All Chapters of ปลัดที่รัก/ตำรวจที่รัก: Chapter 1 - Chapter 10

แดดอ่อนยามบ่ายสาดส่องทุ่งนาสีทองอร่าม รวงข้าวที่กำลังออกรวงเต็มที่ไหวเอนตามแรงลม ราวกับคลื่นสีทองที่ซัดส่ายอย่างอ่อนโยน เสียงจั๊กจั่นและแมลงต่างๆ ประสานเสียงกันเป็นท่วงทำนองแห่งชนบทที่เงียบสงบรถกระบะสีเข้มคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดหน้าศาลาประชาคมของหมู่บ้าน ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องของชาวบ้านที่มารวมตัวกันอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มร่างสูง ผิวเข้ม ดวงตาคมกริบ ใบหน้าหล่อเหลาแต่ฉายแววเคร่งขรึมก้าวลงจากรถ เขาอยู่ในชุดข้าราชการสีกากีเรียบร้อย บ่งบอกถึงบทบาทใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น ณ ที่แห่งนี้“สวัสดีครับทุกท่าน ผมชื่อ เข้ม อัครเดช ปลัดอำเภอที่เพิ่งย้ายมารับตำแหน่งใหม่ที่นี่ครับ” เสียงทุ้มนุ่มแต่หนักแน่นของเข้มกล่าวแนะนำตัว พร้อมกับยกมือไหว้ทักทายชาวบ้านอย่างนอบน้อมกำนันสมชาย ร่างท้วม ใบหน้าใจดี เดินเข้ามาต้อนรับด้วยรอยยิ้มกว้าง “ยินดีต้อนรับปลัดเข้มสู่บ้านทุ่งของเรานะครับ ผมกำนันสมชาย เป็นผู้นำของที่นี่ ยินดีให้ความร่วมมือกับท่านปลัดทุกเมื่อครับ”“ขอบคุณท่านกำนันมากครับ ผมตั้งใจจะมาทำงานพัฒนาที่นี่ให้ดีที่สุด หวังว่าจะได้รับความร่วมมือจากทุกท่านด้วยนะครับ” เข้มกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังขณะที่เข้มก

เข้มเริ่มลงพื้นที่สำรวจหมู่บ้านอย่างจริงจัง โดยมีกำนันสมชายและผู้ใหญ่บ้านคอยให้ข้อมูลและความช่วยเหลือ เขาได้เห็นสภาพความเป็นอยู่ของชาวบ้าน ปัญหาเรื่องน้ำในการเกษตร ถนนหนทางที่ยังไม่สะดวก และความต้องการในการพัฒนาด้านต่างๆพราวเป็นอีกคนที่คอยให้ความช่วยเหลือเข้มอย่างใกล้ชิด เธอพาเขาไปรู้จักกับชาวบ้านในแต่ละคุ้ม อธิบายถึงวิถีชีวิตและปัญหาที่พวกเขาเผชิญอย่างละเอียด ทำให้เข้มเข้าใจสภาพพื้นที่และผู้คนได้รวดเร็วมากยิ่งขึ้น“ชาวบ้านส่วนใหญ่ทำนาเป็นหลักค่ะท่านปลัด แต่ช่วงหลังๆ มานี้เจอปัญหาภัยแล้ง น้ำไม่พอใช้ในการเพาะปลูก ผลผลิตก็เลยไม่ค่อยดี” พราวเล่าด้วยสีหน้าเป็นกังวลขณะที่เดินสำรวจคลองส่งน้ำที่แห้งขอด“ผมเข้าใจครับ เรื่องน้ำเป็นปัญหาสำคัญจริงๆ ผมจะลองศึกษาหาแนวทางแก้ไขร่วมกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องดู” เข้มกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาตั้งใจที่จะช่วยเหลือชาวบ้านอย่างเต็มที่ในระหว่างการลงพื้นที่ โรสก็มักจะหาโอกาสเข้ามาพูดคุยและเสนอความช่วยเหลือกับเข้มอยู่เสมอ เธอพยายามแสดงความรู้ความสามารถและความทันสมัยของตนเอง เพื่อให้เข้มเห็นว่าเธอแตกต่างจากสาวบ้านนาคนอื่นๆ“ท่านปลัดสนใจเรื่องผ้าไหมมัดหมี่ข

เข้มเริ่มคุ้นชินกับชีวิตในหมู่บ้านทุ่งรวงทองมากขึ้น กิจวัตรประจำวันของเขาคือการลงพื้นที่ พบปะชาวบ้าน และวางแผนพัฒนาต่างๆ ร่วมกับกำนันและผู้ใหญ่บ้าน ความตั้งใจและความมุ่งมั่นของเขาเริ่มเป็นที่ประจักษ์ และได้รับการยอมรับจากชาวบ้านมากขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เข้มกำลังทำงานอย่างหนัก พราวก็ยังคงอยู่เคียงข้างเขาเสมอ เธอช่วยประสานงาน จัดเตรียมเอกสาร และเป็นกำลังใจสำคัญให้เขาในทุกๆ ด้าน ความใกล้ชิดทำให้ความรู้สึกดีๆ ที่ทั้งสองมีให้กันเริ่มชัดเจนขึ้นทีละน้อยเย็นวันหนึ่ง หลังจากเสร็จสิ้นการประชุมเรื่องโครงการสร้างโรงเรียนอนุบาล เข้มและพราวเดินกลับพร้อมกันภายใต้แสงจันทร์นวลที่สาดส่องทุ่งนา“วันนี้ขอบคุณคุณพราวมากนะครับที่ช่วยสรุปรายงานการประชุม” เข้มเอ่ยด้วยรอยยิ้มอบอุ่น“ไม่เป็นไรค่ะท่านปลัด พราวเต็มใจช่วยเสมอ ท่านทำงานหนักเพื่อพวกเราขนาดนี้ พราวก็อยากจะช่วยแบ่งเบาภาระบ้าง” พราวตอบด้วยรอยยิ้มหวานความเงียบปกคลุมระหว่างทั้งสองชั่วครู่ มีเพียงเสียงจิ้งหรีดและลมที่พัดเบาๆ ผ่านทุ่งข้าวเป็นเพื่อน“คุณพราวเกิดและโตที่นี่เลยใช่ไหมครับ?” เข้มถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ“ค่ะ พราวไม่เคยไปอยู่ที่อื่นเลย รักที่

ความสงสัยในตัวโรสทำให้เข้มตัดสินใจที่จะสืบหาความจริงเกี่ยวกับเพื่อนในวัยเด็กของเขาอย่างเงียบๆ เขาเริ่มสอบถามจากผู้ใหญ่ในหมู่บ้าน และขอชมรูปถ่ายเก่าๆ เพิ่มเติม จนกระทั่งได้พบกับรูปถ่ายกลุ่มเด็กอีกรูปหนึ่ง ซึ่งในรูปนั้นมีเด็กหญิงคนหนึ่งที่มีปานรูปพระจันทร์เสี้ยวเล็กๆ ที่ต้นแขนซ้ายอย่างชัดเจนเมื่อเข้มได้เห็นรูปนั้น เขาก็แทบไม่เชื่อสายตา เด็กหญิงคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็น… พราว!ความทรงจำในวัยเด็กหลั่งไหลเข้ามาในความคิดของเขาราวกับกระแสน้ำ เขาจำได้แล้วว่า “น้องไหม” เพื่อนสนิทของเขาในวัยเด็ก คือเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่มีรอยยิ้มสดใส และมีปานรูปพระจันทร์เสี้ยวเล็กๆ ที่แขนซ้ายจริงๆ แต่ทำไม… ทำไมเขาถึงจำไม่ได้? และทำไมพราวถึงไม่เคยบอกเขา?ความสับสนและความตกใจถาโถมเข้ามาในใจของเข้ม เขาต้องหาคำตอบให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในขณะเดียวกัน พราวสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในท่าทีของเข้ม เขามีสีหน้าครุ่นคิดและดูเหมือนกำลังมีเรื่องกังวลใจ เธอเป็นห่วงเขาและอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น“ท่านปลัดคะ เป็นอะไรไปคะ ดูไม่สบายใจเลย” พราวถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขณะที่ทั้งสองกำลังเดินกลับจากไร่นาสาธิตเข้มเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจ

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายกับโรส บรรยากาศในหมู่บ้านก็กลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง แต่ในใจของเข้มและพราวกลับมีความเคลื่อนไหวที่ซับซ้อนยิ่งกว่าเดิม ความจริงที่ว่าพวกเขาเคยเป็นเพื่อนสนิทกันในวัยเด็กได้สร้างความรู้สึกพิเศษที่แตกต่างไปจากเดิมเข้มเริ่มมองพราวด้วยสายตาที่อ่อนโยนและใส่ใจมากขึ้น เขาหวนนึกถึงความทรงจำเก่าๆ เกี่ยวกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่มีรอยยิ้มสดใส และเริ่มสังเกตเห็นความดีงามและความเสียสละที่พราวแสดงออกมาในปัจจุบันอย่างชัดเจนส่วนพราวเองก็รู้สึกประหม่าและเขินอายทุกครั้งที่อยู่ใกล้เข้ม การที่รู้ว่าปลัดหนุ่มที่เธอแอบชื่นชมมาตลอดคือเพื่อนเล่นในวัยเด็ก ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ทั้งเข้มและพราวต่างก็มีภารกิจที่ต้องทำมากมาย เข้มยังคงมุ่งมั่นกับการพัฒนาหมู่บ้าน ส่วนพราวก็ช่วยเหลืองานของกำนันและดูแลครอบครัวอย่างขยันขันแข็ง ทำให้ทั้งสองไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดคุยกันอย่างจริงจังนักแต่ถึงกระนั้น ความเงียบระหว่างพวกเขาก็ไม่ได้น่าอึดอัดเหมือนเมื่อก่อน มันกลายเป็นความเงียบที่สื่อสารกันด้วยสายตา ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ที่ส่งให้กัน และด้วยความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกม