05 | ห้าปีต่อมา

5 ปีต่อมา…

“ลูกสาวแม่สวยที่สุดเลย พร้อมมั้ยลูก”

เสียงผู้เป็นแม่คุยกับลูกสาววัยสี่ขวบเศษด้วยท่าทางใจดี แววตาที่เธอมองลูกสาวเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ถึงแม้ว่างานนี้จะเป็นงานแรกที่ลูกสาวรับถ่ายแบบก็ตาม แต่คนที่เป็นแม่ย่อมรู้ดีว่าลูกสาวของเธอเก่งแค่ไหน และต้องทำมันได้ดีแน่ๆ

“พร้อมค่ะ” ลูกสาวคนเก่งชูสองนิ้วให้ผู้เป็นแม่ก่อนที่จะเดินตามพี่ๆ ทีมงานไปยังฉากที่เซตไว้ โดยมีผู้เป็นแม่เดินตามไม่ห่าง

ทุกการกระทำของลูกอยู่ในสายตาของเธอตลอดเวลา ไอยลดามองลูกสาวด้วยสายตาปลื้มปริ่ม เวลาเห็นความพยายามของลูกยิ่งทำให้เธอนึกถึงตอนที่เธอเข้าวงการใหม่ๆ เธอมีความทะเยอทะยานและความอดทนเป็นอย่างมากที่จะได้เข้าไปอยู่ในจุดที่เธอเคยอยู่ ถึงแม้มันจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม

เธอเชื่อว่าทุกอย่างมีการเริ่มต้น มันก็ต้องมีจุดจบเหมือนละครทุกเรื่อง แล้วทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกให้มันจบแบบไหน

แต่สำหรับเธอ... มันจบแบบสวยงามมาก เพราะทุกอย่างที่เสียไปนั้นแลกมากับลูกสาวตัวน้อยที่เป็นทั้งความสุขและหัวใจของเธอ

“ฉายแววตั้งแต่เด็กเลยนะ เจ้ว่าหนูริณต้องอนาคตไกลแน่ๆ” เสียงของนัตตี้พูดขึ้นแล้วมองนางแบบตัวเล็กที่มีศักดิ์เป็นหลานสาวด้วยสายตาปลื้มปริ่มไม่แพ้ผู้เป็นแม่

“พอเลยนะคะเจ้ หยุดคิดไปเลยค่ะ เจ้ก็รู้ว่างานนี้จะเป็นงานแรกและก็งานสุดท้ายของคิริณ”

ไอยลดาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง ที่เธอยอมให้ลูกสาวมาทำงานนี้ก็เพราะสงสารผู้จัดการเก่าของเธอหรอกนะ ที่บ่นว่าหาเด็กไม่ได้ และประจวบเหมาะกับคิริณอยากลองถ่ายแบบตามรอยแม่ ซึ่งเธอไม่เห็นด้วยเท่าไหร่ แต่ก็ต้องแพ้ลูกอ้อนของลูกและลูกตื้อของผู้จัดการด้วย

“เอาน่าาาา ถ้าลูกมันชอบ จะไปขัดใจทำไม มันไม่ได้มีอะไรเสียหายสักหน่อย” นัตตี้พูดไปตามที่เห็น เพราะหลานตัวน้อยก็มีแววตั้งแต่เด็กจริงๆ และไม่ใช่ว่าเธอไม่ห่วงหลานนะ เธอแค่อยากให้หลานมีรายได้เท่านั้นเอง

…

“เหนื่อยมั้ยลูก”

ไอยลดาถามลูกสาวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง หลังจากที่ถ่ายแบบเสร็จ

“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ พรุ่งนี้คุณแม่พาคิริณมาอีกนะคะ” ลูกสาวตัวเล็กอ้อนคุณแม่ตามที่ป้านัตตี้บอก

ไอยลดาได้แต่มองหน้าลูกด้วยความลำบากใจ จริงๆ แล้วเธอก็อยากจะให้ลูกทำในสิ่งที่ลูกชอบนะ แต่ด้วยความเป็นแม่ ทำให้เธอห่วงลูกจนไม่อยากให้ลูกลำบาก เธอเคยลำบากมาก่อน เธอรู้ดีว่ามันเหนื่อยแค่ไหน และที่สำคัญ... เธอไม่อยากให้ลูกเป็นที่สนใจ เพราะมันอาจจะทำให้สิ่งที่เธอกลัวเป็นจริง...

“เจ้นัตตี้คนสวยมาแล้วจ้า... เปลี่ยนชุดเสร็จหรือยังสาวๆ” เสียงของเจ้นัตตี้ดังขึ้นมา ทำให้ไอยลดากับลูกสาวรีบหันไปมอง ก่อนจะพบว่าเธอไม่ได้เดินมาคนเดียว เธอมากับสาวสวยคนหนึ่งที่กำลังยืนยิ้มให้เธออยู่

“เสร็จแล้วค่ะป้านัต” หลานสาวตอบเสียงใส

“เจ้ขอเวลาสักครู่นะ พอดีมีคนมาแนะนำให้รู้จัก” เจ้นัตตี้หันไปยิ้มให้แขกที่ยืนอยู่ข้างๆ

“นี่คุณคริสติน่า เป็นเจ้าของชุดสวยๆ ที่เราถ่ายวันนี้” เจ้นัตตี้รีบแนะนำลูกค้าคนสำคัญของเธอทันที โดยรู้ว่าคนที่เธอพามาทำให้หญิงสาวอีกคนถึงกับช็อก

“สวัสดีจ๊ะคิริณ” หญิงสาวนั่งลงแล้วทักทายเด็กสาวตรงหน้าพร้อมรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะคุณน้าคนสวย” เด็กสาวพูดตามสิ่งที่เห็น ทำเอาทุกคนยิ้มร่า ต่างจากไอยลดาที่ยืนนิ่งราวกับถูกมนต์สะกด ได้แต่ยืนมองลูกสาวกับผู้หญิงอีกคนคุยกันอย่างสนิทสนม ราวกับรู้จักกันมานาน

“คุณน้าเป็นคนทำชุดสวยๆ ที่คิริณใส่เหรอคะ” เด็กสาวถามออกไปเสียงใส แววตาแสดงออกถึงความอยากรู้และตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน

“ใช่ค่ะ คิริณชอบมั้ยคะ”

“ชอบค่ะ คิริณชอบชุดของคุณน้า”

“แล้วคิริณชอบชุดไหนเป็นพิเศษคะ”

“ชอบชุดสีชมพู แล้วก็ชุดนางฟ้า แล้วก็ชุดเจ้าหญิงด้วยค่ะ คิริณชอบหลายชุด” เด็กสาวทำหน้าครุ่นคิดด้วยท่าทางน่าเอ็นดู แถมยังพูดเก่งจนคริสติน่าอดที่จะเอ็นดูไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้น น้าจะเอาชุดสวยๆ ให้คิริณไปเลือกที่บ้านดีมั้ย หรือถ้าคิริณไม่ชอบ น้าจะส่งตามไป...” คริสติน่ายังไม่ทันได้พูดจบ ร่างเล็กก็ถูกกระชากออกไปจากอ้อมแขน

พรึบ!!!

“เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แม่ว่าเรากลับกันเถอะลูก” ไอยลดาบอกลูกสาวหลังจากตั้งสติได้ การกระทำของเธอทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนั้นงงไปหมด แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

“ไว้โอกาสหน้าน้าจะเอาชุดสวยๆ มาฝากนะ”

คริสติน่าบอกเด็กสาวก่อนจะถูกผู้เป็นแม่จูงมืออกไปอย่างรีบร้อน...