บทที่ 3 ผู้ชายจากแอปฯ หาคู่ (4) จบตอน

“ข้างล่างเย็นจัง มันเปียกๆ ด้วย” เพราะวันนี้อยู่บ้านชายหนุ่มเลยใส่แค่กางเกงขาสั้น ส่งผลให้เนื้อกายของเธอแนบชิดกับตักแกร่งแบบไม่มีอะไรมากั้น

          “ปะ...ปล่อยนะ ฉันจะไปแต่งตัว” มือน้อยๆ พยายามยันอกแกร่งให้ออกห่าง เพราะแค่นี้ร่างกายของเธอและเขามันก็แนบชิดจนแทบไม่มีช่องว่างอะไรอีกแล้ว

          “เธอทำให้ฉันตื่นนะมิลค์กี้...”

          “อะไรตื่น...อะไร” ดวงตาของหญิงสาวกลอกไปมาอย่างตื่นเต้นโดยที่หัวใจเธอกำลังเต้นอย่างรุนแรงราวกับกลองชุด

          “หึหึ...”

          “ยิ้มอะไรปล่อยนะ” มานิตาท้วงออกมาเมื่อเห็นรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ของคนตัวโต

          “กลีบของเธอมันโดนขาฉันด้วยอะ” เพทายขบเม้มริมฝีปากของตัวเองเบาๆ แต่มันโคตรเซ็กซี่จนหญิงสาวเจ้าตัวสั่นระริก แถมคำพูดชวนเสียวที่ได้ฟังมันยิ่งทำให้เธอทำตัวไม่ถูก

          “กะ...กลีบอะไร นายคิดลามกอยู่เหรอ”

          “เอาจริงในสภาพนี้ บรรยากาศแบบนี้ ใครไม่คิดลามกบ้าง หรือเธอไม่คิดบอกหน่อยนะ” เพทายก้มมองคนตรงหน้าเขายิ้มออกมาจนเห็นฟันซี่สวย

          “ไม่คิดๆ ไม่คิดอะไรทั้งนั้น ปล่อยนะ!!”

          “พิสูจน์กันไหมว่าเธอไม่คิด”

          “พิสูจน์อะไร...ว้าย!!” ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ มือหนาก็จัดการอุ้มร่างบางแล้วพลิกให้เธอมานอนหงายอยู่เตียงโดยมีเขาคร่อมเอาไว้ทั้งตัว

          “แบบนี้ยังไงล่ะ”

          มานิตาเริ่มรู้สึกประหม่าและหวาดระแวง เธอรับรู้ว่าปมที่ผูกเอาไว้มันเริ่มคลายออก และอีกไม่นานมันก็จะหลุดโชว์ต่อหน้าของเพทาย ถึงตอนนั้นเธอก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

          “อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”

          “อะไรที่เรียกว่าบ้า...หือ” เพทายกดตาต่ำมองคนตัวเล็กที่ทำเหมือนกำลังกลัวเขาเสียเต็มประดา พอได้เห็นแบบนี้เขายิ่งอยากแกล้ง แกล้งให้เธอตกใจเล่น

          “กะ...แบบที่นายทำอยู่ ปล่อยนะ ฉันจะไปแต่งตัว”

          “ไม่ต้องแต่งตัวหรอก เดี๋ยวก็ถอดอยู่แล้ว” มุมปากหยักยกขึ้นอย่างมีเลศนัย

          “ถะ...ถอดอะไร”

          “อย่าอินโนเซ็นต์ได้ไหมามิลค์กี้” คิ้วหนาของเพทายขมวดเข้าหากันเป็นปมเมื่อคนตัวเล็กที่อยู่ใต้อาณัติทำเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ทั้งๆ ที่เขาพูดออกจะชัดเจนแล้ว

          “ออกไปนะ จะมาทับทำไม ฉันจะไปแต่งตัว อึดอัดนะ” มือน้อยพยายามดันแผงอกให้ออกห่าง แต่ยิ่งดันร่างหนาก็ยิ่งโน้มเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม

          “อยากทับมีอะไรไหม ต้องฝึกหัดโดนทับนะมิลค์กี้ จะได้ชินๆ” คำพูดสองแง่สองง่ามของเขามันทำให้เธอร้อนผ่าวไปหมดทั้งร่าง ไม่เข้าใจอากาศเหมือนกันว่าทำไมฝนต้องมาตกวันนี้ด้วย ดันมาตกตอนที่เธอมาที่บ้านของเพทายจนต้องติดแหงกอยู่ที่นี่ไม่ได้ไปไหน

          “มี...ไม่อยากโดนทับ ลุกออกไปเลยนะ อึดอัดแล้ว”

          “หรือเธออยากเปลี่ยนมาทับฉันแทนก็ได้นะ”

          “ไอ้บ้า!!”

          “หึหึ...ถามจริง ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ” จู่ๆ คนตัวโตก็พูดโพล่งขึ้นมา จนหญิงสาวเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่ลอยเด่นอยู่

          “รู้สึกอะไร”

          “เงี่ย...อะ”

          “หา...”

ปากกระจับสวยอ้าค้างอย่างตกใจเมื่อชายหนุ่มพูดความต้องการของตัวเองออกมาตรงๆ แต่ยังไม่ทันจะได้หุบปากของตัวเองปากหยักของเพทายก็โน้มลงมาประกบกับปากของเธออย่างรวดเร็ว

          “อื้อ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อรับรู้ถึงปากเย็นชืดที่ประกบกับปากจิ้มลิ้มอย่างถือวิสาสะ ปากหยักพยายามบดบี้ที่ริมฝีปากเล็กๆ อย่างรุนแรง พร้อมกับแทรกลิ้นเข้ามาในโพรงปากสวย จนคนที่ไม่เคยจูบกับใครถึงกับสำลักออกมาแต่ไม่มีทีท่าที่เขาจะหยุดการกระทำของตัวเองเลย

          “อื้ม...หวานจัง” มือหนาเลื่อนมาจับที่ปากคางเรียวเพื่อควบคุมไม่ให้หญิงสาวหันหน้าไปทางอื่น ขณะที่ลิ้นหนาพยายามกวาดต้อนลิ้นเล็กๆ ที่อยู่ภายในอย่างช่ำชอง

          “อื้อ...เพ”

          จ๊วบ!

เจ้าของปากหยักพยายามดูดดึงริมฝีปากจิ้มลิ้มแล้วใช้ลิ้นหนาค่อยๆ ลิ้มรสความหวานเรื่อยๆ ปากของมานิตาหวานยิ่งกว่าอะไรจนเขาหลงมัวเขาอยากจูบเธอซ้ำๆ แบบนี้ไปเรื่อยๆ

“อื้อ” มือน้อยที่ตอนแรกพยายามทุบที่อกแกร่งแปรเปลี่ยนเป็นโอบรอบต้นคอแกร่งอย่างลืมตัว ความต้องการแห่งโลกีทำให้เธอหลงมัวเมาไปกับรสจูบของชายหนุ่มอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ เพราะอ่อนประสบการณ์เลยกลายเป็นรองต่อคนที่มากประสบการณ์อย่างเพทาย

“อยากดูดอย่างอื่นด้วยได้ไหม”

แม้จะเป็นคำพูดที่เหมือนถามความสมัครใจ แต่เพทายกลับไม่รอคำตอบเมื่อมือหนาเลื่อนต่ำลงไปจากนั้นก็กระตุกผ้าขนหนูที่คลุมกายของหญิงสาวออกอย่างเร็ว จนเธอเปล่าเปลือยต่อหน้าเขาอย่างน่าอาย

“สวย...สวยไปทั้งตัวเลยมิลค์กี้จ๋า...” เพทายบอกด้วยเสียงกระเส่าปนแหบพร่าเมื่อเขาได้เห็นร่างกายของมานิตาแบบไม่มีอะไรมากั้น ร่างกายสาวสวยเสียจนเขาลืมหายใจ

“อื้อ...เพ...ไม่เอาสิ”

“อื้อ...เพ...ไม่เอาสิ” ตอนนี้เรี่ยวแรงของเธอมันเหือดหายไปหมด ไม่มีแม้แต่แรงที่จะปัดป้องการกระทำอันวาบหวิวของเพทาย ดวงตากลมโตก้มมองคนที่ไล้ใบหน้าต่ำลงไปจนกระทั่งมันอยู่ตรงหน้าท้องแบนราบ ทำเอาเธอแทบหยุดหายใจเมื่อรู้ว่าเป้าหมายของเขาอยู่ต่ำกว่านั้น

“เอาเถอะ ไม่ไหวแล้วว่ะ”

เพทายเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่มองเขาด้วยสายตาฉ่ำหวาน ทำไมจะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กคิดยังไงกับเขา เขามองออกมาตลอดนั่นแหละ แต่เพราะชอบแกล้งเธอเลยทำเป็นเหมือนไม่สนใจ แต่ตอนนี้เขาตบะแตกแล้ว และเธอต้องรับผิดชอบ

“ไม่เอาสิเพ...มันไม่ถูกต้องนะ” เสียงหวานบอกอย่างกระเส่าแต่มือน้อยกลับไม่ได้ผลักหรือดันร่างหนาให้ออกห่าง

“ถูก...ถูกที่สุดแล้วคนสวย” ในที่สุดใบหน้าคมคายของเพทายก็มาหยุดที่กึ่งกลางความเป็นหญิง ทำเอาเธอหายใจรัวราวกับเพิ่งไปวิ่งรอบสนามมา ลมหายใจอุ่นร้อนของเขากำลังเป่ารดความเป็นหญิงอย่างน่าหวาดเสียว

มือสากจัดการแยกเรียวขาของคนตัวเล็กออกจากกัน แล้ววางตั้งฉากกับที่นอนเพื่อที่จะได้มองความสวยงามที่ซ่อนเร้นนี้เอง

‘พระเจ้า’ ลมหายใจร้อนๆ หอบแรงเมื่อเห็นบางอย่างที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้ภายใต้แพรขนสวยที่พอมีประปรายให้น่าตื่นเต้น แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่านั้นคือกลีบบางที่ปิดสนิทเพราะไม่เคยมีภมรตัวไหนได้เข้ามาเชยชม

“สวยจังอะมิลค์กี้ สวยจนฉันอดใจไม่ไหว”

“ไม่เอาเพ...ยะ...อย่า” เสียงหวานบอกอย่างขาดห้วง แต่มันก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อใบหน้าหล่อเหลาแนบเข้ามาใกล้กับความเป็นหญิง จนกระทั่งปากหยักแนบลงบนกลีบบางช้าๆ “อ๊ะ...เพ”

ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อปากชื้นแนบลงไปแตะกับกลีบเล็กๆ ของเธอ และยิ่งไปกว่านั้นปลายลิ้นของเขาพยายามชอนไชไล้เล็มความหวานจากกายสาวราวกับมันเป็นอาหารชั้นเลิศ

“อ๊ะ...เพ”

“จ๋า”

“เราเพื่อนกันนะ อย่าทำงี้สิ”

“ก็บอกไม่ได้อยากเป็นเพื่อน อยากเป็นผัวเข้าใจบ้างไหม”

เพทายบอกเจตนารมณ์ของตัวเองอย่างชัดเจน เขายอมรับว่าเมื่อก่อนไม่เคยสนใจคนตัวเล็กเลยสักครั้งเดียว อีกทั้งตอนนั้นเขาก็คบกับอลิซแฟนเก่าอยู่ด้วย หางตาของเขาเลยไม่แลใครทั้งนั้น จนกระทั่งวันนั้นเขาเห็นมิลค์กี้ไปว่ายน้ำที่สระของมหาวิทยาลัย ตอนนั้นความคิดของเขาขาดผึงทันที