6

EP6 - ผมรักยัยฮอตเนิร์ด (ไอคิว)

ใบบัวด่าไอคิวเสร็จเธอก็เดินกลับเข้าไปในร้ายแล้วนั่งลงที่โต๊ะเคาท์เตอร์ ไอคิวเดินตามมาก่อนอมยิ้มบางๆ

"ฉันก็แค่ล้อเธอเล่นเอง ปกติหล่อๆแบบฉันผู้หญิวิ่งเข้าใส่เยะอแยะไป มีแต่เธอเนี้ยฉันขอไปเดตด้วยไม่ยอมไป"

"อาการพี่นี่มันเป็นยังไงคะ ผู้หญิงวิ่งเข้าหาเยอะแยะ ผู้หญิงสวยๆ หุ่นดีๆน่ะ พี่ก็ไปกับพวกเธอซิคะ มายุ่งกับผู้หญิงเชยๆแบบหนูทำไมเนี้ย" ใบบัวเอ่ยพรางเก็บของใส่กระเป๋าเพราะใกล้เวลาเลิกงาน

"ฉันเบื่อแล้วผู้หญิงพวกนั้น ตอนนี้ฉันสนใจแบบเธอ"

"เดี๋ยว!!! พี่สมองกลับ ประสบอุบัติเหตุ หรือกินยาไม่เขย่าขวด?? เป็นอะไรคะ เราไม่เคยรู้จักกันเ้วยเนี้ย แถมดูสภาพหนูก่อน แว่นก็หนา สายตาสั้นโคตร แต่งตัวเชยๆ ผมเปียแบบนี้ เอาอะไรให้พี่มาจีบก่อน” ใบบัวเอ่ย

"เธออย่ามาแอ๊บ เธอคือคนเดียวกับงานเกมส์แต่งคอสเพย์อาทิตย์ก่อน ฉันจำเธอได้" ไอคิวเอ่ย

"จำผิดคนแล้วพี่ วันๆไปเรียนกลางคืนทำงานจนเกือบเช้า พี่ว่าหนูจะไปคอสเพย์อะไรที่พี่พูดกัน แถมเชยๆแบบหนูไม่รู้จักแต่งตัวแบบนั้นหรอกค่ะ พี่มาเสียเวลาแล้ว"

ใบบัวเลิกงานตอนตี4ก่อนจะสะพายกระเป๋าเดินออกจากร้านเปลี่ยนกะกับคนที่อยู่รอบกลางวัน เธอเดินออกจากร้านไปตามซอยเพื่อกลับบ้าน แน่นอนว่าบ้านใบบัวไมไ่ด้มีฐานะอะไร เธอจึงต้องทำงานเองแบบนี้เรื่อยๆ เมื่อรู้สึกว่าไอคิวไมไ่ด้ตามมา เธอจึงรีบเดินไปที่บ้านหลังไม่ใหญ่เกือบสุดซอย หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นไฟในบ้านยังเปิดอยู่

"พ่อ ทำไมมานอนตรงนี้อ่ะ โหกลิ่นเหล้าเหม็นมากเลย"

ใบบัวรีบวิ่งเอากระเป๋าไปวางก่อนเดินมาลากพ่อของเธอที่เมานอนอยู่ตรงประตูบ้านให้ไปนอนบนโซฟา แต่ลากแทบไม่ไป พ่อเธอมักจะเมาแบบนี้เป็นประจำ แม่ของเธอเสียไปตั้งแต่เธอ10ขวบ ตั้งแต่วันนั้นพ่อก็แทบไม่เป็นผู้เป็นคนเอาแต่ดื่มเหล้าเมาตลอด

สองคนพ่อลูกอยู่ด้วยกันแบบนี้มาตลอด พ่อเธอไม่เคยมีผู้หญิงคนใหม่ และไม่เคยทำใจเรื่องแม่ของเธอได้สักครั้งจนปัจจุบัน แม่เธอเสียชีวิตที่โรงพยาบาลโดยที่พ่อของเธอไม่เคยเชื่อว่าหมอช่วยแม่เธอสุดความสามารถแล้ว มันแปลกไปหมดจนเขายอมรับไมไ่ด้ แต่พ่อเธอก็รักเธอมาก ไม่เคยทุบตีเธอแม้จะเมาแค่ไหน

"ลากยังไงวะเนี้ย พ่อไม่ขยับเลย" ใบบัวเอ่ยเมื่อพยายามจะลากผู้เป็นพ่อแต่ลากไมไ่ด้แม้แต่ขยับสักเซ็นเดียวด้วยซ้ำ

"ฉันช่วย เธอหลบก่อน" จู่ๆเสียงของใครบางคนก็เอ่ยขึ้น ก่อนที่ใบบัวจะเบิกตากว้าง

"เฮ้ย!! พี่เข้ามาได้ไงเนี้ย"

"เดินเข้ามา จะไปยากอะไร เธอหลบก่อน เดี๋ยวฉันช่วย"

ไอคิวค่อยๆพยุงพ่อของใบบัวขึ้นจากพื้น แต่คนเมาก็ไม่ต่างกับคนเป็นลมนัก คือไม่ได้มีแรงเกร็งตัวสักนิด การพยุงหรืออุ้มก็ไม่ใช่ง่าย เพราะนี่คือผู้ชายหุ่นกำยำ

"พี่เข้ามาในบ้านคนอื่นเขาได้ไงเนี้ย" ใบบัวเอ่ยบ่นขึ้น

"ก่อนจะบ่นฉัน บอกก่อนจะให้วางตรงไหน ฉันหนัก" ไอคิวเอ่ยทั้งที่ยังพยุงพ่อของใบบัวที่เมาสนิทอยู่ด้วยน้ำเสียงสั่น

"อ้าวลืม! บนโซฟาเลย" ทันทีที่ไอคิววางพ่อของใบบัวลงนอนบนโซฟา เขาก็เป่าปากทันทีเพราะหนักเหลือเกินเหมือนหลังจะหัก

"นี่ใคร" ไอคิวเอ่ยถาม

"พ่อหนูเอง"

"เมามากเลยนะพ่อเธอน่ะ พ่อเมาแบบนี้บ่อยเหรอ"

"ประจำแหละ ว่าแต่พี่เหอะ ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวพ่อตื่นขึ้นมาเดี๋ยวเป็นเรื่อง" ใบบัวเอ่ย

"เมาขนาดนี้ไม่ตื่นง่ายๆหรอก" ไอคิวเอ่ยในขณะที่นั่งพักบนโซฟาไม่ห่างพ่อของเธอ

"หึ!!"

ผลั่ก!!! โครม!!!! จู่ๆพ่อของใบบัวก็ดีดตัวลุกขึ้นทำเอาเธอตกใจอย่างหนักถีบไอคิวจนหงายหลังหล่นลงข้างโซฟาเพราะกลัวพ่อเธอเห็นเข้า

แต่แล้วพ่อเธอก็นอนลงก่อนหลับต่อดื้อๆ

"โอ๊ย!!! เธอจะฆ่าฉันหรือไงวะเนี้ย ถีบมาได้ เกือบหล่นคอหักตายแล้วเนี้ย" ไอคิวเอ่ยก่อนค่อยๆลุกขึ้น

"หนูตกใจนี่ นึกว่าพ่อตื่น"

"แต่เธอก็ไม่ควรถีบฉัน"

"ถีบไปแล้วอ่ะทำไง ขอโทษไปก็ไม่หายเจ็บหรอกพี่"

"โหเธอนี่!"

"พี่ออกไปก่อน เดี๋ยวพ่อตื่นมาเห็น เดี๋ยวเป็นเรื่อง" ใบบัวรีบลากแขนไอคิวให้ออกไปหน้าบ้าน

"พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันมาหาใหม่" ไอคิวเอ่ย

"มาทำไมอีก ไม่ต้องมาแล้ว หนูเข้าบ้านแล้วนะ"

ใบบัวรีบปิดประตูบ้านก่อนวิ่งเข้าไป ไอคิวกดขำก่อนมองแผ่นหลังของหญิงสาวตัวเล็กนั่น เขายิ้มแบบนี้มันเจ้าเล่ห์ไม่น้อยก่อนเอ่ยขึ้น

"หนีไม่พ้นหรอก พรุ่งนี้เธอจะตกใจ ยัยผมเปีย"