chapter 17

ท่าน...ท่านแม่ทัพจูบเขา!

เป็นไปได้ยังไง...เก้าเทียนรุ่ยได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความงุนงง หากเมื่อตั้งสติได้ก็รีบทาบมือผลักร่างหนาแกร่งให้ออกห่าง ทว่า...ยิ่งผลักดันกลับยิ่งถูกรัดให้แนบชิดมากขึ้นจนสัมผัสได้ถึงร่างกายที่แข็งแกร่งกำยำของกายท่านแม่ทัพ

อื้อ...เก้าเทียนรุ่ยพยายามประท้วง หากเมื่อเจอกับสัมผัสที่หนักหน่วง รุกเร้าและเอาแต่ใจ จูบที่ดูดดื่มเหมือนกำลังขโมยลมหายใจไป เขาเลยจำใจปล่อยให้ท่านแม่ทัพทำอย่างที่ใจต้องการหรือ...ก็มิใช่เขาแล้วล่ะ!

นี่แนะ!

ในเมื่อมือถูกรัดเอาไว้จนทำอะไรไม่ได้ หากเท้ายังว่างอยู่นี่น่า เก้าเทียนรุ่ยก็เลยต้องรีบเตะออกไป ทว่า...นอกจากจะมิหลุดออกจากอ้อมกอดของท่านแม่ทัพแล้ว เขายังจะเจ็บเท้าและยังจะถูกรัดจนร่างแทบจะจมหายไปในอกกว้างยิ่งกว่าเดิมด้วย

ยิ่งต่อต้านก็ยิ่งถูกกอดรัดแนบชิดกายแกร่งและยังจะถูกจูบอย่างหนักหน่วงจนเข่าอ่อน ท่านแม่ทัพก็เลยจับเอาขาทั้งสองของเขาให้โอบรัดรอบเอวเพื่อที่ตนเองจะได้กอดและจูบกันอย่างถนัดถนี่มากขึ้น แม้อยากจะต่อต้านมิยอมให้อีกฝ่ายจูบได้ง่าย ๆ หากเขาก็ทำอะไรมิถูกและยังจะถูกอีกฝ่ายจับทางเอาไว้ได้หมด 

ท่านแม่ทัพขบกัดกลีบปากสลับบดคลึง ก่อนจะสอดเรียวลิ้นล่วงล้ำเข้าไปในโพรงปาก...

ไม่ได้นะ...เก้าเทียนรุ่ยพยายามประท้วง แต่กลับถูกมือแกร่งทาบที่ท้ายทอยแล้วเพื่อให้รับกับจูบที่มีทั้งอ่อนหวานและอ่อนโยน ดื่มด่ำกับรสชาติหวานที่หนักหน่วงอย่างดูดดื่มและเอาแต่ใจ

อื้อ...ไม่ได้นะ เขาจะหลงใหลไปกับจูบนี้มิได้ หากเมื่อท่านแม่ทัพคลายความเอาแต่ใจเปลี่ยนเป็นอ้อนวอนหยอกเย้า เก้าเทียนรุ่ยก็มิรู้ว่าจะรับมืออย่างไร ก่อนที่เขาจะตาเบิกกว้างเมื่อรับรู้ว่าร่างกายมันกำลังลอยขึ้น

ไม่นะ!

โอกาสที่เขาจะขัดขืนมิมีเลย แล้วยังจะถูกท่านแม่ทัพอุ้มราวกับเขามิมีน้ำหนักไปวางไว้บนเตียง จับสองแขนไปตรึงไว้เหนือศีรษะพร้อมกับคว้าเอาเชือกรัดเอวของท่านแม่ทัพที่ถูกเขาปลดออกเมื่อตอนนำตัวไปแช่น้ำยาสมุนไพรมารัดเอาไว้มารัดเอาไว้หลวม ๆ เหมือนมิใส่ใจ หากเก้าเทียนรุ่ยรู้ดีว่าสายคมเข้มที่ทอดมองมานั่นมิใช่ มันคือความตั้งใจคล้ายกับต้องการจะเล่นเขากับอย่าง...เล่นแมวไล่จับหนู ที่ตัวเขาคือหนูที่ถูกแมวไล่จับ

บุรุษผู้นี้ช่างเป็นคนน่ากลัวยิ่งนัก!

เขามาเจอกับใครกันเนี่ย...อยากร้องไห้จริง ๆ หากตอนนี้มิใช่เวลาที่จะทำเช่นนั้น ด้วยเก้าเทียนรุ่ยพยายามขบคิดว่าจะพาตนเองรอดจากอุ้งมือท่านแม่ทัพปีศาจ! อย่างไรดี

เจ้าต้องใจเย็น ๆ เอ้อร์เอ๋อร์ อย่าวิตกจริต ทางออกจะต้องมีแน่นอน แค่ต้องค่อย ๆ คิดไปเท่านั้น

หลังนิ้วยาวลากไล้บนแก้มใสเรื่อยลงมาจนถึงลำคออย่างเชื่องช้า ขณะที่ยังมองสบสายตากับเขาและใบหน้าก็เหมือนจะมีรอยยิ้มและยังจะกล่าวว่า

“กลิ่นเจ้าหอม...น่ากิน”

ท่านแม่ทัพพูดอย่างกับกำลังเพ้ออยู่เลย

“เจ้าช่าง...น่าสนใจมาก”

“ท่าน...ท่านแม่ทัพปล่อยข้าไปเถอะนะขอรับ”

เขาเหมือนกับได้ยินเสียงหัวเราะดังมา ใจก็หล่นไปกองที่ปลายเท้า อยากจะรีบลุกขึ้นและออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด หากท่านแม่ทัพยังนั่งอยู่ข้างเตียงโดยที่มือข้างหนึ่งก็วางอยู่ที่เอวของเขา

ร้องตะโกนออกไปว่า ‘ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย’ ที่คนพวกนั้นจะต้องรีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว กับการที่เขาหาโอกาสตีหัวท่านแม่ทัพปีศาจตัวร้ายให้สลบ อย่างไหนมันจะง่ายกว่า หากสุดท้ายแล้วเก้าเทียนรุ่ยก็ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น ด้วยเขามิกล้าเสี่ยงพาตัวเองไปพบจุดจบอยู่ในคุกใต้ดินที่คงจะต้องมืดมิดและหนาวเหน็บ รวมถึงไม่มีอาหารอร่อย ๆ ให้กินด้วย

“เจ้าทำสิ่งใดกับข้า...เหม็น”

ว่าแล้วท่านแม่ทัพก็โน้มใบหน้าลงมาจนริมฝีปากแนบบนหน้าผากเขาแผ่วเบาก่อนจะเคลื่อนมาบนจมูกโด่งและสุดท้ายก็แนบลงบนริมฝีปากที่พยายามจะเอ่ยประท้วงจนมีเพียงเสียงที่ดังอืออาเท่านั้น

จะว่านาน...ก็ไม่น่าจะใช่ จะว่าเพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งจิบชาหรือก็มิแน่ใจอีก รู้เพียงแค่รสชาติของจูบที่ท่านแม่ทัพมอบให้ในคราวนี้มันหวานอบอุ่นละมุนไปเสียหมด มันทำให้เขาหวนคิดไปถึงช่วงเวลาที่ได้ปรุงอาหารและนั่งกินกับท่านแม่อย่างเอร็ดอร่อย ที่แม้ท้องจะอิ่มแล้วแต่ก็มิอยากที่จะหยุดกิน

กว่าจะรู้ตัวว่าเผลอจูบตอบท่านแม่ทัพไปก็เมื่อตอนที่อีกฝ่ายหยุดและยกตัวขึ้น กายเพรียวที่ยังมิได้สวมใส่อาภรณ์ลุกขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะขณะเดินไปยังถังน้ำที่ยังมิถูกใช้

เก้าเทียนรุ่ยรีบใช้โอกาสที่มีพาตัวเองลุกขึ้นนั่งและรีบวิ่งไปยังประตูห้องอย่างรวดเร็ว ทว่า...

“ท่านแม่ทัพ...ปล่อยข้าเถอะนะขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยขอร้องเสียงสั่น ลงจากเตียงได้เขาก็รีบวิ่งแล้วนะ หากก็ไปได้เพียงแค่สามก้าวก็ถูกท่านแม่ทัพเดินมาจับตัวเอาไว้ ทั้งที่อีกฝ่ายเพิ่งจะฟื้นมาเท่านั้น ทำไมร่างกายถึงได้แข็งแรงผิดแผกไปจากคนปกติที่เมื่อฟื้นจากไข้ การเคลื่อนไหวจะต้องเชื่องช้าและไร้เรี่ยวแรง หากผู้ที่จับเขาเอาไว้ เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและยังจะแข็งแรงมากด้วย ทำราวกับว่ามิใช่คนป่วยอย่างนั้นแหละ

สองแขนกำยำโอบกอดร่างเพรียวบางเอาไว้พลางวางคางบนไหล่กว้าง “การมิเชื่อฟัง ดิ้นรน หลีกหนี ย่อมมีโทษ”

หะ! เขาทำอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ หากเก้าเทียนรุ่ยก็มิได้มีโอกาสที่จะไถ่ถาม ด้วยถูกท่านแม่ทัพช้อนร่างบอบบางพาไปวางบนเตียง ที่หนักหนาไปกว่านั้นคือ อาภรณ์ที่เขาสวมใส่อยู่ถูกปลดออกไปจนเหลือเพียงชิ้นเดียวคือก็ชิ้นที่ใช้ปกปิดร่างกายท่อนล่างเท่านั้น

เก้าเทียนรุ่ยโมโหและอับอายจนอยากจะร้องไห้!

“ข้าเป็นผู้ที่มาทำให้ท่านฟื้นขึ้นมานะ...ท่านทำเช่นนี้กับข้าได้ยังไง” อยากจะกล่าวออกไปแรง ๆ และข่วนหน้ายิ้มร้าย ๆ ของท่านแม่ทัพปีศาจให้สมใจอยากก็ตาม หากก็ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้นแหละ ให้ทำจริง...มิกล้า ยังอยากมีหัวกับตัวอยู่ด้วยกัน

“รังแกข้าแบบนี้ทำไม”