เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 1 พายุลูกใหญ่
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-07 13:23:22จากท้องฟ้าที่เคยเป็นสีฟ้าครามสดใส ก็กลับกลายเป็นสีดำมืดสนิทราวกับกลางคืนที่ไร้แสงของดวงดาวและจันทรา แม้แต่ถนนหนทางยังคงมืดมิดพายุก่อตัวขึ้น มันหมุนราวกับเครื่องจักรขนาดใหญ่ที่สามารถกลืนกินตึกขนาดสี่สิบชั้นเข้าไปให้หายไปกับตา
ผู้คนต่างยกมือไหว้ร้องขอชีวิตจากพระผู้เป็นเจ้า ทั้งสายฝนและพายุต่างพัดโหมกระหน่ำจนรถยนต์ที่กำลังแล่นอยู่ปลิวไปกับแรงหมุนของลมอย่างไร้ทิศทาง ไม่รู้ว่าความเร็วของลมมฤตยูนี้มันแรงแค่ไหนที่สามารถพัดและดูดกลืนกินตึกเข้าไปภายในวงโคจรของมัน หญิงสาววัยยี่สิบสองหน้าตาสะสวยร้องไห้สั่นระริกบนรถประจำทางที่ดับเครื่องยนต์สนิท เพราะระบบภายในรถขัดข้องไปหมดทำให้ไม่สามารถเปิดประตูรถออกไปได้ ทุกคนในรถต่างร้องไห้กันระงม เวลานี้เธอคิดถึงพ่อกับแม่และน้องชายของตัวเองที่อยู่ต่างจังหวัดมากเหลือเกิน ถ้ารู้ว่าจะต้องมาตายแบบนี้คงจะทำดีกับพวกเขาให้มากๆ “หรือนี่อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่บนโลกใบนี้” หญิงสาวดวงตาคมโตเบิกโพลงจ้องมองไปยังพายุหมุน ที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาทางรถบัสประจำทางที่เธอนั่งอยู่ ผู้คนที่ติดอยู่ในรถต่างมองหาไม้หรือของแข็งเพื่อที่จะทุบกระจกหน้าต่างให้แตกออกไป แต่ทันใดนั้นกระจกก็แตกดังเพล้ง!!! แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะในเมื่อพายุมันดูดกินพวกเขาเหล่านั้นเข้าไปในวงโคจรของมันแล้ว ผู้คนที่ติดในรถกรีดร้องราวกับคนบ้ารวมถึง ลินา ที่หวาดกลัวจนขาดสติด้วยเช่นกัน "ฉันยังตายไม่ได้ ฉันยังไม่อยากตาย ช่วยฉันด้วยได้โปรดเถอะ ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ขอร้องล่ะ" ลินาพนมมือไหว้อยู่บนรถด้วยความหวาดกลัว แต่ดูเหมือนว่าพายุจะไม่ยอมฟังคำขอของเธอเลยและไม่มีใครได้ยินด้วยซ้ำ ครืนนน เปรี้ยงง! เสียงฟ้าผ่า ฟ้าร้องและลำแสงที่เกิดจากฟ้าแลบที่อยู่ภายในรถคันนี้มันน่ากลัวจนหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ "ได้โปรดเถอะ ช่วยฉันสักครั้ง" หญิงสาวร่างบางหลับตาปี๋ เมื่อรถประจำทางตกลงมากระแทกกับพื้น ทำให้ร่างกายของเธอนั้นเจ็บไปหมดทั้งตัว บางทีร่างกายของเธอนั้นอาจกำลังถูกไฟคลอกแล้วก็ได้ เพราะเธอเองรู้สึกร้อนผิวหนังจนแทบจะไหม้แต่ทำไมกลับรู้สึกเหมือนมีใครกำลังอุ้มช้อนร่างของเธอเอาไว้ในอ้อมแขนกันล่ะ ลินาที่อยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก็เห็นผู้ชายร่างสูงนัยน์ตาแดงก่ำราวกับลูกไฟที่ลุกโชนจนน่ากลัวและน่าเกรงขาม แขนและร่างกายของชายผู้นี้ร้อนราวกับไฟคล้ายว่าจะเผากระดูกของหญิงสาวนั้นให้ไหม้แทบไม่เหลือจุน "ฉะ...ฉันร้อน" ลินาพูดเสียงสั่นระริก ในขณะที่สองแก้มยังเปียกน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด "โอ๊ย…ฉันตายแล้วเหรอ ฉันตกนรกจริงๆ เหรอ" หญิงสาวที่กำลังร้อนไปทั่วร่างกายราวกับคนถูกเผ่าทั้งเป็น กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "พ่อคะ แม่คะ เรย์ ลาก่อนนะทุกคน" ลินาพูดเมื่อร่างบางของเธอเริ่มไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรอีกแล้ว และภาพภายในหัวของเธอนั้นก็ค่อยๆ มืดมิดและดับไป ลินารู้สึกตัวขึ้นอีกครั้งเพราะรู้สึกเหมือนมีคนเอาของเย็นมาประคบที่ใบหน้า มันเย็นจัดจนหญิงสาวรู้สึกปวดตุบๆ ที่บริเวณนั้นทันที เธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นและของเย็นนั้นก็ค่อยๆ ประคบลงที่แขนทั้งสองข้างลงมาที่ฝ่ามือของเธออย่างนุ่มนวล แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้เธอเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย "เจ็บ…ฉันเจ็บ" หญิงสาวที่กำลังสะลึมสะลือค่อยๆ หรี่ตามองชายร่างสูงใหญ่นัยน์ตาแดงก่ำที่นั่งอยู่ตรงหน้า ความคิดมากมายประเดประดังเข้ามาในหัวของเธอ “ฉันคงตกนรกแล้วจริงๆ สินะทำไมฉันไม่ทำบุญให้เยอะกว่านี้ ถ้าฉันรู้ว่าจะต้องมาตายแบบนี้ฉันคงจะทำดีกับทุกคนให้มากๆ พ่อกับแม่ที่ฉันคอยแต่จะเถียงท่านอยู่ตลอดเวลา ดื้อรั้นกับท่านเสมอ เรย์ น้องชายคนเดียวของฉันที่ฉันชอบอมเงินค่าขนมแล้วไปซื้อหนังสือนิยายมาอ่านตั้งแต่ฉันเรียนอยู่ม.ต้นจนตอนนี้ นี่ฉันก็ใกล้จะเรียนจบอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว ทำไมฉันถึงได้ร้ายกาจอะไรขนาดนี้ ฮือๆ" ลินานอนเพ้อนึกเสียดายในสิ่งที่เกิดขึ้น แพขนตาคู่งามที่ปิดสนิทนั้น ก็มีน้ำตาไหลออกมาจนเปียกชุ่ม “นี่เจ้า ถ้ารู้สึกตัวก็ลืมตาแล้วลุกขึ้นมาซะ" เสียงทุ้มใหญ่นั้นกังวานจนน่าเกรงขามชวนขนลุก "คุๆ …คุณเป็นใคร" หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ถามเสียงสั่นถอยกรูดจนร่างบางไปพิงกับหัวเตียงชายหนุ่มร่างสูงใหญ่นั้นค่อยๆ หันหลังกลับมามองหญิงสาวที่มีอาการหวาดกลัวอยู่บนเตียง พึ่บ! แล้วดวงตาแดงก่ำคู่นั้นของเขาก็เกิดไฟลุกโชนขึ้นมาในทันที "กรี๊ดดด" ลินาร้องตะโกนจนสุดเสียง จนชายหนุ่มตรงหน้าต้องเอามืออุดหูเพราะเสียงกรี๊ดที่ดังจนสามารถทำลายแก้วหูให้แตกได้เลย "นี่ฉันตายแล้วจริงๆ เหรอ" ลินารีบลุกขึ้นมาคุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่มที่ดูสง่าผ่าเผยราวกับเทพบุตรในยามที่ดวงตาคู่สวยของเขาไม่มีไฟลุกโชนแล้ว "ยัง" เขาตอบด้วยน้ำเสียงก้องกังวานพร้อมนัยน์ตาของเขาที่แดงก่ำขึ้นอีกครั้ง "คุณคือ…ยะยมทูตใช่ไหม ได้โปรดปล่อยหนูไปเถอะหนูยังมีหลายสิ่งที่ต้องทำ ละเว้นชีวิตหนูเถอะนะคะ" หญิงสาวคลานไปเกาะแข้งขาของเขาเพื่อขอความเมตตา แต่ชายที่สูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรนั้น กลับเชิดหน้าขึ้นไม่สนใจเธอเลยสักนิด "โอ๊ย ร้อน ทำไมตัวคุณถึงร้อนอย่างกับไฟ หนูรู้ว่าบังอาจที่ล่วงเกินคุณ ปล่อยหนูไปเถอะ" ลินาร้องไห้สั่นไหว พร้อมเอามือลูบตามลำตัวของตัวเองที่ปวดแสบปวดร้อนอย่างมากที่สุด มันแดงมากเดี๋ยวอีกหน่อยมันก็คงจะพุพองขึ้นแน่ๆ “แต่ฉันตายแล้วหนิ ทำไมฉันยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่” หญิงสาวท่าทางงุนงงพร้อมก้มดูแขนของตัวเอง "ถ้าข้าไม่อนุญาต เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์มาจับตัวข้า" ชายร่างสูงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจลง หน้าอกที่กระเพื่อมไปด้วยหายใจเข้าออกนั้น บ่งบอกให้รู้ว่าเขากำลังพยายามข่มเก็บไฟร้อนที่อยู่ภายในตัวเองอยู่ เพราะหญิงสาวสังเกตเห็นว่ารอบๆ ตัวของชายผู้นี้ มีไอร้อนออกมาอยู่ตลอดเวลาและมันก็ค่อยๆ หายไป จึงทำให้ภายในห้องเริ่มเย็นขึ้นอีกครั้ง "เหมือนกับที่คุณอุ้มหนูงั้นเหรอ เพราะคุณไม่อนุญาตให้หนูถูกตัวของคุณ หนูเลยมีรอยแผลแดงแบบนี้ถ้าเป็นอย่างนั้นอย่ามาอุ้มหนูเลยค่ะ" หญิงสาวพูดต่อว่าชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอยกใหญ่ จนลืมไปว่าเมื่อกี้เธอยังร้องขอชีวิตกับเขาอยู่เลย "ข้าลืม…" น้ำเสียงก้องกังวานนั้นเอ่ยสั้นๆ "คุณลืมว่าหนูยังไม่ตายใช่ไหมคะ เห็นไหมหนูบอกแล้ว" ลินายืนพูดลอยหน้าลอยตา "เจ้ายังไม่ตาย หลังจากเจ้าหายดีแล้วข้าจะพาเจ้ากลับบ้าน" ชายหนุ่มผู้น่าเกรงขามพูด แล้วเขาก็เดินไปเปิดผ้าม่านหน้าต่างกระจกขนาดใหญ่ เพื่อให้แสงแดดส่องเข้ามาชุดสีขาวของเขามันสะท้อนกับแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาจนหญิงสาวต้องหรี่ตาลง เมื่อเธอค่อยๆ เปิดตาขึ้นเธอก็เห็นชายลึกลับผู้นี้กำลังเดินถือแก้วน้ำมาแล้วยื่นส่งให้เธอด้วยใบหน้านิ่งเฉย "กินซะ ถ้าเจ้ายังไม่อยากตายจริงๆ" "น้ำอะไรคะ" ลินาอดไม่ได้ที่จะถามพร้อมกับเบือนหน้าหนีเมื่อเขายื่นแก้วเข้ามาใกล้จนหญิงสาวร้อนวูบวาบที่ใบหน้า เพราะไอร้อนจากร่างกายกำยำของเขาที่แผ่ความร้อนมาหาเธอ "น้ำนี้มันจะช่วยให้เจ้าหายเจ็บปวดและร่างกายฟื้นตัวเร็วขึ้น กินซะ ก่อนที่เจ้าจะได้ตายจริงๆ" หญิงสาวรีบรับมาดื่มโดยไม่ลังเลอีกต่อไป เพราะเธอเองก็ไม่อยากตายตอนนี้ด้วยเช่นกัน บางทีน้ำแก้วนี้อาจช่วยให้เธอหายเจ็บปวดได้ เหมือนกับผ้าชุบน้ำที่เขาเช็ดตัวเธอเมื่อกี้ แล้วรอยแดงแผลพุพองที่เกิดจากเขามันก็ค่อยๆ จางหายไปไม่เหลือแม้แต่ความเจ็บปวดใดๆ ไว้เลย นี่มันอะไรกัน! "นี่มันน้ำอะไรคะ ทำไมแผลของหนูถึงหาย น้ำนี่สามารถชุบชีวิตคนได้ใช่ไหมคะ" หญิงสาวถามชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมสำรวจดูแขนขาของตัวเอง "น้ำที่เกิดจากไฟเย็นเพราะเจ้าโดนไฟร้อนที่เกิดขึ้นจากข้า" เมื่อชายร่างสูงพูดจบ เขาก็นำผ้าพันแผลขึ้นมาพันฝ่ามือของเขาที่มีน้ำสีฟ้าไหลหยดลงมาจนถึงข้อมือของเขาในทันที ซึ่งลินาเองก็สงสัยเกี่ยวกับน้ำที่ชายหนุ่มให้ดื่มด้วยเช่นกัน และเพียงไม่กี่วินาทีก็ทำให้หญิงสาวตกตะลึงไปชั่วขณะ เมื่อลมพัดเข้ามาให้เส้นผมของเขาปลิวไหวประจวบกับแสงแดดส่องเข้ามาภายในห้องทำให้เห็นใบหน้าของเขาชัดเจนขึ้น เธอมองพินิจใบหน้าของชายที่อยู่ตรงหน้านี้ ผู้มีใบหน้าที่หล่อเหลางดงามราวกับเทพบุตรมาจุติจริงๆ หุ่นที่สมส่วนและงดงามราวกับเทพเจ้าตั้งใจสร้างมา บางทีอาจจะเป็นร่างปลอมของเขาก็ได้ลินาคิดในใจ ใช่! มันต้องพิสูจน์ทันใดนั้นหญิงสาวก็ก้มโค้งมองดูชายผู้มีใบหน้าหล่อเหลาผู้นี้ผ่านใต้หว่างขาของตัวเอง "ถ้าเจ้ายังล้อเลียนข้าอีก ข้าจะเผาเจ้าทั้งเป็น!" เขาพูดพร้อมกับยืนกอดอก ทำให้หญิงสาวต้องรีบเงยหน้าขึ้นมา หญิงสาวไม่กล้าสบตากับเขาเลยสักนิดคงเป็นเพราะว่ากลัวเขาจะเผาเธอนั่นเอง
บทล่าสุด
ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 40 จากลาเพื่อเริ่มต้นใหม่ (จบบริบูรณ์)
“ลินาคุยกับใครอ่ะ เปิดประตูเลยนะเรย์ได้ยินเสียงผู้ชาย ถ้าไม่เปิดเรย์จะฟ้องแม่จริงๆ ด้วย” เป็นน้องชายของเธอนั่นเองที่มาเคาะประตู“ขัดจังหวะข้าจริงๆ อยากให้ข้าเผาคนมาเคาะไหม” เขาถามหญิงสาวพร้อมกับเสียงจิปาก“ไม่ได้ค่ะ นั่นมันน้องของหนูนะเขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาลน่าสงสารจะตาย”“เรย์ พี่ดูหนังในโทรศัพท์น่ะ มีผู้ชายที่ไหนล่ะ” ลินารีบเปิดประตูออกมา“แล้วไป เรย์คิดว่าแอบพาผู้ชายมาจะฟ้องแม่จริงๆ ด้วย” หญิงสาวรู้ว่าน้องชายของเธอพูดไปแบบนั้นเอง เพราะเธอรู้ดีว่าเขาเป็นห่วงเธอมากแค่ไหนถ้าจะคบกับใครสักคน แบบพี่อาร์มเธอก็เพิ่งมารู้ทีหลังว่าเขาเป็นลูกคนรวยแล้วเขาก็กลับไปอยู่กับพ่อของเขาแล้วซึ่งก็เป็นเจ้าของบริษัทที่เธอเคยทำอยู่เพราะตอนนี้เธอลาออกจากบริษัทแล้ว แม้อาร์มจะชวนไปทำงานด้วยแค่ไหนเธอเองก็ปฏิเสธเขาอยู่ดีและก็เพราะเธออีกน่ะแหละเรย์ถึงได้จมน้ำ เพราะเขาคิดว่าผู้หญิงที่จมน้ำอยู่ในสระตรงสวนสาธารณะเป็นเธอ จึงกระโดดลงไปช่วยแต่เขาไม่รู้ว่าบ่อนั้นมันลึกแถมยังลึกเป็นขั้นบันไดอีก โชคดีที่พี่อาร์มมาช่วยได้ทันไม่งั้นน้องชายของเธอคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้เป็นแน่ แม้เรย์จะบอกว่าอาร์มสามารถไล่ผีไปได้ เธอก็ไม่อยาก
ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 39 ขอพรอีกครั้ง
เมื่อลินาเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยก็เดินสวนกับอาร์มพอดี ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะพุ่งเข้ากอดเธอในทันทีจนหญิงสาวไม่ทันตั้งตัวเลยเซถลาไปด้านหลังเพราะขนาดตัวของชายหนุ่มที่ใหญ่กว่าเธอมาก“ลินา ไปไหนมาพี่แทบจะบ้าตายแล้วรู้บ้างไหม พี่จะตายอยู่แล้ว” ชายหนุ่มสวมกอดเธอจนแน่นพร้อมกับร้องไห้ ใช่แล้วเขาร้องไห้“พี่อาร์ม” เธอเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ขอบคุณนะขอบคุณที่กลับมา” เขาใช้สองมือจับลูบผมของเธอขึ้นลงแล้วจูบไปที่หน้าผากของหญิงสาวอย่างลืมตัวและสวมกอดร่างเล็กอีกครั้งจนเธอแทบหายใจไม่ออก“พี่อาร์ม หนูกลับมาแล้วแต่พี่จูบหนูทำไมคะ” หญิงสาวผลักเขาออกในทันที“พี่ขอโทษ พี่ดีใจไปหน่อย” ชายหนุ่มเกาท้ายทอยอย่างเขินอายเมื่อกี้เขาเล่นใหญ่เกินไปหรือเปล่านะ“ลินา เป็นแฟนกับพี่ไหม เรามาคบกันเถอะนะ” ชายหนุ่มที่เดินนำเธอไปนิดหน่อยหยุดดักเธอไว้และสารภาพความในใจทั้งหมดที่มี เพราะเขาจะไม่ปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไปอีกแล้ว“คะ” หญิงสาวยังงงๆ“พี่รักลินานะ เป็นแฟนกับพี่ได้ไหมให้โอกาสผู้ชายคนนี้ได้ดูแลเธอได้ไหม” ชายหนุ่มที่ยืนรอฟังคำตอบจากหญิงสาวก้าวเข้ามาใกล้หญิงสาวจนห่างกันแค่คืบ
ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 38 รับข่าวร้าย
แผ่นกระดาษลอยลงมาจากท้องฟ้าและกลายเป็นผืนผ้าที่ไม่มีตัวอักษรตกมาอยู่ในมือของเจ้าของในทันทีที่เขาแบมือรับ“เทพเจ้าเล่ห์ ทำให้มนตร์ข้าเสื่อมจนได้สินะ” เขาขย้ำผืนผ้านั้นและปาลงไปกับพื้น“จะให้ข้าทำอย่างไรต่อดีคะท่านธารา” นางรับใช้ของธารายืนก้มหน้าพร้อมฟังคำสั่งของเจ้านายอย่างจงรักภักดี“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เจ้าคอยดูเถอะผลที่ตามมาจะทำให้เจ้าปาวกะถึงกับกระอักเลือดตายเลยทีเดียว ฮึๆ”ที่โรงพยาบาล“อาการของพ่อไม่ดีเลยเรย์ ฮือๆ” เสียงร่ำไห้ของแม่ที่นั่งเอามือปิดหน้าร้องไห้เมื่อลูกชายของเธอมาถึง“พ่อต้องไม่เป็นอะไรครับแม่ หมอต้องช่วยพ่อได้แน่ๆ” เรย์นั่งสวมกอดแม่ของตนเองที่ร้องไห้ดูเหมือนใจจะขาดเสียให้ได้เขาเองก็ไม่ต่างกันแถมพี่สาวของเขายังมาหายตัวไปอย่างปริศนาอีก“แล้วลินาล่ะลูก กลับมาหรือยัง” คนเป็นแม่ถามลูกชายเมื่อเห็นว่าไม่ได้มาพร้อมกัน“เออ…ลินาติดงานไปต่างจังหวัดกำลังจะมาครับ” เรย์ตอบไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากให้แม่ของเขาต้องคอยเป็นห่วงลินาไปด้วย แล้วถ้าพี่สาวกลับมาไม่ทันเขาจะตอบแม่ว่าอย่างไรดีจนผ่านไปสองชั่วโมงที่สองแม่ลูกกลับต้องมาพบกับข่าวร้าย พ่อเสียชีวิตแล้วด้วยอาการหัวใจวาย เหมือนดั่
ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 37 ทำให้มนตร์เสื่อม
ชายหนุ่มร่างสูงอุ้มหญิงสาวมายังเตียงนอนของเขาแล้วค่อยๆ วางนางลงอย่างช้าๆ อย่างทะนุถนอมฝ่ามือหนาค่อยๆ เขี่ยแก้มของนางอย่างหวงแหนเพียงแค่คิดว่าคนที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่เขาแต่เป็นคนอื่นเขาก็รู้สึกอึดอัดและอยากจะเผาทุกคนให้มอดไหม้ที่บังอาจเข้ามาใกล้มนุษย์ตัวเล็กๆ แบบนี้“ข้าคงตกหลุมรักเจ้าจริงๆ ลินา” เขาค่อยๆ ถอดเสื้อของตัวเองออกและก้มลงประทับริมฝีปากไปที่เรียวปากสวยของหญิงสาวที่นอนหลับใหลไม่ได้สติ“อือ” หญิงสาวที่ถูกเขาจูบพูดอู้อี้ในลำคอเมื่อชายหนุ่มสอดแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานของหญิงสาว“ข้าทำผิดอย่างมหันต์ลินา ข้าถึงถูกลงโทษอย่างนี้” เขาพูดพร้อมกับค่อยๆ ดันตัวเองขึ้นมาจากริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาวและนี่เป็นครั้งแรกที่เขาก้าวล้ำเธอมากขนาดนี้“คุณ” ลินาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ“ข้ากำลังมีกิเลสกับเจ้า ข้ามีความรู้สึกแปลกๆ อยู่ภายในตัวของข้า” ปาวกะพูดพร้อมกับก้มลงไปจูบหญิงสาวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ลินาที่นอนอยู่กลับโอบกอดต้นคอที่แข็งแรงของเขาเอาไว้ราวกับว่ากลัวเขาจะหนีหายไป“เจ้ากำลังเล่นกับไฟอยู่…รู้ไหม” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าพูดกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวที่กำลังโอบรั้งต้นคอแข็งแรงให้ก้มหน
ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 36 กลับมาที่นี่อีกครั้ง
เช้าวันใหม่ที่บริษัทที่ลินาทำงานอยู่ชายหนุ่มร่างสูงหุ่นนายแบบที่กำลังถูกช่างแต่งหน้ารุมล้อมอยู่เพราะว่าเขามีถ่ายแบบหลายชุดกับการออกนิตยสารเล่มใหม่เพื่อขอบคุณแฟนคลับพร้อมแจกลายเซ็นในงานมีตติ้งของอินคาหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังยุ่งกับการทำงานอยู่หันไปมองอินคาด้วยแววตาที่ชื่นชมเขา ไม่คิดว่าเขาจะมาไกลขนาดนี้แต่แปลกที่หัวใจของลินาไม่ได้เต้นแรงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ในทางกลับกันเธอกลับรู้สึกหัวใจพองโตเมื่อนึกถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นของปาวกะและรสจูบที่เทพอย่างเขามอบให้แม้ว่ามันจะไม่ได้เกิดจากความรักก็ไม่เป็นไร ก็เขาเป็นเทพเย็นชานี่เนอะ เพียงแค่คิดแบบนี้ก็ทำให้หญิงสาวเผลอยิ้มออกมา แต่รู้ไหมว่าการกระทำของเธออยู่ในสายตาของธาราตลอด ใช่แล้วเขาตามเธอไปทุกหนทุกแห่งเพื่อกดดันปาวกะให้ดึงคัมภีร์ออกมาจากตัวของเธอเองยังไงล่ะ“เทพที่มีกิเลสกับมนุษย์สุดท้ายก็ต้องจบชีวิตตนเองและสูญสลายไปเป็นเถ้าธุลีตลอดกาลสินะ งั้นข้าจะช่วยให้เจ้ารีบหายไปแล้วกันเจ้าเทพแห่งไฟ” เมื่อคิดดังนั้นธารากับร่ายมนตร์ไปที่หญิงสาวที่กำลังยุ่งกับงานตรงหน้า จู่ๆ เธอก็เกิดล้มลงหมดสติไปในทันที แล้วตัวที่เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งของหญิงสาวกลับถูกอุ้มข
ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 35 ใครหึง
“คุณจ้องหนูทำไมคะ” ลินาถามปาวกะเมื่อเขายังคงมองเธอไม่ละสายตา“เพราะเจ้าขี้เหร่ไง ข้าเลยสงสัยว่าทำไมชายผู้นั้นถึงมาวนเวียนแต่กับเจ้า” ปาวกะพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆ หญิงสาวที่กำลังเดินไปซื้อข้าวกล่องมาทานเพราะเธอยังไม่อยากกินขนมที่เขาซื้อมาให้“ใครคะ”“นั่นไง” ปาวกะพูดเมื่อเห็นชายหนุ่มที่เขากำลังพูดถึงเดินเข้ามาใกล้ลินา“ลินามาซื้อข้าวเหรอ มากินในร้านด้วยกันไหม” อาร์มเดินเข้ามาทักทายเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวกับดีใจที่ได้พบเธอแบบนี้ แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเขาเห็นปาวกะก้าวขามายืนอยู่ข้างๆ ลินาแบบแขนแนบชิดกัน“ได้ค่ะพี่” เธอตอบรับทันทีเพราะว่าหญิงสาวอยากจะรู้ว่าปาวกะที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอนั้นจะมีอาการเป็นอย่างไร“ไหนเจ้าบอกว่าจะกลับไปกินที่ห้องกับข้าไง” เขาโอบไหล่ของหญิงสาวราวกับมนุษย์ที่หึงหวงคนรักของตัวเองอยู่“คุณบอกไม่ชอบกินของพวกนี้นี่คะ” เธอหันไปว่าเขาจนปาวกะถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อหญิงสาวขัดใจเขาเวลาอยู่ต่อหน้าของมนุษย์ที่เขาไม่ชอบหน้าสักเท่าไหร่“ก็ได้ งั้นเจ้ากินที่นี่เลย” ปาวกะไม่พูดเปล่ากับเดินนำเข้าไปในร้านและลินากับอาร์มก็ตามเข้าไปนั่งด้วย ตลอดเวลาที่ทั้งสองทานอาหารกัน ปาวกะสังเก
บางทีคุณอาจจะชอบ
