ตามกลับมา…สำเร็จมั้ย?

[คิมหันต์]

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

ผมขับรถตามรถของเกวลินมาเรื่อยๆ จนมาถึงที่ร้านอาหารที่ตั้งอยู่ริมทะเลร้านหนึ่ง เกวลินกันเพื่อนของเธอคงจะมากินอาหารกันที่นี่ ผมไม่อยากให้เกวบินคลาดสายตาผมไป เลยตามเกวลินเข้ามาในร้านด้วยเหมือนกัน

แต่ผมไม่เข้าใจว่าไอ้กวินท์มันจะตามผมมาถึงที่นี่ด้วยทำไมเนี่ย?

“นั่งตรงนี้มั้ยเกว?”

“ได้สิ” เกวลินกับเพื่อนของเธอเลือกนั่งลงบนโต๊ะๆหนึ่งในร้านอาหาร

ฟุ่บ!! ผมที่เดินตามอยู่ห่างๆ เลยเดินเข้าไปนั่งใกล้กับโต๊ะของเกวลิน ซึ่งระยะห่างระหว่างผมกันเกวลินก็ห่างกันเพียงแค่โต๊ะอาหารคั่นกลางไว้แค่โต๊ะเดียวเท่านั้น

ตุบ!! ส่วนไอ้กวินท์ที่ตามติดมาด้วยก็ดันเลือกที่จะมานั่งข้างๆผมอีกซะงั้น ที่มีตั้งเยอะแยะจะมานั่งติดผมทำไมเนี่ย?

“แกจะตามฉันมาด้วยทำไมเนี่ย?”

“ฉันไม่ได้ตามแกมาซะหน่อย ลืมไปแล้วรึไงว่ารถที่แกขับมาน่ะ รถฉันเว้ย!” มันพูดด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก

ความจริง ผมสังเกตเห็นตั้งแต่ที่โรงแรมล่ะ ไอ้กวินท์เอาแต่ชะเง้อมองตามใครสักคนอยู่ตลอดเวลา ไม่ต่างจากผมเลยสักนิด และผมก็เดาว่าคนที่มันกำลังตามอยู่คงจะเป็นเพื่อนที่อยู่กับเกวลินตอนนี้แน่ๆ

“ใครว่ะ? แฟนเหรอ?” ผมเป็นฝ่ายเอ่ยปากถามมันตรงๆซะเองเลย

“ไม่ใช่เว้ย!” ยังจะกล้าปฏิเสธอีก “ว่าแต่แกเหอะ เมียที่ว่าคือเด็กฝึกงานคนนั้นน่ะเหรอ?”

“…” ผมเลือกที่จะไม่ตอบ แต่กลับหันหน้าส่งสายตารำคาญไปให้มัน

“หึ! ทะเลาะกันเหรอ? ทำไมถึงปล่อยให้เมียแกมาอยู่ที่นี่ได้อ่ะ?”

“ไม่ใช่เรื่องของแก”

“จะไม่ใช่เรื่องของฉันได้ไง เมียแกเป็นเด็กฝึกงานโรงแรมฉันน่ะเว้ย” ไอ้กวินท์มันพูดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ยฮ่ะ? น่ารำคาญชะมัดเลย

“หุบปากสักทีเถอะ”

“หรือว่าโดนน้องเค้าปฏิเสธว่ะ? ไม่งั้นคงไม่มาทำตัวลับๆล่อๆแบบนี้หรอก ใช่มั้ย? 555” ไอ้กวินท์พูดแทงใจดำก่อนจะหัวเราะชอบใจออกมาเสียงดัง

“คนที่โดนปฏิเสธน่ะ น่าจะเป็นแกมากกว่านะ”

“อะไรนะ?”

“ที่ทำตัวลับๆล่อๆแบบนี้ เพราะกลัวน้องเขารู้สินะ ว่าแก…เป็นประธานโรงแรมใช่มั้ย?” สิ้นเสียงของผม ไอ้กวินท์มันก็หุบปากลงทันที

ตอนแรกผมก็แค่เดาเท่านั้น แต่การคาดการณ์ของผมดันถูกซะงั้นแฮะ ไอ้กวินท์มันไม่ชอบให้ใครรู้เท่าไรว่ามันเป็นลูกคนรวย

ชอบทำตัวติดดินให้คนอื่นเข้าใจผิด คราวนี้ก็คงเหมือนกันสินะ

“วันนี้เป็นยังไงบ้างเกว?” ผมเลิกสนใจไอ้กวินท์ที่นั่งข้างๆตัว แล้วหันมาสนใจบทสนทนาของเกวลินที่นั่งอยู่ข้างหลังแทน

“อืม…ก็ดีนะ เราว่างานไม่ค่อยหนักเท่าไรเลย”

“เราไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นซะหน่อย”

“งั้นรินณ์หมายถึงอะไรอ่ะ?”

“รินณ์หมายถึงเรื่องที่มีลูกค้ามาขอเบอร์เกววันนี้ต่างหากเล่า”

“เฮอะ! อะไรนะ? ขอเบอร์งั้นเหรอ?” บทสนทนาที่ได้ยินทำผมถึงกับขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจมากเลยล่ะ มาทำงานได้แค่วันเดียวก็มีคนมาขอเบอร์แล้วเหรอเกวลิน

“เราเห็นน้า ว่าวันนี้มีลูกค้ามาขอเบอร์เกวตั้งสามคนแน่ะ! ฮอตมากเลยนะรู้ตัวรึเปล่า?”

สามคนเลยด้วย! ฮอตเกินไปแล้วเกวลิน

“รินณ์นั่นแหละฮอต ลูกค้าพวกนั้นน่ะ เขามาขอเบอร์รินณ์กับเราต่างหากล่ะ”

“อะไรนะ?!” คราวนี้สิ่งที่ได้ยินจากปากของเกวลินทำให้ผมอุ่นใจขึ้นมาได้นิดหน่อย แต่กลับกลายเป็นไอ้กวินท์ข้างๆแทน ที่กัดฟันกำหมัดด้วยท่าทีที่ดูโมโหสุดๆ “แฟนแกคงไม่ได้ให้เบอร์ลูกค้าไปหรอกใช่มั้ย?” ไอ้กวินท์หันมากระซิบด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“หึ! เกี่ยวอะไรกับแกว่ะ?” ดูท่าไอหมอนี่น่าจะชอบเด็กคนนั้นจริงๆสินะ

“แต่รินณ์ไม่ต้องห่วงนะ เราไม่ได้ให้ไปหรอก”

“แฮ่ๆ ขอบใจนะ ที่ไม่ได้ให้ไปอ่ะ”

“เราคิดว่ารินณ์น่าจะมีแฟนแล้วน่ะ ก็เลยไม่ได้ให้ไป”

“หืม? ใครบอกว่าเรามีแฟน ไม่ใช่ซะหน่อย”

“เอ้า! วันนี้เราเห็นว่ารินณ์มาทำงานกับ…”

“ไม่ใช่ซะหน่อย นั่นน่ะพี่ชายต่างพ่อเราต่างหากล่ะ” คำตอบของเด็กคนนั้นทำให้ไอ้กวินท์แอบลอบยกยิ้มขึ้นมาด้วยความพอใจอย่างเห็นได้ชัด

“อ่อ…งี้นี่เอง”

“ว่าแต่เกวอ่ะ มีแฟนรึยัง?”

“เกว…”

ตึกตักๆๆ! จู่ๆบทสนทนาดังกล่างก็ทำใจผมที่นิ่งมาตั้งนานกลับเต้นรัวขึ้นมาอีกครั้ง

ผมคิดว่าตัวเอง…กำลังคาดหวังคำตอบจากเกวลินอยู่นะ

“…มีคนที่รักแล้วล่ะ”

ตึกตักๆๆ!! และคำตอบที่ได้ยินจากปากของเกวลินก็ทำให้ใจของผมเต้นรัวและเร็วขึ้นมากกว่าเดิม ก่อนที่ตัวเองจะเผลอยกยิ้มมุมปากออกมาด้วยความพอใจ

คนที่รักที่เกวลินพูดถึง…หมายถึงผมสินะ

“เกวหมายถึงพ่อกับแม่เหรอ?”

“คิกๆๆ” สิ้นเสียงพูดของเด็กคนนั้น ไอ้กวินท์ที่นั่งฟังบทสนทนาด้วยกันตั้งแต่แรกส่งเสียงกลั่นขำออกมาอย่างไม่นึกเกรงใจผมเลยสักนิด

เหอะ! กล้าดียังไงถึงมาขำฉันเนี่ย? แล้วยัยเด็กนั่นพูดว่าไงนะ พ่อกันแม่งั้นเหรอ? เกวลินเขาหมายถึงฉันต่างหากล่ะ

“ไม่ใช่อย่างนั้น เกวหมายถึง…คนที่เกวรัก ผู้ชายที่เกวรักต่างหากล่ะ” ซึ่งก็คือฉันไงล่ะ หึๆ

“สรุปก็คือ…แฟนนั่นแหละใช่มั้ย?”

“ก็…ประมาณนั้น”

“เกวมีแฟนแล้ว แต่ต้องห่างจากแฟนแบบนี้ไม่คิดถึงกันแย่เหรอ?”

“…คิดถึงสิ เกว…คิดถึงเขาอยู่ตลอดนั่นแหละ” น้ำเสียงของเกวลินฟังดูอ่อนอย่างเห็นได้ชัด ผมรับรู้ได้ถึงความคิดถึงที่เกวลินมีให้ผม และผมเองก็คิดถึงเธอไม่แพ้กันเลยด้วย

“ดูเหมือนเกวจะรักเขามากเลยน่ะเนี่ย”

“รักสิ รักมาก”

“อืม…งั้นรินณ์ขอถามอะไรเพิ่มได้มั้ย?” เด็กคนนี้นี่…ช่างสงสัยจริงๆ เข้ากับไอ้กวินท์ที่ชอบสอดรู้สอดเห็นได้ดีเลยล่ะ หึ!

“ว่ามาสิ”

“เกวรักเขาขนาดนี้ แล้วทำไมถึงยอมจากเขามาฝึกงานไกลถึงที่นี่ล่ะ?” เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกพอใจกันคำถามของยัยเด็กนั่น หลังจากที่เธอเอาแต่พูดอะไรไร้สาระตั้งนาน

“เรามีความฝันน่ะ เราฝันว่าอยากจะเป็นอิสระจากสิ่งที่ผูกมัดเราอยู่” คำตอบที่ออกมาจากปากของคนตัวเล็กทำผมนิ่งงันไปชั่วขณะ

“อิสระงั้นเหรอ?”

“อื้ม เดิมทีเราคิดว่าเราต้องการอิสระมากที่สุด แต่จู่ๆวันหนึ่งพอได้รักใครสักคนแล้ว และรับรู้ว่ายังมีคนที่รักเราอยู่ ความคิดเราก็เปลี่ยนไป ตอนนี้เป้าหมายของเราคือ…เราอยากจะรักเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และอยากจะอยู่กับเขาให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะอยู่ได้ แต่…เรายังทำแบบนั้นไม่ได้”

“ทำไมล่ะ?” ทำไมเกว?

“…เพราะเรายังรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เป็นอิสระจากสิ่งที่ผูกมัดเราตั้งแต่แรกอยู่น่ะ”

“…”

“เราคงจะรักเขาอย่างเต็มที่ไม่ได้ ถ้าเรายังไม่ได้เติมเต็มอิสระที่เราต้องการในตอนแรกให้ตัวเอง เพราะงั้น…เหตุผลที่เรามาที่นี่ก็เพื่ออยากจะชดเชยความต้องการในตอนแรกของตัวเอง ก่อนที่เรา…จะกลับไปรักเขาได้อย่างเต็มที่ โดยที่ไม่มีอะไรค้างคาใจน่ะ”

คำตอบที่ได้ยินจากปากของเกว