ตอนที่ 27 ได้คืบจะเอาศอก

(ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง)

"พี่วายุเป็นไงบ้างพี่" เมื่อคนเป็นนายและพี่ชายออกไปจากห้องนี้แล้ว ภีมก็รีบพุ่งตัวเข้าไปหารุ่นพี่อย่างไว แล้วช่วยประคองกายแกร่งของรุ่นพี่ให้ลุกขึ้นนั่ง 

"กู โอเค" วายุตอบรุ่นน้องด้วยน้ำเสียงเบาหวิว แทบจะไม่มีแรงพูด ร่างกายไร้เรี่ยวแรง สมองยังปวดหนึบด้วยฤทธิ์ยา 

"อดทนอีกนิดนะพี่ เดี๋ยวยาก็หมดฤทธิ์แล้ว" ภีมไม่สามารถช่วยอะไรรุ่นพี่ได้เลย เขาทำได้แค่บอกให้รุ่นพี่อดทน เพราะยาชนิดนี้ไม่มียาแก้หรือยาต้านใดๆ สุดแล้วแต่ร่างกายและความอดทนของคนที่ได้รับยานี้เข้าไปว่าจะอดทนต่อฤทธิ์ของมันได้หรือไม่

"มึงอย่าปากสว่างไปบอกหนูมิล่ะ กูไม่อยากให้เมียกูต้องเป็นห่วง" วายุไม่ได้สนใจคำพูดของรุ่นน้องแต่อย่างใด เขาเลือกที่จะเอ่ยประหนึ่งเป็นคำสั่งกับรุ่นน้องแทนขณะที่ใบหน้ายังคงเหยเกด้วยความเจ็บปวด มือหนาข้างหนึ่งกุมขมับเอาไว้ มือหนาอีกข้างวางค้ำยันลงบนพื้นเพื่อเป็นหลักให้ตัวเอง

"โธ่พี่ ผมไม่บอกคุณหนูหรอกหน่า อีกอย่างพี่ห่วงตัวเองก่อนเถอะ สภาพพี่ตอนนี้ดูไม่ได้เลย" ภีมรู้ดีว่าเรื่องไหนควรพูดไม่ควรพูด แต่รุ่นพี่ของเขานี่สิ ห่วงแต่คุณหนูตัวน้อยทั้งที่สภาพตัวเองตอนนี้แย่มากแทบดูไม่ได้เลย

และเมื่อเวลาผ่านไปประมาณสิบห้าถึงยี่สิบนาที วายุก็เริ่มมีอาการดีขึ้นเพราะยาเริ่มหมดฤทธิ์ ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นหรือคนที่มีร่างกายอ่อนแอกว่านี้ก็อาจจะไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้แล้ว โดนเข้าไปถึงสี่เข็มไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตอย่างแน่นอน แต่ทว่าวายุก็สามารถอดทนต่อฤทธิ์ของมันมาได้ นั่นก็เพราะว่าเขามีกำลังใจดีบวกกับร่างกายแข็งแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เขาจึงสามารถรอดตายจากยาชนิดนี้มาได้ แต่ถึงอย่างไรตอนนี้สมองของเขาก็ยังเบลอๆและยังไม่ได้กลับมาเป็นปกติร้อยเปอร์เซนต์ ต้องรอจนกว่ายาจะสิ้นฤทธิ์จริงๆระบบประสาทถึงจะกลับมาทำงานเป็นปกติเหมือนเดิม...

ยี่สิบนาทีต่อมา

เมื่อร่างกายกลับมาเป็นปกติ วายุจึงไปหาผู้เป็นนายที่ห้องทำงานเพื่อจะเคลียร์เรื่องสำคัญที่มันคาใจให้จบ

ภายในห้องทำงานของเดชา

"มึงเข้ามาทำไม หรือมึงอยากจะโดนอีก โดนไปสี่เข็มคงยังไม่พอสินะ มึงถึงได้กล้ามาหากูอีก" เดชาพูดออกไปน้ำเสียงห้วนๆเมื่อเห็นวายุยังมีหน้าโผล่มาให้เห็น แต่กระนั้นเพราะอีกฝ่ายเป็นคนที่ลูกสาวของเขารัก เขาจึงพยายามทำใจยอมรับในตัวของอีกฝ่ายให้ได้

...ที่จริงเดชาไม่ได้รังเกียจอะไรในตัววายุเลย ถึงวายุจะเป็นแค่บอดี้การ์ดแต่ก็รวยมาก ซึ่งข้อนี้เดชารู้ดีว่าวายุสามารถเลี้ยงดูและดูแลลูกสาวของเขาให้สุขสบายได้ แต่กระนั้นที่เขาโมโหและโกรธวายุเป็นฟืนเป็นไฟก่อนหน้านี้ก็เพราะวายุมาขี้รดบนหัวเขาเต็มๆ ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาไม่เห็นหัวเขาเลย ทั้งที่เขาเป็นถึงเจ้านายและเป็นพ่อของเด็กสาว แต่วายุก็ดันไม่เห็นหัวเขาด้วยการแอบลักลอบคบหากับลูกสาวของเขาโดยที่ไม่ยอมบอกเขาเลยสักคำ ถ้าบอกเขาสักนิดอย่างน้อยเขาก็ได้ทำใจและคงจะโกรธน้อยกว่าเท่าที่มารู้เห็นเองแบบนี้

"นายควรจัดการเรื่องมาตินด้วยครับ อย่าให้มันมายุ่งกับเมียผมอีก" วายุไม่ได้สนใจคำพูดของคนเป็นนายเลยด้วยซ้ำ เขาเลือกที่จะเอ่ยจุดประสงค์ของตัวเองแทน

"วะ! มึงนี่ได้คืบจะเอาศอกนะไอ้วายุ มึงหัดเกรงใจและเกรงกลัวกูบ้างก็ได้นะ ตอนนี้กูเป็นทั้งเจ้านายและเป็นพ่อของเมียมึง กูรู้ดีว่าควรทำยังไงต่อไป เพราะงั้นมึงอย่าริอาจมาสั่งกู" ถึงไม่บอกเขาก็ต้องจัดการเรื่องนี้อยู่แล้ว เพิ่งโดนเขาจัดการไปหมาดๆยังจะมีหน้ามาอวดดีใส่เขาอีก เห็นแล้วก็หมั่นไส้ แต่ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้แล้วนอกจากยอมรับอีกฝ่ายเป็นลูกเขยอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ขอบคุณครับที่เข้าใจ ผมขอตัวก่อน" พูดจบวายุก็ค้อมศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปทันที ทิ้งให้ผู้เป็นนายพ่วงด้วยว่าที่พ่อตามองตามหลังด้วยความโกรธจัด กระฟัดกระเฟียดหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียวกับความไม่ยี่หระไม่สะทกสะท้านไม่แย่แสของวายุ

แต่กระนั้นเดชาก็ทำได้เพียงขบกรามและกำหมัดแน่นพยายามระงับอารมณ์ความโกรธเอาไว้สุดฤทธิ์เพราะว่าอีกฝ่ายเป็นคนรักของลูกสาว และตอนนี้เขาเองก็เปิดใจยอมให้คนทั้งคู่คบกันแล้ว เขาเลยทำอะไรอีกฝ่ายมากไปกว่านี้ไม่ได้อีก

หลายวันต่อมา

หลังจากวันที่โดนบททดสอบของพ่อตาไป วายุก็ได้บอกกับเด็กสาวว่าเขาโดนซ้อมแค่เบาๆเท่านั้น ซึ่งเด็กสาวก็เชื่อสนิทใจเพราะรู้ดีว่าพ่อของตัวเองมักจะชอบใช้กำลังในการแก้ปัญหา จึงไม่แปลกที่ผู้เป็นพ่อจะเลือกใช้กำลังกับคนรักของเธอ ถึงจะนึกโกรธผู้เป็นพ่ออยู่ไม่น้อยที่ทำกับคนรักของเธอแบบนั้น แต่ทว่าก็ไม่สามารถทำอะไรผู้เป็นพ่อได้ อีกอย่างคนรักของเธอก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากเลย แค่มีฟกช้ำตรงบริเวณมุมปากทั้งสองข้างก็แค่นั้น เธอจึงไม่อยากเอาผิดอะไรผู้เป็นพ่อมากนัก

และหลังจากวันนั้นทั้งคู่ก็ได้คบกันอย่างเปิดเผยในสถานะแฟน แต่ก็ยังใช้ชีวิตตามปกติ วายุก็ยังเป็นบอดี้การ์ดดูแลเด็กสาวเหมือนเดิม ซึ่งเดชาก็ได้ขอเอาไว้ว่าให้ลูกสาวของเขาเรียนให้จบเสียก่อน หลังจากนั้นก็ให้ทางฝั่งผู้ใหญ่ของวายุมาสู่ขอลูกสาวของเขาอย่างเป็นทางการ เขาถึงจะยอมยกลูกสาวให้ไปอยู่ในความดูและของวายุอย่างเต็มตัว

ซึ่งข้อนี้วายุก็เข้าใจและยอมรับแต่โดยดี ส่วนเด็กอย่างมิราก็ไม่ได้ขัดอะไร ผู้ใหญ่ว่ายังไงเธอก็ว่าตามนั้น และเดชาก็ได้จัดการเคลียร์กับทางฝ่ายเพื่อนหรือพ่อของมาตินเรื่องที่เคยตกลงเกี่ยวดองกันไว้เรียบร้อยแล้ว ซึ่งทางฝั่งนั้นก็โกรธมาก เรียกได้ว่าแตกหักกันเลยทีเดียว แต่ทว่าเดชาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะถึงยังไงความสุขของลูกสาวก็ต้องมาก่อนเสมอ

และวันนี้วายุก็กำลังจะพาเมียตัวน้อยไปแนะนำให้คนเป็นลุงกับป้าสะใภ้ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ ซึ่งก่อนหน้าเขาได้โทรบอกผู้เป็นลุงเรียบร้อยแล้วว่าจะพาแฟนไปแนะนำให้รู้จัก และเขาก็ได้ขออนุญาตพ่อตาไปเรียบร้อยแล้วว่าจะพาเด็กสาวกลับบ้านที่ต่างจังหวัดและจะนอนค้างที่บ้านหนึ่งคืน

ซึ่งเดชาก็ต้องยอมแต่โดยดี ทีแรกคนเป็นพ่ออย่างเขากะจะให้การ์ดสองสามคนติดสอยห้อยตามไปด้วยเพราะเป็นห่วงลูกสาว เผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้ช่วยเหลือทันที แต่ทว่าก็โดนคนเป็นลูกสาวห้ามเอาไว้เพราะไม่อยากเสียความเป็นส่วนตัว อีกอย่างเธอมั่นใจมากว่าคนรักของเธอจะปกป้องเธอได้และเขาคงไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อย่างแน่นอน ซึ่งผู้เป็นพ่อที่โดนลูกสาวอ้อนนิดอ้อนหน่อยก็ใจอ่อนและยอมแต่โดยดี...