ปลัดที่รัก3

เข้มเริ่มลงพื้นที่สำรวจหมู่บ้านอย่างจริงจัง โดยมีกำนันสมชายและผู้ใหญ่บ้านคอยให้ข้อมูลและความช่วยเหลือ เขาได้เห็นสภาพความเป็นอยู่ของชาวบ้าน ปัญหาเรื่องน้ำในการเกษตร ถนนหนทางที่ยังไม่สะดวก และความต้องการในการพัฒนาด้านต่างๆ

พราวเป็นอีกคนที่คอยให้ความช่วยเหลือเข้มอย่างใกล้ชิด เธอพาเขาไปรู้จักกับชาวบ้านในแต่ละคุ้ม อธิบายถึงวิถีชีวิตและปัญหาที่พวกเขาเผชิญอย่างละเอียด ทำให้เข้มเข้าใจสภาพพื้นที่และผู้คนได้รวดเร็วมากยิ่งขึ้น

“ชาวบ้านส่วนใหญ่ทำนาเป็นหลักค่ะท่านปลัด แต่ช่วงหลังๆ มานี้เจอปัญหาภัยแล้ง น้ำไม่พอใช้ในการเพาะปลูก ผลผลิตก็เลยไม่ค่อยดี” พราวเล่าด้วยสีหน้าเป็นกังวลขณะที่เดินสำรวจคลองส่งน้ำที่แห้งขอด

“ผมเข้าใจครับ เรื่องน้ำเป็นปัญหาสำคัญจริงๆ ผมจะลองศึกษาหาแนวทางแก้ไขร่วมกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องดู” เข้มกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาตั้งใจที่จะช่วยเหลือชาวบ้านอย่างเต็มที่

ในระหว่างการลงพื้นที่ โรสก็มักจะหาโอกาสเข้ามาพูดคุยและเสนอความช่วยเหลือกับเข้มอยู่เสมอ เธอพยายามแสดงความรู้ความสามารถและความทันสมัยของตนเอง เพื่อให้เข้มเห็นว่าเธอแตกต่างจากสาวบ้านนาคนอื่นๆ

“ท่านปลัดสนใจเรื่องผ้าไหมมัดหมี่ของที่นี่ไหมคะ? ที่บ้านโรสมีcollectionใหม่ล่าสุด สวยๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ เผื่อท่านปลัดจะซื้อไปฝากคนที่บ้าน” โรสเอ่ยชวนด้วยรอยยิ้มหวานเยิ้ม

“ขอบคุณครับคุณโรส ตอนนี้ผมยังไม่มีเวลามากนัก คงต้องขอตัวไปดูเรื่องอื่นก่อน” เข้มตอบอย่างสุภาพแต่ก็ชัดเจน ทำให้โรสรู้สึกหงุดหงิดอยู่ลึกๆ ที่ความพยายามของเธอยังไม่เป็นผล

เมื่อเข้มมีเวลาว่าง เขามักจะเห็นพราวกำลังช่วยเหลือชาวบ้านทำงานต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการเก็บเกี่ยวข้าว การสานตะกร้า หรือการดูแลผู้สูงอายุ เธอทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจและรอยยิ้มเสมอ ทำให้เข้มรู้สึกชื่นชมในน้ำใจและความเสียสละของเธอ

ครั้งหนึ่ง ขณะที่เข้มกำลังเดินสำรวจพื้นที่เกษตร เขาก็พบว่ารถกระบะของเขาติดหล่มดินโคลน พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สามารถนำรถขึ้นมาได้ ในขณะที่เขากำลังจนปัญญา พราวก็ขี่รถจักรยานยนต์พ่วงข้างผ่านมาพอดี

“ท่านปลัด รถติดหล่มเหรอคะ? เดี๋ยวพราวช่วย” พราวกล่าวด้วยความกระตือรือร้น ก่อนจะรีบลงจากรถและช่วยเข้มหาไม้และก้อนหินมาหนุนล้อ

ด้วยความช่วยเหลือของพราวและความพยายามของเข้ม ในที่สุดรถกระบะก็สามารถขึ้นจากหล่มได้สำเร็จ ใบหน้าของทั้งสองเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน แต่ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ

“ขอบคุณมากนะครับคุณพราว ถ้าไม่ได้คุณช่วย ผมคงต้องติดอยู่ที่นี่อีกนาน” เข้มกล่าวด้วยความรู้สึกขอบคุณอย่างแท้จริง

“ไม่เป็นไรค่ะท่านปลัด พวกเราชาวบ้านช่วยเหลือกันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว” พราวตอบด้วยรอยยิ้มจริงใจ สายตาของทั้งสองสบกันอีกครั้ง คราวนี้มีความรู้สึกอบอุ่นและความผูกพันบางอย่างเกิดขึ้นอย่างชัดเจน

โรสที่บังเอิญขับรถผ่านมาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เห็นเข้มและพราวใกล้ชิดกัน เธอจอดรถและเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ท่านปลัดคะ รถติดหล่มตั้งนานทำไมไม่โทรเรียกให้คนมาช่วยล่ะคะ? นี่ถ้าเป็นอะไรไปจะทำยังไง” โรสกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แต่แววตาแฝงไปด้วยความไม่พอใจ

“ขอบคุณครับคุณโรส แต่คุณพราวมาช่วยไว้ทันพอดี” เข้มตอบอย่างเรียบเฉย

พราวมองหน้ารอสด้วยความรู้สึกแปลกๆ เธอสัมผัสได้ถึงความไม่เป็นมิตรที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงและแววตาของหญิงสาวสวยคนนี้

เย็นวันนั้น เข้มได้นั่งคุยกับกำนันสมชายถึงปัญหาเรื่องน้ำ กำนันเล่าถึงความยากลำบากของชาวบ้านในช่วงหน้าแล้ง และความหวังที่จะมีโครงการชลประทานเข้ามาช่วยเหลือ

“ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาทางช่วยเหลือเรื่องนี้ครับท่านกำนัน ผมเชื่อว่าถ้าพวกเราร่วมมือกัน จะต้องหาทางออกได้แน่นอน” เข้มกล่าวด้วยความมุ่งมั่น

พราวนั่งฟังอยู่เงียบๆ เธอรู้สึกชื่นชมในความตั้งใจจริงของปลัดหนุ่ม และเริ่มรู้สึกว่าเข้มไม่ได้เป็นเพียงข้าราชการที่ย้ายมาทำงานตามหน้าที่ แต่เขามีความจริงใจที่จะพัฒนาหมู่บ้านแห่งนี้อย่างแท้จริง

ความรู้สึกดีๆ ที่พราวมีต่อเข้มเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ โดยที่เธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่... ในขณะที่โรสก็เริ่มวางแผนบางอย่างในใจ เพื่อที่จะดึงความสนใจของปลัดหนุ่มมาที่ตนเองให้ได้...