เสียงหายใจหอบถี่รัวพอ ๆ กับเสียงหัวใจที่เต้นถี่จากมารีอายังไม่ทันสิ้นสุด ลี่คุนกลับโน้มตัวเข้ามาทับบนร่างเล็กของเธออีกครั้ง
ความเป็นชายสัมผัสกับเนินเนื้อนิ่มจนมารีอาสะดุ้งโหยง
“ดะ เดี๋ยว หยุดก่อนได้ไหมคะ” เธอยกสองมือขึ้นมาดันที่แผงอกเขาไว้
“ชู่… ผมบอกแล้วไงครับ ว่าจะไม่หยุดเลยต่อแต่นี้” ลี่คุนยกยิ้ม ก่อนจะประทับริมฝีปากบางเพื่อไม่ให้เธอต่อต้านอะไรอีก เรียวลิ้นร้อนแทรกดูดตักตวงความหวานจากปากเธอ จนสติมารีอาหลุดกระเจิงไปอีกครั้ง เขาค่อย ๆ โอ้โลมช้า ๆ ซุกไซ้เลื่อนลงมาดูดเม้มที่ซอกคอและเม้มขบเบา ๆ ที่ติ่งหู มารีอาได้แต่เอื้อมมือโอบรัดที่แผ่นหลังของเขาไม่รู้ตัว
ก่อนแก่นกายความเป็นชายของลี่คุนจะค่อย ๆ ขยับแทรกลงไปบนกลีบเนื้อนางของหญิงสาว ที่เขาเบิกทางไว้ก่อนหน้านี้จนชุ่มฉ่ำ เพื่อให้มันพร้อมที่จะแทรกเข้าไปง่ายยิ่งขึ้น แต่เพียงขยับแทรกไปเพียงนิดไม่ทันจนสุดทาง มารีอากลับบิดสองขาหนีอีกครั้ง ใจสั่นไหวเต้นรัวอีกครั้ง นี่เธอกำลังสูญเสียสิ่งสำคัญแล้วใช่ไหม…
“อ๊ะ มะ ไม่เอาแล้ว จะ เจ็บ”
ลี่คุนหาฟังเสียงต่อต้านไม่ เขาค่อย ๆ แทรกความเป็นชายลงไปจนสุด มาถึงขนาดนี้แล้ว… คิดหรือว่า จะมีชายคนไหนที่จะสามารถหยุดความปรารถนาในนาทีแบบนี้ได้ ยิ่งได้สัมผัสกับความแนบแน่นที่บริสุทธิ์ของเธอ เขายิ่งไม่อยากหยุด รังแต่จะทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าไปจนเช้า
เนื้อสัมผัสเนื้อกันและกัน ใครเลยจะไปนึกเตรียมเครื่องป้องกัน …นาทีแบบนี้ใครจะไปเตรียมพร้อม นอกจากตั้งใจสดก็เท่านั้น
เขาเองในคราแรกก็ไม่ได้มีเจตนาที่จะเลยเถิดขนาดนี้ …ทว่า เขาจะห้ามใจยังไงไหว ก็ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างมารีอา ช่างสวยบริสุทธิ์ไปทั้งเรือนร่างแบบนี้ จับโดนตรงไหน เนื้อตัวก็นิ่มหยุ่น ผิวขาวใสเนื้อละเอียด แก้มชมพูระเรื่อ ดวงตาหวานกลมโตกับริมฝีปากเรียวเล็กรูปกระจับ แถมส่วนโค้งเว้าองค์เอว รวมถึงเนื้อนูนและเนินอกสวย ที่ดูละมุนน่าสัมผัสไปทั้งตัว
ตอนนี้… ไม่ใช่แค่ห้ามใจไม่ไหว แต่เป็นความตั้งใจของเขา… ที่จะทำในตอนนี้
“อ๊ะ อื้อ คะ คุณ ฉันจะ เจ็บ” มารีอาใจเต้นระทึกกับสิ่งแปลกปลอมที่แทรกในร่างเธอ ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ยกสะโพกขึ้นลงช้า ๆ
แปลก… ที่ไม่ช้า ความรู้สึกเจ็บที่ว่าหายไป กลายเป็นความรุ่มร้อน มารีอาส่งเสียงครางหวานอย่างแผ่วเบาออกมาไม่รู้ตัว
เสียงเนื้อกระแทกทั้นสัมผัสกัน สลับกับเสียงครางของคนทั้งคู่
“อือ… อึมม อา อ๊า อ๊า อ๊าาา”
“อืมม”
“อ๊ะ อาา อื้อ คะ คุณ…”
ไม่ช้าลี่คุนก็เร่งความเร็วขึ้น ก่อนจะรีบชักมันออกมาพ่นทะลักทะล้นที่เนินเนื้อและหน้าท้องอันแบนราบของเธอ โชคดีที่เขาดึงมันออกมาได้ทันเวลา… ไม่งั้นเธอคงได้ท้องแน่
เสียงคนหัวใจคนทั้งคู่เต้นถี่รัว พร้อม ๆ กับลมหายใจหอบ แต่เขายังไม่อยากหยุดแค่นี้เลย เมื่อมือเอื้อมไปหยิบทิชชู่มาเช็ดตรงหน้าทองแบนราบที่มีกล้ามเนื้อเล็ก ๆ จากการออกกำลังสม่ำเสมอของมารีอา จนไปถึงตรงนั้น ที่มีสีชมพูระเรื่อและเลือดความบริสุทธิ์ที่ติดอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาว
เขาเป็นคนแรกของเธอสินะ ลี่คุนยิ้มอ่อนโยนมองใบหน้าหญิงสาวที่หลับตาพริ้ม ใบหน้าขาวใสที่ตอนนี้ปรากฏเลือดฝาดแดงระเรื่อไปทั่ว
ลมหายใจที่เต้นถี่ ทำให้อกสวยของเธอกระเพื่อมขึ้นลง ราวกับเชื้อเชิญให้เขาสัมผัสมันอีกครั้ง และ…ลี่คุนก็ทำเช่นนั้นจริง สองมือกอบกุมที่สองเต้างาม เคล้นคลึงลงไปอย่างถนัดมือ ยอดอกสีชมพูชูชันพร้อมรับการจู่โจมจากชายหนุ่มอีกครั้ง มารีอายกอกแอ่นขึ้น ก่อนที่ลี่คุนจะโลมเลียอกสวยที่เขากำลังกอบกุมเอาไว้ ไม่ช้าเขาก็พลิกร่างเธอให้มานั่งอยู่บนตัวเขา โดยที่มารีอายังเก้ ๆ กัง ๆ เขา… จะให้เธอทำอะไรกัน
“จับมันเข้าไปสิ” เสียงทุ้มนุ่มของลี่คุนช่างฟังดูแล้วเคลิบเคลิ้ม จนเธอเองก็บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงยอมทำแต่โดยดี… อารมณ์มันพาไปยังงั้นหรือ
สองมือของลี่คุนเลื่อนไปจับที่สะโพกผายของเธอก่อนจับให้มันขยับตาม แต่ทว่าเขารู้สึกว่าเธอช้าเกินไปเขาจึงขยับสะโพกเด้งรับ จนร่างกายมารีอาสะท้าน หน้าอกสวยกระเพื่อมไหวขึ้นลง ลี่คุนหยัดตัวลุกขึ้นนั่งโดยที่มารีอายังขยับร่างกาย แม้จะไม่ชำนิชำนาญแต่ความรุ่มร้อนที่ได้รับ มันทำให้เธอทำไปตามธรรมชาติ
ลี่คุนโน้มใบหน้ามาสัมผัสกับอกสวยอย่างหลงใหล ก่อนที่ทั้งเขาและเธอจะไปถึงฝั่งฝัน ลี่คุนอยากจะชักออกเพื่อป้องกัน แต่ไม่ทันแล้ว มารีอาที่อยู่บนร่างเขาขยับเร็วเกินไป ในที่สุดเมื่อยั้งไม่ทันเขาก็เผลอปล่อยในไปเต็มที่
ความสุขสมที่ได้รับการปลดปล่อย ทำให้เขาไม่ต้องพะวงอีกแล้ว เขาจับเธอเปลี่ยนท่า ก่อนย้ายตัวไปข้างหลัง ก้นสวยของมารีอาถูกจับยกขึ้นและเขาจัดการไปอีกครั้ง…
กิจกรรมรักดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง แม้จะพักเพียงครู่แต่เขาก็สามารถทำได้ต่ออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
สำหรับชายหนุ่มร่างกำยำมันคือชาร์จแบตเพิ่มพลังอย่างดี ผิดกับหญิงสาวร่างเล็กอย่างมารีอาที่แทบจะสิ้นเรี่ยวแรงผล็อยหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน
จวบจนเช้า…
ทุกคนรัวถามเธอชนิดพูดเออตอบเอง แอนนี่ได้เพียงแต่พูดอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน ก่อนทุกคนจะเห็นท่านประธานลี่หานเดินมาที่แผนก ทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วรีบก้มหน้าคำนับท่าน แต่เขากลับมาหยุดยืนตรงที่แอนนี่ยืนอยู่“เก็บของเสร็จหมดหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะ ของแอนนี่มีไม่เยอะ”“นี่กาแฟของโปรดเรา พี่ให้คนลงไปสั่งมาให้” เขาพูดพลางส่งแก้วน้ำในมือมาให้ นี่แค่ได้ยินเธอคุยกับมารีอาว่าอยากกินเฉย ๆ ก็รีบหามาให้ เล่นเอาใจกันเสียขนาดนี้ ไม่หลงก็แย่แล้ว“แล้วไม่รอแอนนี่ลงไปสั่งเองล่ะคะ ถือมาให้ถึงที่นี่ทำไม”“ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่กลัวน้ำแข็งมันละลายเลยรีบเดินเอามาให้”“ไม่เห็นพี่หานต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะ” แอนนี่ยิ้มเขิน“ไหนของมีอะไรบ้าง มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้ผู้ช่วยยกของเราเอาไปไว้ที่รถดีกว่า”“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอส่งยิ้มให้เขาในขณะที่เขาก็ยิ้มอ่อนโยนกลับมาที่เธอ ภาพที่ทุกคนมองเห็นประหนึ่งว่ามีไฟสปอตไลต์ฉายส่องลงมาที่คนทั้งคู่แล้วพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นตัวประกอบ~อย่าบอกนะว่า~ ทุกคนเริ่มส่งสายตามองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก“ขอบคุณทุก
ผู้จัดการจินพูดรัวมาก รัวจนทุกคนเงียบสนิท เพราะพูดแทรกไม่ทัน ในขณะที่ผู้จัดการจินก็ไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ตอนมารีอาอยู่กลับไม่เคยทำดีต่อเธอ พอไม่มีเธอขึ้นมา ก็นะ… เลยรู้ซึ้งถึงคุณค่าสิ้นเสียงของผู้จัดการจิน ตามด้วยเสียงเริ่มฮือฮาเพราะเริ่มคล้อยตามเพราะรู้สึกสงสารมารีอาขึ้นมาแต่ทว่า จู่ ๆ ผู้หญิงสวยคนนั้นกลับผละแขนจากลี่คุน แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้จัดการจิน ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน“มาร์ก็คิดถึงผู้จัดการจินนะคะ”~เอ๊ะ ! เสียงคุ้น ๆ~ผู้จัดการรีบเช็ดน้ำตา ในขณะที่มารีอาขยับตัวออกจากอ้อมกอด ผู้จัดการจินเริ่มเพ่งมองใบหน้าของมารีอาอย่างชัด ๆ“มาร์ มารีอา นี่ นี่ คือมารีอาจริง ๆ เหรอ”“ว่าไงครับ จะลาออกอีกไหม ?” ลี่คุนถามย้ำอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ“คะ คือ คือว่า… โอยจะเป็นลม” ...ในขณะที่ฝ่ายการตลาด ไม่รู้ว่าที่ข้างล่างเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เพราะพนักงานบางส่วนโดยเฉพาะที่ตำแหน่งต่ำลงมาก็ไม่ได้ลงไปต้อนรับทั้งหมดเนื่องจากต้องจำกัดพื้นที่“เฮ้อ คิดถึงยัยแอนจังเมื่อไหร่จะกลับมาน้า” เจ้อาร์ตบ่นพึมพำในขณะที่คนน้ำแข็งในแก้วกาแฟคาปูชิโน่เย็นที่ถืออยู่ในมือไปมา ยิ่งเป็นเครื่องดื่มกาแฟ
แต่อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่มีแล้ว …มารีอาสาวพนักงานบัญชีที่ใส่แว่นหนา ๆ หน้าจืด ๆ คนที่ขี้เกียจแต่งหน้าแล้วใช้คำว่างานเยอะเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าคอม คนเฉิ่ม ๆ ที่สวมเสื้อตัวโคร่ง ๆ ชอบทาแค่แป้งฝุ่นกับลิปมันมาทำงาน ตอนนี้เธออยู่กับเจ้าแม่สายแซ่บอย่างแอนนี่ เลยถูกจัดการแปลงโฉมเพื่อนเบา ๆ ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ รับกับใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลเข้ม ผมที่เคยมัดเรียบจนตึงเป๊ะ ถูกปล่อยมันออกมาให้เห็นความเงางามจนเหมือนเธอเป็นเคลือบมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งผมดำเงาของเธอในตอนนี้ตัดกับสีผิวขาว ๆ ของมารีอา ดูผ่าน ๆ แบบไม่สังเกตดี ๆ ราวกับคนละคนกับสาวแว่นคนนั้นอย่างลิบลับแต่กลับกัน สาวแสบอย่างแอนนี่ที่ชอบใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ หรือถ้ามีตรงไหนพอจะโชว์ได้เธอจะต้องใส่วับแวม ๆ อยู่เสมอ กลับโดนว่าที่เจ้าบ่าวหวงจนเธอต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวมิดชิดขึ้น อย่างชุดรัดรูปเซ็กซี่ ๆ โดนเขาสั่งเองให้เอาไปเก็บหมด แต่ถ้าเธออยากจะใส่ก็ได้นะ แค่แลกกับคำขู่พร้อมการกระทำจากลี่หานที่ว่า...ถ้าแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเมื่อไหร่… จะโดนเขาจับถอด ! ช่วยไม่ได้ พอเห็นเมียตัวเองแต่งตัวเซ็กซี่แล้วมันเกิดอารมณ์ เลยต้องขอจัดการเธอก่อนเบา ๆ เล่นเอาแ
ข่าวลือเรื่องบริษัทใหญ่ระดับเอเชียอย่าง Lee Group ว่าสองพี่น้องตระกูลลี่จะมีการจัดแต่งงานเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ติดก็แค่… ทางสองพี่น้องตระกูลลี่ ต้องเดินทางกลับมาสู่ขอคนรักของพวกเขาที่เมืองไทยอย่างเป็นทางการก่อน จึงค่อยประกาศกำหนดวันแต่งงานให้ทราบโดยทั่วกันสำหรับเมืองไทย พนักงานหลาย ๆ คนทราบว่าประธานหนุ่มหล่ออย่างลี่คุนเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าสาวคือมารีอา พนักงานสาวบัญชีจอมเฉิ่ม กระนั้นหลายคนก็ยังคงจดจำภาพมารีอาสาวแว่นคนนั้นอยู่ดี หรือต่อให้บางคนที่เคยเห็นตอนเวลาทั้งคู่ออกเดตหรือตอนไปฝากท้อง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสวย ๆ คนคนนั้นคือมารีอาและแน่นอนข่าวลือก็คือข่าวลือ มักจะโดนแต่งแต้มจนเกินความเป็นจริงเสมอ โดยเฉพาะสาวออฟฟิศอย่างเรา ๆ เพราะต่อให้เรื่องมีความจริงแค่หนึ่งเดียว แต่พวกเราก็มีความพิเศษสามารถพูดต่อ ๆ กันจนคนสุดท้ายที่ได้ยิน สรุปเป็นตัวเลขที่ร้อยได้… พวกเราเก่ง ^ ^และก็ตามข่าวที่ลือกันสุดฮิตในตอนนี้ คือเรื่องที่ประธานลี่คบซ้อน ! และที่ประธานลี่เลือกมารีอาแต่งงานด้วยเพราะว่าเธอพลาดท้องแค่นั้นเอง ส่วนผู้หญิงสวย ๆ อีกคน ที่หลายคนเคยเห็นก็เป็นแค่คู่ขาผู้จัดการจินเองก็ไม่ต่
เพียงครู่ก็มีเสียงดนตรีบรรเลงมาจากด้านหลังของเรือยอชต์“อะ เสียงอะไรน่ะ” มารีอาหันขวับไปตามต้นเสียง เพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงไวโอลินบรรเลงดังขึ้นมา แถมอยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ แต่กลับพากันยกกระถางดอกไม้เป็นพุ่ม ๆ มาวางตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้านหน้าของเรือที่พวกเธอนั่งอยู่ จนสองสาวลุกขึ้นยืนแบบงง ๆ“อะไรอะแก” แอนนี่หันไปมองหน้ามารีอาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สองสาวจะหันรีหันขวางไปตามเสียงเพลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ไม่ช้า นักสีไวไอลินก็เดินบรรเลงออกมา พร้อมกับลี่หานและลี่คุนที่เปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อย พาเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แอนนี่กับมารีอาถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนที่แอนนี่จะคลี่ยิ้มออกมา เธอมองสบตากับลี่หานที่ส่งยิ้มมาให้เธอด้วยสายตาแวววาวส่วนมารีอาไม่ต้องพูดถึง แค่เห็นลี่คุนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เธอถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาคู่ใสมีน้ำตาซึมเอ่อออกมาด้วยความตื้นตันสองหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้พวกเธอรับไว้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมยื่นกล่องแหวนเพชรให้กับสองสาว“แต่งงานกันนะครับ” สองพี่น้องตระกูลลี่เอ่ยขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน แม้อะไร ๆ สำหรับพวกเขาแล
“นั่นสิเนอะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ จากผู้ชายที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอื้อมถึง กลับมาเป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด แต่ก็นะเรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากแกนั่นแหละแอนนี่ ถ้าวันนั้นแกไม่จับฉันแปลงโฉมจนไปเจอลี่คุน วันนี้ฉันกับเขาอาจจะแค่เดินสวนทางกันธรรมดา ๆ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ได้”“แหมแก ก็ว่าไป ไม่หรอก… ระหว่างแกกับท่านประธานมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหากล่ะ ที่ทำให้แกกับประธานลี่ได้รักกัน”“ใช่เหรอ แต่ส่วนนึงก็มาจากแกนะ อืมแต่ก็นะ บางทีโชคชะตาหรือพรหมลิขิตอาจทำให้ฉันกับเขาได้รักกันจริง ๆ ก็ได้ แต่… ของแกไม่ใช่นะแอนนี่ แกกับพี่หานเป็นความตั้งใจล้วน ๆ ไม่ใช่พรหมลิขิต” มารีอายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่รู้มาจากลี่คุน“บ้าน่า… ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต แล้วจะเป็นความตั้งใจได้ยังไง”“ก็ตอนแรก ฉันก็นึกว่าเป็นเพราะว่าลี่คุนกับฉันอยากจับคู่ให้แกกับพี่หาน เขาถึงยอมแต่งกับแก ที่ไหนได้ มาตอนหลังถึงรู้ว่าเพราะพี่หานเขาแอบปิ๊งแกจากรูปในไอจีก่อนต่างหากล่ะ ไม่งั้นคนอย่างพี่หานจะยอมตกลงไปเมืองไทยทำไม”“ชิ ทำมาพูดไป” แอนนี่ยิ้มเขิน ถึงลี่หานเองก็เคยบอกว่าแอบชอบเธอจากไอจี “เอาจริงนะยัยมาร์ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรว