EP. 6 ยาปลุกอารมณ์

" ถอดเสื้อผ้าออก " เขาบอกกับเธอเสียงดังลั่นห้อง

" ไม่ ปล่อยนะพี่พอส มิลินจะกลับห้อง " คนตัวเล็กทั้งดิ้นและสะบัดแขนแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของอีกคนได้

" มานี่ " ร่างเล็กถูกกระชากเข้าห้องน้ำทันที

" ว๊ายยย...." มิลินกรี๊ดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อชายหนุ่มเปิดก๊อกน้ำตรงฝักบัวที่อยู่เหนือศีรษะ จนน้ำชโลมเปียกไปทั่วตัวของทั้งคู่ มือหนาดึงฝังบัวลงมาแล้วฉีดใส่เธอไม่ยั้ง

" บ้าไปแล้วเหรอ พี่มาฉีดน้ำใส่ลินทำไม ?"

 เสียงมิลินร้องโวยวายดังลั่น ในขณะที่เธอเองก็พยายามจะวิ่งออกมา แต่คนตัวสูงกลับหันไปล็อคประตูแน่นและยังคงกระหน่ำฉีดน้ำใส่เธอไม่หยุด จนตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของหญิงสาวเปียกชุ่มไปทั่วร่างกาย

ผ่านไปเพียงครู่ความรู้สึกร้อนรุ่มที่มีอยู่ภายในตัวดูเหมือนจะทุเลาลงเมื่อถูกน้ำเย็นมิลินนั่งยองลงช้า ๆ ก่อนจะก้มหน้าและร้องไห้ออกมาในที่สุด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

" ดีขึ้นบ้างมั้ย แล้วไปทำยังไงถึงได้ถูกวางยาได้?" พอสปิดก๊อกน้ำ และค่อยๆนั่งลงตรงหน้าของหญิงสาว น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาทำให้มิลินชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองสบกับดวงตาของเขาที่วูบไหวเพียงครู่ ความอ่อนโยนในแววตาเขาถึงแม้จะแค่เสี้ยววินาที แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

"อื้อออ....." มิลินโผเข้ากอดคนตรงหน้าทั้งที่ยังร้องไห้ไม่หยุด หญิงสาวรู้สึกหวาดกลัวเมื่อรู้ว่ามีคนคิดจะทำร้ายเธอได้ขนาดนี้ ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่พยายามเก็บซ่อนมานาน ยิ่งเป็นเขาคนเธอที่เคยมีความรู้สึกดี ๆ ก็ยังมีทีท่าเย็นชากับเธอเลย ทั้งที่เธอนั้นก็ยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ แต่เธอกลับไม่กล้าพูดมันออกมาเพราะท่าทางที่ดูน่ากลัวของเขาในตอนนี้ ไม่เหมือนพอสคนเก่าที่เธอเคยคุ้นเคย

จู่ ๆ กลิ่นกายของคนที่เธอกำลังโอบกอดก็ปะทะเข้าที่ประสาทสัมผัสของเธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของยาที่กระตุ้นความต้องการในตัวเธอ หรือเพราะว่าลึก ๆ แล้วร่างกายของเธอยังต้องการเขาอยู่กันแน่

มือเล็กค่อย ๆ เคลื่อนไปลูบไล้ที่แผ่นอกกว้างใบหน้าหวานเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเธอโน้มเข้าไปประกบจูบคนตรงหน้า ด้วยฤทธิ์ของยาที่ยังไม่หมดไปทำให้เธอหน้ามืดตามัวจนเผลอทำเรื่องหน้าอายลงไปอีกครั้ง

ชายหนุ่มยังคงนิ่งเฉยปล่อยให้คนตัวเล็กนั้นทำตามใจของตัวเอง ใจหนึ่งเขาก็ไม่อยากจะฉวยโอกาสกับคนที่ไร้สติแต่อีกใจเมื่อคิดเห็นภาพ ๆ นั้น ก็ทำให้เขานึกอยากจะเอาคืนเธอให้สาสม

ไม่รีรอเขาบดขยี้จูบที่ริมฝีปากบางกลับอย่างรุนแรง สองมือหนาประคองที่ใบหน้าหวานไม่ให้ดิ้นหลุดไปได้ง่าย ลิ้นนุ่มตวัดโลมเลียความหวานฉ่ำในโพลงปากอย่างดูดดื่ม ยิ่งเมื่อเขาได้สัมผัสรสจูบของมิลินครั้งใด กลับกลายเป็นว่าเธอได้มากระตุ้นให้หัวใจที่เคยด้านชาของเขาให้กลับรู้สึกเหมือนครั้งวันวานทุกครั้งไป พอสจึงรีบผลักจูบออกจากหญิงสาวก่อนที่จะหาคำพูดทิ่มแทงใจเธอ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกบ้า ๆ ของตัวเองในตอนนี้

" หึ..ใจง่ายไม่เปลี่ยนเลยนะ " คำพูดที่เชือดเฉือนความรู้สึกของเขาทำให้เธอสร่างเมาจากฤทธิ์ยาอีกครั้ง

" พี่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? " มือเล็กจับไปที่ขอบอ่างล้างหน้าเพื่อพยุงตัวเองลุกขึ้น

" ก็ที่เธอมาจูบพี่ ไม่ใช่เพราะอยากเสียตัวหรอกเหรอ?" กับเขาทำมาเป็นหวงเนื้อหวงตัว แต่กับคนอื่นทำไมถึงยอมได้ แล้วยังจะมาทำท่าทางไร้เดียงสาใส่อีก พอสได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเย้ยหยัน

" ลินไม่ได้..." เธอนิ่งไปชั่วครู่เมื่อสิ่งที่เขาพูดนั่นมันคือเรื่องจริง เขาพูดถูกทุกอย่าง เธอเป็นคนเริ่มจูบเขาก่อน เธอเป็นคนโหยหาเขาฝ่ายเดียวมาโดยตลอด

" ถึงกับพูดไม่ออกเลย? " ชายหนุ่มทิ้งคำพูดไว้ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูทางออก

" นี่พี่จะพูดกับลินดี ๆ บ้างไม่ได้เลยรึไง ลินไปทำอะไรให้พี่เกลียดมากนักเหรอ?" หญิงสาวเอื้อมมือไปจับแขนของเขาพร้อมกับดึงไว้แน่น

" ไม่ต้องมาแกล้งโง่ " เขาพูดตอกหน้าเธอสั้น ๆ ทุกคำพูดของเขานั้นสร้างความรู้สึกปวดร้าวภายในใจมิลินไม่น้อย

" พี่ก็บอกมาก่อนสิ มิลินไปทำอะไรให้พี่ ทำไมถึงได้ทำอย่างกับว่าลินน่ารังเกียจขนาดนั้นด้วย" คนตัวเล็กยังคงถามย้ำเพื่อเอาคำตอบ และเหมือนว่าหากไม่ได้คำตอบนั้นเธอก็จะไม่ยอมปล่อยเขาแน่ ๆ

" เป็นบ้าไปแล้วรึไง " พอสขึ้นเสียงดัง แต่ก็ไม่ทำให้มิลินมีท่าทีกลัวเขาเลยสักนิด

" พี่นั่นแหละ เป็นบ้ารึไง ทำไมต้องใจร้ายขนาดนี้ด้วย" เธอยังคงถามต่อ ก่อนที่ชายหนุ่มจะสะบัดแขนเล็กออกจากตัวอย่างรุนแรง ราวกับว่าเขาไม่ได้ใส่ใจเธอเลยสักนิด

มิลินเห็นแบบนั้นก็พยายามข่มความรู้สึก และกลั้นน้ำตาเอาไว้ ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกไป

" มิลินยังรักพี่อยู่ รักมาตลอด ลินไม่เคยลืมพี่ได้เลย" เธอเอ่ยออกไปทั้งที่ภายในใจนั้นยังรู้สึกว้าวุ่นอยู่ไม่น้อย

" เหอะ..อย่ามาเพ้อเจอ ยังรักพี่งั้นเหรอ? " เขาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่เย้ยหยันเต็มที แววตาที่เขามองเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความรังเกียจจนเธอรู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้าย

" แล้วต้องให้มิลินทำยังไงพี่ถึงจะเชื่อ?" คนตัวเล็กเงยมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้า สายตาที่อ้อนวอนหวังจะได้รับความรู้สึกดี ๆกลับมาบ้าง แต่กลับตรงกันข้ามกับเมื่อแววตาของอีกคนเต็มไปด้วยความว่างเปล่า

" งั้นก็พี่พิสูจน์สิมิลิน...ว่าเธอไม่ได้โกหก " เสียงเคร่งขรึมพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง ก่อนที่ร่างเล็กจะถูกผลักลงที่เตียงนอนไร้ซึ่งความปรานี

" โอ๊ย..!! " มิลินอุทานออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บและจุกในเวลาเดียวกันพอสก็ถอดเสื้อยืดสีดำของตัวเองปาลงที่พื้น ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเธอ

ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อเห็นร่างแกร่งกำยำเปลือยท่อนบน ผิวขาวสุขภาพดีเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อซิคแพคเป็นลอนสวย กลับยิ่งปลุกอารมณ์ของคนที่เพิ่งโดนยาสั่งได้เป็นอย่างดี

มิลินรีบสะบัดหัวเพื่อเรียกสติที่เหลือน้อยนิดกลับคืนมาแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อความต้องการที่มีอยู่ในตัวเธอนั้นมันเรียกร้องอยู่ตลอดเวลา ถึงในใจของเธอจะห้ามไม่ให้ทำตัวใจง่ายเหมือนที่เขาพยายามยัดเยียดคำนี้ให้กับเธอ แต่ร่างกายของเธอกลับตรงกันข้ามทุกอย่าง

" ว่าไงล่ะ พร้อมจะพิสูจน์รึยัง?" พอสโน้มตัวลง และขึ้นคร่อมร่างบางเอาไว้ สายตาคมของเขาจ้องไปที่คนใต้ร่างไม่กระพริบ แต่คนตัวเล็กที่ถูกครอบงำด้วยฤทธิ์ยาในตอนนี้กลับได้หาหวาดกลัวอีกต่อไป มือเล็กค่อย ๆ ลูบไล้ไปที่ซอกคอของอีกคนเพื่อยืนยันคำตอบนั้น

" เปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ทันแล้วนะ แล้วอย่ามาร้องไห้เสียใจทีหลังล่ะ "

***

Spoil next ep.

" สารเลว พี่มันโรคจิตชัดๆ "

"ไอ้คนโรคจิตคนนี่แหละ ที่กำลังจะเป็นผัวเธอ"