All Chapters of ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง: Chapter 1 - Chapter 10

แนะนำตัวละครวายุวายุเป็นเด็กต่างจังหวัด กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่อายุ5ขวบ พ่อแม่เสียไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์พร้อมกันทั้งคู่ เขาโตมากับลุงแท้ๆหรือพี่ชายของพ่อและป้าสะใภ้ที่คอยดูแลเขามาตลอด จนเขาเรียนจบมัธยมปลายก็ย้ายไปเรียนต่อมหาลัยที่กรุงเทพ ด้วยความที่เขาเป็นคนมีฝีมือด้านการต่อสู้จึงมีรุ่นพี่ที่สนิทชักชวนไปทำงานเป็นการ์ดคอยดูแลสถานที่บรรเทิงแห่งหนึ่งในย่านมหาลัยที่เขาเรียนอยู่ ทำไปเรื่อยๆจับพลัดจับผลูจนกลายมาเป็นบอดี้การ์ดวีไอพีตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเลยด้วยซ้ำ เขาจึงทำงานเป็นบอดี้การ์ดรับจ้างส่งตัวเองเรียนตั้งแต่นั้นมาจนเขาเรียนจบ โดยแบ่งเงินส่วนหนึ่งส่งให้ผู้เป็นลุงและป้าสะใภ้ทุกเดือนอย่างเด็กกตัญญูรู้คุณ และปัจจุบันเขาก็ยังทำงานเป็นบอดี้การ์ดวีไอพีอยู่ (บอดี้การ์ดวีไอพีคือ บอดี้การ์ดที่ค่อยคุ้มครองดูแลความปลอดภัยให้บุคคลสำคัญหรือคนใหญ่คนโตเลยเรียกบุคคลนั้นว่า วีไอพี)ภายนอกเขาเป็นผู้ชายที่ดูแบดๆ เจาะหูทั้งสองข้าง มีรอยสักเป็นรูปมังกรตัวใหญ่เต็มแผ่นหลัง ใบหน้าหล่อเหลา ในตาคมกริบดูสุขุม ผมดกดำ ผิวขาวสะอาดสะอ้าน รูปร่างสูงใหญ่ ความสูงของเขาอยู่ที่190เซนติเมตร ร่างกายแข็งแรงกำยำดูสง่าสมชายช

ณ โรงเรียนเอกชนชื่อดัง...ขณะที่รถตู้คันหรูสีขาวจอดอยู่หน้าอาคารเรียนโดยมีบอดี้การ์ดสองคนยืนกอดอกพิงประตูรถเพื่อรอรับเด็กสาวหรือคุณหนูของพวกเขากลับบ้าน ขณะเดียวกันก็มีสายตาหลายคู่ของเหล่าบรรดาเด็กนักเรียนผู้หญิงต่างมองมาที่พวกเขาสองคนเป็นตาเดียวกัน เด็กสาวเหล่านั้นต่างกรี๊ดกร๊าดดี้ด้าในความหล่อเท่ของพวกเขากันใหญ่ โดยเฉพาะบอดี้การ์ดคนใหม่ที่เป็นจุดเด่นจุดสนใจของสาวๆ ด้วยความที่เขามีใบหน้าหล่อเหลารูปร่างดีและดูเท่ดูแบดบอยจึงเป็นที่สนใจของสาวๆและเป็นสเปกของสาวๆหมู่มากด้านมิราคุณหนูตัวน้อย"เราไปก่อนนะ พี่ภีมน่าจะมารอรับแล้ว ไว้เจอกันวันจันทร์นะ บาย" มิรา เอ่ยบอกลาเพื่อนๆของเธอด้วยใบหน้ายิ้มๆ ก่อนจะโบกมือบ๊ายบายให้เพื่อนทั้งสองคนที่ยืนอยู่"อือ ไว้เจอกัน""บาย~"เพื่อนสาวสองคนก็ต่างโบกมือลาและยิ้มให้มิราเช่นกัน จากนั้นมิราก็แยกกับเพื่อน เธอรีบวิ่งไปทางรถตู้คันหรูสีขาวที่จอดอยู่หน้าอาคารเรียนตรงจุดเดิมเหมือนทุกวันทั้งตอนมาส่งและตอนมารับเธอทางฝั่งของภีมที่เห็นคุณหนูตัวน้อยวิ่งมาแต่ไกลก็ถึงกับคิ้วขมวด เพราะเธอมักจะวิ่งมาแบบนี้เป็นประจำ เขากลัวว่าถ้าหากหกล้มเข้าจะเป็นเรื่องเอา และพอเด็กสาวว

เวลาต่อมา22:15 น.ณ บ้านพักบอดี้การ์ดของคฤหาสน์หลังใหญ่ ภายในห้องพักของวายุ ในเวลายี่สิบสองนาฬิกาสิบห้านาที เสียงข้อความไลน์โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ขณะที่กำลังจะล้มตัวลงนอนบนหมอนใบใหญ่ก็หันไปตามเสียงไลน์ที่ดังทันที ก่อนจะหยัดกายขึ้นเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมาเปิดดูห้องแชทLINEมิรา : ก๊อกๆ นอนยังคะพี่วายุสุดหล่อเมื่อเห็นว่าเป็นข้อความจากใครที่ส่งมาหาเวลานี้ คิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากันทันที แล้วขยับกายแกร่งขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ก่อนจะเอ่ยพึมพำออกมา"เด็กแสบ"เขาเสียรู้ให้เด็กจนได้ นึกแล้วก็ไม่น่าให้เธอยืมโทรศัพท์ในตอนนั้นเลยมิรา : อ่านแล้วไม่ตอบ หยิ่งอะเขานั่งอ่านข้อความที่เด็กสาวส่งมาเรื่อยๆด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง โดยไม่คิดจะตอบกลับข้อความไลน์ของเธอแต่อย่างใดมิรา : งือ~ อย่าเงียบสิคะ ถ้าไม่ตอบน้องจะงอนแล้วนะวายุยังคงนั่งนิ่ง ไม่มีท่าทีจะตอบกลับข้อความของเด็กสาวเลยแม้แต่น้อยมิรา : รำคาญน้องเหรอ ขอโทษค่ะ งั้นน้องไม่กวนแล้วก็ได้ (อิโมจิหน้าเศร้า)เมื่ออ่านข้อความล่าสุดของเด็กสาว ก็ทำเอาใจแกร่งอ่อนยวบลงทันที สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนยอมส่งตอบกลับไป

เวลาอาหารมื้อเย็น ภายในห้องอาหารของคฤหาสน์หลังใหญ่ มีประมุขของบ้านหรือเดชานั่งอยู่หัวโต๊ะอาหาร และมีคนเป็นลูกสาวหรือมิรานั่งเก้าอี้ตัวถัดมาเยื้องกับผู้เป็นพ่อ"เออ จริงสิ ยัยหนูจำพี่มาตินลูกชายเพื่อนพ่อได้ไหมลูก" เดชาเอ่ยถามลูกสาวของตนเมื่อนึกขึ้นได้ถึงเด็กหนุ่มที่ตัวเองหมายปองอยากได้มาเป็นลูกเขยด้านมิราที่กำลังกินข้าวอยู่จึงเงยหน้ามาพูดกับคนเป็นพ่อด้วยท่าทีปกติ"พี่มาตินลูกชายคุณลุงมานพน่ะเหรอคะ"โดยมีสายตาคู่คมของบอดี้การ์ดคนใหม่ที่ยืนอารักขาอยู่ด้านหลังของเธอไม่ห่าง มองเธออยู่ตลอดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง"ใช่ครับ ตอนนี้พี่เขาเรียนจบโทแล้วนะลูก เห็นว่าอาทิตย์หน้าจะกลับไทยแล้ว" ขณะที่ปากขยับพูด เดชาก็มองสังเกตท่าทีของลูกสาวไปด้วย ว่าจะมีอาการหรือแสดงความดีใจอะไรออกมาหรือเปล่าเมื่อรู้ว่าลูกชายของเพื่อนเขากำลังจะกลับไทย"ค่ะ" แต่ทว่ามิราแค่เพียงพยักหน้าตอบสั้นๆเป็นการรับรู้ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อโดยไม่ได้สนใจอะไรคนเป็นพ่อเห็นเช่นนั้นจึงแปลกใจไม่น้อยเมื่อลูกสาวดูไม่ได้ดีใจหรือตื่นเต้นกับการกลับมาของอีกคนเลย ผิดกับตอนเด็กที่เวลาลูกชายเพื่อนเขามาที่บ้าน ลูกสาวของเขาก็จะวิ่งหน้าตั้งเข้า

"ผมเคยเตือนพี่แล้วใช่ไหมว่าอย่าเผลอใจให้คุณหนู แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ มีหวังถ้านายรู้นายเอาพี่ตายแน่พี่วายุ" ภีมพูดเปิดประเด็นประหนึ่งบ่นรุ่นพี่ไปทันที เพราะเขาเป็นห่วงกลัวว่ารุ่นพี่จะโดนเจ้านายเล่นงาน อีกอย่างเขาห่วงความรู้สึกของทั้งคู่ที่คงไม่มีทางลงเอยกันได้ด้วยดีอย่างแน่นอน เพราะผู้เป็นเจ้านายคงไม่ยอมให้ลูกสาวอันเป็นที่รักมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับบอดี้การ์ดในบ้านเป็นอันขาด"มึงพูดอะไร มึงคิดอะไรของมึง กูไม่ได้คิดอะไรกับคุณหนูทั้งนั้น" วายุปฏิเสธเสียงแข็ง พูดเหมือนหลอกตัวเองทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าตนคิดไม่ซื่อกับเด็กสาว"ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลนะพี่ที่จะดูไม่ออก พี่เล่นหึงหวงคุณหนูกับผมขนาดนี้พี่ยังจะหลอกตัวเองอีกเหรอ" ภีมเถียงกลับอย่างรู้ทัน รุ่นพี่ของเขาโมโหหึงเด็กสาวซะขนาดนั้นทำไมเขาจะดูไม่ออก "ไร้สาระ กูบอกว่ากูไม่ได้คิดอะไร กูไม่มีทางชอบคุณหนูเพราะกูไม่ชอบเด็ก สำหรับกูเด็กอย่างคุณหนูมันน่ารำคาญ" วายุยังคงพูดในสิ่งที่ไม่ตรงกับใจ มองหน้ารุ่นน้องด้วยสายตาดุดัน เขารู้ตัวเองดีว่าคิดยังไงกับเด็กสาว ซึ่งเขาไม่จำเป็นต้องมายอมรับความรู้สึกของตัวเองต่อหน้ารุ่นน้อง หรือต้องมาบอกว่าเขาชอบเด็กสาว