ปลัดที่รัก2

หลังจากเสร็จสิ้นการแนะนำตัวและการพูดคุยกับชาวบ้าน เข้มได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากกำนันสมชายและภรรยา พวกท่านได้จัดเตรียมที่พักไว้ให้เขาในบ้านพักข้าราชการเล็กๆ ท้ายหมู่บ้าน ซึ่งเงียบสงบและรายล้อมไปด้วยธรรมชาติ

พราวอาสาเป็นผู้นำทางพาเข้มไปยังบ้านพักระหว่างทาง เธอได้เล่าเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับหมู่บ้าน วิถีชีวิตของชาวบ้าน และสถานที่สำคัญต่างๆ ด้วยน้ำเสียงที่สดใสและเป็นกันเอง เข้มรู้สึกประทับใจในความรู้และความรักที่พราวมีต่อบ้านเกิดของเธอ

“ที่นี่เงียบสงบดีนะครับ ต่างจากในเมืองมาก” เข้มเอ่ยขึ้นขณะที่เดินเคียงข้างพราวผ่านทุ่งนาที่กำลังต้องลม

“ค่ะ ที่นี่อาจจะไม่ได้มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย แต่พวกเราก็อยู่กันอย่างมีความสุขตามอัตภาพ” พราวตอบด้วยรอยยิ้มละไม “ท่านปลัดเพิ่งเคยมาอยู่ชนบทใช่ไหมคะ?”

“ครับ ผมเติบโตในเมืองหลวง เพิ่งจะย้ายมาประจำการที่นี่เป็นครั้งแรก” เข้มยอมรับ

“ถ้าท่านปลัดต้องการอะไร หรือไม่เข้าใจอะไร ถามพราวได้เสมอนะคะ พราวพอจะรู้จักคนในหมู่บ้านดี” พราวเสนอความช่วยเหลืออย่างเต็มใจ

“ขอบคุณมากครับคุณพราว ผมคงต้องรบกวนคุณอีกมาก” เข้มกล่าวด้วยความรู้สึกขอบคุณอย่างจริงใจ สายตาของทั้งสองสบกันแวบหนึ่ง ก่อนที่พราวจะรีบหลบสายตาด้วยความเขินอายเล็กน้อย แต่ในแววตาของเธอกลับฉายประกายความรู้สึกบางอย่างที่เข้มเองก็ไม่อาจละเลยได้

ในขณะเดียวกัน ที่ร้านทองอร่ามเรืองใจ โรสกำลังนั่งเท้าคางมองออกไปนอกร้านด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก ภาพของปลัดหนุ่มที่ยืนพูดคุยกับพราวอย่างสนิทสนมเมื่อช่วงบ่ายยังคงติดตาเธออยู่

“อะไรกันน่ะ ยัยพราวท่าทางซื่อๆ นั่นทำไมถึงได้ใกล้ชิดท่านปลัดนักนะ” โรสพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เธอเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ในหมู่บ้านมาโดยตลอด ไม่เคยมีใครที่เธอสนใจแล้วจะหลุดมือไปง่ายๆ

“ลูกโรสบ่นอะไรอยู่คนเดียวจ๊ะ?” เสียงทุ้มนุ่มของนายหัวสิงห์ ผู้เป็นบิดาของโรสดังขึ้น

“ไม่มีอะไรค่ะคุณพ่อ แค่เห็นว่าท่านปลัดดูจะเข้ากับคนง่ายดี” โรสตอบเสียงสูงเล็กน้อย พยายามซ่อนความไม่พอใจไว้

“ท่านปลัดเป็นคนมีการศึกษา น่าจะช่วยพัฒนาหมู่บ้านเราได้มากทีเดียว” นายหัวสิงห์กล่าวด้วยท่าทีชื่นชม “ลูกก็ให้ความร่วมมือกับท่านปลัดด้วยนะ มีอะไรก็ช่วยเหลือท่านบ้าง”

“ค่ะคุณพ่อ” โรสรับคำอย่างเสียไม่ได้ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยแผนการบางอย่าง เธอตั้งใจว่าจะต้องทำให้ปลัดหนุ่มหันมาสนใจเธอให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม

ตกเย็น เข้มเริ่มสำรวจบ้านพักของตนเอง ภายในห้องพักเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน มีหน้าต่างที่เปิดรับลมเย็นสบาย เขายืนมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแสงตะวันลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มอมชมพู ภาพของทุ่งนากว้างสุดลูกหูลูกตาทำให้เขารู้สึกสงบและผ่อนคลาย

ความคิดถึงบ้านเกิดและความเหงาเริ่มเข้ามาเกาะกุมจิตใจ แต่แล้วภาพรอยยิ้มสดใสของพราวก็แวบเข้ามาในความคิด เข้มรู้สึกถึงความอบอุ่นและความหวังที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ เขาหวังว่าการมาอยู่ที่นี่จะไม่เหงาอย่างที่คิด

เช้าวันรุ่งขึ้น เข้มเริ่มต้นภารกิจแรกด้วยการเข้าพบกำนันสมชายเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับปัญหาและความต้องการของชาวบ้าน พราวเองก็มาช่วยงานบิดาอยู่ที่ศาลาประชาคม เมื่อเห็นเข้มเดินเข้ามา ดวงตากลมโตของเธอก็เป็นประกายขึ้นเล็กน้อย

“อรุณสวัสดิ์ครับท่านปลัด” พราวทักทายด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเช่นเคย

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณพราว วันนี้มาช่วยงานท่านกำนันแต่เช้าเลยนะครับ” เข้มทักทายกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่ทำให้พราวรู้สึกใจเต้นเล็กน้อย

ระหว่างที่เข้มและกำนันกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น โรสก็เดินเข้ามาในศาลาประชาคมด้วยท่าทางมั่นใจ เธอแต่งกายด้วยชุดผ้าไหมสีสดใส เครื่องประดับทองคำระยิบระยับ บ่งบอกถึงฐานะอันร่ำรวย

“สวัสดีค่ะท่านปลัด กำนัน” โรสกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงหวานเจื้อยแจ้ว พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับเข้มเป็นพิเศษ “วันนี้โรสเอาขนมมาฝากค่ะ เห็นว่าท่านปลัดเพิ่งมาใหม่ น่าจะยังไม่คุ้นเคยกับอาหารแถวนี้”

เข้มรับขนมจากโรสด้วยความสุภาพ “ขอบคุณมากครับคุณโรส”

พราวมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูก ความรู้สึกไม่สบายใจเล็กๆ เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเธอ โดยที่เธอเองก็ยังไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร...

เรื่องราวความสัมพันธ์ของปลัดหนุ่มกับสองสาวแห่งบ้านทุ่งกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ท่ามกลางความสวยงามของธรรมชาติ และความซับซ้อนของหัวใจมนุษย์...