บทที่ 4 

แสงแดดส่องร่างกายที่ขาวนวลของหลิ่วชิงเหอ ผิวพรรณของเธอภายใต้แสงอาทิตย์ขาวใสราวกับหิมะ

“ไอ้สัตว์เดรัจฉาน! ปล่อยฉันนะ! เชื่อไหมว่าฉันจะฆ่าแก อื้อ ๆ ๆ...”

หลิ่วชิงเหอตะโกนขัดขืน ใช้ทั้งมือทั้งเท้าต่อยแตะฉู่เฉินไม่หยุด

แต่วินาทีต่อมาปากสีชมพูของเธอก็ถูกอุดเอาไว้ ทำได้แค่ร้องเสียงอู้อี้

หลิ่วชิงเหอสัมผัสได้ถึงความเผด็จการและความรุนแรงของอีกฝ่าย พยายามอ้าปากตัวเอง ใบหน้าของเธอมีแต่ลมหายใจร้อนรุ่มของฉู่เฉิน

ยิ่งขัดขืนฉู่เฉินก็ยิ่งรุนแรง

หลิ่วชิงเหอที่ไม่เคยถูกผู้ชายจูบอย่างรุนแรง ร่างกายของเธอจึงอ่อนแรงทันที

เหมือนกับพื้นดินที่แห้งแล้งมานานถูกคนรดน้ำให้

“ไอ้สัตว์เดรัจฉาน ฉันจะฆ่าแกแน่ อื้อ ๆ ๆ...”

หลิ่วชิงเหอทำได้เพียงร้องอู้อี้

“แม่หนูกลับมาแล้ว” ทันใดนั้นด้านล่างก็มีเสียงของหลิ่วหรูเยียน

จากนั้นก็มีเสียงหลิ่วหรูเยียนขึ้นบันไดมา เสียงเดินเท้าสวบสาบเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

หลิ่วชิงเหอลนลานแล้ว เธอออกแรงแตะฉู่เฉินออกไป จ้องมองเขาด้วยสายตาโกรธแค้นก่นด่าออกมา “ไอ้สารเลว! ฉันเป็นแม่บุญธรรมของแก แกทำแบบนี้ฟ้าผ่าแกตายแน่!”

ฉู่เฉินเลียริมฝีปาก หัวเราะอย่างชั่วร้าย “แม่บุญธรรมเหรอ? หลิ่วชิงเหอตอนพวกเธอแม่ลูกขังฉันไว้ที่นี่ เธอก็ไม่ใช่แม่บุญธรรมของฉันอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นศัตรูของฉัน!”

“ไม่ต้องพูดมาก ปากของเธอรสชาติดีเลยทีเดียว”

“แก!” หลิ่วชิงเหอโมโหมาก

ตอนนี้เองเสียงเท้าก็มาถึงหน้าประตู เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ด้านนอกมีเสียงของหลิ่วหรูเยียนดังขึ้น “แม่ทำอะไรอยู่? ไม่ยอมพูดอะไรเลย หนูเข้าไปแล้วนะ”

“อย่าเข้ามา! แม่อาบน้ำอยู่!” หลิ่วชิงเหอกล่าวอย่างร้อนรน

ถ้าปล่อยให้หลิ่วหรูเยียนเห็นเธอกับฉู่เฉินในสภาพนี้ เธอคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

เธอจ้องฉู่เฉินเขม็ง กดเสียงต่ำลงข่มขู่ว่า “อย่าส่งเสียง! ไสหัวไปซะ แล้วฉันจะทำเป็นว่าไม่เคยเกิดเรื่องนี้มาก่อน!”

ตอนนี้หลิ่วชิงเหออยากให้เจ้าสัตว์เดรัจฉานฉู่เฉินออกไปเดี๋ยวนี้

“เหอะๆ” ฉู่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชา นั่งลงบนโซฟา ใช้สายตามองหลิ่วชิงเหอที่โป๊เปลือยอย่างไร้ความกังวล

รูปร่างสุดยอดมากจริงๆ!

ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผู้ชายเลือดซูบฉีดเป็นบ้า

“หลิ่วชิงเหอ อยากจะไล่ฉันไปตอนนี้สายไปแล้วล่ะ” ฉู่เฉินยิ้มอย่างชั่วร้าย

“แม่ อาบน้ำเสร็จหรือยัง? ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวหนูเข้าไปอาบด้วย” หลิ่วหรูเยียนตะโกนจากด้านนอก

“อย่านะ! ลูกลงไปก่อน!” หลิ่วชิงเหอตะโกนออกมา ใช้สายตาเคียดแค้นมองไปทางฉู่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แกจะทำอะไรกันแน่?”

“หลิ่วชิงเหอ อย่ามาแกล้งตอแหลกับฉัน เธอเป็นผู้หญิงที่ผ่านเรื่องชายหญิงมาแล้ว เธอคิดว่าวันนี้ฉันจะปล่อยเธอไปเหรอ?” ฉู่เฉินยิ้มอย่างเรียบเฉย

“อยากจะนอนกับฉันเหรอ! ฝันไปเถอะ! ถ้าแกกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะให้คนมาฆ่าแก!” หลิ่วชิงเหอโมโหมาก

“แม่กำลังคุยกับใครอยู่เหรอ?” ที่ด้านนอกหลิ่วหรูเยียนเผยสีหน้าสงสัย ใช้หูพิงประตู ยื่นก้นกลมๆ ของเธอออกมา

“เรื่องที่บริษัท ลูกทำไมยังไม่ลงไปอีก!” หลิ่วชิงเหอดุว่า

“อ้อ งั้นหนูลงไปก่อนนะคะ” หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วที่เรียวงาม เดินลงจากชั้นสองแต่ยังหันกลับไปมองเป็นระยะๆ

เมื่อได้ยินเสียงเดินค่อยๆ ห่างออกไป หลิ่วชิงเหอก็ผ่อนคลายลง

แต่คำพูดต่อไปของฉู่เฉินทำให้เธอตัวเกร็งตัวอีกครั้ง

“หลิ่วชิงเหอ หลายปีมานี้ พวกเธอแม่ลูกแช่ยาจากฉัน ไม่รู้สึกว่าร่างกายเปลี่ยนไปเหรอ?” ฉู่เฉินถามด้วยหน้าตาอมยิ้ม ขณะนั่งบนโซฟา สายตาจับจ้องไปทางหลิ่วชิงเหอที่คิดจะสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ

หลิ่วชิงเหออึ้งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “มีอยู่แล้ว ฉันรู้สึกว่าตัวเองสาวขึ้น ฉู่เฉินถ้าแกยังไม่อยากตาย ก็มาเป็นสมุนไพรมนุษย์ให้พวกเราแม่ลูกต่อไป ไม่อย่างนั้น ฉันมีหลายวิธีที่จะฆ่าแกได้”

“เหอะๆ อย่าพูดอวดเก่งนัก อีกห้านาทีเธอก็ต้องคุกเข่าขอร้องฉันเหมือนสุนัขแล้ว!” ฉู่เฉินหัวเราะ

เมื่อหลิ่วชิงเหอได้ยินจึงหันหน้ากลับไป เธอเอามือกอดอกยังไม่ได้ผูกชุดคลุมอาบน้ำ เมื่อมองจากลำคอที่ขาวสวยลงมาถึงไหล่ที่คมชัด หน้าท้องที่เรียบเนียน และ...

สมบูรณ์แบบ น่าเย้ายวนมากจริงๆ!

“ทำไมฉันต้องคุกเข่าขอร้องแกด้วย? ฉู่เฉินแกกำลังพูดจาไร้สาระอะไรอีก!” หลิ่วชิงเหอหัวเราะอย่างดูแคลน

เธอเพิ่งพูดจบก็มีเพียง “ปึง” ดังมาจากชั้นหนึ่ง จากนั้นก็มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือของหลิ่วหรูเยียน

“หรูเยียน!”

หลิ่วชิงเหอร้อนรนแล้ว เธอวิ่งออกจากห้องมองผ่านบันไดลงไปทางหลิ่วหรูเยียนที่ล้มอยู่ชั้นหนึ่ง

“หรูเยียน!”

หลิ่วชิงเหอรีบวิ่งลงไป คุกเข่าต่อหน้าหลิ่วหรูเยียน ตะโกนอย่างตื่นตระหนก “หรูเยียน ลูกเป็นอะไรไป? รีบตื่นเร็ว อย่าทำให้แม่ตกใจสิ...”

“แก่นแท้โอสถที่แช่จากร่างกายของฉันเอาไปดื่มกินตรงๆ ได้ด้วยเหรอ?”

ในเวลานี้ฉู่เฉินสองมือล้วงกระเป๋าก้มมองลงมา เขาค่อยๆ เดินลงจากบันไดชั้นสองทีละขั้น เดินมาด้านหน้าของแม่ลูกหลิ่วชิงเหอ

จากนั้นเขาเหลือบตามองหลิ่วหรูเยียนที่สลบไปแล้วด้วยสีหน้าซีดเผือด

“เป็นแม่ลูกกันจริงๆ นิสัยบ้าบิ่นเหมือนกัน” ฉู่เฉินเค้นเสียงหัวเราะ

หลิ่วหรูเยียนที่นอนอยู่บนพื้น ไม่รู้ว่าถอดชุดของตัวเองเมื่อไร ทั้งร่างเหลือเพียงชุดชั้นลายลูกไม้สีดำชุดหนึ่ง

ถึงแม้จะดูมาแล้วสามปี แต่ฉู่เฉินต้องยอมรับเลยว่ารูปร่างของหลิ่วหรูเยียน ยอดเยี่ยมเหมือนกันอีกทั้งยังเช้งกระเด้ะด้วย!

“ฉู่เฉิน แกคิดจะพูดอะไรกันแน่?” หลิ่วชิงเหอรีบพูดขึ้นมา

ฉู่เฉินก้มมองลงมา “หลิ่วชิงเหอ ขอบอกความจริงกับเธอแล้วกัน ยาที่แช่ออกมาจากกายาโอสถสวรรค์ คือพลังหยิน สำหรับคนที่ยังไม่เคยเสียตัวแล้ว มันไม่ต่างจากยาพิษ”

“สามปีมานี้ ลูกของเธอดื่มยาจากร่างกายของฉันทุกวัน สะสมพิษเต็มร่างกายนานแล้ว วันนี้เพิ่งออกฤทธิ์ก็เท่านั้น”

“ถ้าลองคำนวณดู อีกสิบนาทีหลิ่วหรูเยียนต้องตายแน่! ที่นี่ห่างจากโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดยี่สิบนาที”

ตูม!

เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่เฉิน หลิ่วชิงเหอตะลึง สมองขาวโพลน มองหลิ่วหรูเยียนที่ยังหลับตา สีหน้าซีดขาว กำลังตัวสั่น เธอน้ำตาไหลตะโกนออกมาว่า “หรูเยียน ลูกแม่...”

“ฉู่เฉิน! แกต้องรู้ว่าจะช่วยลูกฉันยังไง! ฉันขอสั่งแก ช่วยเธอเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแก!” หลิ่วชิงเหอเงยหน้าออกคำสั่งด้วยสายตาเย็นชา

ฉู่เฉินสีหน้าเรียบเฉย เขาโค้งตัวลงมา มองหลิ่วชิงเหอตาเขม็ง “หลิ่วชิงเหอ เธอยังไม่รู้สถานการณ์อีกเหรอ? ตอนนี้ชีวิตลูกของเธออยู่ในกำมือของฉัน ถ้าฉันอยากช่วยก็จะช่วย ถ้าไม่อยากช่วยต่อให้เทพเซียนปีศาจมาเองก็ไม่มีประโยชน์”

สถานการณ์เงียบกริบ!

หลิ่วชิงเหอขบฟันแน่น สายตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

แต่เพื่อหลิ่วหรูเยียนแล้ว เธอต้องมองฉู่เฉินอย่างอดทนอดกลั้น ถามว่า “แกต้องการอะไร? บอกเงื่อนไขมา!”

“ฮ่าๆๆ!” ฉู่เฉินหัวเราะเสียงดัง กล่าวว่า

“หลิ่วชิงเหอ!”

“ในตอนนั้นที่เธอยึดกิจการของตระกูลฉู่ จับฉันขังไว้ เคยคิดว่าจะมีวันนี้ไหม?”

“เธอสูงส่งนักไม่ใช่เหรอ?”

“เธอเก่งมากไม่ใช่เหรอ?”

“เธอเป็นราชินีแห่งวงการการค้าไม่ใช่เหรอ?”

“ตอนนี้คุกเข่าซะ แล้วคลานมาที่หน้าฉัน”

หลิ่วชิงเหอตกใจ เมื่อเห็นภาพนี้ในใจรู้สึกบีบรัด

เจ้าเดรัจฉานนี่ฟื้นกลับมาแล้วจริงๆ

“เร็วสิ!” ฉู่เฉินพูดด้วยความโกรธ เพลิงแค้นทั่วร่างโหมกระหน่ำ “เธอเหลือเวลาแค่สิบนาที!”

หลิ่วชิงเหอมองหลิ่วหรูเยียน เธอกัดฟันจ้องฉู่เฉินด้วยสายตาเคียดแค้น ช่วยไม่ได้ เธอคงทำได้แค่คลานไปหาฉู่เฉินช้าๆ...