สารวัตรดาวเรืองหายไป

"อ้าว? ทำไมอ้ะหรือว่าพี่มันหลงทางไปโดนไอ้เข้งับลากลงบ่อแล้ว"

ดาวรุ่งยังอารมณ์ดีพูดหยอกล้อราวกับไม่มีทางเกิดเรื่องไม่ดีทั้งที่เตือนแล้วว่าที่นี่อันตรายแต่เราก็ยังพากันมากระตุกหนวดเสือถึงถิ่น

"ไม่น่าจะใช่หรอกที่นี่มีสนามแม่เหล็กป้องกันมันขึ้นมาอยู่นะลองเดินตามหาหน่อยดีกว่า"

มันนานผิดปกติจริงๆ นั่นแหละนี่ก็ปาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ผมกับไอ้รุ่งเดินออกตามหาพี่ตำรวจตัวโตพลางคิดไม่น่าปล่อยยมันมาคนเดียวเลยถ้าพี่มันทะเล่อทะล่าไปทำให้คนอื่นสงสัยว่าเป็นตำรวจจะทำอย่างไร

ไม่เจอ เดินตามหาพี่มาพักใหญ่แล้วยังไม่เห็นแม้เงาทำไมกันล่ะ ไม่ใช่ว่าโดนงาบไปจริงๆ แล้วเหรอ?

 

"พี่โดม! พี่โดมเห็นเพื่อนที่ใส่แว่นตัวโตๆ ไหมผมให้เขาออกมาใช้ห้องน้ำข้างนอกแล้วหายไปเลย"

"ไม่รู้เพิ่งทำงานเสร็จพอดีเช็คระบบตะแกรงแม่เหล็กมันไม่ค่อยดีน่ะ" คุณมือขวาหน้าหล่อถือประแจตัวเบ้อเร้อเดินเหงื่อซกผ่านมาจึงถือโอกาสแตะอั๋งกล้ามแน่นๆ นั่น.. เอ้ย! ไม่ใช่สิถือโอกาสถามหาพี่เรืองซะเลย

"ว่าไงนะ.. ทำไมพี่ไม่บอกผมละครับ?" สีหน้ากังวลของดาวรุ่งทำให้เลิกเล่นถามคนดูแลบ้านที่น่าจะรู้ดีว่าใครอยู่ตรงไหนในเมื่อห้องควบคุมกล้องวงจรปิดพี่โดมก็เป็นคนดูแล

"ทำไม? เตือนแล้วนะว่าอย่าเพ่นพ่าน" หน้าที่เคยนิ่งสนิทยกมุมปากข้างหนึ่งขึ้นน้อยๆ คล้ายเยาะเย้ยแต่นี่มันเพื่อนคนในบ้านไม่ใช่ศัตรูของเสี่ยเข้น่าจะใส่ใจกันสักนิดไม่ใช่หรือไง

"พ พี่..พี่เรือง''

ร่างเล็กของดาวรุ่งร่วงผลอยลงไปกองกับพื้นเพราะเหลือบไปเห็นบางอย่างในบ่อ จระเข้ที่กำลังยื้อแย่งของในปากอยู่ไม่ไกลจากที่ยืนอยู่

จระเข้กำลังแย่งกันฉีกทึ้งน้ำสาดกระเซ็นนั่นมันเสื้อผ้าชุดที่พี่เรืองใส่มา.. บ้าน่าจะเป็นไปได้ไงที่นี่ไม่ได้มีแค่ระบบตะแกรงแม่เหล็กไฟฟ้าแต่มีระบบป้องกันอื่นๆ ด้วยมันไม่ได้หละหลวมขนาดนั้นไม่มีทางที่ตำรวจตัวโตจะปีนข้ามสิ่งกีดขวางไปว่ายน้ำเล่นกับจระเข้แน่ๆ ถ้าไม่มีใครรู้กล้องที่ติดรอบบ้านอาจจะรู้ก็ได้

"พี่โดมผมขอดูกล้องวงจรปิดได้ไหมครับ?"

"พี่ไม่ได้เปิดใช้ไฟ"

"แต่แอร์ที่ห้องมันทำงานอยู่นะครับ"

"ไฟสำรองไง"

แม่ง..มีพิรุจจัด..ไม่รู้ว่าเพราะพี่เรืองพลั้งเผลอหรือเพราะอะไรที่ทำให้เรื่องที่ไม่ควรจะมีอะไรกลับกลายเป็นเรื่องสยองสองนาทีได้..คนตัวโตหายไปมันปกติเสียที่ไหน

 

ที่นี่สงบเงียบมากเพราะเสี่ยเข้ชอบความเงียบสงบ ถ้าพี่เรืองถูกทำร้ายหรือต่อสู้กับอะไรก็ต้องได้ยินเสียงสิ หรือต่อให้ถูกโยนลงบ่อจระเข้อย่างน้อยก็ต้องมีเสียงตูมตามสักนิดแต่นี่ไม่มีเลย มีแค่ตอนเห็นมันกัดทึ้งเสื้อผ้าแย่งกันตอนที่ออกมาตามหาพี่เรือง

ตอนนี้ดาวรุ่งเป็นลมในอ้อมกอดไปแล้วทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ชายโดนงาบไปหรือยัง

พี่โดมก็เฉยเมยนิ่งเกินไปจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นความไม่ชอบมาพากล ไม่เพียงไม่ช่วยยังปัดความรับผิดชอบทุกอย่างคนที่นี่คงไม่มีหัวใจจริงๆ

"ผมจะพาเพื่อนไปส่งบ้านแล้วจะกลับมาครับ"

"ได้แต่ต้องให้คนไปส่ง"

นี่คืออีกเรื่องที่ทำให้อึดอัดมีรถรับส่งตลอดเวลาไม่ว่าจะไปเรียนหรือออกไปข้างนอกทุกอย่างมีตารางเวลาชีวิตชัดเจนปากบอกว่าทำอะไรก็ได้แต่มีขีดจำกัดในนั้นเสมอ

เรื่องที่พี่เรืองหายไปในบ้านเสี่ยเข้ไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ นี่อาจจะเป็นเรื่องที่ต้องลุกขึ้นมาทำอะไรจริงจังเสียแล้ว ต้องค้นหาความจริงเกี่ยวกับที่นี่จริงจังก่อนเรียนจบสักทีถ้าปล่อยให้คนชั่วขีดเส้นทางให้เดินต่อไปคงได้กลายเป็นคนเลวที่ทั้งโลกสาปส่งแน่ๆ

รอก่อนนะพี่เรืองปลาซิวจะไม่ปล่อยให้พี่ตายฟรีแน่นอน!

..

.

ซ่าาาา โครมมมม

แค่กกกๆๆๆ

มวลน้ำเย็นยะเยือกสาดใส่ร่างเปลือยขาวซีดบ่งบอกว่าเครื่องนุ่งห่มไม่ได้อยู่บนร่างกายมาเนิ่นนาน

ร่างหนาสั่นเทิ้มพยายามลืมตาหนักอึ้งขึ้นมาท่ามกลางความเปียกปอนพล่าเบลอมึนเมาไม่ต่างจากกินเหล้ามาทั้งคืน

'ฟื้นแล้วครับ'

ซุ่มเสียงเย็นชาจากสักที่ใกล้ๆ

'ครับ ได้ครับ'

ใครสักคนก้าวเข้ามาบีบคางเชิดหน้าขึ้น

"เข้ามาเสือกทำไมอยู่ในสถานีตำรวจนั่งตากแอร์เย็นสบายก็ดีอยู่แล้ว"

"แค่กกกๆๆ?"

"เข้ามาล้วงความลับบัญชีคนอื่นทำไมครับคุณสารวัตรดาวเรือง?"

สติที่เหลือเพียงเล็กน้อยไม่ทำให้นายตำรวจใหญ่ประมวลอะไรได้รู้แค่ว่าคนตรงหน้าอันตรายมาก สัญชาติญาณของผู้พิทักสันติราษบอกว่าเป็นเช่นนั้น

"..นาย?" ดวงตาปรือปรอยขยับปากอย่างยากลำบากเพราะถูกบีบกรามด้วยมือใหญ่ข้างนั้น

"ผมเป็นคนไม่ดีครับคุณสารวัตร" เสียงเหี้ยมดังข้างหูให้ความรู้สึกคล้ายถูกแช่เเข็งเยือกเย็นเชือดเฉือนร้ายกาจอย่างที่ไม่เคยพบเจอ

"แล้วคุณต้องการอะไร?"ร่างกายอ่อนแรงเอ่ยถามขึ้นทั้งที่พยายามฝืนดวงตาให้ลืมขึ้นมากกว่าที่เป็นอยากมองสถาณการ์ตรงหน้าให้ชัดว่าทำไมถึงถูกแก้ผ้าอยู่ในสภาพมึนเมาไม่ต่างจากคนเสพยาเช่นนี้

"กำจัดคนขี้เสือกไง สร้างภาพจะช่วยเด็กทั้งที่ใช้มันเป็นสะพานเข้ามาถ้ำเสือ รู้มาตั้งแต่แรกแล้วนี่ว่าเด็กอยู่สังกัดใคร เพราะอยากทำคดีฟอกเงินที่สงสัยคนบ้านนี้อยู่แล้วก็เลยเข้าหาเด็กมันสินะ ตำรวจนี่มันหน้าด้านได้อย่างชอบธรรมจริงๆ"

ใบหน้าเรียบเฉยเอ่ยวาจาฉะฉานมองร่างเปลือยเปล่าอ่อนแรงแต่พยายามลุกขึ้นยืนเซไปเซมา

"ผมทำเพราะมันคือหน้าที่"

หมั่บ!

 

ลักยิ้มข้างแก้มขาวถูกกดจนบุ๋มลงไปสารวัตรคนดีเบ้หน้ารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดมากขึ้นร่างกายที่คล้ายจะอ่อนแรงลงเริ่มขยับเขยื้อนต่อต้านคนตรงหน้าด้วยการยกมือขึ้นผลักไสร่างใหญ่โตของใครบางคน

"ไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องเข้ามาสอด มายุ่งกับคนของเสี่ยเข้รู้ไหมว่าจะต้องเจอกับอะไร?"

ใครบางคนก่อนหน้านี้เจอกันที่หน้าบ้าน เดินสวนกันหน้าประตูแล้วพามาห้องน้ำ

ห้องน้ำที่มีกลิ่นหอมแปลกๆ ระหว่างยืนฉี่อยู่หลังจากทำธุระเสร็จแค่เดินออกมาสติก็ดับวูบไปไม่รู้สึกตัวอีกเลย

"ปล่อย.."

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่สันติวิธีน่าจะเป็นวิธี่ที่ดีที่สุดร่างกายที่ต่อต้านความเจ็บปวดเรี่ยวแรงเริ่มมีมากขึ้นเเต่แรงของอีกคนมีมากกว่าเสียจนไม่รู้ว่าจะต่อกรกับสถาณการณ์ตรงหน้าอย่างไร

"โทษทีนะสารวัตรคำสั่งจากเบื้องบนบอกว่าถ้าไม่โยนให้จระเข้กิน..ก็ต้องทำให้ไม่กล้าปริปากพูดซะ"

สายตาหรี่เล็กมองไม่ชัดนักแต่ภาพรอยยิ้มมุมปากหยักชวนสยองได้ไม่ต่างจากจระเข้ในบ่อ หลังมือสากลากลงกลางเนินอกขาวไปถึงหน้าท้อง สัมผัสเย็นชืดไม่ต่างจากศพทำเอาขนลุกซู่ตั้งชันขึ้นมา

"..จะทำอะไร!"