ปลัดที่รัก4

หลายวันผ่านไป เข้มยังคงลงพื้นที่อย่างต่อเนื่องเพื่อรับฟังปัญหาและความต้องการของชาวบ้าน เขาเริ่มคุ้นเคยกับวิถีชีวิตที่เรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยน้ำใจของคนที่นี่ และเริ่มรู้สึกผูกพันกับหมู่บ้านแห่งนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

พราวยังคงเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของเขา เธอไม่เพียงแต่พาเขาไปในทุกซอกทุกมุมของหมู่บ้าน แต่ยังช่วยประสานงานกับชาวบ้านและให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์อย่างมาก ความใกล้ชิดทำให้ทั้งสองเริ่มพูดคุยกันอย่างเปิดใจมากขึ้น แลกเปลี่ยนความคิดเห็นและมุมมองในเรื่องต่างๆ

“ท่านปลัดทำงานหนักแบบนี้ พักผ่อนบ้างนะคะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” พราวเอ่ยด้วยความเป็นห่วงขณะที่เห็นเข้มนั่งทำงานเอกสารจนดึกดื่นที่ศาลาประชาคม

“ขอบคุณครับคุณพราว ผมอยากจะเร่งสรุปข้อมูลให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้เริ่มวางแผนช่วยเหลือชาวบ้านได้” เข้มตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่บ่งบอกถึงความเหนื่อยล้า

“ถ้ามีอะไรให้พราวช่วย บอกได้เลยนะคะ พอยกเอกสาร หรือช่วยประสานงานเล็กๆ น้อยๆ ได้ค่ะ” พราวเสนอตัวด้วยความเต็มใจ

“ขอบคุณมากครับคุณพราว น้ำใจของคุณทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นมากเลย” เข้มกล่าวด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง สายตาของทั้งสองสบกันอีกครั้ง คราวนี้มีความรู้สึกอบอุ่นและเข้าใจกันมากขึ้น

ในขณะที่ความสัมพันธ์ของเข้มและพราวกำลังพัฒนาไปในทิศทางที่ดี โรสกลับรู้สึกร้อนรุ่มในใจมากขึ้นเรื่อยๆ เธอสังเกตเห็นสายตาที่เข้มมองพราว และท่าทีที่ทั้งสองปฏิบัติต่อกัน มันไม่ใช่แค่ความร่วมมือในการทำงาน แต่มันมีความรู้สึกพิเศษบางอย่างแฝงอยู่

โรสเริ่มวางแผนที่จะดึงความสนใจของเข้มกลับมา เธอพยายามเข้ามาใกล้ชิดเขามากขึ้นกว่าเดิม หาโอกาสพูดคุย ชวนไปเที่ยว หรือแม้กระทั่งเสนองานอดิเรกที่เธอคิดว่าเข้มจะสนใจ

“ท่านปลัดคะ เสาร์อาทิตย์นี้ว่างไหมคะ? ที่บ้านโรสจัดงานเลี้ยงเล็กๆ มีเพื่อนๆ มาสังสรรค์กัน สนุกสนานดีค่ะ เผื่อท่านปลัดจะสนใจไปร่วมด้วย” โรสเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ขอบคุณครับคุณโรส แต่เสาร์อาทิตย์นี้ผมมีนัดกับผู้ใหญ่บ้านเรื่องโครงการขุดลอกคลอง อาจจะไม่สะดวกเท่าไหร่” เข้มตอบอย่างสุภาพแต่ก็ปฏิเสธอย่างชัดเจน

โรสรู้สึกผิดหวังอย่างมากที่แผนของเธอไม่สำเร็จ เธอเริ่มมองพราวด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรมากขึ้น ความอิจฉาริษยาเริ่มกัดกินหัวใจของเธอ

วันหนึ่ง ขณะที่เข้มและพราวกำลังเดินสำรวจพื้นที่ที่จะสร้างฝายกั้นน้ำ พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากกระท่อมหลังเล็กๆ กลางทุ่งนา ทั้งสองรีบเดินเข้าไปดูก็พบว่ามีหญิงชราคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงที่มีชายชรานอนป่วยอยู่

“เกิดอะไรขึ้นครับคุณยาย?” เข้มถามด้วยความเป็นห่วง

“คุณตาไม่สบายมาหลายวันแล้วค่ะ ไม่มีเงินพาไปหาหมอ” หญิงชราร้องไห้สะอึกสะอื้น

เข้มและพราวรู้สึกสงสารคุณตาคุณยายเป็นอย่างมาก เข้มรีบให้พราวไปตามผู้ใหญ่บ้านมาช่วยเหลือเบื้องต้น และอาสาที่จะพาคุณตาไปโรงพยาบาลในตัวอำเภอด้วยรถกระบะของเขา

พราวช่วยดูแลคุณยายอย่างใกล้ชิด ปลอบโยนและให้กำลังใจ จนกระทั่งเข้มกลับมาจากโรงพยาบาลพร้อมกับข่าวดีว่าคุณตาอาการดีขึ้นแล้ว

“ขอบคุณท่านปลัดและคุณพราวมากนะคะ ถ้าไม่ได้พวกคุณ ป่านนี้คุณตาจะเป็นยังไงก็ไม่รู้” คุณยายกล่าวด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“พวกเรายินดีช่วยเหลือครับคุณยาย ขอให้คุณตาหายป่วยไวๆ นะครับ” เข้มกล่าวด้วยความจริงใจ

เหตุการณ์นี้ยิ่งทำให้พราวรู้สึกชื่นชมในน้ำใจและความเมตตาของเข้มมากขึ้น เธอเห็นว่าเข้มไม่ได้เป็นเพียงข้าราชการที่มาทำงานตามหน้าที่ แต่เขามีจิตใจที่งดงามและพร้อมที่จะช่วยเหลือผู้อื่นอย่างแท้จริง

โรสที่รู้ข่าวเรื่องนี้จากชาวบ้าน ก็รู้สึกไม่พอใจที่เข้มได้รับความชื่นชมจากชาวบ้านมากขึ้นเรื่อยๆ เธอพยายามหาทางที่จะทำให้เข้มมองเห็นด้านไม่ดีของพราวบ้าง

“ท่านปลัดคะ ระวังยัยพราวไว้หน่อยนะคะ เห็นซื่อๆ แบบนั้นอาจจะมีอะไรซ่อนอยู่ก็ได้ ใครๆ ก็รู้ว่าบ้านกำนันน่ะ…” โรสพยายามใส่ร้ายพราว แต่ยังไม่ทันพูดจบ เข้มก็ขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“คุณโรสครับ ผมเชื่อในสิ่งที่ผมเห็นและสัมผัสได้ คุณพราวเป็นคนดีและมีความจริงใจ ผมไม่อยากให้คุณพูดถึงเธอในแง่ไม่ดีแบบนี้อีก”

คำพูดของเข้มทำให้โรสถึงกับพูดไม่ออก เธอไม่เคยเห็นเข้มแสดงท่าทีแข็งกร้าวแบบนี้มาก่อน และเป้าหมายของเขาก็ชัดเจนว่าเขากำลังปกป้องพราว

ความอิจฉาริษยาในใจของโรสทวีความรุนแรงขึ้น เธอเริ่มคิดหาวิธีการที่ร้ายกาจกว่าเดิม เพื่อที่จะกำจัดพราวให้พ้นทาง และคว้าหัวใจของปลัดหนุ่มมาครองให้ได้...

ความรักและความเมตตาที่เข้มและพราวมีให้กัน กำลังผลิบานท่ามกลางความงดงามของชนบท แต่ในเงามืดก็มีความอิจฉาและความริษยาที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างน่าหวาดหวั่น...