมื่อสักครู่คือคุณธนิน เลขาของคุณคิมหันต์

“เลิกงานแล้วใช่มั้ยครับ?”

“ค่ะ”

“คุณคิมหันต์ให้ผมมารับคุณกลับบ้านครับ”

“มารับฉันกลับบ้านเหรอคะ?” เขาคิดจะทำอะไรของเขาอีกเนี่ย?

“ครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้”

“รู้ใช่มั้ยครับว่าผมขัดคำสั่งของคุณคิมหันต์ไม่ได้” หมายความว่าไม่ว่ายังไงเขาก็จะพาฉันไปส่งให้ได้ ฉันไม่มีสทธิ์ิปฏิเสธสินะ

“ไปกันเถอะครับ!” คุณธนินไม่รอฟังคำตอบจากฉันด้วยซ้ำแตกลับเกินนำฉันไปซะไกลแล้ว

เฮ้อออ ให้ตายเถอะ เหมือนกันทั้งเจ้านาย ทั้งเลขาเลย

บนรถ

บรรยากาศบนรถค่อนข้างที่จะเต็มไปด้วยความอึดอัด วันนี้มันวันอะไรของฉันเนี่ย เจอแต่เรื่องน่าอึดอัดทั้งวันเลย

โครกกก~ ท้องเจ้ากรรมก็ดันร้องขึ้นมาอีกแล้ว หิวชะมัด! ทนไว้ก่อนเกว ค่อยกลับไปหาอะไรกินล่ะกันนะ

“ช่วงนี้คุณคิมหันต์ดูอารมณ์ไม่ดีเลยนะครับ คุณสองคนทะเลาะกันเหรอ?” ระหว่างที่นั่งรถไป จู่ๆคุณธนินที่ขับรถอยู่ข้างๆก็ถามคำถามชวนเครียดขึ้นมาเพิ่มความน่าอึดอัดของบรรยากาศเข้าไปใหญ่

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ?”

“ปกติคุณคิมหันต์ไม่ใช่คนที่จะอารมณ์เสียได้ง่ายๆน่ะครับ จนกระทั่งคุณเข้ามา” เอ่อ…เขากำลังจะบอกว่าฉันทำให้เจ้านายของเขาอารมณ์เสียงั้นเหรอ?

“ไม่รู้สิค่ะ ปกติเขาก็อารมณ์เสียใส่ฉันตลอดเวลาอยู่แล้ว”

“ผมหมายถึงว่า…คุณทำให้คุณคิมหันต์ดูอ่อนไหวลงมากกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยน่ะครับ”

“งั้นเหรอคะ ฉันไม่เห็นรู้เลยค่ะ” อ่อนไหวงั้นเหรอ? ไม่จริงเลยสักนิด เวลาเขาอยู่กับฉันแล้วเขาน่าจะเป็นแผ่นดินไหวขนาด10ริคเตอร์หรือมากกว่านั้นต่างหากล่ะ

“คุณเกวชอบคุณคิมหันต์ใช่มั้ยครับ?”

“0_0! คะ? เอ่อ…ปะ เปล่า…” ฉันหันขวับไปมองคุณธนินที่ถามคำถามน่าตกใจกลับมา

“คุณคิมหันต์ก็บอกว่างั้นเหรอครับ?”

“คะ?” คุณธนินเอาแต่ถามคำถามอะไรที่น่าตกใจน่าสงสัยและงงไม่หยุดเลย

“คุณสองคน…ปากแข็งพอๆกันเลยนะครับ” และคำพูดนี้ของคุณธนินก็เป็นเหมือนก้อนหินก้อนใหญ่ที่ร่วงลงมาทับใส่หัวฉันอย่างแรง ดูเหมือนว่าคุณธนินจะรู้เรื่องระหว่างฉันกับคุณคิมหันต์มากกว่าที่คนอื่นรู้เยอะเลยแฮะ

“…” คุณธนินทำฉัน…พูดไม่ออกเลย

“คุณคิมหันต์เป็นประเภทคนที่แสดงความรู้สึกไม่ค่อยเก่งน่ะครับ”

“เรื่องนั้นฉันรู้ค่ะ”

“ถึงปากจะบอกว่าเกลียด แต่การกระทำของเขามักจะแสดงออกได้ดีกว่าคำพูดนะครับ”

“กับคนอื่นอาจจะใช่ค่ะ แต่กับฉัน…เขาเอาแต่พูดว่าเกลียด และปฏิบัติกับฉันอย่างคนที่เขาเกลียดเหมือนกัน”

ยิ่งได้รับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาก็ยิ่งทำให้ฉันปวดใจ ทั้งๆที่เขาชอบฉัน แต่เขากลับเลือกที่จะปิดบังความรู้สึกตัวเอง เพราะฉันไม่คู่ควรที่เป็นคนที่เขาชอบน่ะสิ

“ไม่จริงหรอกครับ! ถ้าคุณคิมหันต์เกลียดคุณ เขาคงไม่สั่งให้ผมมารับคุณกลับหรอกครับ”

“เขาคงกลัวว่าฉันจะหนีน่ะสิค่ะ”

“เขาเป็นห่วงคุณต่างหากครับ กลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไปจากคนที่กำลังตามคุณอยู่ต่างหากล่ะ”

“เป็นห่วง? เหอะ! ฉันว่า…เอ๊ะ! เมื่อกี้คุณธนินว่าอะไรนะคะ?” ฉันถึงกับชะงักขึ้นมาด้วยความสงสัยอีกครั้ง เพราะคำพูดที่คุณธนินพูดออกมาเมื่อกี้

ไม่ใช่คำพูดที่ว่าอีตานั่นเป็นห่วงฉัน แต่เป็น…ประโยคหลังต่างหาก

เอี๊ยดดด!! คุณธนินไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับหักเลี้ยวรถที่ทางแยกก่อนหน้าอย่างรวดเร็ว ทำเอาหัวฉันเกือบจะทิ่มลงกับกระจกรถซะแล้ว

“มีรถคันหนึ่งตามหลังเรามาครับ”

“อะไรนะคะ?”

ขวับ!! ฉันหันกลับไปมองตามข้างหลังรถ เป็นอย่างที่คุณธนินว่าจริงๆ มีรถคันหนึ่งตามหลังรถของเรามาจริงๆด้วย

“เขาเป็นใครคะ? คุณรู้รึเปล่า?”

“น่าจะเป็นคนที่คุณทิวเขาเพื่อนของคุณส่งมาน่ะครับ”

“ทิวเขาน่ะเหรอคะ?” จะว่าไปตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นทิวเขาก็ไม่ได้ติดต่อฉันกลับมาเลย เพราะแบบนี้เองสินะ

เขาส่งคนมาตามดูฉันเพื่ออะไรกันแน่?

“คุณคิมหันต์สังเกตเห็นว่าคนพวกนี้ตามดูคุณมาหลายวันแล้ว เขาเป็นห่วงกลัวว่าคนพวกนี้จะทำอะไรคุณ เลยให้ผมมารับคุณกลับบ้านน่ะครับ” คุณคิมหันต์เขา…เป็นห่วงฉันจริงๆงั้นเหรอ?

แต่ถ้าเขารู้ว่ามีคนตามฉันอยู่ ทำไมเขาถึงไม่บอกเรื่องนี้กับฉันตั้งแต่แรกล่ะ?

“ทำไมเขาถึงไม่บอกฉันล่ะคะว่าฉันโดนตาม?”

“ผมก็ไม่รู้ครับ คงไม่อยากให้คุณกังวลล่ะมั้ง?” คุณธนินตอบในขณะที่ยังคงใจจดใจจ่อกันการเร่งเครื่องยนต์รถเร็วขึ้น เพื่อหนีให้พ้นพวกคนที่ตามหลังเรามา

ทำยังไงดี? พวกมันยังตามหลังเรามาไม่หยุดเลย แถมยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆด้วย ถ้าเป็นแบบนี้อาจจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นก็ได้

ทิวเขา…นายทำแบบนี้ทำไมเนี่ย?

ฟึ่บ!! ฉันตัดสินใจยกมือถือขึ้นมาจากกระเป๋า เพื่อโทรหาทิวเขา ฉันต้องการต้องหยุดคนพวกนี้ให้ได้ ไม่ว่าจะต้องทำยังไงก็ตาม

ตืดๆๆ!! ฉันไม่รอช้ารีบกดเบอร์ โทรออกหาทิวเขาอย่างรวดเร็ว

[เกว เกวเป็นยังไงบ้าง? ดีใจที่เกวโทรมานะ ทิวเป็นห่วงเกวนะ] ทิวเขากดรับสายแทบจะทันทีที่ฉันโทรหา พร้อมกับเสียงทักทายที่ดังขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี

“เป็นห่วงงั้นเหรอ? เป็นห่วงก็เลยส่งคนมาตามดูเกวแบบนี้น่ะเหรอทิว?!!” ฉันตอบกลับไปด้วยความโมโห

[เกวรู้ได้ยังไง?] น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของทิวเขาทำฉันมั่นใจมากขึ้น เหอะ! เรื่องจริงสินะ คนพวกนี้เป็นคนที่ทิวเขาส่งมาจริงๆด้วยสินะ

“คนที่ทิวส่งมากำลังขับรถตามเกวอยู่ บอกให้พวกเขาหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะทิว”

[ทิวส่งคนพวกนั้นไปตามดูเกวเพราะทิวเป็นห่วง]

“เป็นห่วงงั้นเหรอ? แบบนี้เขาเรียกว่าคุกคามทิว! เกวไม่ได้รู้สึกดีกับความเป็นห่วงแบบนี้ของทิวเลยสักนิด!”

[แล้วแบบไหนเกวถึงจะรู้สึกดีอ่ะ?]

“อะไรนะ?”

[แบบที่ไอ้คิมหันต์ทำเหรอเกว?]

“เฮ้อออ! บอกให้คนของทิวหยุดตามเราเดี๋ยวนี้เลยนะ ก่อนที่เกวจะโกรธทิวไปมากกว่านี้”

[ทิวทำไม่ได้หรอกเกว]

“ทิวเขา!! เป็นบ้าอะไรของนายฮ่ะ!?”

[ทิวปล่อยให้เกวไปอยู่กับครอบครัวของคนที่ฆ่าพ่อของเกวไม่ได้หรอก] จู่ๆทิวเขาก็โพล่งถึงเรื่องพ่อของฉันขึ้นมาอย่างน่าตกใจ

“ทิวพูดอะไรของทิว?”

ปี๊นนนน!! ระหว่างที่กำลังคุยกับทิวเขาอยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงบีบแตรรถดังมาจากข้างหลัง

ขวับ!! ฉันหันกลับไปมองทางข้างหลังด้วยความตกใจ ก่อนจะเห็นว่ามีรถอีกคันพุ่งตัวมาที่ขนาบข้างรถที่ตามเรามาติดๆ

“คุณคิมหันต์!” และใช่ฉันจำรถคนนั้นได้ดี และแสงจากไฟข้างทางก็สว่างมากพอจะส่องให้เห็นเจ้าของรถคันนั้น คนที่กำลังขมวดคิ้วขับรถด้วยสีหน้าที่โกรธจัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน…อย่างคุณคิมหันต์

“คุณเกวจับไว้ดีๆนะครับ ผมจะเร่งความเร็วสลัดพวกมันให้หลุด” ฉันละสายตาจะรถของคุณคิมหันต์มามองคุณธนินที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเพิ่มความเร็วรถไม่หยุดเหมือนกัน

แต่ฉันก็ยังไม่ลืมสิ่งที่ทิวเขาพูดกับฉันเมื่อกี้หรอกนะ

[ฟังทิวให้ดีนะเกว]

“…” ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีกับสิ่งที่ทิวเขากำลังจะพูดยังไงไม่รู้

[ไอ้คิมหันต์! เป็นลูกของฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าพ่อของเกวต่างหากล่ะ!]

ความจริงที่ออกมาจากปากของทิวเขา ทำให้ฉันรู้สึกราวกับกับว่าโลกทั้งโลกมันมันทลายลงในชั่วพริบตา

โครมมม!! แต่ทันใดนั้นเสียงชนกันของอะไรบางอย่างก็ดังสนั่นขึ้นมาจากทางด้านหลังของรถ

ขวับ!! ทันทีที่ฉันหันกลับไปมองสิ่งที่เกิดขึ้นข้างหลัง ใจทั้งดวงมันกลับร่วงหล่นลงไปที่พื้นในทันที

เสียงที่ดังขึ้นเมื่อกี้คือเสียงชนกันของรถทั้งสองคันที่ตามหลังเรามา ดูเหมือนว่าคุณคิมหันต์จะจงใจหักเลี้ยวรถของตัวเองชนรถของพวกที่ตามเรามาอย่างจัง จนรถคันนั้นถึงกับเสียหลักพลิกคว่ำออกไปข้างทาง

แต่สิ่งที่ทำฉันใจหายคือรถอีกคันที่วิ่งด้วยความเร็วสูงเข้าไปพุ่งชนเสาไฟที่อยู่ข้างทางอย่างจังต่างหากล่ะ

“คะ คุณ…คุณคิมหันต์!!” และรถคันนั้นก็คือรถของคุณคิมหันต์

เอี๊ยดดด!! คุณธนินเบรกรถลงในทันที

“สวัสดีครับ มีอุบัติเหตุรถชนกันน่ะครับ ช่วยส่งรถพยาบาลมาที่…” คุณธนินยกมือถือขึ้นมาโทรเรียกรถพยาบาลอย่างไว

ปัง!! ส่วนฉันก็ไม่รอช้าที่จะเปิดประตูวิ่งลงมาจากรถ และตรงไปหาคุณคิมหันต์ที่ติดอยู่ในรถด้วยความร้อนรนใจ

“คุณคิมหันต์! ฮึกๆ” ฉันเรียกหาคนที่นอนจมกองเลือดอยู่ในรถพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ตุบๆๆ!! ฉันพยายามจะเปิดประตูเพื่อหวังจะช่วยคุณคิมหันต์ออกมา แต่สภาพรถมันแย่กว่าที่เห็นเยอะมาก ประตูรถมันเปิดยังไงก็เปิดไม่ออกสักที

ทำยังไงดี? เขาเลือดออกเยอะมากเลยด้วย ฉันจะช่วยเขายังไงดี?

“คุณคิมหันต์! ฮือออ คุณ…คุณทำใจดีๆไว้นะ ฮึกๆ อย่าเป็นอะไรเลยนะ ฉันขอร้องล่ะ ฮือออ” ฉันร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อเห็นสภาพเขาที่นอนจมกองเลือดอยู่ในรถอย่างแน่นิ่ง มีเพียงดวงตาของเขาเท่านั้น ที่จ้องมองมาที่ฉันอย่างอ่อนล้า

“ฉะ…ฉัน…ขอโทษเกว แค่กๆๆ” แม้คำที่เขาพรึมพรำอยู่แทบจะไม่มีเสียงออกมาด้วยซ้ำ แต่ฉันอ่านปากเขาออกว่าเขากำลังพูดคำขอโทษกับฉันอยู่

แต่หลังจากนั้นเขาก็กระอักเลือดออกมาเต็มไปหมด และมันทำให้ฉันเริ่มใจเสียมากกว่าเดิม เมื่อร่างกายของคนตรงหน้ากลับแน่นิ่งลงไปอีกครั้ง

แถมดวงตาที่เคยลืมมามองฉันก็ก่อนหน้านี้ก็ปิดสนิทลงไปซะแล้ว

หมับ!! ฉันยื่นมือที่กำลังสั่นไหวของตัวเองเข้าไปสัมผัสใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยเลือดของเขา

ตัวเขาเย็นจัง ทำไมตัวคุณริมหันต์ถึงได้เย็นขนาดนี้ล่ะ?

“ฮึกๆ คุณคิมหันต์!! คุณตื่นมาคุยกับฉันก่อนสิ ฮือออ ขอร้องล่ะ ฮึกๆ คุณคิมหันต์ ฮือๆๆ” ฉันร้องไห้ฟูมฟายพลางร้องเรียกชื่อของคนที่ไร้สติตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง ความรู้สึกเจ็บปวดมันบีบรัดไปทั้งหัวใจของฉัน เมื่อคิดว่าคนตรงหน้าจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว

ฉันจะทำยังไงต่อไปล่ะถ้าเขาไม่ฟื้นขึ้นมา? ถ้าคุณคิมหันต์เป็นอะไรไปฉันจะอยู่ยังไง?

ขอร้องล่ะคุณคิมหันต์ ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าคุณจะเคยทำเรื่องอะไรก็ตามฉันจะไม่สนใจมันอีกแล้ว

ขอแค่คุณไม่เป็นอะไร ขอแค่คุณตื่นมาเจอฉันอีกครั้ง ฉันพร้อมจะยกโทษให้คุณทุกอย่าง

อย่าเป็นอะไรไปเลยนะคุณคิมหันต์…