9. พ้นมนต์ดำ

ด้วยศักดิ์ศรี...จะไม่ทำอะไรเด็ดขาดถ้าเธอไม่ยอมรับ

------------------------

หลังจากกินข้าวเช้าที่บ้าน แม่สุภาเร่งให้สุธนพาคนึงนิจไปหาหลวงตาที่วัด แม่ของเขาไปด้วย แต่จะตามไปพร้อมป้าสำเนียงและทวี เธอรู้ว่าสุธนรู้จักหลวงตารูปนี้ดี เขาเคยมาบวชอยู่ที่วัดนี้ ท่านเป็นผู้มีอาคมขมังเวทตั้งแต่สมัยยังหนุ่มเคยไปฝึกสายกรรมฐานแถวอีสานอยู่นับสิบปี ก่อนจะกลับมาเป็นเจ้าอาวาสที่วัดเดิมแห่งนี้

“กราบนมัสการหลวงตา...ครับ” สุธนเข้าไปนั่งกับพื้นพร้อมคนึงนิจก้มลงกราบท่าน ขณะท่านมองมาทั้งคู่อย่างยินดี

“วันนี้...เราว่างหรือ” ท่านถามขึ้น

“ไม่ว่างหรอกครับ แต่ผมต้องมาจัดการตามที่หลวงตาสั่งโยมแม่ไป”

“เอ่อ...ไว้รอมากันให้ครบทุกคน หลวงตาจะเป่ามนต์เสกล้อมพวกเราไว้ทุกคน ไม่งั้นมันจะกลับมาเล่นงานทุกคนที่เข้าไปยุ่งกับอิหนูคนนี้” ท่านกล่าวเตือน

“โยม...ไม่นาน จะกลับมาหาหลวงตาอีก”

“ทำไมหรือครับ...”

“ไม่มีอะไร...จะกลับมา... หลวงตาต้องเรียก โยมผู้กำกับ” ท่านหัวเราะเสียงแห้ง

“โอ...จริงหรือครับ”

“ตอนนี้...มีใครเป็นใหญ่ในสน.ล่ะ”

“ยังไม่มีคำสั่งลงมาครับ...ผมรักษาการแทน” สุธนตอบ

“นั่นล่ะ...วิบากของโยมกำลังตามมา...ระวังด้วย อิหนูนี่อีก หลวงตาอยากให้โยมคนนี้ไปอยู่ไกลตัวโยมสักพัก” หลวงตาย้ำ

“แล้วจะให้เธอไปอยู่ที่ไหนล่ะครับ”

“ไปอยู่เมืองนอก...ก็ดีนะ” หลวงพ่อแนะนำ

“เดือนหน้า...นิจจะไปทำงานที่นั่นอยู่พอดี แล้วจะต้องอยู่นานแค่ไหนครับ” สุธนถาม

“สักสามเดือนได้ไหม...หลวงตาจะให้เม็ดประคำนี้เอาไปสวมไว้” ท่านโยนสร้อยคอทำด้วยลูกประคำเม็ดกลมโต เหมือนเมล็ดรุทรักษะ ซึ่งท่านเอ่ยนามนี้ว่าคือน้ำตาของพระศิวะ จะช่วยรักษานางจากปีศาจที่ยังคอยวนเวียนไม่ยอมห่างกาย

สักครู่ทุกคนตามมาสมทบจนครบหลวงตาจึงเริ่มพิธีให้มัคนายกจ้อยเอาสายสิญจน์ล้อมบริเวณกุฏิของหลวงตาทั้งหมดแม้กระทั่งช่องหน้าต่าง จากนั้นท่านจึงเอาด้ายมงคลที่ทำจากสายสิญจน์พิเศษโยนให้ทุกคนสวมหัวไว้ ก่อนเริ่มพิธีอาบน้ำมนต์ปัดเป่ามนต์ดำจากปีศาจร้าย ท่านให้สุธนและคนึงนิจนั่งอยู่ต่อหน้าคู่กัน ท่านให้มัคนายกเอาสายสิญจน์มามัดรอบตัวคนทั้งคู่ไว้จนแน่น แล้วเอาไข่ไก่ทั้งหมดที่เมื่อวานทวีไปซื้อมาสามสิบฟองมาวางตั้งไว้ในพาน แล้วร่ายคาถาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง จากนั้นก่อนจะกะเทาะเปลือกไข่ออกทีละฟอง ท่านยื่นแต่ละฟองมาตรงหน้าของทั้งคู่ ท่านร่ายมนต์อีกสักพักแล้วจึงกะเทาะลงในชามใบโต ทุกคนมองอย่างตกใจไข่ทุกฟองเป็นน้ำเหลวสีดำส่งกลิ่นคลุ้ง ท่านเสกคาถาลงไปอีกครั้งเพื่อกันไม่ให้มันกลับเข้าไปเป็นพิษในร่างกายของทุกคนจากมนต์ดำของปีศาจ

“โยมนิจ...ต้องเอาสร้อยประคำคล้องไว้อย่าถอด อาบน้ำต้องใส่ตลอด” หลวงตาสั่งอย่าลืมเด็ดขาด

“ค่ะ...” เธอรับคำ

“โยมมีเคราะห์กับโยมสุธน ต้องไปอยู่ที่อื่นก่อน” ท่านโยนสายสิญจน์ให้เธอผูกข้อมือ สุธนช่วยเธอผูกข้อมือ และผูกที่ข้อมือของเขาด้วย

“เอาล่ะ...ทุกคนตั้งใจ หลวงตาจะอาบน้ำมนต์ให้ มานั่งรวมกันตรงหน้านี่” หลวงตาลุกยืนตักน้ำมนต์จากในถังสาดใส่ทุกคนจนหมดถัง มัคนายกเอาถังใหม่เข้ามาให้หลวงพ่อจนครบสิบถังจึงเสร็จพิธี ท่านเดินเข้าห้องเพื่อไปเปลี่ยนผ้าจีวรกลับออกมายืนต่อหน้าทุกคนที่เปียกปอนชุ่มทั้งร่าง และไล่ทุกคนให้กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านแล้วกลับมาอีกครั้ง ท่านโยนสายสิญจน์ให้ทุกคนเอาคล้องคอไว้ห้ามถอดจนกว่าท่านจะบอกตอนจบพิธีอีกครั้ง

สุธนขับรถพาคนึงนิจและแม่สุภากลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนป้าสำเนียงนั่งรถของทวีลูกชายกลับไปบ้าน ทุกคนกลับมาอีกภายในครึ่งชั่วโมงเพราะหลวงตาท่านจะจำวัดตอนบ่ายสามโมงครึ่ง จึงเกิดฉุกละหุกวุ่นวายกับมัคนายกที่ต้องเตรียมเครื่องไหว้บูชาต่อองค์เทพพรหมที่หลวงตาสั่ง นอกจากดอกไม้ธูปเทียนแล้วยังมีเครื่องหอมกำยานเฉพาะกลิ่นเพื่อความเป็นสิริมงคลเวลากระทำพิธี

หลังจากหลวงตากระทำพิธีอยู่ ทุกคนได้ยินเสียงลมพัดตึงตังที่หน้าต่างของกุฏิ ท่านบริกรรมคาถาหลับตาสั่งให้ทุกคนสงบนิ่งห้ามตกใจ เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงลมที่พัดกระทบหน้าต่างหายไปและหลวงตาลุกยืนขึ้นเดินเสกคาถาเป่ากระหม่อมทุกคนล้อมไว้ไม่ให้ปีศาจร้ายกลับมาทำอะไรได้อีก ท่านบอกให้ทุกคนกลับไปสวดมนต์บทที่ท่านโยนกระดาษให้ทุกคืนก่อนนอน และอย่าอยู่นอกบ้านหลังเที่ยงคืนเด็ดขาดเป็นเวลาหนึ่งเดือน

“โยมสุธน...อาจอยู่นอกบ้านได้ แต่ห้ามออกนอกห้องนอนหลังเที่ยงคืน”

“ถ้าผมต้องทำงาน...จะทำยังไงครับ ให้จำไว้อย่าออกนอกห้องที่เราอยู่ไม่ว่าตรงไหน”

“หมายความว่า ถ้าผมต้องไปราชการไกล ต้องอยู่ในห้องพักเท่านั้นใช่ไหมครับ”

“นั่นล่ะ หลังเที่ยงคืนต้องอยู่ในที่กำบังเท่านั้น จำไว้นะ” หลวงตาย้ำอีกครั้ง

หลังจบพิธีทุกคนต่างแยกย้ายและเก็บบทสวดมนต์ไว้ไปสวดก่อนนอนและจดจำคำเตือนห้ามออกนอกบ้านหลังเที่ยงคืนหนึ่งเดือนตามที่หลวงตาย้ำ

“นิจ...ไปต่างประเทศ จะยังไงดี” เขาพูดขณะขับรถพาคนึงกลับบ้านของเขา

“นิจ...อยู่ในเครื่องบิน ไปถึงก็เช้าที่นั่นแล้วค่ะ” เธอบอกเขายิ้มๆ

“ไม่ต้องห่วง หนูจะทำตามที่หลวงตาเตือน”

“ผมยังห่วงอยู่ดี...หลวงตาท่านเก่งมาก สมัยผมบวชอยู่มีคนถูกผีเข้า ท่านทำพิธีไล่ผีจนออกไปไม่กลับมาอีกเลย แต่ต้องทำตามที่ท่านบอก”

“ค่ะ...นิจจะใส่สร้อยคอนี้ตลอดเวลา และจะไม่ออกไปไหนหลังเที่ยงคืน”

“บอกนายฝรั่งของหนูด้วยล่ะกัน”

“ค่ะ...จะเตือนเขา ไม่รู้เขาจะเชื่อแค่ไหน”

กลับมาถึงบ้านสุธนเห็นป้าสมใจยืนยิ้มต้อนรับสาวน้อย เธอกลับมาปกติเหมือนเดิมแล้ว แต่สุธนยังให้ป้าสมใจทำหน้าที่เป็นแม่บ้าน เพราะเขาไม่ยังอยากให้นางกลับไป อยากให้อยู่ดูแลบ้านและช่วยเหลือคนึงนิจระหว่างที่เธอยังไม่กลับไปทำงาน ป้าสมใจยังสงสัยว่าเธอจะยังนอนเดียวกับสุธนหรือไม่ เขาสั่งว่ายังให้เธอนอนที่ห้องเขาก่อน คนึงนิจมีท่าอิดออดแต่ก็ตามใจชายหนุ่มเพราะไม่อยากให้เขาโกรธเคืองเธอเหมือนที่ผ่านมา ครั้งนี้เธอกลัวว่าช่วงกลางคืนเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นเขาจะช่วยเธอได้ทันท่วงที

ตกกลางคืนคนึงนิจมีทีท่าเหมือนเคยก่อนที่ยังไม่ป่วย เธอรู้สึกระแวงทุกฝีก้าวเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาดูเตียงนอนของเธอที่วางอยู่ข้างเตียงใหญ่ของเขา

“ทำไมท่าทางรังเกียจผมรึ” เขาถามขำๆ

“โอ...ไม่ค่ะ” สีหน้าของเธอตกใจ

“หนูกำลังคิดอะไรเพลินๆ ...คุณพ่อเข้ามาหนูเลยตกใจค่ะ” เธอแก้ตัวแต่ไม่เนียน

“แหม...ไม่ใช่ตกใจ แต่กลัวผมซะ...วันนั้นยังวิ่งมากอดเอวแน่นอยู่เลย” คำพูดของชายหนุ่มทำเธอหน้าแดง

“หนูกลัวนี่คะ...”

“ผมน่ากลัวกว่าตุ๊กตาอีกนะ...” เขาหัวเราะเสียงดัง

“ไม่ค่ะ...คุณพ่อใจดี” เธอรีบปฏิเสธกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอคืนนี้

“ไม่ต้องกลัว...ศักดิ์ศรีตำรวจ ผมจะไม่ทำอะไรเด็ดขาดถ้าเธอไม่ยอมรับ” เสียงหนักแน่นของเขาทำให้เธอเบาใจ

“สัปดาห์หน้านิจจะไปทำงานแล้วนะคะ ต้นเดือนจะเดินทางไปเรื่องงานกับเจ้านายค่ะ”

“ผมทราบแล้ว...” เขายิ้มกริ่ม

“อยากรู้ว่า ถ้าไปกับผม จะรู้สึกยังไง”

“ไปทำงานค่ะ...” เธอแย้ง

“ไม่ผมถามว่า ถ้าไปกับผมในฐานะสามี...จะรู้สึกยังไง” เขาถามตรงประเด็นทำเธอสะดุ้ง

“ไม่ทราบ...” เธอนอนหันหลังไปอีกทาง แล้วเฉยไม่รู้จะตอบยังไง ได้ยินเขาหัวเราะอยู่ในลำคอ

ก่อนที่เธอจะเคลิ้มหลับไป สุธนเอ่ยขึ้นลอยๆ แต่ทำหัวใจของหญิงสาวแวบๆ อย่างบอกไม่ถูก

“ไม่อยากกอดผมเหมือนคืนก่อนหรือ”