บทที่ 8 八

มี่ฮวาตื่นรับอรุณอันแจ่มใส ลุกมาทานสำรับเช้าพร้อมบิดามารดาและพี่ๆอย่างอารมณ์ดี

"เจ้าคงหาสามียากขึ้นอีกแน่" สองฝาแฝดไป๋หลันและหวงหลันเอ่ย มี่ฮวาเพียงยู่ปากเล็กน้อยก่อนคีบกับข้าวกินแบบไม่ใส่ใจนัก

"หากได้ไม่ดี ไม่มีเลยดีเสียกว่า" นางว่า ชุนหรงเซินก็ทำท่าหนักใจ

แม้จะโล่งที่อย่างน้อยลูกสาวก็ไม่ต้องแต่งให้คนที่ไม่เหมาะสม แต่ต่อไปคงมีข่าวลือเกี่ยวกับมี่ฮวากระจายไปทั่วอีกแน่

แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง เมื่อเหล่าสาวใช้กลับจากตลาดก็วิ่งเข้ามาหาพวกเขาพร้อมบอกข่าวที่เก็บได้จากการออกไปข้างนอกว่า

'ลูกสาวคนเล็กของเทพแห่งพฤกษาปฏิเสธการเลือกคู่เพื่อรอเทพแห่งแสงผู้เคยเป็นคนรักของหลานจอมมาราตรี'

ตะเกียบในมือหล่นทันทีหลังฟังจบ สาวใช้ยังบอกอีกว่า บางคนก็เล่าลือกันไปว่า

'ว่ากันว่าแม่นางมี่ฮวาต้องการให้อวี้เวินฉิงกลับมาหานาง แต่อวี้เวินฉิงไม่มานางจึงไม่เลือกชายใด'

'แม่นางมี่ฮวาไม่รู้สูงต่ำ กลั่นแกล้งเทพเซียนปั่นหัวบุรุษแล้วตัดเยื่อใยไม่ไว้ไมตรี'

'ลูกสาวเทพแห่งวสันต์ต้องการเพิ่มระดับความนิยมของตน จึงจัดงานดูตัวปลอมๆขึ้นมา'

'ตอนนี้เหล่าเทพรู้ซึ้งแล้ว ต่อให้งามเพียงใด แต่คิดร้ายหมายล่มเมือง พวกเขาไม่มีใครอยากแต่งนางเข้าวังเป็นอันขาด'

เล่าไปตามที่ได้ยินมา ทำเอาวงโต๊ะเงียบกริบไม่มีใครกล้าคีบอาหารต่อ

มี่ฮวาหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด จากที่ตอนแรกนึกสนุกอยากแกล้งเล่นเพียงเท่านั้น ทว่ากลับได้ผลร้ายแรงกว่าที่คิด

สุดท้ายนางเดินกลับตำหนัก ไม่พูดกับใครอีกเลยจนบ่ายคล้อยชุนหรงเซินถึงเข้าไปคุยด้วย

"เป็นอย่างไรบ้าง" บิดานั่งลงข้างเตียง เห็นลูกสาวนอนซึมก็ยิ่งไม่สบายใจ

แต่เขาจะทำอะไรได้เล่า ในเมื่อผู้คนลือกันไปแล้ว ชื่อเสียงดีๆของนางเสียหายไปแล้ว

"ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นเช่นนี้ แค่อยากเจอคนดีๆที่รักข้าจริง เหตุใดผู้คนถึงลือกันไปว่าข้ายังรักกับท่านอวี้เวินฉิง แล้วยัง.."

..ยังสาดเสียเทเสีย ว่ากันสารพัด ข้าทำผิดมากอย่างนั้นหรือ..

มี่ฮวาหน้าบางนัก นางอับอายที่ถูกคนลือเรื่องไม่มีแก่นสารเหล่านี้

ชุนหรงเซินเองก็ทุกข์ เขาเห็นลูกสาวเจ็บใจแล้วแทบทนไม่ได้ แต่จะห้ามไม่ให้คนนินทาว่าร้ายนั้นคงเป็นไปไม่ได้เลย

"มี่เอ๋อร์ไม่ต้องห่วงนะ พ่อต้องรีบหาวิธีทำให้เจ้าไม่ตกเป็นที่ดูถูกของผู้คนให้ได้"

ผู้เป็นพ่อนั่งปลอบลูกอยู่นานทีเดียว ก่อนจะปลีกตัวออกมา ยืนมองท้องฟ้าสีส้มรำไรที่ตะวันจวนจะลับหาย ฮูหยินเดินเข้ามาหาเขา นางเองก็กำลังจะเข้าไปปลอบลูกเช่นกัน

"ท่านพี่ เราจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ"

ภรรยาเอ่ยถาม แต่คนตอบเองก็จนปัญญา เพราะต่อจากนี้คงไม่มีใครอยากแต่งกับมี่ฮวาอีก ด้วยบุรุษเทพทุกองค์ได้เห็นมุมใจร้ายของนางแล้วก็พากันไม่พอใจ

หากเป็นเมื่อก่อน ไม่มีใครแต่งเขาก็ไม่ห่วงหรอก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วเพราะนางจำต้องกู้หน้าและเกียรติกลับมา

"ข้าคงทำได้แค่ค่อยๆบรรเทาทุกข์ให้นางไปทีละน้อยนั่นล่ะฮูหยิน"

"แล้วเราจะทำอย่างไรให้นางร่าเริงขึ้นดีล่ะเจ้าคะ" นางถาม ชุนหรงเซินก็ขบคิด ครู่หนึ่งจึงนึกอะไรดีๆขึ้นมาได้

"ฮูหยินจำได้หรือไม่ วันนั้นที่ข้าได้สุราสวรรค์มาจากสหายใหม่ มี่ฮวาแอบกินเข้าไปแล้วก็คึกคัก ร้องรำทำเพลงเสียค่อนคืน"

"จำได้เจ้าค่ะท่านพี่ แต่นี่ท่านจะไปรบกวนผู้มีพระคุณอีกแล้วหรือ"

"ไม่ต้องห่วง ข้าจะรีบกลับมา"

แล้วชุนหรงเซินก็รีบร้อนออกไป ไม่พูดพร่ำให้เสียเวลาอีก

...

ที่เรือนของซีจงจวินปรากฏรถลากไร้ม้าเทียมอันคุ้นเคย เจ้าของเรือนพึ่งเลิกงานกลับมาก็ทักทายอย่างสนิทสนม

"ท่านชุนหรงเซิน"

เขาคำนับให้หนึ่งครั้ง ชุนหรงเซินยิ้มรับ ก่อนจะเลิกคิ้วสูงเล็กน้อยเมื่อมองไปที่แขนซ้ายสองข้างของซีจงจวิน

"ท่านไปต่อสู้กับผู้ใดมาหรือ" เขาดูสนอกสนใจแขนซ้ายกลางและแขนซ้ายล่างที่พันผ้าสีขาวตั้งแต่ข้อมือจนเกือบถึงข้อศอก

"มหาเทพทรงมอบหมายให้ข้าไล่จับราชสีห์เพลิงที่สร้างความเดือดร้อนให้กลับมาอยู่ในถิ่นเดิม นี่เป็นแผลที่ได้มาตอนสู้กับพวกมันเมื่อคืนขอรับ"

ชุนหรงเซินฟังดังนั้นก็ขุนลุกเกรียว ..ราชสีห์เพลิง แค่ชื่อก็บ่งบอกถึงความดุร้ายแล้ว

"เหตุใดถึงได้งานยากเช่นนั้น หากบาดเจ็บหนักขึ้นมาจะทำอย่างไร"

"ข้าสมควรโดนแล้วขอรับ วันก่อนข้าขาดงานทั้งวัน นี่ถือเป็นการรับโทษขอรับ"

ขาดงานทั้งวัน...ก็หมายความว่าวันก่อนเขาเวียนหัวจากการดื่มสุราจนลุกไปทำงานไม่ไหวน่ะสิ

"ข้าทำท่านลำบากแล้ว"

"ข้าไม่ลำบากขอรับ วันนี้ท่านชุนหรงเซินมาทำอะไรหรือขอรับ"

"พอดีที่เรือนข้าเกิดเรื่องขึ้น ทำให้ทุกคนต่างเศร้าหมอง บรรยากาศไม่สดชื่นเอาเสียเลย ข้าจึงว่าจะมาขอสุราสวรรค์ของท่านไปให้พวกเขา เผื่อจะช่วยคลายโศกได้บ้าง"

ซีจงจวินพยักหน้าเข้าใจ เขารีบพาแขกเข้ามาในบ้านก่อน แล้วจึงจะไปเตรียมของมารับรอง

แต่เมื่อฝ่าเท้าย่างเข้ามาภายในเรือน ชุนหรงเซินก็ต้องหยุดชะงักทันที

จมูกเขารับรู้กลิ่นหอมประหลาดสายหนึ่งที่ลอยมาแตะจมูกบางเบา จำได้ดีเพราะครั้งล่าสุดที่ได้ดมก็คือเมื่อวานตอนสาย

"ซีจงจวิน กลิ่นนี้.." ชุนหรงเซินเงยหน้ามองเทพอสูร รู้สึกประหลาดเมื่อไอบรรยากาศรอบตัวซีจงจวินเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"เมื่อคืน ตอนที่ข้าสู้กับราชสีห์เพลิงได้เจอกับดอกไม้งามดอกหนึ่งเข้า ข้าเลยพากลับมาด้วยขอรับ"

แววตาของซีจงจวินดูอ่อนลงยามเอ่ยบอก หากมองไม่ผิดเหมือนชุนหรงเซินจะเห็นว่าปากของเขาขยับยกยิ้มน้อยๆ

"พาข้าไปดูหน่อยได้หรือไม่" ชุนหรงเซินกล่าวอย่างร้อนใจ ส่วนอีกฝ่ายเพียงยิ้มสบายๆ

"ได้ขอรับ"

แล้วซีจงจวินก็เดินนำมาที่ห้องนอนของเขาเอง เมื่อบานประตูเลื่อนเปิด แขกผู้มาเยือนก็ต้องเผยยิ้มกว้างกับภาพที่เห็นตรงหน้า

..บนเตียงหลังใหญ่นั้น มีบุปผางามหอมดอกหนึ่งถูกวางบนหมอน ส่งกลิ่นอบอวลไปทั่วอีกทั้งยังอยู่ในสภาพดี ไม่มีรอยบอบช้ำเหี่ยวเฉาที่ใดเลย..

"เมื่อคืนท่านนอนข้างดอกไม้นี่หรือ"

"ใช่ขอรับ"

ซีจงจวินตอบตามตรง เขานำมันมาจากรังราชสีห์เพลิง วางไว้ข้างหมอนที่ใช้หนุนนอน มองชมอยู่เช่นนั้นจนเคลิ้มหลับไปไม่รู้ตัว

"ข้าเดาว่าแผลที่ท่านได้มา เป็นเพราะปกป้องดอกไม้ดอกนี้ด้วยใช่หรือไม่"

"ใช่ขอรับ ท่านเดาถูกได้อย่างไรหรือ"

เมื่อได้ยินคำตอบและคำถามของซีจงจวิน เทพแห่งพฤกษาก็ยิ่งยกยิ้มจนตาปิด

..มี่ฮวาช่างร้ายกาจนัก เสกให้ดอกไม้นี้มาขึ้นไกลถึงแผ่นดินใหญ่ แล้วยังไปโผล่ในรังของราชสีห์เพลิงอีก หมายจะไม่ให้ผู้ใดไปพบเข้าสินะ

แต่สุดท้าย สวรรค์ก็ยังลิขิตให้คนผู้นั้นมาเจอมันอยู่ดี..

ทว่าตัวเขาเองก็พึ่งจะพบซีจงจวินได้ไม่กี่ครั้ง พูดคุยกันก็ยังไม่มากพอจนถึงขั้นรู้ตื้นลึกหนาบางอะไร

ชุนหรงเซินคิดดังนั้นจึงหันไปถามซีจงจวินที่ยังยืนมองดอกไม้บนเตียงด้วยสายตาหลงใหล

"ซีจงจวิน เหตุใดท่านถึงเอาดอกไม้นี้มาวางบนเตียงหรือ"

คำถามไม่ได้สร้างความแปลกใจอะไรนัก ซีจงจวินยังมีสีหน้าเช่นเดิมตอนหันมาตอบ

"ข้าคิดว่าดอกไม้นี้คงบอบบางมากขอรับ เพราะตอนเจอเห็นมันวางอยู่บนกองใบไม้สุมหนา ในเรือนข้าไม่มีแจกันจะใส่น้ำหล่อเลี้ยง จะวางไว้บนโต๊ะก็กลัวมันช้ำขอรับ"

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตาที่ส่งกลับไปที่เตียงช่างดูอ่อนโยน ราวกับสิ่งที่เขามองไม่ใช่แค่ดอกไม้...

"และอีกอย่าง ข้าคิดว่าดอกไม้งามเช่นนี้ ต้องโรยเร็วมากแน่ จึงอยากจะนอนมองมันให้นานที่สุด หากกลีบหลุดร่วงอย่างน้อยก็ยังร่วงอยู่บนเตียง ไม่ปลิวหายไปไหนขอรับ"

คำตอบของซีจงจวินเกินกว่าที่คนฟังคาดคิดไปมาก

ตอนแรกคิดว่าคนซื่อๆทื่อๆไร้อารมณ์เช่นนี้คงตอบว่าเพราะมันหอมและสวยดีเท่านั้น ไม่คิดว่าเขาจะเฝ้าถนอมมันลึกซึ้งถึงเพียงนี้

ชุนหรงเซินตัดสินใจถามคำถามสุดท้ายเพื่อลองใจเจ้าของเรือน

"ซีจงจวิน ดอกไม้นี้งามเหลือเกิน หากข้าจะขอท่านนำกลับไปให้คนที่วังได้ชมกัน ท่านจะว่าอย่างไร"

อยากรู้นักว่าคำตอบที่ได้จะเป็นเช่นไร...

ซีจงจวินนิ่งไปครู่หนึ่ง สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยน มีเพียงแววตาที่ดูหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

"ขออภัยท่านชุนหรงเซิน แต่ข้าคงให้ดอกไม้นี้กับท่านไม่ได้"

"สุราสวรรค์ที่แสนล้ำค่าท่านยังมอบให้ข้าง่ายดาย แล้วเหตุใดดอกไม้ดอกเดียวท่านถึงให้ข้ายืมไปเชยชมบ้างไม่ได้เล่า"

คราวนี้ซีจงจวินไม่สบตาเขา แต่กลับเดินไปคุกเข่าลงข้างเตียง เอามือข้างหนึ่งลูบไล้กลีบดอกไม้เบาๆ

..น่าแปลกที่กลีบดอกไม้แสนบอบบางไม่มีทีท่าจะช้ำหรือร่วงเลย

"เพราะว่าดอกไม้ดอกนี้มีกลิ่นที่ข้าคิดถึงขอรับ"

ชุนหรงเซินฟังแล้วแปลกใจเล็กน้อย เมื่อเขาพูดว่าคิดถึงกลิ่นดอกไม้เพียงดอกเดียว

เขาให้ค่า หวงแหนมันมากถึงเพียงนี้ ชุนหรงเซินจะกล้าลองใจต่อได้อย่างไร

"ซีจงจวิน คืนพรุ่งนี้ข้าจะมาพบท่านอีกครั้งได้หรือไม่"

"ได้ขอรับ"

ซีจงจวินตอบทั้งที่ไม่หันมามองด้วยซ้ำ ยังคงจดจ่ออยู่กับดอกไม้งามตาไม่กะพริบ

เห็นท่าทางเช่นนั้นแล้ว ชุนหรงเซินก็ยิ้มกริ่ม ในใจแทบอยากจุดพลุไฟให้ทั่วแดนอุดร