บทที่ 2 ขอยืมไหล่หน่อย...

"มินดี้จะอมแล้วดูดทั้งหมดให้คุณร้องครางไม่หยุดเลย...ชอบไซส์บิ๊กไบท์ของคุณเหลือเกินค่ะที่รัก” จ๊วบๆๆ

“อ่าส์...เยส ดีมากมินดี้...โอว เลียอีก เยส...โอว...รูดเร็วเลย...โอวว ก๊อด...ฟัค”

“โอ๊ย!”

เสียงร้องเจ็บดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้มินดี้หยุดชะงักกิจกรรมดูดไอติมยักษ์ทันควัน

“โอวว...อย่าหยุดๆ...ต่อเถอะ...มินดี้เร็วๆ ผมกำลังจะเสร็จแล้ว...โอวว...ฟัค”

ชายหนุ่มกดศีรษะมินดี้ให้กลับไปจัดการกับเจ้าท่อนเอ็นใหญ่ต่อเพราะอีกเพียงแค่สองรูดก็จะเรียบร้อยถึงสวรรค์ที่เห็นอยู่ไม่ไกลนั้นแล้ว แต่มินดี้หน้าตื่นรีบลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าหน้าผม

“เอ่อ...ไม่ได้แล้วค่ะดาร์ลิ้ง มินดี้ไปก่อนนะคะ ขืนใครมาเห็นเข้ามินดี้กลัวเป็นข่าวค่ะ แล้วเจอกันนะคะที่รัก จุ๊บๆ”

กล่าวเสร็จมินดี้ก็รีบวิ่งหายกลับเข้าไปในงาน เบอร์นาโดสบถออกมาอย่างหงุดหงิดและหัวเสีย อารมณ์ค้างเติ่งอย่างที่ไม่อาจทำอะไรได้ เจ้าแท่งปืนยังคงแข็งปั๋งชี้โด่ ชายหนุ่มกดมันเข้าไปในกางเกง ก้าวเดินออกจากมุมสลัวไปตามเสียงร้องเจ็บที่เพิ่งได้ยิน

ร่างเพรียวห้อยโหนอยู่กับเชือกเส้นเล็กตรงระเบียงหลัง สวมเสื้อยืดสีดำมีแจ็คเก็ตหนังสวมทับ สวมหมวกแก๊ปปิดผมทั้งหมด กางเกงยีนส์สีเข้มกลมกลืนกับความมืด แสงสลัวทำให้มองไม่เห็นใบหน้าชัดเจน แต่จากหุ่นเพรียวลมค่อนข้างสูงเหมือนเด็กหนุ่มหรือไม่ก็ทอมบอย

“เป็นขโมยหรือไงเรา” เสียงห้าวเอ่ยทัก มือเท้าสะเอวเงยหน้าขึ้นถามออกไป

<strong>อมิยา โอเนียล</strong> ส่งสายตาก้มไปมองผู้ชายร่างสูงที่ยืนเท้าสะเอวส่งเสียงถามอยู่ ไอ้คนหื่นที่แอบฟีเจอริ่งกับผู้หญิงหลังบ้านพ่อหล่อนนั่นเอง ส่งเสียงครางกระเส่าไม่อายผีสางเทวดา

หญิงสาวรีบส่ายตามองไปโดยรอบเกรงใครจะมาเห็นเข้า ตอนนี้ยังไม่มีแต่ถ้าขืนมัวโอ้เอ้ห้อยต่องแต่งอยู่อย่างนี้ อีกทั้งมีไอ้คนร่างสูงส่งเสียงตะโกนโหวกเหวกถามแบบนี้ ไม่ช้าบอดี้การ์ดคงได้ยินและคงรู้ว่าหล่อนกำลังหนีอย่างแน่นอน

“ชู้ว! หยุดแหกปากเดี๋ยวนี้!”

เสียงใสของคนที่กำลังห้อยโหนเชือกอยู่ตะคอกรอดไรฟันออกมา เบอร์นาโดเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ... ผู้หญิงนี่หว่า... คงเป็นทอมบอยกระมัง สวมหมวกแก๊ปปิดหน้าเกือบครึ่งผมมองไม่เห็นเลยว่าเป็นทรงอะไรสั้นหรือยาวแค่ไหน

“อ้าว...แล้วเธอไปห้อยอยู่ทำไมตรงนั้น เป็นขโมยหรือยังไง ฉันจะได้เรียกยามมาจัดการ”

ชายหนุ่มแกล้งพูดเสียงดังกว่าเดิมอีก ได้ยินเจ้าหล่อนทำเสียงจิ๊กจั๊กขัดใจในลำคอ

“ฉันบอกว่าอย่าเสียงดังไงเล่า...ฉันไม่ใช่ขโมย...คุณขยับมานี่เร็วๆ”

ตอนท้ายทำเสียงสั่งและเร่งเขาอีกต่างหาก เบอร์นาโดเห็นหล่อนนิ่วหน้าเหมือนเจ็บ มองจากเชือกเส้นเล็กที่หล่อนพยายามกำไว้แน่นนั่น สงสัยบาดมือน่าดู

“บอกว่าขยับมานี่...โอ้ย...เร็วๆ จะไม่ไหวแล้ว...”

เสียงเล็กเร่งเหย็งๆ คงลืมไปว่าเขากับหล่อนนั้นไม่ได้รู้จักมักจี่กัน และโทนเสียงที่ใช้นั่นก็เป็นการสั่ง ซึ่งชายหนุ่มคิดว่า... น่าจะเปลี่ยนโทนเป็นการขอความช่วยเหลือมากกว่า...หากต้องการให้เขาขยับร่าง

“อ้าว ใครบอกให้เธอซนปีนขึ้นบ้านคนอื่นเขาแบบนั้นล่ะ ฉันจะเรียกยามล่ะ” เขาทำท่าจะหันหลังเดิน

“โอย...อย่าเพิ่ง...ฉันถูกจับตัวมา...เอ่อ...ซานโต้จับตัวฉันมา”

หล่อนรีบบอก ในสมองกำลังคิดหาทาง เบอร์นาโดหยุดกึกเงยหน้าขึ้นมอง

“จริงเหรอ...เขาจะจับเธอมาทำไม”

ชายหนุ่มถาม สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยและค่อนข้างเชื่อไปแล้วว่าหล่อนโกหก

“เอ่อ...ซานโต้...เอ่อ...เลวมาก”

ขอโทษทีนะพ่อนะ... แต่พ่อก็แย่จริงๆ แหละ ทำกับลูกแบบนี้ได้ยังไง

“เอ่อ เขาจับฉันเพื่อจะขายให้มาเฟียชื่อสเตฟาน”

อันนี้มีส่วนจริงอยู่มาก เบอร์นาโดชะงักกึกทันทีที่ได้ยินชื่อสเตฟาน ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น

“จริงเหรอ”

“โอย...จริงสิ...ขอยืมบ่าหน่อยเร็วๆ”

มือหล่อนรู้สึกปวดแสบปวดร้อนไปหมดแล้วเวลานี้เพราะถูกเชือกบาด

“ยืมบ่า? เอาไปทำไม?”

“รองตีน...เอ๊ย...รองเท้า...เอ่อ ขอ...ขอเหยียบหน่อย” เสียงเล็กร้อนรนเอ่ยตอบรัวเร็ว

อื้อหือ...ยัยเด็กทอมบอยนี่  ช่างกล้า... ไหล่ของเขามีแต่สาวๆ ขอซุกซบและโอบกอด ยังไม่เคยมีใครของเอาไปใช้เป็นที่รองตีน...

หากก่อนที่เขาจะทันตอบรับหรือปฏิเสธร่างเพรียวที่ห้อยอยู่ก็ปล่อยมือจากเชือก เบอร์นาโดกระโดดเข้าไปรับร่างที่กำลังลอยลิ่วลงมาตามสัญชาตญาณ