8. ต้องมนต์ดำ...คำสาป

เพราะสายลมนี้ทำให้ฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่ง

------------------------

รุ่งขึ้นแม่สุภาพาคนึงนิจสาวน้อยที่นางคิดว่าเธอต้องถูกหมอดูเสกคาถาใส่ทำให้เธอกลายเป็นคนสติไม่อยู่กับตัว

“กินข้าวแล้ว แม่จะพาเธอไปพบหลวงตาที่วัด” แม่ของสุธนพูดกับเขาเสียงเบา ไม่อยากให้สาวน้อยของเขาได้ยิน

“ครับ...ฝากแม่ดูแลเธอด้วยนะครับ” เขายังดูกังวลกับเธอ

“แม่จะให้สำเนียงไปด้วย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยแม่ดูแล” แม่เขาดูกังวลเช่นกัน

“ขอบคุณครับ วันนี้ผมมีประชุมทั้งวัน เสร็จงานจะรีบกลับมา อาจค้างที่นี่อีกคืนถ้าถึงดึก”

แม่ไปเรียกป้าสำเนียงข้างบ้านให้มาอยู่เป็นเพื่อนคนึงนิจ ส่วนนางรีบโทรไปหามัคนายกที่ดูแลปรนนิบัติหลวงตา โชคดีที่วันนี้หลวงตาไม่มีกิจนิมนต์ เธอจึงรีบพาสาวน้อยออกจากบ้านให้หลานชายลูกป้าสำเนียงขับรถไปส่ง

หลวงตามองดูสาวน้อยที่เดินตามสุภาเข้ามานั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้าท่าน ขณะเธอกำลังก้มลงกราบท่านจึงทักขึ้นทันที

“โยม...พานางหนูนี่มาทำไม...”

“อิฉันเห็นว่า อาการมันแปลกๆ คะ หลวงตา”

“ลูกสาวโยมรึ” ท่านมีสีหน้ากังวล

“ไม่ใช่ค่ะ...เป็นแฟนของลูกชาย”

“จะอยู่ที่นี่นานไหม...ต้องทำพิธีถอนมนต์ดำ” ท่านบอกกับสุภา

“ให้พ่อหนุ่มไปเอาไข่ไก่มา...จะดูว่าอิหนูถูกมนต์เข้าตรงไหน” ท่านหันไปบอกทวีหลานชาย

“ครับ...เดี๋ยวผมไปซื้อมา” เขารีบเดินลงจากกุฏิท่านทันที

ท่านหันกลับมาสอบถามสุภาเพื่อซักไซ้ไล่เลียง

“อิหนู...ไปทำอะไรมา หน้าตาเหมือนถูกมนต์สะกด”

“คือว่า เธอไปหาหมอดูอะไรสักอย่าง ลูกชายเล่าว่าได้ตุ๊กตามาหนึ่งตัว เธอกอดคุยกับตุ๊กตาตลอดเวลา ค่ะ”

“เอาตุ๊กตามาด้วยไหม...”

“อยู่ในรถ... เดี๋ยวหลานเอาไข่กลับมา จะเอามาให้หลวงตาตรวจดู” สุภาหันไปจ้องหน้าคนึงนิจ

“หนู...ไม่ได้เป็นอะไรนะคะ หลวงตา” คนึงนิจแย้ง

“โยม...ชื่ออะไร”

“คนึงนิจ...ค่ะ” หลวงตาหันไปมองหน้าสุภา

“ใช่ค่ะ...เธอชื่อคนึงนิจ”

“จะดูว่า...เธอเป็นอะไร”

สักพักหลวงตาให้มัคนายกจ้อยไปหยิบตำราและเอาสมุดปากกาออกมาจากที่ห้องด้านใน ท่านสะกดชื่อตามที่สาวน้อยบอกและลงอักขระ บวกเลขไปบนชื่อของเธอ

“โยม...มีเคราะห์หนัก” หลวงตาเอ่ยขึ้น

“ยังไงคะ...” สุภา

“ถูกมนต์ดำจากชายแก่ร่างปีศาจ และยังมีเรื่องตามมาอีก”

“ต้องทำยังไงอีกคะ ถ้าถอนมนต์ดำ”

“เรื่องที่ตามมานั้นเป็นวิบากกรรม”

“จะแก้ได้ไหมคะ...” สุภาถามอย่างกังวล

“พรุ่งนี้ให้ลูกชายมาด้วยนะ จะทำพิธีให้ทั้งคู่”

“กลับไป...เอาสายสิญจน์นี้ไปล้อมห้องนอนเธอไว้ ตกกลางคืนถ้ากระวนกระวายอย่าให้ออกจากห้องเด็ดขาด”

ประมาณครึ่งชั่วโมงทวีกลับมาพร้อมไข่ทั้งหมดสามสิบฟองตามที่หลวงตาสั่ง และสุภาบอกให้เขาไปเอาตุ๊กตาที่อยู่ในรถขึ้นมา

“เอาตุ๊กตามาวางหน้า...หลวงตา”

“ทวี...เอาไปวางบนพานนั่น” สุภาสั่ง

“นี่เป็นตุ๊กตาผี...ที่หมอดูถอดจิตอิหนูคนนี้เอาไปใส่ไว้ เธอถึงมีสติล่องลอยไม่อยู่กับตัว บางทีเหมือนปกติ บางทีพูดไม่รู้เรื่อง” หลวงตานั่งบริกรรมคาถาแล้วหลับตา สักพักลุกขึ้นยืนกำลังจะเอาน้ำมนต์ที่อยู่ในขันมารด

“อย่านะคะ...เสื้อผ้าจะเปียก” คนึงนิจร้องห้าม

“อิหนู...อยู่เฉยๆ” หลวงตาร้องสั่งให้ทุกคนช่วยจับตัวเธอไว้ คนึงนิจกำลังจะตะครุบเอาตุ๊กตาคืน

คนึงนิจร้องโวยวายและดิ้นไม่ยอมให้ใครจับตัวเธอ หลวงตากำลังสาดน้ำมนต์มาที่ตัวเธออย่างแรง เป่าคาถาอาคมเสียงดัง จนเธอเริ่มอ่อนลงเปลือกตาเริ่มปิดและฟุบลงไปต่อหน้าหลวงตา

“โยมแม่...เอาม้วนด้ายสายสิญจน์กลับไปแล้วให้อิหนูอยู่ในห้องก่อน จึงเอาด้ายล้อมห้องไว้ และอย่าให้เธอออกมาเด็ดขาด”

“แล้วเธอจะต้องอาบน้ำกินข้าวยังไงคะ”

“กลับไปรีบให้เธอกินข้าวอาบน้ำเลย และขังเธออยู่แต่ในห้อง” หลวงตาบอก

“โยมแม่...พรุ่งนี้มาแต่เช้าก่อนฉันเพล หลวงตาจะทำพิธีให้ และหลังเพลต้องเข้าพิธีอาบน้ำมนต์สะเดาะห์เคราะห์ ลูกชายต้องมาด้วยนะ”

แม่สุภาพาคนึงนิจที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นกลับมาบ้านอย่างร้อนรน นางสั่งให้ทวีไปหาซื้อกุญแจเพื่อล็อกประตูด้านนอกห้องนอนสุธน และสั่งให้ป้าสำเนียงช่วยทำกับข้าว สุภาพาคนึงนิจขึ้นไปนอนข้างบน เปิดแอร์เพื่อให้อากาศถ่ายเท

“ป้าคะ...หนูเป็นอะไรคะ”

“เป็นลม...”

“หนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะเนี่ย ที่นี่ที่ไหน” เธอพูดราวกับคนปกติ

“หนูมากับสุธน นี่บ้านแม่” แม่สุภาจ้องแววตาของเธอ ดวงตาคู่นี้ของสาวน้อยบ่งบอกว่าเธอเริ่มมีสติ

“หนูเป็นอะไรคะ...ทำไมไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

“ไม่เป็นไร...ไว้พรุ่งนี้ ทุกอย่างจะปกติ” แม่สุภาตัดบท

“ห้องนอนใครค่ะ...ห้องนอนนี้ไม่ใช่ห้องหนูนะคะ” เธอกำลังจะเดินไปที่ประตู

“ห้องนอนสุธน...ลูกชายแม่”

“เหรอคะ...สุธนนี่ใช่คุณพ่อหรือเปล่าคะ” เธอถามทันที

“ใช่...ที่ผ่านมาหนูเรียกเขาว่า คุณพ่อ ถูกต้องไหม” แม่สุภาจ้องหน้าเธอ

“ค่ะ...เขาอุปถัมภ์หนูเองค่ะ ให้หนูอยู่เฝ้าบ้านและช่วยทำกับข้าวให้ด้วย” เธอเล่ารายละเอียด ซึ่งสุภาไม่รู้มาก่อนว่า สุธนเอาเธอมาเลี้ยงดู

“เอาล่ะ...คืนนี้นอนกับเขาในห้องนี้นะ...หนูนิจ”

“ไม่ได้ค่ะ...หนูไม่ได้เป็นอะไรกับคุณพ่อนะคะ” เธอแย้งเสียงดัง ไม่ยอมท่าเดียว จะเดินออกจากห้อง แม่สุภาจึงรั้งมือเธอไว้และชวนเธอลงไปกินข้าว

“ใจเย็นๆ เดี๋ยวลงไปกินข้าวกินปลา แล้วหนูไปอาบน้ำนะ สุธนกลับมาค่อยว่ากัน” นางถอนหายใจ

สุธนกลับมาเกือบสี่ทุ่ม เขาเดินเข้าบ้านอย่างร้อนรนเป็นห่วงกลัวว่าคนึงนิจจะทำอะไรประหลาดที่วัด แม่สุภาบอกลูกชายว่าเธอน่าจะปกติดีแล้ว เธอโวยวายไม่ยอมนอนห้องเดียวกับเขาคืนนี้ แต่แม่ของเขาพยายามต่อรองกล่อมเธอจนตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงพับที่ทวีหลานชายไปเอามาต่อวางอยู่ใกล้กับเตียงนอนใหญ่ของสุธน

เขามองหน้าประตูห้องนอนที่ถูกล็อกกุญแจ แม่สุภาเล่ารายละเอียดให้เขาช่วยดูแลเธอให้ดี เพราะอาจมีอะไรเกิดขึ้นกลางดึก ครั้นสุธนอาบน้ำเสร็จแล้วเดินเข้าห้องไป แม่สุภาจึงเอากุญแจล็อกประตูด้านนอกไว้ สั่งห้ามไม่ให้ออกจากห้องจนถึงเช้า

ตกดึกเกือบตีหนึ่งสุธนได้ยินเสียงประหลาดแหลมดังวนเวียนที่หน้าต่างห้องนอน เสียงหวีดหวิวเบาๆ และสายลมพัดกระทบหน้าต่างดังตึงตัง เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงมองไปที่สาวน้อยกำลังหลับตาอยู่บนเตียงพับข้างๆ อย่างหวั่นใจ ไม่รู้ว่าเธอจะมีอาการอะไรแปลกๆ อีกหรือไม่ ทันใดนั้นเองเธอผวาลุกขึ้นทันทีกระโดดลงจากเตียงยืนจ้องมาที่เขา

“คุณพ่อ...จะทำอะไรหนู” เธอถามเสียงดัง

“เปล่า...ผมนอนอยู่ เห็นหนูกระโดดลงจากเตียงนั้น ผมตกใจตื่น” เขาพูดไม่ตรงความจริง เขาลุกนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“เหรอคะ...ขอโทษคะ”

“นิจ...หนูต้องเข้าใจว่าเรามาที่นี่ ทุกคนมองว่าหนูเป็นเมียผม”

“ไม่ใช่ค่ะ...เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ” เธอยังปฏิเสธเสียงแข็ง

เสียงดังหวีดหวิวยังครางเบาๆ อยู่ด้านนอกและสายลมยังพัดอยู่ตลอดเวลา ทำให้หน้าต่างไม้เกิดเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด

“เสียงอะไรคะ...น่ากลัวจัง” เธอร้องอย่างตกใจ และรีบกระโดดขึ้นเตียงเข้าไปกอดสุธนทันที

“ไม่ต้องกลัว...ผมอยู่นี่”

“ทำไม...ลมถึงพัดแรงจังคะ” เสียงลมด้านนอกพัดตลอดเวลา

“ทำไม...น่ากลัวขนาดนี้” เธอหลับตากอดสุธนแน่น เขามองเธอขำๆ

“เป็นไง...หายดีแล้ว ใช่ไหม” เขากอดเธอตบหลังเบาๆ

“หนูเป็นอะไรเหรอคะ...ไม่ได้เป็นอะไรเลยนี่ค่ะ” เสียงเธอขึงขัง

“พรุ่งนี้เราต้องไปที่วัดให้หลวงตาทำพิธี” เขาบอกเธอคร่าวๆ

“ทำไม...” เธอยังสงสัย

“พรุ่งนี้จะรู้ว่าเป็นอะไร” เขากอดเธอและก้มลงหอมแก้มเบาๆ ครั้งนี้สาวน้อยไม่ดื้อเหมือนที่ผ่านมายอมให้เขาหอมแก้ม

เขาสั่งให้เธอนอนกอดเขาบนเตียงไม่ต้องลงไปนอนตรงเตียงพับนั่นถ้ายังกลัว ในที่สุดเธอนอนกอดสุธนจนถึงรุ่งเช้า เขาตื่นมาแม้แขนเป็นเหน็บไปข้างหนึ่งแต่เขารู้สึกสุขใจเป็นที่สุด คนึงนิจตื่นทันทีเมื่อสุธนขยับตัว และหน้าตาของเธอดูนอนเต็มอิ่ม ฟ้าสางประมาณหกโมงเช้าเขาส่งเสียงดังเรียกแม่สุภาให้เอากุญแจมาไขหน้าประตู เขาบอกแม่ว่าจะชวนสาวน้อยออกไปเดินรับลมเย็น สูดอากาศยามเช้าที่ท้องทุ่งบริเวณบ้าน

“เป็นไง...หลับฝันอะไรบ้างไหม” เขาอยากรู้ว่าเธอปกติดีแล้ว

“ไม่เลยค่ะ...หนูกลัวผีที่สุด” เธอยอมรับ ที่ผ่านมาเธอจะไม่ยอมดูหนังผีเด็ดขาด

“หลายวันมานี้ ผมคิดว่าหนูเป็นโรคจิต หมอสั่งยามาให้ด้วย” เขาเฉลย

“หนูเป็นขนาดนั้นเลยหรือคะ” เธอดูตกใจ

“ใช่...ผมต้องจ้างคนมาเฝ้าหนูด้วย” สุธนมีความสุขที่เธอกลับมาเหมือนเดิม แม้เขาอาจจะไม่ได้นอนกับเธอต่อไปอีกเลยก็ตาม

“ลมเย็นดีจัง...ชอบที่นี่ไหม”

“อากาศดีมากเลยค่ะ...เดือนหน้าต้องไปต่างประเทศกับเจ้านาย หนูยังไม่ได้บอกคุณพ่อเลย”

“ไปไหน...” เขาถาม แต่เขารู้แล้วตอนเธอสติไม่อยู่กับตัว

“ลอนดอนค่ะ”

“ที่นั่น...หิมะน่าจะตกตอนหนูไปกับเจ้านาย เพราะใกล้คริสต์มาส”

“ถ้าชอบบ้านคุณแม่ผม...คราวหน้าเราก็มานอน...มารับลมหนาวกันดีไหม”

“ดีค่ะ...ทำให้หนูคิดถึงตอนสมัยยังเด็ก”

“ทำไม...หรือ”

“ยายตอนท่านยังมีชีวิตอยู่ ตอนเช้าจะพาหนูไปยกยอด้วย ระหว่างเดินไปที่บ่อน้ำสายลมตอนใกล้รุ่งเบาเย็นสบาย ยิ่งหน้าร้อน... มีความสุขที่สุด”

“นี่รู้จักยอด้วยหรือ...”

“เอ้า...บ้านยายหนูอยู่ต่างจังหวัดนี่คะ”

“ไม่เคยเล่าให้ผมฟังเลย...” เขาจ้องหน้าเธอ

“ยายเลี้ยงหนูกับน้องชายตอนพ่อกับแม่ตายแล้ว หนูร้องไห้กับยายทุกคืน งอแงมากจนยายอยากเอาไปให้คนอื่นเลี้ยง”

“สายลมตอนเช้าทำให้ผมต้องลุกมาแต่เช้าทุกวัน”

“คุณพ่อลุกมาทำอะไรคะ”

“ลุกมานั่งรับลมเย็นๆ เพราะสายลมนี้ทำให้ผมฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่ง”

“ใครกันคะ...”

สุธนหยุดเดินและจับมือเธอขึ้นมาลูบเบาๆ หัวใจเขาเต้นดังแทบระเบิด...อยากบอกรักเธอ

“คนที่อยู่ตรงหน้าผม...นี่ไง”