ตอนที่ 26 อดทนเพื่อคนที่รัก

(ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง)

ภายในห้องใต้ดินหรือห้องเชือด

ผัวะ!

ทันทีที่วายุโผล่หน้าเข้ามาในห้องเชือด เดชาก็ปล่อยหมัดหนักๆใส่ใบหน้าข้างขวาของวายุเต็มแรง จนใบหน้าหันไปตามแรงหมัดพร้อมกับเซไปด้านหลังจนเกือบเสียหลักล้มลงไป แต่ไม่ทันที่จะได้ตั้งหลักดี หมัดที่สองก็ตามมาใส่ใบหน้าอีกข้างเต็มแรง

ผัวะ!

ใบหน้าของวายุหันไปตามแรงหมัดเกือบจะเสียหลักล้มลงไปอีกครั้งแต่ก็ทรงตัวเอาไว้ได้ ก่อนจะใช้หลังมือปาดน้ำคาวสีแดงที่ซึมออกมาตรงมุมปากทั้งสองข้างออกลวงๆ แล้วมองไปยังผู้เป็นนายนิ่งๆ โดยไม่พูดหรือไม่คิดจะตอบโต้กลับไป เขายอมให้ผู้เป็นนายกระทำแต่โดยดี

"สองหมัดนี้แค่น้ำจิ้ม หลังจากนี้มึงเตรียมตัวรับบททดสอบของกูให้ได้ก็แล้วกันไอ้วายุ หึ" เดชาพูดด้วยน้ำเสียงกดต่ำ พูดจบก็กระตุกยิ้มร้ายเย้ยหยันคนเป็นลูกน้องที่เลี้ยงไม่เชื่อง

"ผมพร้อมครับ" วายุพูดสวนไปทันทีด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ต่างจากใบหน้า เขายังคงใจเย็น ไม่ได้มีความเกรงกลัวผู้เป็นเจ้านายและสิ่งที่ตัวเองกำลังจะเผชิญเลยแม้แต่น้อย

"อวดเก่ง! ถ้ามึงพร้อมมากขนาดนี้กูก็พร้อมจัดให้มึงแบบชุดใหญ่ จัดให้แบบสมเกียรติคนเก่งอยากมึง" เดชาไม่เคยเจอใครที่กล้าหือกับเขาแบบนี้มาก่อน นึกหมั่นไส้และหงุดหงิดเป็นอย่างมากที่อีกฝ่ายไม่สะทกสะท้านและไม่เกรงกลัวเขาเลย ทำให้เขายิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ ไม่รีรอที่จะจัดการวายุเสียเดี๋ยวนี้ จึงหันไปสั่งลูกน้องมือขวาน้ำเสียงแข็ง

"ไอ้ภาคเอาของมา!"

ด้านภาคจึงทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายอย่างไว เขานำกล่องเซฟสีดำไปวางบนโต๊ะเหล็กข้างผู้เป็นนายตามคำสั่ง ก่อนจะเปิดกล่องเซฟออก ภายในกล่องบรรจุไปด้วยหลอดไซริงค์เข็มฉีดยาขนาดหนึ่งเอ็มแอล ในหลอดไซริงค์ขนาดเล็กบรรจุน้ำใสๆอยู่เต็มหลอดหรือเรียกว่ายากดระบบประสาทชนิดรุนแรง เดชาสั่งทำยานี้ขึ้นมาเป็นพิเศษเพื่อเอาไว้ใช้กับศัตรูหรือฝ่ายตรงข้ามที่คิดจะโค่นร้างเขาเพราะอยากได้ในอำนาจของเขา

แต่ทว่าวันนี้เขากลับต้องมาใช้ยานี้กับลูกน้องของตัวเอง ซึ่งยาชนิดนี้จะมีผลต่อระบบประสาทขั้นรุนแรง ใครที่ได้รับยาชนิดนี้เข้าไปจะทำให้ปวดศีรษะถึงขีดสุดจนหัวแทบระเบิด แต่ยาชนิดนี้ออกฤทธิ์แค่เวลาสั้นๆเพียงสิบห้าถึงยี่สิบนาทีเท่านั้น ประหนึ่งเป็นการทรมานคนที่ได้รับยานี้เข้าไป ซึ่งแน่นอนถ้าร่างกายได้รับยาชนิดนี้ในปริมาณมากหรือเกินขนาดก็จะทำให้ถึงแก่ความตาย ซึ่งภายในกล่องเซฟบรรจุหลอดยาเรียงรายกันเป็นระเบียบมากกว่าสิบหลอด แต่แค่หลอดเดียวฤทธิ์ของมันก็อาจทำให้คนที่รับเข้าไปทนไม่ไหว หากร่างกายอ่อนแอหรือไม่แข็งแรงพอก็จะทำให้ถึงแก่ความตายได้ในที่สุด

และแน่นอนว่าวายุรู้จักยาชนิดนี้ดี ตอนนี้สายตาคู่คมของเขากำลังมองคนเป็นนายที่กำลังถือหลอดไซริงค์เข็มฉีดยาอยู่ในมือ คนเป็นนายกดฉีดหลอดจนตัวยาพุ่งกระเด่นออกมาจากปลายเข็มเล็กน้อย วายุยืนมองการกระทำของคนเป็นนายนิ่งๆโดยไม่นึกกลัวกับความทรมานที่ตัวเองกำลังจะได้รับเลยแม้แต่น้อย

"จับมันนั่งลงไป" เดชาออกคำสั่งกับลูกน้องปลายแถวก่อนจะเดินไปหาลูกน้องที่เลี้ยงไม่เชื่องพร้อมกับหลอดไซริงค์เข็มฉีดยาในมือ

พรึ่บ!

ด้านลูกน้องปลายแถวสองคนทำตามคำสั่งของคนเป็นนายทันที พวกเขาทั้งสองกดไหล่ของวายุคนละข้างให้นั่งคุกเข่าลงกับพื้นโดยที่วายุก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

ด้านเดชาจึงไม่รอช้าแทงปลายเข็มฉีดยาลงบนต้นคอของวายุอย่างแรงแล้วกดฉีดปริมาณของยาในหลอดเข้าไปในตัวของวายุจนหมด ก่อนจะดึงเข็มฉีดยาออกอย่างทารุณไร้ความปราณีใดๆทั้งสิ้น จนวายุได้แต่ขบกรามแน่นรอรับชะตากรรมความเจ็บอย่างเต็มใจ

ไม่นานยาก็เริ่มออกฤทธิ์ ทำให้ใบหน้าของวายุตอนนี้แดงก่ำลามไปถึงใบหู ในสมองปวดหนึบไปหมด เหมือนเส้นเลือดในสมองกำลังจะแตก แต่เขาก็ยังคงนั่งนิ่ง กำมือแน่นบนหน้าขาของตัวเอง อดทนต่อความเจ็บสุดฤทธิ์ แม้ในสมองตอนนี้จะเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหนแต่เขากลับคิดถึงใบหน้าน่ารักของเมียตัวน้อยตลอดเวลา

"ไอ้ภาคเอามาอีก ดูท่าเข็มเดียวคงทำอะไรคนเก่งอย่างมันไม่ได้ หึ" เดชาออกคำสั่งกับลูกน้องอีกครั้ง แล้วพูดเย้ยหยันกึ่งประชดประชันด้วยน้ำเสียงกดต่ำ ยืนมองวายุที่กำลังอดทนต่อฤทธิ์ยาของเขาด้วยความพอใจ

"ได้ครับนาย" ภาครับคำสั่งแล้วรีบนำยาไปให้เจ้านายอีกหนึ่งหลอดทันที

เมื่อได้รับยาจากลูกน้องมา เดชาก็ไม่มัวรอช้า

ฉึก!

เขาแทงเข็มฉีดยาลงบนต้นคอของวายุซ้ำอีกครั้งแล้วกดฉีดปริมาณของยาในหลอดจนหมด จากนั้นก็ดึงออกอย่างทารุณ ไม่มีทีท่าว่าจะปราณีอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

เมื่อได้รับยาเข็มที่สอง วายุเริ่มออกอาการความเจ็บชัดขึ้น เขาค้ำยันแขนแกร่งทั้งสองข้างลงกับพื้นด้านหน้าเพื่อเป็นหลักไม่ให้ตัวเองล้มลงไป

"อาส! อา!" เขาเริ่มเปร่งเสียงของความเจ็บปวดทรมานออกมา ใบหน้าและหูแดงก่ำลามลงมาจนถึงแผงอกที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีดำตอนนี้แดงก่ำไปหมดจนเห็นเส้นเลือดปูดนูนออกมา

"ไอ้ภาค เอามาอีกเข็ม" เดชาออกค่ำสั่งกับลูกน้องอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง โดยที่สายตายังคงจับจ้องมองวายุอย่างเย้ยหยันและพอใจเป็นที่สุด ที่เห็นอีกฝ่ายออกอาการทรมานกับฤทธิ์ยาของเขา แต่กระนั้นก็ยังไม่สะใจพอ เขาต้องการให้อีกฝ่ายทรมานมากกว่านี้ ให้สมกับที่บังอาจมาย่ำยีดวงใจของเขา

"นายครับผะ..."

"เงียบ! ถ้าทนดูไม่ได้มึงก็ออกไปซะ"

ภีมกำลังจะเอ่ยห้ามคนเป็นนายแต่ก็โดนพี่ชายของตัวเองพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน เขาจึงทำได้แค่เงียบต่อไป ไม่อาจต่อกอนกับผู้เป็นเจ้านายและพี่ชายของตัวเองได้จริงๆ ได้แต่ภาวนาเอาใจช่วยให้รุ่นพี่ของเขาอดทนต่อฤทธิ์ยานี้ไปได้

ฉึก!

ทันทีที่ได้รับยาจากลูกน้อง เดชาก็ไม่รอช้าแทงเข็มฉีดยาซ้ำลงบนต้นคอของวายุเป็นเข็มที่สามและตามมาด้วยเข็มที่สี่ จนตอนนี้วายุกุมขมับของตัวเองจนหัวแทบจะมุดลงดิน ใบหน้าเหยเกด้วยความทรมาน เดชาเห็นแบบนั้นยิ่งสะใจและพอใจเป็นอย่างมาก แต่กระนั้นก็นึกหงุดหงิดที่วายุไม่แม้แต่จะเอ่ยอ้อนวอนหรือขอร้องให้เขาหยุดใช้ยานี้เลยแม้แต่คำเดียว

"กูจะให้โอกาสมึงอีกครั้ง เลิกยุ่งกับลูกสาวกู ออกไปจากชีวิตของลูกสาวกูซะ แล้วกูจะปล่อยมึงไป" ขณะพูดก็จ้องมองวายุตาเขม็ง หวังว่าคำตอบของอีกฝ่ายจะเป็นที่หน้าพอใจสำหรับเขา

...ซึ่งลึกๆแล้วตัวเดชาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าต้องการให้อีกฝ่ายยอมแพ้หรือยอมอดทนต่อความทรมานเพื่อลูกสาวของเขา เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าต้องการคำตอบจากอีกฝ่ายแบบไหนกันแน่

"ผะ ผม มะ ไม่ไปไหนทั้งนั้น อาส! ผะ ผมรักคุณหนู อา!" กว่าจะพูดออกมาได้แต่ละคำมันอยากมาก เพราะตอนนี้เขาทรมานเหลือเกิน สมองแทบจะระเบิดเสียให้ได้ ในขณะที่พูดกับผู้เป็นนาย สองมือหนาก็กุมขมับของตัวเองแล้วจ้องมองผู้เป็นนายอย่างแน่วแน่ด้วยดวงตาแดงก่ำ

"แม่ง! เออ! ดี! ให้มันได้แบบนี้สิวะ! ไอ้วายุมึงนี่มัน! แม่งเอ๊ย!" เดชาสบถออกมาทันที ชี้หน้าพูดใส่วายุอย่างคนหมดคำจะพูด ตอนนี้เขาทั้งหงุดหงิดและโกรธเคืองวายุเป็นอย่างมาก แต่กระนั้นลึกๆกลับพอใจในคำตอบของวายุที่ไม่ยอมแพ้เพื่อลูกสาวของเขา เขานับถือใจของลูกน้องคนนี้จริงๆ

"กูยอม กูยอมมึงแล้วไอ้วายุ" สุดท้ายเดชาก็ต้องยอมให้อีกฝ่ายคบกับลูกสาวของตัวเอง แต่ก่อนจะยอมดีๆก็ขอลงแรงกับอีกฝ่ายเป็นการปิดท้ายเสียหน่อย

"แต่แม่ง! ขอสักทีเถอะว่ะ" พูดจบก็ปล่อยบาทาใส่กลางอกของวายุเต็มแรง 

ปึก!

พรึ่บ!

วายุถึงกับล้มพับหงายหลังลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น

จากนั้นเดชาจึงหันหลังให้แล้วเดินออกไปโดยไม่สนใจเลยว่าลูกน้องที่ได้เลื่อนขั้นมาเป็นคนรักของลูกสาวจะเป็นอย่างไร ในเมื่อเขายอมให้อีกฝ่ายคบกับลูกสาวของเขาแล้ว ตอนนี้จะเป็นหรือตายก็สุดแล้วแต่ความอดทนของมัน...