บทที่ 1201

ขณะนี้ ในห้องโถงใหญ่ของวังเทียนเจี้ยน ปรมาจารย์ว่านเจี้ยนและฮว่าเทียนเจินเหรินกำลังอึดอัดใจ

คราวนี้ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถแย่งชิงตำแหน่งขุนพลเทพพิทักษ์ชาติมาได้เท่านั้น แต่ยังถูกฉู่เฉินไอ้เด็กนั่นทำให้อับอายต่อหน้าสาธารณชน ทั้งเสียหน้าและยังเสียผลประโยชน์ไปอีกด้วย

ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา ใครจะกล้าทำกับพวกเขาแบบนี้?

วังเทียนเจี้ยนและสำนักหัวเทียนเป็นสำนักใหญ่ในสี่เขตศักดิ์สิทธิ์ อย่าว่าแต่ในโลกมนุษย์ แม้แต่บนภูเขาหลางจวีซวีก็ยังโดดเด่นที่สุดอีกด้วย!

“ไอ้เด็กฉู่เฉินนี่สมควรตายจริงๆ!”

ฮว่าเทียนเจินเหรินคำรามลั่น บีบถ้วยชาในมือจนแหลกเป็นผุยผง

ปรมาจารย์ว่านเจี้ยนก็มีสีหน้าบึ้งตึงจนน่ากลัวเช่นกัน เมื่อนึกถึงฉากที่ถูกฉู่เฉินตบหน้าต่อหน้าสาธารณชน ปรมาจารย์ว่านเจี้ยนก็โกรธจนถึงขีดสุด!

ในขณะนี้เอง ถานเฟิงก็รีบก้าวขึ้นมาบนห้องโถงใหญ่ เข้าใกล้ปรมาจารย์ว่านเจี้ยนและกระซิบกระซาบอยู่ครู่หนึ่ง

“โอ้?”

ใบหน้าที่บึ้งตึงของปรมาจารย์ว่านเจี้ยนอยู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นยินดี พลางกล่าวกับถานเฟิงว่า “รีบพาเขาขึ้นมา!”

“ครับ!”

ถานเฟิงตอบรับหนึ่งเสีนงและรีบเดินลงจากห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว ไม่นาน ถานเฟิงก็พาสวี