บทที่ 4 ข้ามเส้นเขต ‘เพื่อน’ (1)

บทที่ 4

ข้ามเส้นเขต ‘เพื่อน’

“เชี่ย! ไอ้เพ...ทำไมมิลค์กี้มันหุ่นดีจังวะ ถ้ากูไม่มาเหล่สาวที่สระว่ายน้ำนะ กูไม่รู้เลยนะว่ามิลค์กี้มันจะหุ่นดีขนาดนี้” เสียงร้องอึ้งๆ ของวาโยทำให้เพทายหยุดมอง ปกติเขารู้อยู่แล้วว่ามานิตาชอบเล่นกีฬา เธอเล่นเก่งทุกชนิดจนหาตัวจับได้ยาก

จังหวะที่มานิตากำลังรวบผมเพื่อใส่หมวกว่ายน้ำ เขาเห็นเธอหายใจแรงจนบางอย่างที่ใหญ่โตขยับทำเอาคนหื่นอย่างเขาเกิดความรู้สึกบางอย่าง

“ไปจ้องมันทำไมวะ”

“เอ้า!! ก็มันสวยอะ เรียนด้วยกันมาตั้งสี่ปีกูเพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามิลค์กี้มันสวยขนาดนี้ ถ้ารู้งี้กูเตาะมันตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว” วาโยบอกอย่างเสียดาย แต่ถ้าให้มาจีบตอนนี้มันก็เหมือนจะไม่ทันแล้วเพราะรู้เช่นเห็นชาติกันหมดแล้ว

“คิดไปเรื่อยว่ะ” เพทายทำเหมือนรำคาญเสียงของวาโย แต่สายตาของเขากลับชำเลืองมองคนตัวเล็กที่อย่างอื่นไม่เล็กเลยสักนิดเดียว จนอยากจะเอาวาโยไปเก็บไม่ให้เห็นมานิตาในตอนนี้

“มึงล่ะไม่คิดอะไรกับมันบ้างเหรอ มึงสนิทกับมันมากกว่ากูอีก” วาโยหันมามองเพทายที่ทำเหมือนไม่ได้สนใจมานิตา มันเอาแต่ก้มหน้าแล้วจัดการถอดชุดคลุมออกเพื่อจะลงไปว่ายน้ำบ้าง

“คิดอะไร”

“เคลมมัน...”

“เวรเหอะ คิดเหี้xไรวะวาโย” แม้ปากจะบอกแบบนั้นแต่สายตาของเขายังคงปรายตามองคนตัวเล็กไม่หยุด ทำทุกครั้งที่มีโอกาส

“แสดงว่ามึงไม่คิด...ดีละให้มิลค์กี้ไปเจอคนที่ดีเถอะ เห็นอย่างนี้กูก็อยากให้มันมีแฟนดีๆ สักคนนะ เพราะถึงมิลค์กี้มันจะห้าวแค่ไหน แต่กูมองออกว่ามันชอบกลบเกลื่อนความอ่อนแอของตัวเอง”

“แล้วกูไม่ดีตรงไหน” เพทายถามย้ำอย่างไม่เข้าใจพร้อมกับใช้น้ำเสียงเคืองๆ ใส่เพื่อน

“อะไรวะ ไหนบอกไม่สนใจมัน”

“กูยังไม่ได้บอกว่าสนใจหรือไม่สนใจ แต่กูแค่ไม่เข้าใจคำพูดของมึงว่ากูไม่ดีตรงไหน” เพทายจ้องหน้าเพื่อนแล้วมองเชิงต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้

“ก็มิลค์กี้มันไม่เคยมีแฟน เจอคนแบบมึงไปเดี๋ยวมันก็เสียใจอีก ผู้หญิงมึงเป็นพรวนขนาดนี้” วาโยบอกในสิ่งที่เขาคิด เพราะตั้งแต่เพทายเสียแฟนไปมันก็เสียอาการไปอยู่ช่วงหนึ่ง มีแค่ช่วงหลังๆ ที่ดีขึ้น

“แล้วถ้ากูจะเอาใครจะห้ามกูได้” เพทายบอกแล้วจ้องมองไปยังร่างเล็กที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในสระน้ำอย่างชำนาญราวกับนางเงือก

“ไอ้เพ...เว้นไว้สักคนเถอะเพื่อน เดี๋ยวมันจะเสียเพื่อนนะ” วาโยบอกอย่างหวังดีเพราะกลัวว่าถ้าทั้งสองลงเอยกันแล้วเกิดทะเลาะแล้วเลิกกันขึ้นมามันจะมองหน้ากันไม่ติด

“อย่ามายุ่งเรื่องของกูโย...” เพทายตอบด้วยเสียงเย็น

“เออแล้วแต่มึงเถอะ แต่ขออย่างเดียวอย่าทำให้มิลค์กี้มันเสียใจเลย กูสงสารเพื่อน” ถึงภายนอกวาโยจะปากสุนัขไม่รับประทานแต่เขาถือคติว่าเพื่อนเล่นไม่เล่นเพื่อนเพราะเดี๋ยวจะเสียเพื่อนเข้าสักวัน

“คิดมากน่ะ”

“เออกูคิดไปก่อน แค่สายตามึงกูก็มองออกละว่ามึงคิดอะไรกับมัน” เพราะผู้ชายดูกันออกว่าคิดอะไร

“เหอะ”

ตัดภาพมาที่ปัจจุบันที่ตอนนี้ร่างบอบบางนอนอ่อนระทวยอยู่บนเตียงโดยมีร่างหนาของเพทายกำลังหยอกล้อคลุกเคล้าที่ซอกขาเรียวของมานิตาอย่างเอาแต่ใจ

“ไม่เอาเพ...มิลค์ไม่อยากทำ” เสียงหวานครางกระเส่า มือบางขย้ำผ้าปูที่นอนด้วยความเสียวซ่าน ยิ่งยามที่ปลายลิ้นร้อนลากไปทั่วจุดกระสันมันยิ่งทำให้เธอแทบจะขาดใจตาย

“ไม่อยากทำแต่น้ำแฉะเลยนะมิลค์กี้” เสียงทุ้มนุ่มร้องบอกโดยที่ปากหยักยังมีคราบน้ำจากกายสาวเลอะไปทั่วขอบปาก

“ไม่ทำได้ไหม มิลค์ไม่พร้อม”

“ไม่ได้หรอก มาถึงขั้นนี้แล้วจะให้เราหยุดเหรอ มิลค์กี้ไม่สงสารเราเหรอ” ร่างหนาผุดลุกขึ้นมานั่งคุกเข่า จากนั้นเขาก็จัดการถอดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นร่างใหญ่ที่แข็งแรงมีกล้ามเป็นมัดๆ และสิ่งที่ทำให้มานิตาเบิกตากว้างคือเบื้องล่างของชายหนุ่มมีบางอย่างกำลังแข็งชูชันเด้งท้าทายสายตาของเธออยู่

“เพ...มันใหญ่ไปไหม”

เสียงหวานบอกอย่างติดขัดเมื่อเห็นบางอย่างที่เด้งสู้มากจนเธอตกใจกลัว ด้วยความที่คลุกคลีกับเพื่อนผู้ชายมาเยอะ เธอเลยซึมซับเรื่องแบบนี้มาบ้าง แต่พอมาเจอกับตัวเธอกลับไปไม่เป็นเลยทีเดียว

“สัญญาว่ามันจะไม่เจ็บ เพจะทำเบาๆ”

“ไม่เอา...เพ...เราเพื่อนกันนะเว้ย!” ร่างเล็กผุดลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพร้อมกับมองรูปร่างใหญ่สลับกับบางอย่างที่กำลังแข็งโด่ท้าทายสายตาของเธอ

“ก็บอกว่าไม่ได้เป็นเพื่อนแล้ว เดี๋ยวสัญญาถ้าเป็นเมียจะดูแลอย่างดีเลย” เพทายยอมรับตรงๆ ว่าเขาคิดไม่ซื่อกับมานิตามาสักพักแล้ว และยิ่งรับรู้ว่าญาณินชักชวนให้มานิตาเล่นแอปฯ หาคู่อะไรนั่นมันยิ่งทำให้เขาทนไม่ได้ที่จะเสียเธอไป ถ้าถามว่าตอนนี้รู้สึกอะไรคงต้องตอบว่าหวง หวงมากด้วย แต่ถ้าถามว่ารักไหม เขาอาจจะยังไม่สามารถใช้คำคำนี้กับคนตัวเล็กได้ เนื่องจากใครบางคนที่ซุกซ่อนอยู่ในหัวใจของเขายังไม่จางหายไป