ปลัดที่รัก13

พราวรู้สึกเจ็บปวดและสับสนกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเข้ม เธอพยายามอธิบายความจริงเกี่ยวกับจดหมายฉบับนั้น แต่เข้มกลับปิดกั้นและไม่ยอมรับฟัง ความเชื่อใจที่เคยมีให้กันเริ่มสั่นคลอนอย่างหนัก

“เข้มคะ ได้โปรดฟังพราวก่อนนะคะ จดหมายฉบับนั้นมันนานมาแล้ว และมันไม่ได้หมายความอย่างที่คุณคิด” พราวอ้อนวอนด้วยน้ำตาคลอเบ้า

เข้มหันหลังให้เธอด้วยสีหน้าเย็นชา “ผมไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว พราว ผมผิดหวังในตัวคุณมาก”

พราวทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความเสียใจ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเข้มถึงไม่เชื่อใจเธอ ทำไมเขาถึงยอมฟังคำพูดของคนอื่นมากกว่าคำอธิบายจากคนที่เขารัก

ข่าวลือที่โรสปล่อยออกมายังคงแพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้าน ชาวบ้านบางคนเริ่มมองพราวด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป มีเสียงซุบซิบนินทาถึงอดีตที่ไม่ชัดเจนของเธอ ทำให้พราวรู้สึกอับอายและเสียใจเป็นอย่างมาก

กำนันและภรรยาสังเกตเห็นความผิดปกติในท่าทีของเข้มและพราว พวกท่านเป็นห่วงความสัมพันธ์ของทั้งสอง และพยายามที่จะพูดคุยให้เข้าใจกัน

“เกิดอะไรขึ้นกับลูกกับท่านปลัดหรือพราว? ทำไมช่วงนี้ดูเงียบๆ กันไป?” กำนันถามด้วยความเป็นห่วง

พราวเล่าเรื่องจดหมายและความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นให้พ่อกับแม่ฟังด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“ลูกมั่นใจว่าไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ไหมพราว?” ผู้เป็นแม่ถามด้วยความเป็นห่วง

“ค่ะแม่ พราวสาบานได้ พราวไม่เคยปิดบังอะไรเข้มเลย” พราวตอบด้วยน้ำตาไหลอาบแก้ม

กำนันถอนหายใจออกมาเบาๆ “เรื่องนี้มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ ท่านปลัดเป็นคนมีเหตุผล เขาไม่น่าจะตัดสินลูกง่ายๆ แบบนี้”

ในขณะที่พราวกำลังทุกข์ใจ เข้มเองก็จมอยู่ในความสับสนและความเจ็บปวดเช่นกัน เขาทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา ความดีและความจริงใจที่พราวเคยแสดงออก แต่ภาพจดหมายฉบับนั้นก็ยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเขา

โรสเมื่อเห็นว่าแผนการของเธอเริ่มได้ผล ก็พยายามเข้ามาใกล้ชิดเข้มมากขึ้น เธอแสดงความเห็นใจและพยายามปลอบโยนเขา

“ท่านปลัดคะ โรสเข้าใจความรู้สึกของท่านนะคะ บางครั้งคนที่ดูเหมือนจะซื่อใสที่สุด ก็อาจจะซ่อนอะไรไว้ก็ได้” โรสกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

เข้มเงยหน้ามองโรสด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เขารู้สึกสับสนและไม่แน่ใจในทุกสิ่งทุกอย่าง

แต่ในส่วนลึกของหัวใจ เข้มยังคงมีความรู้สึกบางอย่างที่ลังเล ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาเชื่อนั้นเป็นความจริงทั้งหมดหรือไม่

วันหนึ่ง พราวตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับเข้มอีกครั้ง เธอไปรอเขาที่หน้าบ้านพักด้วยความหวังว่าจะสามารถอธิบายทุกอย่างให้เขาเข้าใจได้

เมื่อเข้มกลับมาถึงบ้านพักและเห็นพราวยืนรออยู่ สีหน้าของเขาก็ยังคงเย็นชาและห่างเหิน

“คุณมาทำอะไรที่นี่พราว?” เข้มถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง

“พราวแค่อยากจะอธิบายให้เข้มฟังอีกครั้งนะคะ เรื่องจดหมาย…” พราวพยายามพูด แต่เข้มก็ขัดขึ้น

“พอเถอะพราว ผมไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว” เข้มพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านพัก ปล่อยให้พราวยืนอยู่ข้างนอกด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

ความเสียใจและความน้อยใจถาโถมเข้ามาในใจของพราว เธอรู้สึกเหมือนถูกคนที่เธอรักที่สุดมองข้ามและไม่เชื่อใจ

แต่พราวไม่ยอมแพ้ เธอตัดสินใจที่จะสืบหาความจริงเกี่ยวกับจดหมายฉบับนั้น และพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองให้เข้มเห็น

เธอเริ่มสอบถามเพื่อนเก่าๆ ในสมัยเรียน และพยายามรวบรวมหลักฐานที่จะยืนยันว่าเนื้อหาในจดหมายไม่ได้เป็นอย่างที่เข้มเข้าใจ

ในที่สุด พราวก็ได้พบกับเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่รู้เรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับจดหมายฉบับนั้น เพื่อนคนนั้นยินดีที่จะมาเป็นพยานและอธิบายความจริงให้เข้มฟัง

พราวรีบไปหาเข้มที่ศาลาประชาคมด้วยความหวังเต็มเปี่ยม แต่เมื่อไปถึง เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นโรสนั่งอยู่ข้างๆ เข้มด้วยท่าทางสนิทสนม

“เข้มคะ พราวมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเข้มค่ะ” พราวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

เข้มมองหน้าพราวด้วยความเย็นชา “ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณอีกแล้วพราว”

“แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวกับความจริงนะคะ เกี่ยวกับจดหมายฉบับนั้น…” พราวพยายามอธิบาย แต่โรสก็ขัดขึ้น

“ท่านปลัดคะ อย่าไปฟังเธอเลยค่ะ คนแบบนี้เชื่อถือไม่ได้หรอก” โรสกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยาะเย้ย

พราวเหลืออด เธอหันไปเผชิญหน้ากับโรสด้วยสายตาที่แข็งกร้าว “คุณโรส! คุณจงใจใส่ร้ายพราวใช่ไหม?”

โรสยิ้มเยาะ “ฉันแค่หวังดีกับท่านปลัด ไม่อยากให้ท่านถูกหลอก”

“พอได้แล้ว!” เสียงเข้มดังขึ้นขัดจังหวะการโต้เถียงของทั้งสอง “ผมไม่อยากฟังพวกคุณทะเลาะกันอีกแล้ว”

พราวรู้สึกเสียใจและผิดหวัง เธอไม่รู้จะทำอย่างไรให้เข้มเชื่อใจเธอได้อีกครั้ง น้ำตาแห่งความบริสุทธิ์ไหลอาบแก้มของเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ได้มาจากความเสียใจเท่านั้น แต่ยังมาจากความรู้สึกสิ้นหวังด้วย...

การเผชิญหน้ากับความจริงที่ถูกบิดเบือน กำลังจะนำมาซึ่งความเจ็บปวดและการตัดสินใจที่สำคัญ...