บทที่ 3 ขอยืมไหล่หน่อย...

ปึ๊ก! ตุ๊บ! โอ้ย!

เสียงแรกคือเสียงปลายเท้าที่เตะเสยเข้าที่ไหล่อย่างไม่ได้ตั้งใจ เบอร์นาโดรวบร่างเพรียวได้ทั้งหมดก่อนจะเซและหงายหลังล้มตึงกระทบพื้นเสียงดังตุ๊บ! หนักแน่น เน้นๆ หล่อนนอนเกยทับอยู่บนร่างสูงใหญ่แลนดิ้งได้ซอฟต์และปลอดภัยดี หากคนตัวโตกลับร้องโอยเพราะแบกรับน้ำหนักไปเต็มๆ

อมิยารีบตะเกียกตะกายจะลุกขึ้น แต่ถูกมือใหญ่คว้าเอวไว้ ใบหน้าคร้ามคมสันที่หล่อนเห็นชัดในระยะประชิดทำให้หัวใจกระตุกนิดหนึ่ง...หุ่นเป๊ะและหน้าเป๊ะมาก...คือ...มากๆๆๆ... อมิยารีบกระพริบตาตื่นจากอาการตะลึงหน้าพระเอกขี่ม้าขาว

“ปล่อย...อ้อ ขอบคุณ...ปล่อยฉันเถอะ ฉันต้องรีบทำเวลา”

หล่อนบอกเสียงร้อนรนพร้อมกับพยายามแกะมือเขาออก เบอร์นาโดได้กลิ่นหอมกรุ่นเหมือนดอกไม้จากร่างนุ่มที่นอนทับร่างของเขาอยู่ หล่อนหอมสดชื่นปนหอมละมุนแปลกๆ และกะจากสายตาแล้วร่างเพรียวนี้ซ่อนรูป หน้าอกอวบอิ่มที่กดทับนุ่มหยุ่น...ไซส์ซี...ไม่ต่ำกว่าไซซีส์...คนช่ำชองเรื่องไซส์ของผู้หญิงคิดกะอยู่ในใจ

“เดี๋ยวก่อนสิ...ไม่ใช่ขโมยแน่นะ ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าช่วยโจรให้หนีไปได้ ฉันจะเอาตัวเธอไปให้ซานโต้ยืนยัน”

“โอ...โน่ โน่...ไม่ได้เด็ดขาด...คุณเชื่อฉันเถอะ ฉันขอร้อง ฉันถูกจับมาจริงๆ”

อมิยารีบบอกและพยักหน้ายืนยันหนักแน่น

เบอร์นาโดโอบเอวเล็กคอดไว้ไม่ยอมปล่อย รู้สึกรีแล็กซ์กับการถูกหล่อนนอนทับอยู่อย่างนี้ ใบหน้าเล็กที่ชะโงกอยู่เหนือหน้าของเขาดูแล้วไม่ใช่อเมริกันเต็มร้อยแต่เป็นเลือดผสมเอเชีย ตาโตจมูกโด่งสวยปากจิ้มลิ้มดูหวานน่าจูบ...อืม

“แล้วเธอชื่ออะไร จะหนียังไง จะหนีไปไหน”

เขาถาม ในใจยังไม่เชื่อหล่อนนักจึงคิดจะถ่วงเวลาหาความจริงต่ออีกหน่อย ท่าทางกวาดสายตามองเลิ่กลั่กของหล่อนทำให้รู้ว่าหล่อนคงกำลังจะหนีจริง จากเชือกที่มัดอยู่ตรงระเบียงก็บ่งบอกว่ามัดจากข้างบน คือสรุปตอนที่เขาเห็นหล่อนนั้น หล่อนกำลังปีนลงไม่ใช่ปีนขึ้น

อมิยาชะงัก ขืนหล่อนบอกชื่อเขาก็ต้องรู้น่ะสิเพราะงานนี้ถึงแม้จะไม่มีใครรู้จักหน้าหล่อนแต่ชื่อหล่อนก็ถูกกล่าวถึงไปทั่วงาน ใช่แล้วล่ะ หล่อนคือ อมิยา โอเนียล ลูกสาวคนเล็กของซานโต้ที่บิดากำลังจัดงานเลี้ยงฉลองเปิดตัวให้

“แอมแปร์ ฉันชื่อแอมแปร์”

หญิงสาวโกหกออกไป หากสมองก็คิดหาคำตอบว่าจะหนียังไง

เพราะบ้านบิดาอยู่นอกเมืองมาไกลมาก ต้องโทรเรียกแท็กซี่เอา แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา ปัญหาตอนนี้คือขอให้หล่อนได้หนีออกไปจากบริเวณบ้านให้ได้ก่อนเถอะ

เสียงเอะอะดังให้ได้ยินจากห้องของหล่อนด้านบน เบอร์นาโดก็เห็นเงาบอดี้การ์ดของซานโต้เดินขวักไขว่ในห้องที่แม่ทอมบอยเพิ่งกระโดดลงมา ร่างสูงรีบขยับผลักหล่อนให้ลุกขึ้นมือใหญ่ดึงมือเล็กวิ่งไปหลบตรงมุมที่เขาเพิ่งฟีเจอริ่งกับนางเอกดาวรุ่งเมื่อครู่นี้

“เชื่อฉันหรือยังล่ะ เห็นไหมพวกมันกำลังตามหาฉันอยู่ ฉันไม่ต้องการตกเป็นผู้หญิงของสเตฟาน”

ชื่อสเตฟานถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง เบอร์นาโดจ้องหน้าเล็กที่อยู่ใต้หน้าเขา ร่างเพรียวถูกเขาดึงมาแนบดูเจ้าหล่อนจะไม่รู้ตัวคงจะมัวกลัวและคิดหาทางหนีทีไล่อยู่ อนาคตผู้หญิงของไอ้สเตฟานเหรอ..หึหึ

“ฉันกำลังจะกลับเข้าเมือง เธอจะไปด้วยไหม”

เสียงห้าวดั่งเอ่ยเสนอออกมา อมิยาเงยหน้าขวับขึ้นมอง ใบหน้าคร้ามคมเห็นเป็นเงาทะมึน หากประกายตาคมกล้าเห็นได้ชัด หญิงสาวกลืนน้ำลายนิดหนึ่งรู้สึกถึงพลังดึงดูดบางอย่างจากร่างสูงใหญ่ อมิยาขยับออกห่างทันที

“โอเค ฉันจะลงเมื่อถึงในเมือง จากนั้นจะเรียกแท็กซี่เอง ไม่รบกวนคุณนานหรอก”

หล่อนรีบกล่าว เบอร์นาโดจุดยิ้มมุมปากดึงโทรศัพท์ออกมาโทรหาเมอร์ฟีกับไทสันให้เอารถมารับตรงมุมถนนด้านข้าง

เสียงเอะอะเริ่มดังเข้ามาใกล้ เบอร์นาโดพลิกร่างอมิยาเข้ากับผนังแล้วก้มลงมาประกบปากไปบนเรียวอิ่ม หญิงสาวตาเบิกกว้างด้วยความตกใจกับการจู่โจมที่ไม่ได้การเตือนล่วงหน้า

หากต่อมาก็เข้าใจถึงสาเหตุเมื่อบอดี้การ์ดของบิดาชะโงกหน้ามา พระเอกขี่ม้าขาวใช้ร่างใหญ่ของเขาบังร่างเพรียวของหล่อนไว้ เขาหันไปมองลูกน้องของซานโต้ซึ่งรู้จักเจ้าพ่อแห่งแกรนด์คอสต้าดี บอดี้การ์ดคำนับให้เล็กน้อยยกมือเป็นเชิงขอโทษที่ขัดจังหวะก่อนจะถอยห่างเดินจากไป

เบอร์นาโดก้มลงไปจูบหล่อนต่อซึ่งครั้งนี้อมิยาไม่เห็นเหตุผลที่เขาต้องเอาเปรียบหล่อน มือบางจึงผลักอกเขาออกอย่างแรงพร้อมกับยกหลังมือเช็ดปากเป็นเชิงรังเกียจ เบอร์นาโดจุดยิ้มยอมผละออกห่างแอบนึกแปลกใจในกำลังของคนตัวเล็ก เห็นเพรียวลมแบบนี้หล่อนแข็งแรงใช้ได้เลยทีเดียว

เสียงรถของเมอร์ฟีและไทสันมาจอดพร้อมกับโทรบอก เขาคว้ามือเล็กวิ่งไปยังรถผลักหล่อนเข้าไปภายในและกระโจนตามขึ้นไป

“กลับบ้าน” เสียงห้าวสั่งลูกน้อง

อมิยานั่งคนละมุมกับคนร่างสูงบนเบาะหลังของรถสีดำคันหรู หันกลับไปดูบ้านบิดาอีกครั้ง เห็นระเบียงชั้นบนเต็มไปด้วยคนของบิดาที่วิ่งตามหาตัวหล่อนให้วุ่นไปหมด หญิงสาวหันกลับมามองในรถ เห็นคนที่ใจดีให้อาศัยรถมาด้วยกำลังจ้องมองหล่อนอยู่อย่างสำรวจ สายตาคมกริบมองเหมือนกำลังถอดเสื้อผ้าหล่อนออกทีละชิ้นเลยทีเดียว อมิยาดึงเสื้อแจ็คเก็ตกระชับเข้าโดยอัตโนมัติ

“เอ่อ...เดี๋ยวพอถึงในเมืองคุณให้ฉันลงตรงไหนก็ได้”

หญิงสาวรีบบอกออกไป แสงไฟจากทางส่องเข้ามาพอให้เห็นหน้าผู้ช่วยเหลือ จากเมื่อครู่ที่ว่าหน้าเขาแป๊ะมากๆ นั้น เวลานี้อยู่ใกล้และมีแสงช่วยมากขึ้นจึงเห็นชัดเจนว่าผู้ชายคนนี้...หล่อบรรลัยเลย...

​

<strong>***********************************************</strong>

<strong>ตอนแรกเริ่มแล้วค่า... ไรท์ย้อนไปให้ถึงครั้งแรกที่คู่นี้เขาเจอกันนะคะ เป็นการเชื่อมต่อเรื่องราว และวิธีการเล่าเรื่องเพื่อให้คนที่ไม่เคยอ่านเรื่อง พรานร้ายพ่ายรัก มาก่อนสามารถเข้าใจได้โดยไม่งง... เหตุการณ์ในรถระหว่างทางที่เรายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้... อยากรู้ต้องตามอ่านตอนต่อไปค่ะ อิอิ...</strong>

<strong>ขอบคุณสำหรับแฟนคลับที่ติดตามมาปูเสื่อรอกันเพียบเรียบร้อยแล้ว ไรท์หวังว่าคู่นี้จะมีความ โหด มันส์ ฮา และความ ฟิน ฟัน บันเทิงสนั่นจอไม่แพ้คู่ของพี่ฟานและน้องไวน์ค่า...ม้วฟๆๆ</strong>

<br/>